ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1661 ยืมใช้ (4) / ตอนที่ 1662 เลือกโอกาสของตัวเอง (1)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1661 ยืมใช้ (4) / ตอนที่ 1662 เลือกโอกาสของตัวเอง (1)
“มัดเขาไว้” จวินอู๋เสียออกคำสั่งแล้วปีนขึ้นไปบนรถม้า
เด็กหนุ่มแปลกใจเล็กน้อย และก่อนที่เขาทันได้ตอบสนอง เขาก็ถูกเยี่ยซามัดไว้แน่นและถูกแบกขึ้นไปทิ้งไว้ในรถม้าคันที่สองซึ่งเป็นคันที่ใส่ของขวัญวันเกิดเอาไว้
เนื่องจากคนขับรถม้าถูกจวินอู๋เสียโยนไว้ในพุ่มไม้ เยี่ยซาและเยี่ยกูจึงต้องเป็นคนขับรถม้าทั้งสองคัน
จวินอู๋เสียกับจื่อจินนั่งอยู่ในรถม้า สายตาของจื่อจินกระวนกระวายเล็กน้อย
นางเพิ่งได้เห็นสิ่งที่คล้ายกับ ‘การปล้น’ อย่างมาก และรู้สึกว่ามันน่าจะไม่ถูกต้อง จื่อจินไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียตั้งใจจะไปที่ตำหนักจิงหงอย่างไร และเมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้นางก็เข้าใจในที่สุด
จวินอู๋ตั้งใจจะใช้ชื่อของตำหนักเงาจันทราไปร่วมอวยพรวันเกิดจ้าวตำหนักจิงหงนี่เอง!
ทั่วทั้งโลก คนที่สามารถปล้นคนของสิบสองตำหนักได้อย่างง่ายดาย เห็นทีจะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น
“เราจะปลอมตัวเป็นคนจากตำหนักเงาจันทราไปที่ตำหนักจิงหงอย่างนั้นหรือ” จื่อจินที่นั่งอยู่บนรถม้ามองจวินอู๋เสียอย่างระมัดระวัง พลางคิดว่าวันนี้จวินอู๋ให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก นางคิดว่าจวินอู๋เป็นเหมือนธารน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ดูเหมือนธารน้ำแข็งนี้จะมีความสามารถที่ทำให้คนจำนวนมากตกใจได้
“อืม” จวินอู๋เสียพยักหน้า จากนั้นนางก็หยิบหน้ากากหนังมนุษย์ออกมาจากถุงเอกภพและส่งให้จื่อจิน
“ใส่เสีย” พูดจบจวินอู๋เสียก็หยิบอีกอันออกมาสำหรับตัวนางเองและสวมมันเข้าไป
หน้ากากพวกนี้ได้มาจากโรงประมูลตอนที่นางอยู่ในสามโลกเบื้องล่าง เทียบกับการแปลงโฉมด้วยโอสถวิเศษแล้ว สิ่งนี้อยู่ได้นานกว่า แต่จะอึดอัดเล็กน้อย การไปที่ตำหนักจิงหง จวินอู๋เสียไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะไม่มีคนจำนางได้ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่คาดคิด การปกปิดรูปลักษณ์ของนางเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
จื่อจินสวมหน้ากากอย่างเชื่อฟัง ครู่ต่อมาใบหน้างามน่ารักนั้นก็เปลี่ยนเป็นเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ความงามของนางลดลงเล็กน้อยทำให้ไม่ดึงดูดความสนใจของผู้คนมาที่นางมากนัก
ใบหน้าของจวินอู๋เสียยังคงเป็นเด็กหนุ่มที่ดูธรรมดาคนหนึ่ง แต่โครงหน้าเปลี่ยนไป
หลังจากสวมหน้ากากเรียบร้อยแล้ว จื่อจินก็มองไปที่จวินอู๋เสียเงียบๆ ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าจวินอู๋เสียคิดอะไรอยู่
“ทำไมเจ้า…ถึงเก็บเด็กหนุ่มคนนั้นไว้” จื่อจินอดใจไม่ไหวถามออกมา
ตอนที่จวินอู๋เสียนำเยี่ยซาและเยี่ยกูไปทำ ‘การปล้น’ เมื่อครู่ นางตกใจจนตัวแข็งทื่อ ไม่สามารถตอบสนองได้เลย แต่คำพูดของเด็กหนุ่มจากตำหนักเงาจันทรานั้น นางได้ยินอย่างชัดเจน
เด็กหนุ่มคนนั้นพูดอย่างชัดเจนว่าถ้าจวินอู๋ไม่ฆ่าเขา วันหน้าเขาจะฆ่าจวินอู๋ แล้วทำไมจวินอู๋ถึงยังอยากเก็บคนคนนั้นเอาไว้
“มีประโยชน์” จวินอู๋เสียพูดอย่างเฉยเมย สิ่งที่จื่อจินไม่รู้ก็คือ ในแววตาของเด็กหนุ่มคนนั้น จวินอู๋เสียได้เห็นความชาชินอย่างที่นางรู้จักดีที่สุด ไม่สำคัญว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะพูดอะไร สิ่งที่จวินอู๋เสียกังวลก็คือแววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเขา ราวกับว่าความเป็นความตายในโลกนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย
ความรู้สึกเช่นนั้นไม่ใช่ของแปลกสำหรับจวินอู๋เสีย ในชาติก่อนของนาง ตอนที่นางถูกขังอยู่ในกรง นางเคยมีประสบการณ์เช่นนั้นมาก่อน อยู่หรือตาย มีความสุขหรือเจ็บปวด ไม่มีความหมายอะไรกับนาง ทุกอย่างที่นางเห็นเป็นสีเทาและขาว ไม่มีสีสันเลยแม้แต่น้อย
มันเป็นช่วงเวลาที่คนคนหนึ่งถูกกดขี่จนถึงจุดที่สิ้นหวังอย่างถึงที่สุด
จวินอู๋เสียมั่นใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้แตกต่างจากศิษย์คนอื่นของตำหนักเงาจันทรา การเก็บเขาไว้จะเป็นประโยชน์กับพวกนางอย่างแน่นอน
ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องอื่น แค่สายตาคู่นั้นอย่างเดียวก็เพียงพอจะทำให้จวินอู๋เสียไว้ชีวิตเขาแล้ว
ตอนที่ 1662 เลือกโอกาสของตัวเอง (1)
จื่อจินมองจวินอู๋เสีย ดูเหมือนนางจะไม่เข้าใจความคิดของคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น จื่อจินรู้สึกว่าถึงแม้นางจะถามไปมากกว่านี้ นางก็จะไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
จื่อจินนั่งกอดเข่ามองใบหน้าด้านข้างของจวินอู๋เสียและทำตัวให้เงียบลง
วันเกิดของจ้าวตำหนักจิงหง ตำหนักจิงหงได้แขวนธงและโคมไฟไว้ทั่วทุกหนแห่งเพื่อเป็นการเฉลิมฉลองวันเกิดของจ้าวตำหนักที่ใกล้จะถึงนี้
จากที่จวินอู๋เสียเห็น การแบ่งเขตอำนาจระหว่างสิบสองตำหนักกับเก้าวังนั้นเหมือนกับการแบ่งเขตระหว่างรัฐในสามโลกเบื้องล่าง ทุกตำหนักต่างมีเขตปกครองอยู่ภายใต้อำนาจของตนเอง สถานที่ที่อยู่ในเขตปกครองนั้น ทุกคนที่นั่นต้องเชื่อฟังตำหนักที่ปกครอง และพวกเขาจะได้รับปกป้องคุ้มครองเป็นการตอบแทน
วันเกิดจ้าวตำหนักจิงหงใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว ผู้คนจำนวนมากต่างหลั่งไหลมาที่ตำหนักจิงหงเพื่อร่วมอวยพร
ไม่ใช่แค่อีกสิบเอ็ดตำหนักเท่านั้น ในสามโลกชั้นกลาง นอกจากหนึ่งภูมิ สี่ฝ่าย เก้าวัง และสิบสองตำหนัก ยังมีกลุ่มอำนาจเล็กๆ อีกมากมายกระจายอยู่ทั่ว ความแข็งแกร่งของกลุ่มอำนาจเหล่านี้ย่อมไม่อาจเทียบได้กับสิบสองตำหนัก เหตุผลที่พวกเขาอยู่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะว่า ประการแรก พวกเขาระมัดระวังไม่ทำผิดกฎ และประการที่สอง เป็นเพราะพวกเขา ‘ปรองดอง’ กับสิบสองตำหนัก
เมื่อใดก็ตามที่ถึงเวลา พวกเขาจะทุ่มเทความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อนำเสนอสมบัติทุกชนิด และเพราะ ‘การเชื่อฟัง’ ของพวกเขา สิบสองตำหนักจึงยอมรับการมีอยู่ของพวกเขา
รถม้าของพวกจวินอู๋เสียแล่นเข้าไปในอาณาเขตของตำหนักจิงหงอย่างช้าๆ บนถนนกว้างมีรถม้าจำนวนมากที่ประดับธงทุกแบบ รถม้าส่วนใหญ่เต็มไปด้วยของขวัญวันเกิดที่จะนำไปมอบให้กับจ้าวตำหนักจิงหง
เด็กหนุ่มที่ถูกจวินอู๋เสียมัดไว้ค่อนข้างให้ความร่วมมือดี ไม่เคยเอะอะหรือสร้างความวุ่นวายตลอดการเดินทาง ให้กินก็กิน ให้ดื่มก็ดื่ม ร่วมมือดีเสียจนทำให้คนลืมไปเลยว่าเขาเป็นเชลยที่ถูกจวินอู๋เสียจับมาจากการ ‘ปล้น’
ก่อนจะเข้าไปในตำหนักจิงหง จวินอู๋เสียได้หยุดรถม้าที่เมืองใกล้เคียงชั่วคราวเพื่อหาโรงเตี๊ยมพัก
แม้ว่าจะอยู่ในอาณาเขตของตำหนักจิงหง แต่ธงของตำหนักเงาจันทราก็ทำให้ชาวเมืองมากมายรู้สึกกลัวและวิตกกังวลแล้ว เมื่อเสี่ยวเอ้อร์ที่โรงเตี๊ยมเห็นธงบนรถม้า ขาของเขาก็เริ่มสั่นทันที แม้แต่เถ้าแก่โรงเตี๊ยมก็รีบออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง หลังจากประจบประแจงอยู่พักหนึ่ง เถ้าแก่ก็พาพวกของจวินอู๋เสียไปยังห้องที่ดีที่สุดที่พวกเขามีด้วยความนอบน้อม
จื่อจินไปพักผ่อนที่ห้องของนาง ส่วนจวินอู๋เสียก็ให้เยี่ยซานำตัวเด็กหนุ่มที่ถูกมัดไว้เข้ามาในห้องของนาง
ทันทีที่เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น เขาก็พบว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้เยาว์คนหนึ่งที่มีใบหน้าไม่คุ้นเคย แต่ดวงตาคู่นั้นทำให้เขารู้สึกว่าเคยเห็นมันมาก่อน แล้วทันใดนั้นเขาก็เข้าใจถึงการที่ใบหน้าของจวินอู๋เสียเปลี่ยนไป
เด็กหนุ่มที่ถูกนำตัวมาต่อหน้าจวินอู๋เสียยังคงไม่เอะอะโวยวาย เขายืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ดวงตาไม่ได้ฉายแววเกลียดชังหรือหวาดกลัว แต่เป็นแววตาเฉยเมยไร้ความรู้สึก
จวินอู๋เสียเอามือเท้าคางและมองเด็กหนุ่มผู้มีสีหน้าเฉยชา นางแทบจะมองเห็นตัวเองในอดีตในตัวเด็กหนุ่มตรงหน้านางคนนี้
“เจ้ามีความแค้นต่อตำหนักเงาจันทราอย่างนั้นหรือ” จู่ๆ จวินอู๋เสียก็ถามออกมา
เด็กหนุ่มชะงักไปเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วมองจวินอู๋เสียด้วยสายตาที่ค่อนข้างซับซ้อน
“รู้สึกอย่างไรที่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อรับใช้ศัตรูของตัวเอง” จวินอู๋เสียถามต่อ
คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดมากขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ปฏิเสธใดๆ ในเรื่องนี้
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีความเกลียดชังอะไรต่อตำหนักเงาจันทรา แต่ข้าสามารถให้โอกาสเจ้าได้ โอกาสที่เจ้าจะได้แก้แค้นให้ตัวเอง จะเอาด้วยหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับตัวเลือกของเจ้า” จวินอู๋เสียพูดช้าๆ พร้อมกับช้อนสายตาขึ้นมองเด็กหนุ่ม