ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1305 ออกเดินทาง (1) / ตอนที่ 1306 ออกเดินทาง (2)

ตอนที่ 1305 ออกเดินทาง (1) / ตอนที่ 1306 ออกเดินทาง (2)
ตอนที่ 1305 ออกเดินทาง (1)

เช้าตรู่วันต่อมา พวกผู้เยาว์ต่างลงมาจากรถม้าด้วยหน้าตาสดชื่น จวินอู๋เสียยืนรออยู่ข้างนอกนานแล้ว ที่ยืนอยู่ข้างๆ นางคือเสี่ยวเจว๋ผู้มีรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าและไม่ยอมออกห่างจากนางแม้แต่ก้าวเดียว แม้ว่าเขาจะกำลังถือถุงใส่หินหยกและเคี้ยวอย่างมีความสุข แต่ดวงตาของเขาก็ไม่เคยละไปจากร่างของจวินอู๋เสียเลย

“เฮ้อ…เจ็บปวดเหมือนกันนะ เสี่ยวเจว๋นอนอยู่ข้างๆ ข้ามาตลอดการเดินทางนี้ แล้วตอนนี้เขาก็ไม่มองมาที่ข้าเลยแม้แต่นิดเดียว” ฟ่านจัวพูดพลางกุมหน้าอกอย่างปวดใจ สายตามองไปที่เด็กน้อยซึ่งกำลังจ้องมองคนอื่นอยู่

“เขาไม่ตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วพูดกับเจ้าว่า ‘จินพี่ชาย’ ก็ดีมากแล้วนะ” เฟยเยียนพูดด้วยสีหน้าพอใจ ไม่รู้ทำไม ในบรรดาสหายทุกคน นอกจากจวินอู๋เสียแล้ว เสี่ยวเจว๋สนใจแค่หรงรั่วเท่านั้น แต่ความสนใจนี้ทำให้เฟยเยียนหัวเราะไม่ออกเลย

เขาไม่อยากเห็น ‘ว่าที่ฮูหยิน’ ของเขาถูกสัตว์ประหลาดตัวน้อยนั่นกิน

ถ้านางจะถูก ‘กิน’ เขาก็ต้องเป็นคน ‘กิน’ สิ!

“พอได้ยินเจ้าพูดแบบนี้ ข้าก็รู้สึกดีขึ้นมาทันทีเลย” ฟ่านจัวพูดพร้อมหัวเราะ เทียบกับการที่เสี่ยวเจว๋มาพูด ‘จินพี่ชาย’ กับเขาละก็ เขาว่าการถูกเมินก็เป็นเรื่องที่พอจะยอมรับได้

เฟยเยียนกลอกตาใส่ฟ่านจัวแบบไม่เกรงใจเลย

ตอนที่จวินอู๋เย่าลงมาจากรถม้า เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยก็อุ้มใต้เท้าแบ๊ะแบ๊ะและกระต่ายโลหิตออกมาแล้ว แค่คืนเดียว เจ้าสัตว์โง่ทั้งสองก็ดูเหมือนผ่านการทรมานครั้งยิ่งใหญ่มาและได้รับความบอบช้ำเป็นอย่างมาก ทั้งสองดูซึมเศร้าและเหนื่อยล้า

ตรงข้ามกับแมวดำบนหลังของจวินอู๋เสียที่ดูกระฉับกระเฉงแข็งแรง

เมื่อเห็นจวินอู๋เย่า เสี่ยวเจว๋ที่ยืนอยู่ข้างๆ จวินอู๋เสียก็ถอยหลังไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว เว้นระยะห่างระหว่างตัวเขาและจวินอู๋เสีย แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่นาง

“หลับสบายหรือไม่” จวินอู๋เย่าไม่มีคนอื่นอยู่ในสายตา เขาเดินตรงไปหาจวินอู๋เสีย จ้องมองใบหน้าเล็กๆ ขาวเนียนของนางเหมือนกับว่ามองเท่าไรก็ไม่พอ

ในการเดินทางค้นหาสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิครั้งนี้ จวินอู๋เสียไม่ได้แปลงโฉมปลอมตัว นางยังคงอยู่ในรูปลักษณ์เดิมของตัวเอง

ตลอดปีที่ผ่านมา จวินอู๋เสียปรากฏตัวในร่างของเด็กชายวัยรุ่นนั่นเกือบตลอดเวลา หายากที่จะได้เห็นใบหน้าที่งดงามไร้ที่ตินี้ กระทั่งจวินอู๋เย่าก็ยังอดใจเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยไม่ได้

หนึ่งปีมานี้ สาวน้อยยิ่งสวยมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งทุ่งดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้านางก็ดูจืดชืดไร้สีสัน

“อืม” จวินอู๋เสียตอบกลับเบาๆ นางไม่คิดว่าจะหลับไปทั้งอย่างนั้น

“ทุกอย่างพร้อมหรือไม่” นางเอ่ยปากถาม

จวินอู๋เย่าพยักหน้า

“อีกสักครู่ก็ออกเดินทางกันได้แล้ว”

ครั้งนี้พวกเขามีแผนที่ครบสมบูรณ์ ไม่ได้ค้นหาสุสานเทพปีศาจเจ้าจักรพรรดิแบบคนตาบอดสิ้นไร้หนทางอีกแล้ว

หลังจากจัดแจงอะไรกันอีกนิดหน่อยเป็นครั้งสุดท้าย จวินอู๋เสียกับสหายก็ตัดสินใจออกเดินทาง

พวกเขายึดเชือกยาวหลายเส้นเอาไว้ที่ด้านบนของผาสุดขอบฟ้า แล้วโยนปลายอีกด้านลงไป หลังจากพวกเฉียวฉู่ตรวจสอบอุปกรณ์ทั้งหมดเป็นครั้งสุดท้ายและแน่ใจว่าเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็มายืนอยู่ที่ขอบหน้าผา และจ้องมองลงไปยังหมอกสีขาวข้างล่างซึ่งปกคลุมด้านล่างของผาสุดขอบฟ้าเอาไว้ด้วยแววตาเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น

“ไปกันเถอะ!” จวินอู๋เสียพูดขึ้น

ทุกคนจับเชือกของตัวเองและเริ่มต้นปีนลงไปที่ด้านล่างของผาสุดขอบฟ้าทันที!

แต่ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังจับเชือกจะปีนลงไป นางก็ถูกอุ้มขึ้นมานอนอยู่ในวงแขนที่แข็งแรงกำยำคู่หนึ่ง!

จวินอู๋เสียเงยหน้ามองจวินอู๋เย่าที่อุ้มนางขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

ตอนที่ 1306 ออกเดินทาง (2)

จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วขึ้น เขามองสีหน้าสับสนงุนงงของจวินอู๋เสียแล้วพูดด้วยเสียงหัวเราะ

“ตรงส่วนนี้ ให้ข้าพาเจ้าลงไปเถอะ”

“อะไรนะ” จวินอู๋เสียยังคงตกใจ

จวินอู๋เย่าอุ้มจวินอู๋เสียที่งงเล็กน้อยเดินไปที่ขอบหน้าผาอย่างช้าๆ เท้าของเขาเหยียบลงไปบนอากาศที่สายลมกรรโชกแรง แต่ร่างของเขาก็ยังมั่นคง

“แบบนี้สะดวกกว่าเยอะเลยใช่หรือไม่เล่า” จวินอู๋เย่าถามพลางมองจวินอู๋เสียยิ้มๆ เหวลึกที่ดูเหมือนไร้ก้นของผาสุดขอบฟ้าไม่แตกต่างจากพื้นดินที่มั่นคงสำหรับเขา เขายืนอยู่กลางอากาศขณะที่พาพวกเขาลงไปอย่างช้าๆ

เฉียวฉู่รู้สึกตื่นเต้นมาก เขาจับเชือกเอาไว้แน่นขณะที่ค่อยๆ ปีนลงไปทีละนิด ประสบการณ์ครั้งก่อนทำให้พวกเขาทุกคนรู้ว่าไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวเร็วเกินไปในตอนแรก เก็บพลังเอาไว้จนถึงตอนที่ยากที่สุดจะเป็นวิธีที่ปลอดภัยกว่า

“พี่ฮวา เห็นหรือเปล่า ทักษะของข้าพัฒนาขึ้นเยอะเลย” เฉียวฉู่ถามขณะที่ปีนลงไปตามหน้าผาพลางอวดความคืบหน้าของตัวเอง

แต่ใบหน้าของฮวาเหยาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลยแม้แต่น้อย เขาไม่ได้มองเฉียวฉู่เลยด้วยซ้ำ แต่กลับมองไปที่ด้านหลังของเฉียวฉู่ด้วยสายตาตกตะลึง

เฉียวฉู่รู้สึกว่าปฏิกิริยาของฮวาเหยาค่อนข้างแปลก ดูไม่เหมือนกำลังชื่นชมเขาเลยสักนิด เขาจึงมองตามสายตาของฮวาเหยา

พอเห็นเข้า เฉียวฉู่ก็แทบจะปล่อยเชือกหลุดมือจนเกือบตกลงไป!

เขารู้อยู่แล้วว่าทุกคนกำลังไต่เชือกปีนลงมาพร้อมกันกับเขา

แต่พอเห็นจวินอู๋เย่าอุ้มจวินอู๋เสียลอยอยู่กลางอากาศอย่างสง่างาม ค่อยๆ ลงมาเรื่อยๆ ตามความเร็วระดับหอยทากของพวกเขา…

เฉียวฉู่ก็ทำตาพองโตทันที

เขารู้ว่าจวินอู๋เย่ามีพลังเดินบนอากาศได้ แต่ไม่คิดว่าจวินอู๋เย่าจะใช้ความสามารถนี้กับสถานที่อย่างผาสุดขอบฟ้าได้!

ถ้าจวินอู๋เย่าพาจวินอู๋เสียลงไปที่ด้านล่างผาสุดขอบฟ้าด้วยความรวดเร็ว เฉียวฉู่ยังรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลอยู่บ้าง แต่…ที่จวินอู๋เย่าลงไปช้าขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะพวกเขา

ด้วยความเร็วระดับนี้ กว่าจะถึงด้านล่าง ไม่ใช่แค่วันเดียวแน่

พี่ใหญ่อู๋เย่ามีพลังมากขนาดไหนกันแน่ ถึงสามารถคงสภาพนี้เอาไว้ได้นานขนาดนั้น

แถมยังอุ้มจวินอู๋เสียเอาไว้ด้วย…

ในตอนนั้นเฉียวฉู่ไม่สามารถหาคำพูดมาอธิบายความรู้สึกที่โหมกระหน่ำในใจของเขาได้อีกต่อไป!

พี่ใหญ่อู๋เย่าใช่คนหรือเปล่าเนี่ย

นี่มันไม่ใช่คนแล้ว!

คำถามนี้ดังก้องอยู่ในใจของเฉียวฉู่ไม่หยุด

เทียบกับ ‘รถที่นั่งพิเศษส่วนตัว’ ของจวินอู๋เสียแล้ว เฉียวฉู่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมาก พวกเขาอาจจะมีประสบการณ์มาก่อนและเตรียมตัวได้ดีขึ้นในครั้งนี้ แต่ก็ไม่มีความหมายเลยเมื่อเทียบกับพลังสุดเทพของจวินอู๋เย่า

เฉียวฉู่เบนสายตาออกไปอย่างเงียบๆ และหันไปพูดกับฮวาเหยาว่า “พี่ฮวา ท่านว่าถ้าข้าหมดแรง พี่ใหญ่อู๋เย่าจะยอมแบกข้าไปด้วยหรือไม่”

ตอนนั้นแหละฮวาเหยาถึงได้หันมามองเฉียวฉู่ และพูดเสียงเรียบนิ่งว่า “เจ้ากระโดดลงไปเองจะมีโอกาสมากกว่านะ”

“…” เฉียวฉู่เงียบ

ถึงนั่นจะเป็นความจริง แต่…พี่ฮวาอย่าพูดตรงขนาดนี้จะได้หรือไม่!

ดังนั้น ขณะที่คนอื่นๆ กำลังดิ้นรนอย่างยากลำบาก จวินอู๋เสียก็ปลอดภัยอยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เย่า สุขสบายไปกับสิทธิพิเศษของตัวเอง

และในจุดนี้ ทุกคนก็เลือกที่จะไม่สนใจพวกเขา

มันเจ็บปวดเกินไปที่จะมอง!

ต้องทิ่มแทงจิตใจกันแบบนี้ด้วยหรือ! พวกเขาอยากให้จวินอู๋เย่าพาจวินอู๋เสียลงไปเร็วๆ ก่อนเลย!

อย่าทำร้ายความรู้สึกกลุ่มผู้เยาว์ที่ไม่มีใครคอยโอ๋แบบนี้เลย!

…

ผู้แต่งเป่ย: ถูมือไปมา นายท่าน พอใจกับฉากในช่วงนี้ของท่านหรือไม่

นายท่าน: อืม

ผู้แต่งเป่ย: อย่างนั้น ข้าอยากปรึกษาอะไรท่านหน่อย

นายท่าน: โหวตประจำเดือน

ผู้แต่งเป่ย: ไม่ๆๆ! แต่ Big Penguin เปิดโหวต ต้องให้แฟนๆ นักอ่านโหวตลงคะแนน ท่านพอจะช่วยเรียกคะแนนโหวตให้หน่อยได้หรือไม่ ท่านก็เห็น ช่วงนี้ข้าให้ผลประโยชน์ท่านไปเยอะเลยนะ ชอบจุมพิตนั้นหรือไม่เล่า

นายท่าน: …

ผู้แต่งเป่ย: ข้าใส่ลิงก์สำหรับโหวตเอาไว้ในช่องคอมเม้นท์แล้ว ท่านไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากถอดอีกสักครั้ง แสดงซิกแพคVไลน์ *ปิ๊บ ปิ๊บ*…แค่นั้นแหละ

นายท่าน: ก็ได้

ผู้แต่งเป่ย: ซึ้งใจน้ำตาไหลพราก!

นายท่าน: เขียนคืนแต่งงานของข้ากับเสี่ยวเสียเอ๋อร์ในห้องหอ แล้วข้าจะให้สิ่งที่เจ้าต้องการ