ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน - บทที่ 1675 ตั้งครรภ์หรือ

เพราะว่าการวางมือของซือถูมู่หรง หลิวหยิงจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เธอมาพบกับเวินลั่วฉิงตามที่วางแผนไว้ เวินลั่วฉิงหลังจากได้ฟังก็ถอนหายใจออกมา อวยพรให้เธอมีชีวิตที่ดีในอนาคต และกลับมาได้ทุกเมื่อ หลิวหยิงคิดว่า เพื่อนที่ดีจะไม่มีวันกลายเป็นสิ่งกีดขวางคุณแน่นอน เธอจะให้การสนับสนุนคุณเพียงพอ หลิวหยิงคิด ตอนนี้ จากไป น่าจะไม่ได้เจอกับเวินลั่วฉิงอีกนาน แต่ว่า เธอก็ไม่เสียใจ

จากนั้น หลิวหยิงก็มาพบไป๋ยี่รุ่ย ไป๋ยี่รุ่ยในเวลานั้น ยังไม่ถูกพิพากษาโดยสมบูรณ์ แต่ว่า อาการของเขาดีขึ้นมาก บนใบหน้ากระทั่งมีรอยยิ้มเล็กน้อย และยังมีความหวังสำหรับอนาคต หลิวหยิงไม่ได้บอกเขาว่าจะไปจากที่นี่ ยิ่งไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องระหว่างซือถูมู่หรง แค่บอกว่า แม่ของเธอมาแล้ว เธออยากจะพาแม่ของเธอไปเที่ยวทุกที่ อาจจะไม่สามารถมาเจอเขาได้อีกนาน

ไป๋ยี่รุ่ยแค่พยักหน้าอย่างนิ่งๆ ราวกับว่าคาดเดาอะไรได้ ขอให้เธอมีความสุขในอนาคต หลิวหยิงพยักหน้า หลายๆเรื่อง ไม่พูดชัดเจน ถึงจะดีที่สุด

เธอถอนหายใจ เธออยู่ที่นี่ น่าจะไม่มีอะไรต้องแคร์อีกแล้วมั้ง? แม้ว่าจะมี เธอก็จะไม่ไปพบแล้ว เธอไม่อยากให้ร่องรอยของตัวเองมีคนรู้มากนัก หลิวหยิงเห็นว่าถึงเวลากำลังคิดจะจากไป

เพียงแต่ สองวันนี้เธอรู้สึกร่างกายไม่ค่อยสบายนิดหน่อย เหนื่อยเพลียอย่างอธิบายไม่ถูก กินอะไรก็ไม่อยากอาหาร อย่างกับในปากไม่มีรสชาติ หลิวหยิงคิดว่าตัวเองคงจะเหนื่อยเกินไป เลยปีนขึ้นไปบนเตียงกะว่าจะนอนสักครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าจะหลับไปเลย

คุณแม่หลิวมองหลิวหยิง สองสามวันนี้เธอดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ มักจะรู้สึกง่วงอยู่เสมอ ไม่มีอะไรก็ชอบกินของจำพวกบ๊วย คุณแม่หลิวคิดถึงความผิดปกตินี้ของหลิวหยิง ส่ายหน้า ที่แท้ หลิวหยิงคงเหนื่อยเกินไป ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ก็ยังหลับอยู่ รอหลังจากที่ไปจากที่นี่ จะต้องให้หลิวหยิงพักผ่อนให้มากๆ

คุณแม่หลิวพูดในใจ หันหลังกลับกะว่าจะออกไป แต่วินาทีต่อมา คุณแม่หลิวก็นิ่งค้างอยู่ที่เดิม เมื่อกี้ ตัวเองบอกว่าหลิวหยิงติดการนอน ชอบกินเปรี้ยว? ถ้าไม่ใช่หลิวหยิงเหนื่อยเกินไป แต่เดิมทีร่างกายก็เหนื่อยมากอยู่แล้วล่ะ? ถ้าหากคือความน่าจะเป็นอีกอย่างล่ะ? ถ้าหาก…หลิวหยิงกำลังตั้งครรภ์ล่ะ?

คุณแม่หลิวเป็นคนที่เคยผ่านมา มีประสบการณ์หลายอย่าง เรื่องพวกนี้เล็กมาก หลิวหยิงอาจจะไม่ได้สังเกต แต่ว่า การเปลี่ยนแปลงมักมีเหตุผลเสมอ ถ้าหากตอนนี้ความเหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรง ความติดการนอนของหลิวหยิง เป็นเพราะตั้งครรภ์ล่ะ? อย่างเช่นว่า หลิวหยิงมีลูกของซือถูมู่หรงจริงๆล่ะ?

คุณแม่หลิวไม่กล้าคิดต่อไปอีก ถ้าหากหลิวหยิงท้อง ถ้าอย่างนั้น ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรงก็จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันแยกจากกันอีก ถ้าหากซือถูมู่หรงรู้ว่าหลิวหยิงท้อง ยังจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆไหม? หาก หยิงเอ๋อร์รู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ความรู้สึกที่มีต่อซือถูมู่หรง จะไม่สามารถหยุดยั้งได้ ไม่สามารถยอมรับได้ในพริบตาหรือไม่ เวลานั้น เธอควรจะจัดการกับตัวเองอย่างไร? คุณแม่หลิวเพียงแค่นึกถึงท่าทางเป็นทุกข์และสับสนของหลิวหยิง หัวใจก็เจ็บราวกับถูดมีดแทง ทำไม ทำไมพระเจ้าจึงโหดร้ายกับพวกเขานัก? ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตอนที่กำลังจะจากไป?

ไม่! ไม่มีทาง! คุณแม่หลิวในใจปฏิเสธอย่างรวดเร็ว นี่เป็นเพียงการเดาของเธอเท่านั้น ไม่มีทางที่จะแม่นยำขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้หลิวหยิงก็ไม่รู้สึกอะไร ไม่ใช่เพราะว่าไม่ได้คิดไปทางด้านนี้หรือไง? อีกอย่าง หลิวหยิงไม่ทำอะไรตามอำเภอใจขนาดนั้น จะต้องมีการป้องกันอย่างแน่นอน ไม่แม่นยำขนาดนั้นหรอก คุณแม่หลิวปลอบตัวเองในใจ

แต่พอมีความคิดนี้ เธอก็รู้สึกว่าไม่คิดเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เธอก็บอกกับตัวเองว่า จะเตือนหลิวหยิงไม่ได้เด็ดขาด จะไปจากที่นี่เร็วๆนี้แล้ว รอจากไปแล้วค่อยไปตรวจสอบก็พอ ตราบใดที่หลิวหยิงและซือถูมู่หรงไม่มีการติดต่อกัน ถ้าอย่างนั้นหลิวหยิงก็ยังปลอดภัย ออกจากที่นี่แล้ว ทุกอย่างหลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของหลิวหยิงก็พอ ถ้าหากหลิวหยิงเสียดายเด็กคนนี้จริงๆ เช่นนั้น คลอดออกมา พวกเธอช่วยกันเลี้ยงก็ได้

คุณแม่หลิวคิดพรางนั่งลงข้างเตียงหลิวหยิง นี่คือลูกสาวของเธอ พริบตาก็เติบโตขนาดนี้แล้ว บางที อาจจะเป็นแม่คนแล้ว ถ้างั้น ในอนาคตขอให้ชีวิตของเธอราบรื่นกว่านี้หน่อยได้ไหม? คุณแม่หลิวอธิษฐาน เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบแก้มของหลิวหยิง ยังคงเนียนนุ่มเหมือนตอนเด็กๆเหมือนเดิม ท่าทางการนอนของเธอ ไม่ได้ไร้ซึ่งความกังวลเหมือนเด็กอีกต่อไป หลิวหยิงขมวดคิ้ว ราวกับกำลังเป็นห่วงอะไร ตึงเครียดกระทั่งแม้แต่ในฝันก็ยังไม่สามารถผ่อนคลายได้

พาหลิวหยิงไปเถอะ พาหลิวหยิงออกไปจากที่นี่ นี่คือคำพูดในใจของหลิวหยิง เธอคิดว่าพรุ่งนี้ก็จะจากไปได้แล้ว หัวใจก็ค่อยๆสงบลง ในที่สุดก็สามารถหนีออกจากเมืองนี้ได้แล้ว ในที่สุด เธอก็สามารถพาหยิงเอ๋อร์ไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ โชคดี ที่ซือถูมู่หรงปล่อยมือ

คุณแม่หลิวมองหลิวหยิงเงียบๆอยู่อย่างนี้ จนกระทั่งหลิวหยิงตื่น เห็นแม่ของเธอนั่งอยู่บนหัวเตียง มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

หลิวหยิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นหัวใจก็อบอุ่น เข้าไปใกล้อ้อมแขนของคุณแม่หลิว:  แม่ พรุ่งนี้เราก็จะจากไปได้แล้ว หนูอยากจะไปดูจังเลย  หลิวหยิงรู้ว่าแม่เป็นห่วงตัวเอง ตอนนี้ จะต้องรู้สึกถึงการปลอบโยนตัวเองแน่นอน เหมือนว่า ชีวิตที่สดใสในอนาคตกำลังกวักมือเรียกเธอ

 อืม แม่ก็มีความสุขมากเหมือนกัน  คุณแม่หลิวลูบหลังของหลิวหยิง พูดอย่างช้าๆ พวกเธอไม่ได้ใกล้ชิดกันนานมากแล้ว ระหว่างแม่และลูกสาว มักจะมีความอบอุ่นมากมายเสมอ

 เอาล่ะ ลุกมากินข้าวกันเถอะ  หลิวหยิงพิงในอ้อมแขนของคุณแม่หลิวครู่หนึ่ง ถูกคุณแม่หลิวผลักออกเบาๆ ลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจ มักจะรู้สึกเหนื่อยอยู่เสมอ รู้สึกนอนหลับไม่เพียงพอ หลิวหยิงพูดในใจ

แต่ก็ตื่นขึ้นมา บนโต๊ะมีอาหารน่าทานมากมาย หลิวหยิงเห็นแล้วก็มีความอยากอาหาร กินไปไม่น้อย ตอนกลางคืนขณะพักผ่อนตอนที่ไปห้องน้ำ นึกขึ้นได้อย่างกะทันหัน ประจำเดือนเดือนนี้ของเธอเหมือนว่าจะยังไม่มา

หลิวหยิงสะดุ้งตกใจ ช่วงนี้ยุ่งมากไปหน่อย เธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย ตอนนี้ช่วงประจำเดือนผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา หลิวหยิงคิดถึงเรื่องผิดปกติสองสามวันนี้ของตัวเอง เหงื่อเย็นๆไหลไปทั้งตัว——เธอคงจะไม่ได้ท้องหรอกนะ?

ไม่ ไม่มีทาง! หลิวหยิงปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เธอมีความสัมพันธ์กับซือถูมู่หรงปกติก็ใช้มาตรการ และฉันจำได้ถูกต้องโดยบังเอิญ…น่าจะจำไม่ผิด คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้ง! หลิวหยิงคิดในใจอย่างรวดเร็ว จะเป็นไปได้อย่างไร? จะมาท้องตอนนี้ได้อย่างไร? ถ้าเป็นแบบนี้ ทุกอย่างก็พังหมด

หลิวหยิงใจสลายเล็กน้อย เดินไปเดินมาในห้องน้ำ เธอไม่กล้าออกไปไหน กระทั่งไม่กล้าไปพิสูจน์ความจริงนี้ ถ้าหากท้องจริงๆ ถ้าหากมีลูกจริงๆ เธอยังจะจากไปได้ไหม? ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรงจะเป็นยังไง?

หลิวหยิงรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะเป็นบ้าดพราะความคิดนี้แล้ว เธอตะโกนออกไปนอกประตู  แม่ หนูจะออกไปแปปนึงนะ  ไม่รอคำตอบก็ไปที่ร้านค้าแล้ว ซื้อที่ตรวจครรภ์กลับมา

ทันทีที่เข้าประตูก็หลบซ่อนอยู่ในห้องน้ำ เธอถือที่ตรวจครรภ์ ในใจภาวนา อย่าท้อง อย่าท้อง!

น่าเสียดาย…ผลลัพธ์ไม่เป็นดั่งใจหวัง บนนั้นมีร่องรอยขีดจางและขีดเข้มอยู่ หลิวหยิงแทบจะสติแตก ทำไมพระเจ้าถึงล้อเล่นกับเธอมากขนาดนี้? ทำไม ตอนที่เธอสามารถหนีทุกอย่างได้ ให้กุญแจมือที่หนักกว่าเดิมแก่เธอ?

มือที่ถือที่ตรวจครรภ์ของหลิวหยิงสั่นตลอด น่าเศร้าจริงๆ ทั้งๆที่ พรุ่งนี้ก็จะจากไปได้แล้ว สุดท้าย กลับเป็นจุดจบแบบนี้ หรือว่าหลังจากนี้เธอจะต้องอยู่ในกรงนี้งั้นหรอ?

หลิวหยิงมองร่องรอยบนที่ตรวจครรภ์ ถ้าดูเพียงแค่นี้ เธออาจจะท้อง แต่ว่า เธอไม่เชื่อ เธอจะต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนถึงจะเชื่อ

หลิวหยิงไม่กล้าและไม่อยากคิดถึงผลดังกล่าว ตอนนี้เธอแค่อยากจะจากไป เธอจะให้แม่พบความผิดปกติไม่ได้ พรุ่งนี้ก็จะได้ไปแล้ว จะไปจากที่นี่ ทุกอย่างยังคงสวยงาม เธอต้องห้ามทำตัวต่างจากปกติ แบบนี้ก็ดีแล้ว

ใช่ ทุกอย่างยังไม่ได้ข้อสรุป! หลิวหยิงตอบสนองทันที ใช่ เรื่องนี้ ตอนนี้มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ ตราบใดที่เธอไม่พูด จะมีใครรู้ล่ะ? พรุ่งนี้ออกจากที่นี่ ซือถูมู่หรงไม่มาหาตัวเอง ถ้าอย่างนั้นเขาก็จะไม่มีทางรู้ ตัวเองและแม่ก็ยังสามารถใช้ชีวิตของตัวเองได้

หลิวหยิงยิ้มอย่างสบายใจให้กับตัวเอง อย่าคิดมาก ไม่ต้องคิดมาก ทุกอย่างรอหลังจากไปจากที่นี้ค่อยว่ากัน หลิวหยิงในใจรู้ดี ถ้าแค่เธอคนเดียว การปล่อยวางของซือถูมู่หรงในตอนนี้ เธอจากไป ทำได้ง่ายดาย แต่ถ้ามีเด็กคนนี้ เช่นนั้นทุกอย่างก่อนหน้านี้ก็จะไม่มีอยู่อีกต่อไป ซือถูมู่หรงไม่มีทางยอมให้ลูกของตัวเองจากไปแน่นอน ถ้าอย่างนั้น แน่นอนว่าต้องไม่ปล่อยเธอจากไปแน่

บอกไม่ถูก หลิวหยิงไม่อยากเอาเด็กคนนี้ออก ไม่ใช่เพราะว่าซือถูมู่หรง แต่เป็นเพราะว่า มีเด็กคนนี้ เธอก็จะมีสายสัมพันธ์ที่เป็นเอกลักษณ์บนโลกนี้จริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเด็กคนนี้น่ารักเหมือนถังจื่อซีและถังจื่อโม่ขนาดนั้น คงจะดีไม่น้อย

แต่ว่า หลิวหยิงรู้ เด็กคนนี้ ตัวเองก็คงเอาออกแน่นอน ถ้าเธอไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับซือถูมู่หรงอีก ถ้าอย่างนั้น เด็กคนนี้ จะเก็บเอาไว้ไม่ได้