ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1053 เจ้าไม่เย็น ข้าเย็น (3) / ตอนที่ 1054 เจ้าไม่เย็น ข้าเย็น (4)

จวินอู๋เย่ามีสีหน้าแปลกๆ ขึ้นมาแวบหนึ่ง จวินอู๋เสียไม่เคยถามอะไรเขาเลย เขาเป็นใคร เขามักจะไปที่ไหนในแต่ละวัน นางไม่เคยถามเขาเลยสักครั้ง แต่วันนี้นางถามแล้ว! 

จวินอู๋เสียยังคงมองเขาอย่างจริงจัง 

จวินอู๋เย่าไม่ได้ไม่พอใจในคำถามของนาง แต่เขากลับยิ้มมากขึ้นแทน 

 ข้าต้องไปทำธุระบางอย่าง และตอนนี้ก็จัดการเรียบร้อยแล้ว  นี่เป็นครั้งแรกที่จวินอู๋เสียถามเรื่องของเขา เขาจะเข้าใจว่าเด็กน้อยเริ่มสนใจเรื่องที่เกี่ยวกับเขาแล้วได้หรือไม่ 

 ยังต้องไปอีกหรือไม่  จวินอู๋เสียอดถามไม่ได้ 

 ไม่ใช่เร็วๆ นี้หรอก  จวินอู๋เย่าตอบพลางมองจวินอู๋เสีย นัยน์ตาสีดำสนิทเปลี่ยนเป็นสีม่วง นัยน์ตาสีม่วงนั้นสะท้อนภาพของจวินอู๋เสียราวกับอยากฝังภาพนั้นให้เข้าไปในจิตวิญญาณของเขาตลอดกาล 

หลังจากนั้นจวินอู๋เสียก็ไม่พูดอะไรอีก 

จวินอู๋เย่าอุ้มนางขึ้นและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ จากนั้นก็วางนางลงบนตักของเขา มือข้างหนึ่งจับใบหน้าเล็กๆ ของนาง สายตามองสำรวจทุกส่วนอย่างละเอียด 

 ไม่อยากให้ข้าไปหรือ  เสียงของจวินอู๋เย่าฟังดูข่มกลั้นเล็กน้อย 

จวินอู๋เสียมองเขาอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ หนึ่งครั้ง 

 ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะไม่ไป  จวินอู๋เย่าพูดขึ้นทันที 

จวินอู๋เสียทำตาโต มองใบหน้าที่มีรอยยิ้มกว้างของจวินอู๋เย่า 

 ท่านมีธุระที่ต้องไปจัดการนี่  นางแค่คิดเท่านั้น ไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะอยู่จริงๆ จวินอู๋เย่ามีความลับซ่อนอยู่มากมาย สัญชาตญาณของนางบอกว่าเรื่องที่เขาทำอยู่เกินกว่าที่นางจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้ 

การฝืนให้เขาอยู่กับนางจะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป และจวินอู๋เสียก็ไม่อยากทำอย่างนั้น 

 ในใจข้าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเจ้าหรอก  จวินอู๋เย่าพูดพลางกุมมือของจวินอู๋เสียและส่งยิ้มกว้างให้นาง 

หัวใจของจวินอู๋เสียเต้นผิดจังหวะ 

นางอยากจะบอกจวินอู๋เย่ามากเลยว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น มันก็แค่…ความรู้สึกของนางในวันนี้มันแปลกๆ เท่านั้น เขาไม่ต้องจริงจังกับคำพูดของนางก็ได้ แต่เมื่อนางมองเข้าไปในดวงตายิ้มๆ คู่นั้น คำพูดพวกนั้นก็ดูเหมือนจะติดอยู่ในลำคอของนางทำให้นางไม่สามารถพูดออกมาได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม 

 ไม่ต้องกังวลไป ข้าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องพวกนั้นด้วยตัวเองหรอก  ราวกับรับรู้ถึงความลำบากใจของจวินอู๋เสีย จวินอู๋เย่าจึงอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เขาเข้ามาใกล้นางมากขึ้นและขยับเอาหน้าผากของเขามาแนบกับหน้าผากของนางพร้อมกับพูดเสียงเบาว่า  เว้นแต่ว่าเสี่ยวเสียเอ๋อร์ไม่อยากให้ข้าอยู่ด้วย  

 ไม่…  จวินอู๋เสียรู้สึกว่าทักษะการพูดของนางเสื่อมถอยลงไปอีกครั้ง หลังจากกลับมาเกิดใหม่ นางได้พบเจอสิ่งต่างๆ มากมาย ได้มีครอบครัวและสหายตัวนางเองก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ความสามารถในการแสดงความรู้สึกของนางพัฒนาขึ้นอย่างช้าๆ แต่ตอนนี้ราวกับว่านางย้อนกลับไปสู่อดีตที่ไม่รู้ว่าจะพูดหรือแสดงความรู้สึกออกมาอย่างไรดี 

จวินอู๋เย่าแค่หัวเราะและกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและปลอบประโลมว่า  ดีจริงๆ ที่ไม่ใช่ เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องอื่นๆ หรอก ข้ารู้ว่าจะจัดการธุระของข้าอย่างไร แต่…เสี่ยวเสียเอ๋อร์ไม่เห็นว่าข้าเป็นพี่ชายเจ้าแล้วหรือ  ได้กอดร่างเล็กๆ เอาไว้แบบนี้ทำให้จวินอู๋เย่าอดนึกถึงตอนที่พวกเขาเพิ่งพบกันไม่ได้ ตอนนั้นอย่าได้คิดจะกอดนางเอาไว้แบบนี้เลย กระทั่งจะเข้าใกล้สักหน่อย เด็กน้อยนี่ก็จะหยิบเอาเข็มเงินออกมาแล้วตั้งท่าเหมือนจะฆ่าเขาให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น 

ใบหน้าของจวินอู๋เสียร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อยขณะที่นางนึกถึงความทรงจำเดียวกับจวินอู๋เย่า โชคดีที่จวินอู๋เย่ามองไม่เห็น 

ตอนที่ 1054 เจ้าไม่เย็น ข้าเย็น (4) 

เมื่อเห็นราชาปีศาจทำให้เจ้านายของมันสงบสติอารมณ์ลงได้สำเร็จ เจ้าแมวดำตัวน้อยก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 

ถึงมันจะกลัวราชาปีศาจมาก แต่ก็ต้องพูดว่า… 

ความสามารถในการปลอบประโลมเจ้านายของเขานี่ได้ผลชะงัดดีจริงๆ 

เมื่อความคิดนั้นผุดขึ้นมา เจ้าแมวดำตัวน้อยก็อดปาดน้ำตาไม่ได้ จู่ๆ มันก็รู้สึกว่าเจ้านายของมันกำลังจะถูกขโมยไป ในใจรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา 

 ข้าต้องเปลี่ยนชุด  จวินอู๋เสียพูด เมื่อครู่น้ำเย็นเฉียบสาดไปทั่วตัวนาง และในสภาพอากาศเช่นนี้ การสวมใส่เสื้อผ้าเปียกๆ แบบนี้มันไม่สบายตัวเอาเสียเลยจริงๆ 

 ไปสิ  จวินอู๋เย่าปล่อยจวินอู๋เสียแล้วออกจากห้องไปทันทีพร้อมกับปิดประตูตามหลัง 

จวินอู๋เสียมองบานประตูที่ปิดสนิท นางไม่รู้ว่าทำไมแต่นางรู้สึกว่าความตึงเครียดในช่วงที่ผ่านมาบรรเทาลง แล้วนางก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ 

ทันทีที่จวินอู๋เย่าก้าวออกมาจากห้อง รอยยิ้มของเขาก็หายไปเหมือนควันที่กระจายไปตามสายลม นัยน์ตาสีม่วงคู่นั้นทอประกายอำมหิต 

เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยปรากฏตัวขึ้นทันทีและคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เย่า 

 นายท่าน  

จวินอู๋เย่าหรี่ตาลง เขายกมือขึ้นข้างหนึ่ง แล้วเยี่ยซาที่อยู่ห่างออกไปก็พบว่าตัวเองถูกยกลอยขึ้นไปกลางอากาศ! 

หมอกสีดำพันอยู่รอบคอเยี่ยซาเหมือนกับมีมือกำลังบีบคอเขาอยู่ 

 ตอนนั้นเจ้าอยู่ที่นั่นด้วยใช่หรือไม่  น้ำเสียงของจวินอู๋เย่าตอนนี้เย็นชาเสียยิ่งกว่าตอนที่อยู่ในห้องอย่างน้อยสิบเท่า 

 ขอรับ…  เยี่ยซาหายใจไม่ออกขึ้นทุกที ใบหน้าของเขาซีดขาวปราศจากสีเลือด 

 แล้วเจ้าไม่ทำอะไรเลยอย่างนั้นหรือ  จวินอู๋เย่าหรี่ตาลงอย่างน่ากลัว รังสีอำมหิตในดวงตาโหดเหี้ยมขึ้นไปอีก! 

ใบหน้าของเยี่ยซาขาวซีด แต่เขาไม่กล้าต่อต้านเลยแม้แต่น้อย 

 คุณหนูใหญ่สั่งเอาไว้…ถ้านางไม่เอ่ยปาก…ห้ามข้าลงมืออะไรทั้งนั้น…  

นิ้วมือข้างที่ยกอยู่ของจวินอู๋เย่าบีบเข้ามาเล็กน้อย เสียงกระดูกแตกดังออกมาจากคอของเยี่ยซาเบาๆ เยี่ยเม่ยที่คุกเข่าอยู่ด้านข้างเหงื่อออกจนชุ่ม เขาคุกเข่านิ่งอยู่กับพื้น 

ขณะที่คอของเยี่ยซากำลังจะหักนั้นเอง จวินอู๋เย่าก็ดึงมือกลับไป เมื่อไม่มีอะไรจับไว้ ร่างของเยี่ยซาก็ร่วงตกลงมากองที่พื้น เขาไม่ส่งเสียงร้องออกมาเลยสักนิด 

 ถ้ามีครั้งต่อไป เจ้าตายแน่  จวินอู๋เย่าพูด 

เยี่ยซาไม่อาจมัวสนใจความเจ็บปวดที่คอของตัวเองได้ เขารีบคุกเข่าทันที ที่คอของเขายังคงมีรอยรัดอยู่อย่างเห็นได้ชัด  ครั้งนี้ข้าน้อยทำหน้าที่ล้มเหลว ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้ง ข้าน้อยจะขอชดใช้ความผิดนี้ด้วยชีวิตขอรับ!  

ครั้งนี้มันเกินความคาดหมายของเยี่ยซาจริงๆ 

ปกติจวินอู๋เสียจะใจเย็นและแก้ปัญหาได้อย่างดีมาตลอด ตอนที่ชวีซินรุ่ยเข้าไปใกล้จวินอู๋เสีย จวินอู๋เสียไม่ได้มีปฏิกิริยามากนัก เยี่ยซาจึงแอบสังเกตสถานการณ์ต่อ พอชวีซินรุ่ยจุมพิตจวินอู๋เสีย เยี่ยซาก็คิดที่จะลงมือ แต่เขาเห็นท่าทางเฉยๆ ของจวินอู๋เสียและยังจำคำสั่งของจวินอู๋เสียได้ เขาจึงตัดสินใจซ่อนตัวต่อไป 

แต่เมื่อเยี่ยซาตามจวินอู๋เสียกลับมาที่ห้อง และได้เห็นการกระทำของจวินอู๋เสียที่เกือบจะเหมือนกับการทรมานตัวเอง เยี่ยซาก็รู้ว่าไม่ใช่เพราะจวินอู๋เสียไม่ใส่ใจ แต่เป็นเพราะว่านางไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกในตอนนั้นออกมาอย่างไร และนางทำได้แค่ระบายความรังเกียจอย่างถึงที่สุดในใจนางออกมาด้วยวิธีทื่อๆ ตรงๆ แบบนั้น 

เยี่ยซารู้สึกสำนึกผิดและเสียใจเป็นอย่างมาก เขาเกลียดตัวเองที่ไม่เอาใจใส่จนจับความผิดปกติของนางไม่ได้ 

จวินอู๋เย่าร้องหึออกมา  ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจ้าเคยช่วยชีวิตเสี่ยวเสียเอ๋อร์เอาไว้ครั้งหนึ่ง และนางรู้สึกติดหนี้บุญคุณเจ้าอยู่ละก็ เจ้าได้ตายไปแล้วจากเหตุการณ์ครั้งนี้  

เยี่ยซาไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก เขาคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด ความทรงจำในตัวตนเก่าของเขาค่อนข้างคลุมเครือ เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยช่วยชีวิตจวินอู๋เสียเอาไว้