ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1211 เด็กดี ขอข้าจับหน่อยนะ (3) / ตอนที่ 1212 เด็กดี ขอข้าจับหน่อยนะ (4)

จวินอู๋เสียที่ปลอมตัวเป็นเด็กหนุ่มมองเด็กน้อยที่ดูน่าสงสารคนนั้น ถ้าเป็นเวลาอื่นนางคงไม่ว่าอะไร แต่…หางตาของนางกวาดมองคนทั้งหมดที่มากับเด็กน้อยและรถม้าที่อยู่ด้านหลังเขา 

บนรถม้าพวกนั้นแขวนธงแบบเดียวกัน และเครื่องหมายบนธงพวกนั้นก็ดูแปลกตา พวกมันเป็นเครื่องหมายของสถานที่เล็กๆ ที่เรียกว่ารัฐเฉียว ที่ว่าเล็กนี่เล็กแค่ไหนน่ะหรือ 

ก็เล็กขนาดที่ว่ารัฐชียังเป็นรัฐใหญ่เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเขาก็แล้วกัน! 

รัฐเฉียวเล็กมากจริงๆ มันเป็นรัฐที่เล็กที่สุดในโลก ว่ากันว่าดินแดนทั้งหมดของรัฐเฉียวยังเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในรัฐเหยียนไม่ได้เลย และเนื่องจากรัฐเฉียวตั้งอยู่ท่ามกลางเทือกเขา ภูมิประเทศของมันจึงไม่น่าไว้วางใจ และทรัพยากรก็ขาดแคลน และเนื่องจากภูมิประเทศของมันทำให้มันกลายเป็นสถานที่ที่รัฐอื่นๆ ไม่อยากบุกเข้าไป 

จวินอู๋เสียยังเห็นมงกุฏหยกที่ประดับอยู่บนหัวของเด็กน้อย ฮ่องเต้เท่านั้นที่สวมใส่มงกุฏหยกเช่นนี้ และเมื่อมองดูคนคุ้มกันที่อยู่รอบๆ ตัวเด็กน้อย นางก็เห็นว่าพวกเขาเป็นทหารของกองทัพ ไม่ใช่แค่คนคุ้มกันทั่วๆ ไปจากตระกูลคนธรรมดา 

จวินอู๋เสียไม่คิดจะติดต่อพบปะกับผู้ครองรัฐจากรัฐอื่นๆ ถึงแม้…อีกฝ่ายจะเป็นแค่เด็กน้อยน่ารักไร้เดียงสาก็ตาม 

จวินอู๋เสียไม่คิดจะทำตามคำขอของเด็กน้อย สีหน้าของเด็กคนนั้นจึงดูเศร้าๆ หงอยๆ และมีน้ำตาคลอ ราชครูเหอที่อยู่ข้างๆ เขาจึงอดไม่ได้และพูดขึ้นว่า 

“คุณชายโปรดหยุดก่อนได้หรือไม่” 

จวินอู๋เสียมองไปที่ชายชรา 

“พวกเรามาจากรัฐเฉียว และเด็กคนนี้ก็คือฮ่องเต้แห่งรัฐเฉียวของเรา ฝ่าบาทยังเด็กอยู่มากและชื่นชอบสัตว์วิญญาณตัวเล็กๆ น่ารัก คุณชาย…จะช่วยให้ฝ่าบาทสมหวังได้หรือไม่ พวกเราจะขอบคุณความมีน้ำใจของท่านเป็นอย่างมาก” ราชครูเหอที่รับใช้ฮ่องเต้แห่งรัฐเฉียวมาถึงสามรุ่นรู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองสามารถทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ได้! 

เขาเป็นถึงราชครูที่เป็นที่เคารพนับถืออย่างมากกลับต้องมาเจรจากับเด็กหนุ่มเพื่อให้ฝ่าบาทได้ลูบขนของสัตว์วิญญาณอย่างที่ปรารถนา มันช่าง…น่าอับอายเหลือทน! 

จวินอู๋เสียมองฮ่องเต้น้อยที่น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ แล้วหันกลับไปมองใบหน้าจริงจังของราชครูเหอ สุดท้ายนางก็ยอมเอ่ยปาก 

“ก็ได้” 

เมื่อเห็นจวินอู๋เสียยอมตกลง ฮ่องเต้น้อยที่แข็งทื่ออยู่กับที่ก็ยิ้มออกมา 

จวินอู๋เสียปล่อยกระต่ายโลหิตลงมาแล้วมองไปทางฮ่องเต้น้อย กระต่ายโลหิตเข้าใจสิ่งที่เจ้านายของมันอยากให้มันทำทันที จึงกระโดดไปอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้น้อย! 

ฮ่องเต้น้อยมองกระต่ายหูใหญ่ที่กลับมาหาอีกครั้งอย่างดีใจ มือเล็กๆ ของเขาสั่นเล็กน้อยขณะที่ลูบขนนุ่มๆ ของกระต่ายหูใหญ่อย่างระวัง ลืมเรื่องปิดก้นตัวเองไปเสียสนิท 

เมื่อมือของเขาเคลื่อนออกไป มันก็เผยให้เห็นขนกลมๆ เล็กๆ ที่ก้นของเขาซึ่งกระดิกไม่หยุด 

ไม่ว่าจะมองอย่างไรลูกบอลขนอันเล็กๆ นั้นก็เหมือนกับหางกระต่ายไม่มีผิด… 

สายตาของจวินอู๋เสียมองไปที่มันอย่างไม่ปิดบัง นางมองฮ่องเต้น้อยทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นเพื่อเล่นกับกระต่ายโลหิต หางกระต่ายที่ด้านหลังกระดิกแรงขึ้น ทำให้เด็กน้อยดูเหมือนภูติกระต่ายที่แปลงร่างมา 

“อะแฮ่ม” ราชครูเหอที่ทิ้งศักดิ์ศรีตัวเองไปแล้วสังเกตเห็นสายตาของจวินอู๋เสีย เขาพูดอย่างอึดอัดใจว่า “นั่นคือภูติวิญญาณของฝ่าบาท” 

จวินอู๋เสียเลิกคิ้ว นางไม่เคยได้ยินว่ามีใครในโลกที่มีภูติวิญญาณเป็นลูกบอลขนปุย… 

หางนั่น นอกจากน่ารักแล้ว มันยังมีประโยชน์อย่างอื่นอีกหรือไม่เนี่ย 

แต่อย่างน้อยนางก็ใจดีพอที่จะไม่พูดอะไรเรื่องนี้ นอกจากเฝ้าดูกระต่ายโลหิตพยายามทำตัวน่ารักต่อหน้าฮ่องเต้น้อย ขณะที่กระต่ายเจ้าเล่ห์พยายามใช้เสน่ห์อันน่ารักที่สุดของมัน มันก็ไม่ลืมหูหลัวปัวที่หล่นอยู่บนพื้นและเอาอุ้งเท้าจับหูหลัวปัวขึ้นมาเคี้ยวกร้วมๆ 

ตอนที่ 1212 เด็กดี ขอข้าจับหน่อยนะ (4)  

ใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะแอบดูการทำตัวน่ารักของกระต่ายเจ้าเล่ห์เพื่ออาหารแล้วน้ำลายของมันก็แทบหยดลงพื้น แต่มันเป็นสัตว์วิญญาณที่มีความหยิ่งสูง 

ทั้งๆ ที่ใจอยากกินแทบตาย แต่มันก็แสร้งทำเฉยและหันหน้าหนี พร้อมกับส่งเสียงร้องออกมาอย่างไม่พอใจ “แบ๊ะ แบ๊ะ แบ๊ะ” 

แต่หางตาของมันยังคงเอาแต่มองไปที่หูหลัวปัวในอุ้งเท้าของกระต่ายโลหิต… 

สำหรับใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะที่ถือว่าการกินเป็นการแสวงหาของชีวิตนั้น แม้ว่าจวินอู๋เสียจะให้มันกินหญ้าอร่อยๆ แล้วก็ตาม แต่มันก็ยังอดไม่ได้ที่จะอยากได้อาหารมากินอีก 

เสียงร้องอย่างไม่พอใจของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะดึงดูดความสนใจของฮ่องเต้น้อย เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะทำหน้าหยิ่งอยู่ตรงเท้าของเด็กหนุ่มคนนั้น ดวงตาของเขาก็เป็นประกายวิบวับอีกครั้ง 

เขาเงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาอยากได้อย่างเต็มที่ สีหน้าของเขาบอกว่า ข้าอยากลูบมาก…อยากลูบมากๆ…อยากลูบมากๆๆๆ… 

ครั้งนี้ราชครูเหอทนเอ่ยปากขอแทนฮ่องเต้ของเขาไม่ไหวอีกแล้ว 

จวินอู๋เสียดันเจ้าแบ๊ะแบ๊ะที่อยู่ตรงเท้าของนางเป็นสัญญาณให้ออกไป ความหยิ่งของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะทำให้มันแกล้งทำเป็นไม่พอใจและเดินไปช้าๆ ก่อนจะหยุดข้างๆ ฮ่องเต้น้อย สายตาของมันจับจ้องอยู่ที่หูหลัวปัวที่ยังเหลืออีกครึ่งอันในอุ้งเท้าของกระต่ายโลหิต… 

ฮ่องเต้น้อยอยากจับใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะแต่มันก็พ่นลมออกทางจมูกสองครั้งแล้วก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว ดูไม่เต็มใจให้ฮ่องเต้น้อยสัมผัสตัวมันอย่างมาก 

เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้น้อยกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง ราชครูเหอก็เดินไปที่รถม้าอย่างช่วยไม่ได้ เขาค้นเอาหูหลัวปัวอีกอันมายัดใส่มือของฮ่องเต้น้อย 

ด้วยสิ่งนั้นเอง… 

ในที่สุดใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะก็ยอมสนใจเด็กชายขึ้นมาบ้าง 

มีสัตว์วิญญาณโง่แทะหูหลัวปัวตัวละอันอยู่ทางด้านซ้ายและขวาแบบนี้ ฮ่องเต้น้อยก็ลูบเจ้ากระต่ายหูใหญ่อย่างอ่อนโยนทีหนึ่งแล้วก็ลูบขนหนาๆ ของใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะอีกทีหนึ่ง สีหน้าของเขามีความสุขอย่างถึงที่สุด หางที่ก้นของเขายิ่งมีความสุขกว่า ดวงตาของเขาเอาแต่จ้องมองสัตว์วิญญาณทั้งสองตัวที่อยู่ตรงหน้าเขา 

จากขอแค่ได้แตะสักหน่อยกลายเป็นลูบเท่าไรก็ไม่พอไปแล้ว… 

ราชครูเหอกระแอมในลำคออย่างอับอาย เขารู้ว่าฮ่องเต้ของเขาจะไม่พอไปอีกพักใหญ่ จึงหันไปมองจวินอู๋เสียอย่างอายๆ 

“ถ้าคุณชายไม่รังเกียจ จะนั่งกินข้าวกับพวกเราก่อนได้หรือไม่” 

จวินอู๋เสียนั่งลงข้างกองไฟแบบไม่มีพิธีรีตองอะไรแม้แต่น้อย เพื่อใช้เวลาเดินทางให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ นางจึงแทบไม่ได้พักผ่อนเลยตลอดการเดินทาง กระทั่งกองไฟที่จะช่วยขับไล่ความหนาวเย็นในฤดูหนาวนางก็ไม่ได้จุดเลยสักอัน 

ราชครูเหอนำอาหารมาให้จวินอู๋เสีย อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขารู้สึกอายกับพฤติกรรมงี่เง่าของฮ่องเต้ของพวกเขา ทหารทุกคนจึงลดความไม่เป็นมิตรต่อจวินอู๋เสียลง แต่กลับรู้สึกเก้อเขินแทน 

“คุณชายมาจากรัฐจิ้วหรือ” ราชครูเหอถาม พยายามไม่แสดงความเขินออกมาให้มากนัก เขาจึงพยายามหาหัวข้อมาคุยกับจวินอู๋เสีย 

จวินอู๋เสียส่ายศีรษะ “แค่มาเที่ยวน่ะ” 

ราชครูเหอพยักหน้า เขาเห็นด้วยว่าทิวทัศน์ภูเขาและทะเลสาบของรัฐจิ้วนั้นสวยมากจริงๆ”ไม่ทราบว่าคุณชายจะไปที่ไหนต่อ ถ้าไปทางเดียวกันเราสามารถไปส่งท่านได้นะ” 

รัฐเฉียวเป็นรัฐเล็กๆ พวกเขามีประชากรไม่มาก ดังนั้นจึงไม่เคร่งเรื่องยศศักดิ์หรือแบ่งแยกชนชั้นระหว่างผู้ครองรัฐและข้าราชบริพารมากนัก ตั้งแต่ฮ่องเต้จนถึงขุนนางระดับล่างสุดพวกเขาต่างเป็นมิตรต่อกันมากและใกล้ชิดกับคนธรรมดาทั่วไปด้วย 

“เมืองหลวง” จวินอู๋เสียตอบ 

ราชครูเหอยิ้ม “บังเอิญจริงๆ พวกเราก็กำลังจะไปเมืองหลวงเหมือนกัน คุณชายอยากเดินทางไปกับพวกเราหรือไม่” ขณะที่พูด สายตาของราชครูเหอก็มองไปที่ฮ่องเต้น้อย เหตุผลที่เชิญนั้นเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะฮ่องเต้น้อยของพวกเขาคงทนแยกจากเจ้าตัวเล็กขนปุยสองตัวนั้นไม่ได้ 

จวินอู๋เสียเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า 

รัฐเฉียวเป็นรัฐที่ซื่อตรงมาตลอด พวกเขามีชื่อเสียงที่ดี นอกจากความระมัดระวังตัวในตอนที่เพิ่งพบกันแล้ว ทุกคนก็เป็นมิตรกับนางดี และจวินอู๋เสียก็ไม่ได้ไม่ชอบพวกเขา