ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1057 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (3) / ตอนที่ 1058 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (4)

ตอนที่ 1057 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (3) / ตอนที่ 1058 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (4)

ตอนที่ 1057 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (3)

จวินอู๋เย่ายืนอยู่ข้างนอกประตูพลางก้มหน้าลงมองพื้นตรงหน้าประตู และเมื่อเห็นหยดโลหิตที่กระจายอยู่บนพื้น เขาก็หรี่ตาลง

หลังจากประตูห้องปิดลง เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยก็ปรากฏตัวขึ้น

 นายท่าน 

 ทำความสะอาดที่นี่เสีย  จวินอู๋เย่าสั่งเสียงเรียบ จากนั้นก็ผลักประตูและเดินเข้าไปข้างใน

เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยสบตากัน ต่างเห็นสีหน้าเจ็บปวดของอีกฝ่าย

บรรยากาศเพิ่งจะปรองดองสามัคคีกันตอนที่นายท่านกับคุณหนูใหญ่พบเจอกันอีกครั้ง แต่เจ้าโง่สองคนนี้ก็โผล่พรวดเข้ามาตอนที่นายท่านกำลังอยากฆ่าคน สุดท้ายนอกจากสองคนนี้จะทำให้ตัวเองเกือบถูกฆ่าตายแล้ว พวกเขายังทำให้ท่าทีของคุณหนูใหญ่กลับมาเย็นชากับนายท่านอีกด้วย

เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยอดไว้อาลัยให้สยงป้ากับชิงอวี่อยู่ในใจไม่ได้ ที่นายท่านไม่ฆ่าสองคนนี้ไปเสีย ต้องเป็นเพราะคำนึงถึงคุณหนูใหญ่เป็นแน่ แต่นั่นก็ทำให้คุณหนูใหญ่มองนายท่านด้วยสายตาเย็นชา เจ้าสองคนนี้คงได้ตายเร็วๆ นี้แน่

ไว้อาลัยให้กับสยงป้าและชิงอวี่ที่กำลังจะถึงฆาตเสร็จ เยี่ยเม่ยกับเยี่ยซาก็เริ่มทำความสะอาดรอยโลหิตที่หน้าประตูห้องเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีกลิ่นโลหิตเหลือทิ้งเอาไว้!

ในห้อง สยงป้าหน้าซีดเผือดไปแล้วจากความเจ็บปวด เขาไม่ได้บาดเจ็บรุนแรงขนาดนี้มานานมาก ขณะที่เขานั่งลง จวินอู๋เสียก็หันไปเตรียมของ เขาสังเกตเห็นว่าจวินอู๋เย่าที่เพิ่งเข้ามายืนกอดอกมองมาที่เขากับชิงอวี่แบบนิ่งๆ ไม่สะทกสะท้าน เขายังคงยิ้มอยู่ ดูเหมือนไม่ได้เกลียดชังอะไรพวกเขามากนัก แต่ทำไมไม่รู้สยงป้าถึงได้รู้สึกว่าความตายกำลังเข้ามาใกล้เขา!

เนื่องจากความหวาดกลัวตามสัญชาตญาณ ทำให้สยงป้าเขยิบเก้าอี้ถอยหลังไปแบบไม่ได้ตั้งใจ

จวินอู๋เสียหยิบเอาโอสถวิเศษออกมาจากถุงเอกภพและเดินกลับมาหาพวกเขา

จวินอู๋เสียก้มหน้าลงและเริ่มทำการรักษาอาการบาดเจ็บของสยงป้า ชิงอวี่นั่งลงอย่างกระวนกระวาย แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นจวินอู๋เสียดูจะรักษาบาดแผลได้เก่งมาก เหมือนตอนที่อีกฝ่ายรักษาให้ ‘กระต่ายหูใหญ่’ การรักษาของจวินอู๋เสียพูดได้อย่างเดียวว่า รวดเร็ว มีประสิทธิภาพ และแน่นอน!

 คุณชายจวิน เขาเป็นใครหรือขอรับ  ชิงอวี่อดถามออกมาไม่ได้ จวินอู๋เย่าก้าวเข้ามายืนในห้อง ทำให้ชิงอวี่รู้สึกราวกับว่าอากาศในห้องเบาบางลงในทันที

จวินอู๋เสียหยุดชะงักเล็กน้อย นางเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เย่าที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วเอ่ยเสียงเย็นชาว่า  ข้ารับใช้ 

ชิงอวี่เบิกตาโต ส่วนสยงป้าก็ลืมความเจ็บปวดที่ข้อมือและร้องออกมาอย่างตกใจ  จริงหรือ! 

ชายหนุ่มน่ากลัวคนนั้นเป็นข้ารับใช้ส่วนตัวของจวินอู๋เสียจริงๆ หรือนี่

ไม่ได้ล้อกันเล่นใช่หรือไม่

สยงป้ารู้สึกว่ามุมมองที่มีต่อโลกของเขาถูกท้าทายอย่างรุนแรง!

เขาพ่ายแพ้จวินอู๋เย่าอย่างสิ้นเชิงโดยที่ไม่สามารถตอบโต้ได้เลยแม้แต่น้อย สยงป้าได้ลิ้มรสความแข็งแกร่งของจวินอู๋เย่าไปอย่างเต็มที่ เขามีความรู้สึกว่าพลังของจวินอู๋เย่านั้นแข็งแกร่งกว่าชวีซินรุ่ยมาก! ชวีซินรุ่ยเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง ถ้าอย่างนั้นพลังของจวินอู๋เย่าก็…

สยงป้าไม่อาจจินตนาการได้เลย

แล้วคนที่แข็งแกร่งจนไม่น่าเชื่อขนาดนี้ คือข้ารับใช้ของจวินอู๋เสียหรือ

แม้ว่าจวินอู๋เสียเองก็เก่งกาจจนเหมือนกับปีศาจ แต่สยงป้าก็ยังรู้สึกว่าคำตอบนั้นมันยากที่จะเชื่อได้ลงจริงๆ

 หนวกหู  จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว นางรักษาบาดแผลของสยงป้าอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกขึ้นไปเช็ดโลหิตที่เปื้อนมือออก

พอจวินอู๋เสียหันหลังไป สยงป้าก็เห็นว่าสายตาของจวินอู๋เย่าดูน่ากลัวมากขึ้นทันที เขาหดคอพร้อมกับรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา

สยงป้าไม่อาจสลัดความรู้สึกที่ว่าถ้าจวินอู๋เสียออกไปจากห้อง ชายหนุ่มผู้นี้จะฆ่าเขาในทันทีออกไปได้เลย

ตอนที่ 1058 ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดี (4)

นี่เป็นครั้งแรกที่สยงป้าผู้ไม่เคยกลัวอะไรและบ้าระห่ำอยู่เสมอรู้ถึงความหมายของคำว่า ‘อ่อนแอ’ เพียงแค่จวินอู๋เย่ามองมาครั้งเดียวเขาก็สิ้นท่าแล้ว

ชิงอวี่เองก็นั่งอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองไปทางนั้นด้วยซ้ำ ด้วยกลัวว่าถ้ามองไปที่ชายหนุ่มผู้นั้น เขาอาจจะถูกควักลูกตาออกมาก็ได้

เมื่อจวินอู๋เสียกลับมา บรรยากาศอึดอัดจนหายใจไม่ออกก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้คนทั้งสองรู้สึกว่าพวกเขาแค่จินตนาการไปเอง

 คุณชายจวิน เขาเป็น…ข้ารับใช้ของท่านจริงๆ น่ะหรือ  สยงป้าถามพลางหดคอ

 อืม  จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับมองไปที่จวินอู๋เย่าที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วจวินอู๋เย่าก็ส่งยิ้มเจิดจ้าชวนให้ตาพร่ามัวมาให้นาง แต่นางก็หันหน้าหนีทันทีเหมือนกัน!

 …  จวินอู๋เย่าเงียบกริบพูดอะไรไม่ออก

เด็กน้อย…ท่าทางจะโกรธอยู่…

หลังจากใช้เวลาอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เข้ากับจวินอู๋เสียได้ และอาจจะมีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาได้ด้วย แต่…ตอนนี้มันพังพินาศไปหมดแล้ว จวินอู๋เย่าบดขยี้กระดูกของสยงป้ากับชิงอวี่จนเป็นผุยผงอยู่ในใจ ถ้าเจ้าสองคนนี้ไม่โผล่เข้ามาในตอนที่เขาอารมณ์ไม่ดีอยู่ละก็ เด็กน้อยก็คงไม่โกรธเขา

ถ้าสยงป้ากับชิงอวี่รู้ว่าจวินอู๋เย่าคิดอะไรอยู่ พวกเขาคงอยากจะคุกเข่าลงอ้อนวอนขอชีวิตในทันที

ทั้งสองคนกำลังหวังให้ตัวเองไม่เคยพบกับจวินอู๋เย่าที่น่ากลัวราวกับปีศาจร้ายคนนี้เลยจริงๆ!

มือของเขาหักและยังถูกมองว่าเป็นตัวทำลายความสุขในการกลับมาพบกันอีก พวกเขาจะไปร้องไห้กับใครได้

 อีกสองอาทิตย์ อย่าขยับมือข้างนี้ให้มากนักเล่า  จวินอู๋เสียสั่ง

สยงป้าพยักหน้าอย่างมึนงง ดูเหมือนเขายังไม่ได้สติจากการถูกบอกว่าปีศาจคนนั้นเป็นแค่ข้ารับใช้

ชิงอวี่ลอบคารวะจวินอู๋เสียอยู่ในใจ เขาคิดอยู่แล้วว่าจวินอู๋เสียนั้นเก่งกาจราวกับปีศาจ ตอนนี้ยิ่งพิสูจน์ชัดขึ้นไปอีก การเอาคนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นมาคอยรับใช้ในฐานะข้ารับใช้อย่างเต็มใจได้ เป็นการแสดงถึงความสามารถที่ไม่มีใครจะลอกเลียนแบบได้เลย!

 ถ้าอย่างนั้นก็กลับไปได้แล้ว  จวินอู๋เสียไล่เอาเสียดื้อๆ

สยงป้าประคองมือที่บาดเจ็บของตัวเอง แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงลังเล  มีเรื่อง…มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับท่านที่หอเมฆาสวรรค์หรือเปล่า ชวีซินรุ่ย… 

สยงป้ายังพูดไม่จบ บรรยากาศในห้องก็แปลกไปทันที สายตาของจวินอู๋เสียเปลี่ยนเป็นเย็นชาสุดขีด ขณะที่รังสีอำมหิตอันรุนแรงก็ลุกโชนขึ้นที่ด้านหลังของสยงป้า

สยงป้าแทบจะร้องไห้ออกมาตรงนั้น เขารู้ตัวทันทีว่าได้ถามคำถามที่ไม่ควรถามออกไปแล้ว

 โอ๊ย เจ็บมือ! ข้าต้องกลับไปพักฟื้นแล้ว! รองหัวหน้าตึกโว้ย! เร็วเข้า! มาพยุงข้าหน่อย!  สยงป้าเด้งตัวขึ้นทันทีพร้อมกับประคองมือเอาไว้ เขาหนีออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับชิงอวี่ที่รีบตามไปติดๆ

หัวหน้าตึกกับรองหัวหน้าตึกของตึกเพลิงพิโรธ พากันหนีไปอย่างตื่นกลัวภายใต้สายตาเย็นชาของจวินอู๋เสียและรังสีอำมหิตของจวินอู๋เย่าจนไม่ทันได้ปิดประตูตามหลังด้วยซ้ำ!

 ท่านทำร้ายพวกเขาทำไม  จวินอู๋เสียถามพร้อมกับจ้องมองจวินอู๋เย่า นางไม่เชื่อว่าจวินอู๋เย่าจะไม่รู้ว่าสยงป้ากับชิงอวี่เป็นใคร ในเมื่อเยี่ยซาอยู่ที่นี่ จวินอู๋เย่าก็คงรู้จักทุกคนรอบตัวนางหมดแล้ว

จวินอู๋เย่ามองใบหน้าเคร่งขรึมของจวินอู๋เสีย เขากระแอมออกมาเล็กน้อยแล้วพูดว่า  ขอโทษ ข้าอารมณ์ไม่ดีน่ะ ก็เลยทำเกินไปหน่อย 

เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยที่กำลังทำความสะอาดคราบโลหิตอยู่ที่นอกประตู แทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง

เกินไปหรือ

ทั้งสองคนคิดว่าจวินอู๋เย่ายับยั้งตัวเองไว้อย่างเต็มที่แล้ว! อารมณ์ของนายท่านในตอนนั้น การไม่ฆ่าสยงป้ากับชิงอวี่ทิ้งเสียตรงนั้นถือเป็นความเมตตาอย่างถึงที่สุดแล้ว! ถ้านายท่านของพวกเขาทำ ‘เกินไป’ จริงๆ ละก็ สองคนนั้นคงกลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว!