ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1087 ความเชื่อมั่นของสัตว์วิญญาณ (1) / ตอนที่ 1088 ความเชื่อมั่นของสัตว์วิญญาณ (2)

ตอนที่ 1087 ความเชื่อมั่นของสัตว์วิญญาณ (1) / ตอนที่ 1088 ความเชื่อมั่นของสัตว์วิญญาณ (2)

ตอนที่ 1087 ความเชื่อมั่นของสัตว์วิญญาณ (1)

ไม่กี่วันต่อมา ดูราวกับจวินอู๋เสียหายไปจากเมืองพันอสูร คนที่ชวีซินรุ่ยส่งออกมาเพื่อค้นหาร่องรอยของจวินอู๋เสียไม่ได้กลับไปพร้อมข่าวใดๆ เลย ตอนแรกนางก็คิดว่าแผนการจะดำเนินต่อไปได้ แต่เมื่อพบว่าส่วนที่สำคัญที่สุดขาดหายไป ชวีซินรุ่ยก็เริ่มร้อนใจ

โดยไม่ได้รู้เลยว่า…

ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองพันอสูร จวินอู๋เสียกำลังนั่งตรวจอาการของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอยู่ในห้องพัก

จวินอู๋เย่านั่งอยู่ข้างหน้าต่าง เขามองดูฝูงชนที่พลุกพล่านจอแจอยู่บนถนน นัยน์ตาสีดำสนิทมีแววแปลกๆ

เสียงเคาะประตูรัวๆ ดังขึ้น จวินอู๋เย่าลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

ทหารเมืองพันอสูรหลายคนยืนทำหน้าเคร่งอยู่ด้านนอก

จวินอู๋เย่ามองพวกทหารแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นิ้วที่แตะอยู่ตรงประตูขยับไปมา เงาสีดำแทรกหายเข้าไปในหน้าผากของพวกทหารอย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว

ร่างของพวกทหารแข็งทื่อขึ้นทันที ดวงตากลายเป็นสีดำไร้ประกาย แต่ดูเหมือนพวกเขาจะกลับเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว พวกทหารกวาดสายตาผ่านจวินอู๋เย่ากับจวินอู๋เสียที่อยู่ในห้องโดยไม่หยุดชะงักเลยสักนิดราวกับว่าพวกเขามองไม่เห็นคนทั้งคู่ จากนั้นพวกเขาก็หมุนตัวเดินจากไป

 ห้องนี้ไม่มีคน ค้นต่อไป  หัวหน้าตึกทหารพูดพร้อมกับทำการตรวจห้องถัดไปอย่างรวดเร็ว

จวินอู๋เย่าปิดประตู ท่าทางคุ้นเคยกับสิ่งที่เพิ่งทำไปอย่างมาก

นั่นเป็นทหารกลุ่มที่สามแล้วที่มาค้นหาพวกเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ แต่ทุกคนจะลืมสิ่งที่เห็นที่นั่นไปจนหมด เงาดำที่เข้าสู่สมองของพวกเขาทำให้พวกเขาไม่สนใจจวินอู๋เย่ากับจวินอู๋เสีย ต่อให้จวินอู๋เสียยืนอยู่ตรงหน้า ทหารพวกนั้นก็จะทำเหมือนว่าพวกเขาไม่เห็นใครเลย

ตั้งแต่วันแรกที่จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ทุกคนในโรงเตี๊ยมก็ถูกจวินอู๋เย่า ‘ล้างสมอง’ และจะมองไม่เห็นพวกเขาโดยไม่รู้ตัว

 ยังไม่ดีขึ้นเลยหรือ  จวินอู๋เย่าถามพร้อมกับปิดประตูห้อง เขาเอนตัวพิงประตูมองจวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ข้างเตียง

จวินอู๋เสียส่ายหน้า มือของนางวางอยู่บนตัวใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะหมดสติมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่มันโดนขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณเล่นงาน มันก็หลับลึกเช่นนี้มาตลอด

 สยงป้าเคยบอกว่าสัตว์วิญญาณที่โดนขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณโจมตีจะได้สติกลับมาหลังจากนั้นครึ่งวันและกลายเป็นหุ่นเชิดของผู้ถือขลุ่ย แต่…  จวินอู๋เสียพูดพลางกัดริมฝีปาก ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย มันยังคงนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง ไม่ว่าจวินอู๋เสียจะเรียกมันเท่าไร มันก็ไม่มีอาการตอบสนองเลยแม้แต่น้อย

เจ้ากระต่ายโลหิตยังมีผ้าพันแผลอยู่เต็มตัว ในช่วงที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะหมดสติอยู่ มันไม่ได้ก่อความวุ่นวายหรือส่งเสียงดังขึ้นเลย มันแค่นอนเอาตัวพิงใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอย่างเป็นห่วง ใช้อุณหภูมิจากตัวมันสร้างความอบอุ่นให้ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่หมดสติอยู่

สัตว์วิญญาณสองตัวที่เอาแต่ทะเลาะกันไม่หยุดกลับคิดว่าอีกฝ่ายคือคู่หูที่สามารถพึ่งพาได้

จวินอู๋เย่าเดินมายืนข้างๆ จวินอู๋เสีย เขาเอื้อมมือมาคลึงที่รอยย่นตรงหว่างคิ้วของนาง จากนั้นก็อุ้มจวินอู๋เสียขึ้นแล้วนั่งลงที่ข้างเตียงเสียเอง เขาวางจวินอู๋เสียลงบนตักก่อนจะพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า  อาจจะจริงที่ว่าขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณสามารถควบคุมจิตสำนึกของสัตว์วิญญาณได้ แต่จิตสำนึกของสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัตินั้นแข็งแกร่งกว่าสัตว์วิญญาณทั่วไปมาก นอกจากนั้นถ้าในใจมันมีความเชื่อที่ยึดมั่น ถึงจะตกอยู่ภายใต้การควบคุมของขลุ่ย แต่มันจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกบังคับแน่ 

ตอนที่ 1088 ความเชื่อมั่นของสัตว์วิญญาณ (2)

จวินอู๋เย่ามองร่างเล็กๆ ของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ เขาไม่ได้สนใจสัตว์วิญญาณมากนักหรอก ถึงใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตจะเป็นสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัติ แต่พวกมันก็ไม่ได้ดึงดูดความสนใจเขาเลยสักนิด แต่จากที่เยี่ยเม่ยเล่าให้เขาฟัง จวินอู๋เย่ารู้อยู่อย่างหนึ่ง

ตอนที่พวกเขาอยู่ที่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้า เจ้าสัตว์วิญญาณนี่ได้ช่วยชีวิตจวินอู๋เสียในช่วงเวลาที่วิกฤตที่สุดเอาไว้

 มันกำลังสู้ 

 อะไรนะ  จวินอู๋เสียถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้น

จวินอู๋เย่าพูดยิ้มๆ ว่า  มันต้องรู้ว่าจิตสำนึกของมันกำลังถูกบิดเบือน แต่ความเชื่อที่อยู่ในจิตวิญญาณไม่ได้ถูกทำลาย วิญญาณของมันกำลังต่อต้านอำนาจของขลุ่ย มันไม่ยอมกลายเป็นหุ่นเชิดให้คนอื่นควบคุม ดังนั้นมันจึงบังคับให้ตัวเองอยู่ในสภาพหมดสติ ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเพื่อกลายเป็นแค่หุ่นเชิดไร้จิตใจ 

จิตสำนึกของสัตว์วิญญาณระดับภัยพิบัตินั้นแข็งแกร่งอย่างถึงที่สุด พวกมันมีสติพอที่จะมีความคิดเป็นของตัวเองและรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร

อาการหมดสติของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเป็นความตั้งใจของมันเอง มันไม่ยอมฟื้นขึ้นมาแล้วต้องถูกบังคับให้ทรยศจวินอู๋เสีย ทรยศความเชื่อของตัวเอง มันเลือกที่จะผนึกจิตสำนึกของตัวเองเอาไว้

จวินอู๋เสียพูดไม่ออก นางมองไปที่ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะ

เจ้าแกะโง่เป็นฝ่ายแอบตามนางมาตั้งแต่แรกด้วยความอยากกินหญ้าสดใหม่หอมหวานเท่านั้น แต่ในช่วงเวลาคับขันมันจะแสดงความดื้อรั้นและมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวออกมาเสมอ

ตอนที่อยู่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้าก็เป็นเช่นนี้ ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม

จวินอู๋เสียรู้สึกปวดใจ ความเจ็บปวดนั้นทำให้นางคิดอะไรได้ชัดเจนขึ้น

ตลอดเวลาที่ผ่านมานางไม่ได้ทำดีกับใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะมากนัก แต่เจ้าแกะโง่จอมตะกละก็ยังปกป้องนางด้วยวิธีของมัน

 เจ้าจะฟื้นกลับคืนมา ข้าสัญญา  จวินอู๋เสียอุ้มใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะไว้ในอ้อมแขน ที่ผ่านมานางไม่ได้ใส่ใจและห่วงใยใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับเจ้ากระต่ายโลหิตมากนัก แต่สัตว์วิญญาณสองตัวนี้ก็ทำให้หัวใจอันเย็นชาของนางรู้สึกถึงความไว้ใจและความรักภักดีอันบริสุทธิ์

 ข้าเป็นเจ้านายของเจ้า เจ้าเชื่อเถอะว่าเจ้าเลือกติดตามไม่ผิดคน ปล่อยให้ข้าจัดการที่เหลือเอง…ข้าจะเอาเจ้ากลับมาจากพวกมันได้แน่ เจ้าไม่ต้องฝืนตัวเองให้มากหรอก  จวินอู๋เสียลูบขนใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะพลางพูดด้วยเสียงอ่อนโยน การที่วิญญาณต่อต้านพลังที่รุกล้ำเข้ามานั้นเป็นสิ่งที่อันตรายมาก เนื่องจากถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป เส้นประสาทในสมองของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอาจจะเสียหายอย่างหนัก และมันอาจจะไม่ฟื้นขึ้นมาได้อีกเลย

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตทำส่วนของมันดีแล้ว ที่เหลือนางจะเป็นคนจัดการเอง

 ข้าจะไม่ทำให้เจ้าสองตัวต้องผิดหวัง ข้าเป็นเจ้านายของพวกเจ้า ข้าจะพิสูจน์ให้เห็นเอง  แววตาของจวินอู๋เสียเป็นประกายมุ่งมั่น

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ไม่ได้สติดูเหมือนจะสามารถรับรู้ความรู้สึกของจวินอู๋เสียได้ ตัวของมันจึงขยับเล็กน้อย

จวินอู๋เย่าเอาคางวางบนไหล่ของจวินอู๋เสีย เด็กน้อยของเขาตั้งใจจะปลุกใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะเพื่อไม่ให้มันต้องดิ้นรนต่อสู้เองต่อไปและยอมให้ตัวมันถูกขลุ่ยกระดูกควบคุมวิญญาณควบคุม

ในที่สุดใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก็ลืมตาขึ้น แต่ดวงตากลมโตของมันไม่แสดงความต้องการอย่างเคย มันกระโดดออกจากอ้อมแขนของจวินอู๋เสียทันทีโดยไม่ลังเลสักนิด และกระโจนออกไปทางหน้าต่างที่เปิดอยู่!

 ปู้!  กระต่ายโลหิตมองร่างของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ห่างออกไป มันอยากจะตามไปแต่ก็พบว่าตัวเองถูกจวินอู๋เสียกอดไว้แน่น

 มันจะกลับมา ข้าจะพาใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกลับมาเอง  จวินอู๋เสียพึมพำเสียงเบาด้วยแววตาน่ากลัวอย่างพร้อมที่จะฆ่าเต็มที่