ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1187 คารวะ...เจ้านายของข้า (2) / ตอนที่ 1188 คารวะ...เจ้านายของข้า (3)

ตอนที่ 1187 คารวะ…เจ้านายของข้า (2) / ตอนที่ 1188 คารวะ…เจ้านายของข้า (3)

ตอนที่ 1187 คารวะ…เจ้านายของข้า (2)

 เจ้าเป็นใคร!  จวินชิงกัดฟันถามพลางรวบรวมเรี่ยวแรงสุดท้ายของเขาและมองดูชายหนุ่มชุดแดงคนนั้นอย่างระมัดระวัง

ดวงตาของชายหนุ่มชุดแดงกวาดมองทุกคนที่อยู่ในห้อง สายตาของมองผ่านเจ้าแมวดำตัวน้อยที่จ้องมองเขาอย่างไม่เป็นมิตรไปหยุดที่ร่างของจวินอู๋เสีย

 ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนที่เด็กขนาดนี้  ชายหนุ่มชุดแดงก้าวยาวๆ เข้ามาหาจวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของจวินชิง

 เจ้าคิดจะทำอะไร  จวินชิงเห็นเขาเดินเข้ามา เซลล์ทุกเซลล์ในร่างเขาก็เกือบจะระเบิดออก!

ชายหนุ่มชุดแดงเลิกคิ้วมองจวินชิงที่แทบหมดแรงอยู่แล้ว เขายิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วพูดว่า  ไม่เลว ยังอุตส่าห์ยืนอยู่ได้จนถึงตอนนี้ แสดงว่าอย่างน้อยเจ้าก็มีความสามารถอยู่บ้าง แต่…ไม่ว่าข้าจะอยากทำอะไรก็ตาม เจ้าคิดหรือว่าจะมีแรงเหลือพอที่จะหยุดข้าได้ 

พูดจบชายหนุ่มชุดแดงคนนั้นก็ก้มตัวลงและยื่นมือมาหาจวินอู๋เสีย

ขณะที่เขาใกล้เข้ามานั่นเอง ดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจขึ้นมา

 ทำไมข้าถึงสัมผัสกลิ่นอายของเจ้าเด็กงี่เง่านั่นในตัวท่านได้… 

ในขณะที่ชายหนุ่มชุดแดงกำลังลังเล เจ้าแมวดำตัวน้อยก็กลายร่างเป็นสัตว์ร้ายสีดำกระโจนเข้าใส่เขา และใช้เขี้ยวกับเล็บที่แหลมคมของมันบังคับให้ชายคนนั้นถอยออกไปจากจวินอู๋เสีย!

ชายหนุ่มชุดแดงถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เขาหรี่ตาลงมองสัตว์ร้ายสีดำที่กำลังแยกเขี้ยว

 อ่า…เจ้าก็เป็นร่างวิญญาณเหมือนกันหรือ 

 กรร!!!  สัตว์ร้ายสีดำคำรามออกมา เสียงนั้นปลุกใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะกับกระต่ายโลหิตให้ตื่นขึ้นมา พอพวกมันลืมตา พวกมันก็เห็นสัตว์ร้ายสีดำกำลังเผชิญหน้ากับชายหนุ่มชุดแดง และโดยสัญชาตญาณพวกมันจึงเห็นชายหนุ่มชุดแดงคนนั้นเป็นศัตรูทันที!

ขณะที่สัตว์วิญญาณทั้งสองตัวกำลังจะโจมตี พวกมันก็พบว่าพละกำลังของพวกมันถูกสูบออกไปจนเกือบหมด แค่จะยืนขึ้นก็ไม่สามารถทำได้!

ชายหนุ่มชุดแดงหัวเราะเบาๆ เขามองท่าทางก้าวร้าวของสัตว์ร้ายสีดำด้วยสายตาสงสัย แล้วหันกลับไปมองจวินอู๋เสีย

 ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ข้าไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีสักหน่อย  ชายหนุ่มชุดแดงยักไหล่

จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว คลื่นที่โจมตีอยู่ในวิญญาณของนางหายไปแล้ว แต่ผลกระทบของมันยังคงเหลืออยู่จึงทำให้นางอ่อนแรงมาก และดูเหมือนนางจะพบว่ากลิ่นหอมที่กระจายอยู่ในห้องเป็นกลิ่นที่นางคุ้นเคย

กลิ่นนั้นเหมือนกับกลิ่นดอกไม้ชั่วร้ายในชาติก่อนของนางมาก

 เจ้าเป็นใคร  จวินอู๋เสียถามอย่างเย็นชาพร้อมกับหรี่ตาลง

ชายหนุ่มชุดแดงอ้าแขน และต่อหน้าต่อตาทุกคนเขาได้ยกชายชุดคลุมขึ้นพร้อมกับคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าจวินอู๋เสีย!

 คารวะเจ้านาย ข้าคือภูติวิญญาณของท่าน 

อะไรนะ!

ทันทีที่คำพูดนั้นออกจากปากของชายหนุ่มชุดแดง จวินชิงกับหลงฉีก็มองเขาตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ภูติวิญญาณ!

เป็นไปได้อย่างไร!

พวกเขาไม่เคยเจอภูติวิญญาณที่อยู่ในรูปร่างมนุษย์มาก่อน นอกจากนั้น…จวินอู๋เสียก็มีภูติวิญญาณอยู่แล้ว แล้วจะมีตัวที่สองได้อย่างไร

ในโลกนี้ตั้งแต่โบราณกาลมาจนถึงตอนนี้ ไม่เคยมีใครมีภูติวิญญาณสองตนเลยสักคน จวินชิงกับหลงฉีจึงไม่อาจเชื่อคำพูดของชายหนุ่มชุดแดงได้

แต่…

สายตาของจวินอู๋เสียแค่แสดงความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ไม่มีสีหน้าเหลือเชื่ออยู่เลย แม้แต่สัตว์ร้ายสีดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าจวินอู๋เสียก็เลิกแสดงท่าทางก้าวร้าว

 เจ้าคือภูติวิญญาณประเภทพฤกษาอย่างนั้นหรือ  คำพูดอันน่าตกใจออกจากปากของจวินอู๋เสียแสดงว่านางเชื่อคำพูดของชายหนุ่มชุดแดงอย่างเต็มที่ ทำให้หลงฉีกับจวินชิงยิ่งรู้สึกเหลือเชื่ออย่างถึงที่สุด!

ตอนที่ 1188 คารวะ…เจ้านายของข้า (3)

ชายหนุ่มชุดแดงยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า  เจ้านายเฉลียวฉลาดที่สุดจริงๆ ข้าอยู่ในร่างนี้ท่านยังเดาได้ถูกต้องอีก  พูดจบเขาก็หรี่ตาลง ในกลิ่นหอมที่ฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศนั้น เขาพยายามจะแยกกลิ่นหอมจางๆ อีกกลิ่นออกมา

 ข้าว่าข้าไม่ใช่ภูติวิญญาณตนแรกของเจ้านาย หรือควรบอกว่า…ข้าไม่ใช่ภูติวิญญาณประเภทพฤกษาตนแรกของท่านดีเล่า 

กลิ่นดอกบัวจางๆ นั่นคุ้นมาก เขาไม่มีวันจำผิดแน่!

 เก็บกลิ่นดอกไม้ของเจ้าไปเสีย!  จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว นางเคยเตรียมตัวไว้ก่อนแล้วว่าภูติวิญญาณตัวที่สองจะปรากฏ แต่นางไม่เคยคิดว่ามันจะมาหลังจากแตะสัมผัสหยกสงบวิญญาณ

แต่คิดๆ ดูแล้ว จวินอู๋เสียก็พอจะเดาเหตุผลได้

มังกรมายาเปิดประตูเข้าสู่โลกภูติวิญญาณและหยกสงบวิญญาณที่มีผลกับร่างวิญญาณเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาซึ่งทำให้ภูติวิญญาณตัวที่สองของนางปรากฏขึ้นในตอนนี้

แต่จวินอู๋เสียไม่คิดว่าร่างที่แท้จริงของภูติวิญญาณจะเป็นดอกไม้ชั่วร้ายนั่น!

 เจ้านายไม่ชอบกลิ่นของข้าหรือ  ชายหนุ่มชุดแดงทำหน้าเศร้าทันที

 ถ้ามันไม่ได้ทำให้แขนขาของสิ่งมีชีวิตหมดแรงละก็ ข้าก็คิดว่าข้าไม่รังเกียจหรอกนะ  จวินอู๋เสียพูดเสียงเย็น

ชาติก่อนนางเคยเห็นดอกไม้ชั่วร้ายนี้มาแล้ว มันนำความชั่วร้ายและความตายมามากมายนับไม่ถ้วน หลังจากนางเกิดใหม่ที่โลกนี้ นางก็ไม่ได้เห็นพืชชนิดนี้ที่นี่เลย และคิดว่ามันไม่มีอยู่ในโลกนี้ แต่นางไม่เคยคิดเลยว่า…

มันมีอยู่ที่นี่ แถมยังเป็นภูติวิญญาณประเภทพฤกษาอีกด้วย!

ชายหนุ่มชุดแดงมีแววตาแปลกใจ เขาไม่เคยคิดว่าจวินอู๋เสียจะรู้ถึงฤทธิ์ที่ซ่อนอยู่ของกลิ่นดอกไม้ของเขาในเวลาสั้นๆ แบบนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้กับเขา

 อู๋เสีย…เจ้าบอกว่ากลิ่นนี้ทำให้ร่างกายเราอ่อนแรงแบบนี้อย่างนั้นหรือ  จวินชิงถามอย่างตกใจ เขากำลังคิดอยู่ว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงรวบรวมพละกำลังไม่ได้เลย

จวินอู๋เสียพยักหน้าและมองไปที่ชายหนุ่มชุดแดง

ชายหนุ่มชุดแดงยิ้มและยักไหล่ เขายกแขนขึ้นโบกเล็กน้อย กลิ่นที่กระจายไปทั่วห้องก็หายไปอย่างรวดเร็ว!

พอกลิ่นหายไป จวินชิงกับคนอื่นๆ ก็พบว่าพละกำลังของพวกเขากลับมาแล้ว!

จวินอู๋เสียยืนขึ้น แม้ว่าใบหน้าของนางยังคงซีดเซียว แต่ดวงตาของนางไม่ได้แสดงความอ่อนแอเลยแม้แต่น้อย

 ดูเหมือนข้าจะเข้าใจท่านผิดไป ข้าคิดว่าเจ้านายของข้ายังเป็นเด็กโง่เขลา ไม่คิดเลยว่าท่านจะทำให้ข้าประหลาดใจได้ถึงขนาดนี้ สมกับที่เป็นเจ้านายของข้าจริงๆ…  ชายหนุ่มชุดแดงเดินเข้ามาหาจวินอู๋เสียและยื่นมือออกมาโดยคิดจะแตะแก้มของจวินอู๋เสีย

จวินอู๋เสียขมวดคิ้วและกำลังจะหลบก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมาระหว่างจวินอู๋เสียกับชายชุดดำ!

ร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าจวินอู๋เสียและเคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็ว ชายหนุ่มชุดแดงที่อยู่ใกล้กับจวินอู๋เสียถูกผลักถอยหลังไป!

 อย่าแตะต้องเจ้านายของข้านะ! 

เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่โมโหมากพุ่งออกมาอย่างกะทันหัน ใบหน้าอ้วนกลมจ้ำม่ำของเขาทั้งโกรธและตื่นตระหนก เขาใช้แขนสั้นๆ ของเขาผลักชายหนุ่มชุดแดงให้ออกห่างจากจวินอู๋เสีย ราวกับการเข้ามาใกล้ของชายหนุ่มชุดแดงจะทำให้เจ้านายของเขาแปดเปื้อน!