ทรราชตัวน้อย ไม่อยากพบจุดจบแบบ BAD END 恶役少爷不想要破灭结局 - บทที่ 338 รสชาติของความรัก
บทที่ 338: รสชาติของความรัก
โรเอลกำลังสระถูผมด้วยมืออันบอบบางของเขาในอ่างน้ำอุ่น
เขาเทแชมพูลงบนมือแล้วลูบไล้ให้ทั่วก่อนที่จะทาลงบนกลุ่มผม นี่เป็นสิ่งที่เขาเคยทำมาหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนี้มันยากกว่าเดิมด้วยที่มันยาวขึ้นมาก
ไม่รู้มาก่อนเลยว่า การไว้ผมยาวจะเป็นเรื่องยุ่งยากขนาดนี้…
โรเอลคิดพลางถอนหายใจขณะขัดแชมพูให้ทั่วผมของเขาอย่างขยันขันแข็ง
เด็กหนุ่มชอบรูปลักษณ์ที่ดูไร้ความกังวลจากผมยาวของตัวเอง โดยคิดว่ามันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี จากภาพลักษณ์ที่ดูเรียบร้อยตามปกติ แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกศีรษะหนักอึ้งอีกทั้งยังยากต่อการดูแล เทียบแล้วละก็การไว้ผมสั้นนั้นสะดวกกว่ามาก และตอนนี้เขาก็เริ่มคิดถึงมัน
โรเอลต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมากเพื่อเอาชนะอุปสรรคนี้ แต่เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคที่สอง
เราไม่มีผ้าเช็ดตัวนี่นา
“ลืมไปเลยว่าเราไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์สีกรมท่าแล้ว รุ่นพี่เองก็บอกว่าเธอพบที่นี่เขาระหว่างทาง…”
โรเอลเกาศีรษะอย่างเชื่องช้าขณะหาผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำ แต่เขาก็ไม่เจอมัน
ท้ายที่สุดเขาจึงทำได้เพียงแค่เดินไปที่ประตู และเคาะเบา ๆ หลังจากเรียกความสนใจจากลิเลียนได้ เขาก็ค่อย ๆ เปิดประตูแล้วถามด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“รุ่นพี่ มี… ผ้าเช็ดตัวอยู่ข้างนอกบ้างไหมครับ ?”
“ขอโทษด้วย ดูเหมือนว่าฉันจะลืมหยิบไปให้เธอ เอ้า ใช้นี่สิ”
ลิเลียนส่งผ้าเช็ดตัวให้เขาผ่านรอยแยกที่ประตู โรเอลหยิบผ้าเช็ดตัวมาและขอบคุณเธอก่อนจะปิดประตูลง แล้วตบที่อกด้วยความโล่งใจ
พวกเขาไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ แต่โรเอลก็ไม่คิดว่ามันจะมีอะไรน่าอึดอัดใจเกี่ยวกับการขอให้ใครซักคนส่งผ้าเช็ดตัวให้เขา แต่แล้วขณะที่เขาอยู่ในห้องน้ำ ก็รู้สึกอายขึ้นมาเสียอย่างนั้น เมื่ออีกฝั่งเป็นลิเลียน
บางทีลิเลียนเองก็อาจจะกำลังหันหน้าไปทางอื่น ตอนที่ส่งผ้าเช็ดตัวมาให้เขาด้วยเหมือนกัน
น่าแปลกใจจริง ๆ ที่รุ่นพี่มีความละเอียดพิถีพิถันมากขนาดนี้
โรเอลฮัมเพลงขณะเช็ดผมและร่างกายของตนให้แห้ง
อีกครั้งที่เขาประเมินความไม่สะดวกที่เกิดจากผมยาวต่ำเกินไป ไม่ว่าเขาจะพยายามเช็ดมันอย่างไร ผมของเขาก็ยังชื้นอยู่ ท้ายที่สุดเขาก็เลิกสนใจมัน แล้วหันไปมองเสื้อผ้าของเขา มันเปื้อนไปด้วยเลือดและสิ่งสกปรก
โรเอลถอนหายใจอีกครั้ง
มันสกปรกและใหญ่เกินไปสำหรับเรา ตอนนี้เราคงสวมมันไม่ได้แล้วสินะ
โรเอลรู้สึกหมดหนทางเขาจึงทำได้เพียงแค่เริ่มเรียนรู้จากลิเลียน และเอาผ้าขนหนูพันรอบร่างกายแทน แต่แล้วเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมจาง ๆ ที่โชยมาจากผ้าขนหนู
ช่างเป็นกลิ่นอันคุ้นเคยเหลือเกิน ไม่สิ เรารู้สึกเหมือนเคยได้กลิ่นนี้มาจากที่ไหนสักแห่ง มันมาจากที่ไหนกันนะ…
ความทรงจำแวบเข้ามาในจิตใจของโรเอล ภาพหลายภาพแวบเข้ามาในหัวของเขาก่อนที่จะหยุดลง ในตอนที่พวกเขาทั้งสองคนกอดกันบนเตียงในสถานะผู้เฝ้ามอง
“!”
นี่มันกลิ่นหอมของรุ่นพี่นี่นา !
ดวงตาของโรเอลเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อสะดุดกับความจริง เขามองดูผ้าขนหนูในมืออีกครั้งอย่างรวดเร็ว เมื่อคิดได้ว่าสักครู่นี้มันเคยห่อหุ้มร่างกายอันเย้ายวนของลิเลียนมาก่อน ใบหน้าของเขาแดงขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ม…มันไม่มีทางเลือก ที่นี่ต้องมีผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวแน่ ๆ… ”
โรเอลพึมพำขณะมองไปรอบๆ ชั้นวางที่ว่างเปล่าในห้องน้ำ
เขาอดไม่ได้ที่จะยกผ้าเช็ดตัวขึ้นแล้วสูดกลิ่นอีกครั้ง เมื่อยืนยันครั้งที่สองได้ว่ามันเป็นกลิ่นหอมของลิเลียน แก้มของเขาก็แดงซ่านขึ้นไปอีก
โรเอลสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะออกจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าสกปรกในมือ เมื่อเดินออกมาเขาก็สังเกตเห็นว่าลิเลียนได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดใหม่แล้ว แม้ว่าการที่เธอสวมชุดสาวใช้ จะดูไม่ค่อยน่าเชื่อว่าเป็นความจริงเท่าไรก็ตามที
“ในที่สุดก็ออกมาแล้วสินะคะ นายน้อยโรเอล”
“รุ่นพี่ ?!”
ลิเลียนที่ยิ้มแย้มพร้อมกับยกกระโปรงขึ้นเล็กน้อย และหันมาทางเขา รูม่านตาของโรเอลก็เบิกโตด้วยความคาดไม่ถึง ก่อนที่จะละสายตาจากเธออย่างรวดเร็ว
องค์หญิงแห่งจักรวรรดิออสทีนที่สูงส่งแต่งตัวเป็นสาวใช้ได้ยังไง ? ล้อกันเล่นใช่ไหมเนี่ย ! ใครจะเชื่อเรื่องอะไรแบบนี้ได้ลง
“รุ่นพี่ เสื้อผ้าของคุณ…”
โรเอลพึมพำ
ชุดสาวใช้ที่ลิเลียนใส่มีสีดำตกแต่งด้วยจีบสีขาวและมีริบบิ้นไหมเล็ก ๆ อยู่ข้างหน้า ทั้งดูเป็นมืออาชีพและน่ารักในเวลาเดียวกัน
ลิเลียนหัวเราะเบา ๆ แทนคำตอบ เธอปรับริบบิ้นผ้าไหมขึ้นเล็กน้อย
“ช่วยไม่ได้นี่นา ไม่มีใครอาศัยอยู่ในคฤหาสน์นี้ ฉันเลยมีแค่ชุดสาวใช้สำรองให้ใส่”
“ข…เข้าใจแล้วครับ…”
“เธอคิดว่ายังไงบ้างล่ะ ? มันเข้ากับฉันไหม ?”
“อ…อา ? อืม รุ่นพี่ก็ดูสวยดีนะครับ แต่…”
ลิเลียนก้มลงเล็กน้อยเพื่อให้ตรงกับความสูงของโรเอลขณะยิ้มให้เขา แค่ได้มองเธอก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจของเด็กชายเต้นระรัว ชุดสาวใช้นี้ไม่เหมือนกับชุดคอสเพลย์ในอดีตชาติของเขา มันมีไว้สำหรับการทำงาน ดังนั้นมันจึงมิดชิด ไม่เปิดเผย ถึงกระนั้นมันก็ยังดึงเอาเสน่ห์ที่แตกต่างของเธอออกมาได้เป็นอย่างดี
ถ้าเขาต้องหาจุดที่ผิดพลาดจริง ๆ ล่ะก็ มันก็คงจะเป็นความไม่ลงรอยกันระหว่างลิเลียนกับชุดสาวใช้
ด้วยที่เติบโตขึ้นมาในตำแหน่งอันทรงอำนาจ ลิเลียนจึงมีบรรยากาศที่สูงส่งทำให้เธอสามารถปิดปากคนอื่นได้เพียงแค่ชำเลืองมอง แค่อยู่ในห้องเดียวกันกับเธอก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้ทุกคนต้องนั่งตัวตรงอย่างสุภาพ
การจะให้คนแบบนี้ใส่ชุดสาวใช้จึงดูไม่เข้ากันเท่าไหร่
โรเอลอดไม่ได้ที่จะชื่นชมความแตกต่างอันน่าทึ่งนี้ ขณะเดียวกันลิเลียนก็กำลังชื่นชมสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่น่ารักตรงหน้า เมื่อจ้องมองไปที่ผ้าเช็ดตัวที่พันรอบตัวเขา ดวงตาของเธอก็หรี่ลง
“ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันหาได้แค่ผ้าเช็ดตัวผืนนี้ เลยส่งผืนเดียวกับที่ฉันใช้ไปแล้วให้ หวังว่ามันจะไม่สกปรกจนเกินไปนะ ?”
“ไม่ครับ ไม่ ไม่เป็นไร นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณควรจะขอโทษเลย”
“ถึงอย่างนั้นมันก็น่าจะชื้นอยู่บ้าง อาจจะมี…”
“ไม่เลยครับ ! ผมไม่มีปัญหาเรื่องกลิ่นเลยสักนิด”
“… อะไรนะ ?”
ลิเลียนตั้งใจจะแซวโรเอลสักหน่อย เพราะรู้ว่าเขาติดจะเขินอายกับเรื่องพวกนี้ แต่คำตอบของเขากลับทำให้เด็กสาวเป็นฝ่ายเขินเสียเอง
“ม… มีกลิ่นแปลก ๆ งั้นหรือ ? ฉันคงจะไม่ได้ล้างสิ่งสกปรกออกจากตัวฉันอย่างหมดจดสินะ… ขอโทษนะ ฉันจะไปอาบน้ำอีกรอบเดี๋ยวนี้แหละ !”
“กลิ่นแปลก ๆ ?”
โรเอล ใช้เวลาสักครู่ก่อนที่เขาจะตระหนักได้ว่าลิเลียนกำลังเข้าใจคำพูดของเขาผิดไป
อ้อ ปกติคนมักจะไม่รู้สึกถึงกลิ่นของตัวเองนี่นา
เมื่อเห็นว่าลิเลียนรีบเดินคอตกไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง โรเอลก็รีบเอื้อมมือไปคว้าชายกระโปรงและชี้แจง
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ! แทนที่จะเป็นกลิ่นแปลก ๆ มันเป็นกลิ่นหอมเสียมากกว่า และผมชอบมันมาก ดังนั้นคุณไม่จำเป็นจะต้อง…”
“!”
โรเอลเร่งรีบเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดของลิเลียน โดยไม่ได้เรียบเรียงคำพูดของตัวเองให้ดีก่อน หลังจากที่เขาโพล่งคำเหล่านั้นออกไปแล้ว เขาก็นึกขึ้นได้ว่ามันฟังแปลกขนาดไหน ทำให้เสียงของเขาค่อย ๆ เริ่มหายไป
ลิเลียนตัวแข็งค้างเมื่อได้ยินคำพูดของโรเอล จากนั้นดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นอย่างช้า ๆ
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างทั้งสองคน ก่อนที่ใบหน้าของทั้งคู่จะขึ้นเป็นสีแดงจัด
“รุ่นพี่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น…”
“…”
โรเอลดึงมือของเขาออก และพยายามอธิบายตัวเองอย่างลนลาน แต่ลิเลียนก็ไม่ตอบสนองอะไร
เธอชะงักไปนานก่อนที่จะหันกลับมามองโรเอล พร้อมรวบรวมความกล้าทั้งหมดก้มลงจูบเบา ๆ ที่หน้าผากของเขา
“!”
ความนุ่มนวลบนหน้าผากทำให้โรเอลรู้สึกประหลาดใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองลิเลียนอย่างสับสน
“รุ่นพี่ ?”
“แบบนี้ เธอก็จะเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของฉัน”
ลิเลียนตอบอย่างมีความสุขขณะที่ดวงตาของเธอเคลื่อนโค้งขึ้นราวคนกำลังยิ้ม