ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1685 คนขี้โกง (1) / ตอนที่ 1686 คนขี้โกง (2)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1685 คนขี้โกง (1) / ตอนที่ 1686 คนขี้โกง (2)
ตอนที่ 1685 คนขี้โกง (1)
“คุณชายพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” เฟยเยียนได้กลิ่นข้อมูลโชยมา
จูเก๋ออินกล่าวว่า ”ตำหนักมังกรสวรรค์ของเรา แม้ว่าในตอนนี้จะยังเทียบกับตำหนักมารโลหิตและตำหนักเปลวเพลิงปีศาจไม่ได้ แต่ในบรรดาสิบสองตำหนัก ผู้ที่รู้ข้อมูลลับมากที่สุดก็คือเรา เสี่ยวเยียน เจ้าเพิ่งเข้าตำหนักมาได้ไม่นาน มีเรื่องอีกมากมายที่เจ้าจะเข้าใจในอนาคต เจ้าจะรู้ว่าสิบสองตำหนักที่ผู้คนเคารพนับถือกันนั้น แท้จริงแล้วห่างไกลจากภาพลักษณ์ที่สวยงามที่แสดงออกมามากนัก”
เฟยเยียนแอบจดเอาไว้ในใจ ข้อมูลมากที่สุด เรื่องลับที่สุด เยี่ยมเลย!
ลดความยุ่งยากไปได้เยอะ!
หลังงานเลี้ยงจบลง ทุกคนก็แยกย้ายกันออกจากห้องโถง
จวินอู๋เสียเองก็กลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน แต่…
พอจวินอู๋เสียเดินเข้าไปในห้อง เยี่ยซา เยี่ยกู และเยี่ยเม่ยได้รออยู่ในห้องนานแล้ว และจวินอู๋เสียก็จงใจเดินตามนางเข้ามา
จวินอู๋เสียหันหน้าไปมองจวินอู๋เย่าด้วยสายตาตั้งคำถาม
แต่จวินอู๋เย่าแค่ส่งยิ้มให้นาง
“ข้าอยากนอนแล้ว” จวินอู๋เสียเตือน
“อืม” จวินอู๋เย่าพยักหน้า
จวินอู๋เสียมองเขา จากนั้นก็มองไปที่พวกเยี่ยซา
“พวกเจ้าไปได้”
เยี่ยซา เยี่ยกู และเยี่ยเม่ยพากันปีนออกทางหน้าต่าง แต่จวินอู๋เย่ายังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ในห้องของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียยืนมองจวินอู๋เย่า และจวินอู๋เย่าก็มองนางกลับ
“ข้าอยากพัก ท่านเองก็ไปนอนได้แล้ว” จวินอู๋เสียพูดอย่างจนปัญญาเล็กน้อย
จวินอู๋เย่ายังคงยืนยิ้มกว้างอยู่ที่เดิม ”ข้ารู้ ข้าก็รอเข้านอนอยู่นี่ไง”
นอน
ก็ต้องนอนอยู่แล้วสิ
ที่นี่ไง!
“…” จวินอู๋เสียเงียบ เจ้าหมอนี่ตั้งใจจะนอนที่นี่กับนางอย่างนั้นหรือ
เมื่อก่อนจวินอู๋เสียอาจไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้ แต่หลังจากโดนเจ้าแมวดำอบรม นางก็เข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว จึงรู้ว่า…จะยอมให้เจ้าหมอนี่เข้านอนกับนางไม่ได้
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้!
“ข้าเพิ่งมาวันนี้ ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้เตรียมห้องไว้ให้ข้าพัก เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าคงไม่ให้ข้าไปนอนในป่าใช่หรือไม่” จวินอู๋เย่ามองจวินอู๋เสียตาละห้อย ตำหนักจิงหงได้จัดห้องพักสำหรับแขกไว้แล้ว และตำหนักเงาจันทราได้มาห้าห้อง เขาเพิ่งมาที่นี่วันนี้พร้อมเยี่ยซา ย่อมไม่มีที่พักสำหรับพวกเขาอยู่แล้ว
“ไปเบียดกับเยี่ยซาสิ” จวินอู๋เสียพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า
“เยี่ยเม่ยไปนอนที่นั่นแล้ว” จวินอู๋เย่ายิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์
“อย่างนั้นก็ไปเบียดกับเยี่ยกู” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับเลิกคิ้ว
จวินอู๋เย่าหัวเราะเบาๆ และพูดว่า ”เสี่ยวเสียเอ๋อร์ลืมแล้วหรือ เยี่ยกูกับเยี่ยเจี๋ยเป็นสองคนในร่างเดียว ข้าจะไม่นอนร่วมหมอนกับสตรีนางอื่นนอกจากเจ้า”
จวินอู๋เสียสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ก้าวเท้าจะเดินออกไปข้างนอก นางเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว จวินอู๋เย่าก็ดึงแขนนางให้หันกลับมา
“ดึกแล้ว เจ้าจะไปไหน”
“ข้าจะไปขอให้เยว่อี้นอนที่ห้องของเยี่ยกู” ดวงตาใสกระจ่างของจวินอู๋เสียมองไปที่จวินอู๋เย่า นางไม่ใช่คนโง่ ถึงจะได้หลงเชื่อคำพูดเหลวไหลของเจ้าคนขี้โกงนี่ ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้ มักจะเป็นเยี่ยกูที่ปรากฏตัวต่อหน้านาง เด็กเยี่ยเจี๋ยนั่นไม่รู้ว่าหลับลึกไปถึงไหนแล้ว ยังจะอ้างอะไรได้อีก
จวินอู๋เย่าทำสีหน้าไม่ชอบใจ เขาส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า ”เจ้าพูดถึงเด็กหนุ่มเมื่อสักครู่ใช่หรือไม่ เยี่ยเจี๋ยขี้กลัวมาก เจ้าให้นางนอนเตียงเดียวกับบุรุษที่เป็นคนแปลกหน้าสำหรับนางได้อย่างไร”
“ข้ากำลังพูดถึงเยี่ยกู” ใครบอกว่าจะให้เยี่ยเจี๋ยนอนกับเยว่อี้! นางต้องหมายถึงเยี่ยกูอยู่แล้วสิ!
ราวกับอ่านใจของจวินอู๋เสียได้ ดวงตาของจวินอู๋เย่ามีรอยยิ้มแวบผ่าน แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า ”โอ้ อย่างนั้นหรือ”
ตอนที่ 1686 คนขี้โกง (2)
พอสิ้นเสียงของเขา หน้าต่างที่ปิดอยู่ก็เปิดออกทันที ร่างเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่นอกหน้าต่าง
“จี๊ด…” หนูนรกพยายามดึงตัวเองขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง ดวงตากลมของมันมองไปที่จวินอู๋เสียและจวินอู๋เย่า
หนูนรก ภูติวิญญาณของเยี่ยเจี๋ย
มุมปากจวินอู๋เสียกระตุก เยี่ยกูที่ไม่แปลงร่างเป็นเยี่ยเจี๋ยเลยตลอดระยะเวลาที่ติดตามนางมา จู่ๆ ก็ส่งต่อการควบคุมร่างให้กับน้องสาวของเขาเสียอย่างนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าเขาอยากช่วยให้จวินอู๋เย่า ‘สมปรารถนา’
เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่ใสซื่อไร้เดียงสาของเยี่ยเจี๋ย จวินอู๋เสียก็ไม่สามารถโยนนางไปไว้ในห้องของเยว่อี้ได้
“ไปได้แล้ว” จวินอู๋เย่ามองเยี่ยเจี๋ยอย่างพอใจ แล้วโบกมือไล่
เยี่ยเจี๋ยอุ้มหนูนรกขึ้นมาและปิดหน้าต่างทันที
ด้านนอกหน้าต่าง เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยยืนอยู่คนละด้านของหน้าต่างขณะมองไปยังดวงจันทร์ที่ส่องสว่าง จากนั้นทั้งคู่ก็หันมายกนิ้วโป้งให้กับเยี่ยเจี๋ย
สีหน้าของเยี่ยเจี๋ยสับสนเป็นที่สุด
ทั้งสามคนที่ออกจากห้องไปเมื่อครู่ยังคงนั่งยองๆ เฝ้าอยู่ด้านนอก พวกเขาได้ยินบทสนทนาระหว่างจวินอู๋เสียและจวินอู๋เย่า เมื่อรู้ว่าเจ้านายของพวกเขากำลังลำบาก พวกเขาก็บังคับให้เยี่ยกูเรียกเยี่ยเจี๋ยออกมาทันที เป็นที่มาของเหตุการณ์เมื่อครู่นี้
บุรุษจากกองทัพราตรีพวกนี้กังวลเกี่ยวกับความสุขชั่วชีวิตของนายท่านของพวกเขามากจริงๆ
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกยินดีกันมาก แต่จวินอู๋เสียไม่ได้รู้สึกยินดีด้วยเลย
“อย่างนั้นคืนนี้ให้เยี่ยเม่ยกับเยี่ยซาคอยตรวจสอบสถานการณ์ในตำหนักจิงหง” จวินอู๋เสียพูด การเคลื่อนไหวในตอนกลางคืนเป็นเรื่องปกติมากสำหรับกองทัพราตรี ส่วนใหญ่ห้องของเยี่ยซาและเยี่ยกูก็ว่างเปล่าอยู่แล้ว แทบจะไม่ได้ใช้เลย
จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วมองจวินอู๋เสียดิ้นรน ในแววตามีรอยยิ้ม
ทันทีที่จวินอู๋เสียพูดจบ หน้าต่างก็เปิดออกอีกครั้ง
เยี่ยซาและเยี่ยเม่ยโผล่หน้ามาตรงหน้าต่าง พร้อมกับทำหน้าเศร้า
“คุณหนูใหญ่ ช่วงนี้ข้าไม่ค่อยสบาย ขออนุญาตพักสักหน่อยเถอะขอรับ” เยี่ยซาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สีหน้าเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า
“คุณหนูใหญ่ ข้ารีบมาที่นี่กับนายท่าน ไม่ได้หลับมาหลายวันหลายคืนแล้ว ขอข้างีบหน่อยได้หรือไม่ขอรับ” เยี่ยเม่ยก็พูดทำนองเดียวกันเลยว่าเขาต้องการพักผ่อน
“…” จวินอู๋เสียหรี่ตาลงมองคนทั้งสองที่แอบฟังอยู่นอกหน้าต่างด้วยสายตาเย็นชา เยี่ยซากับเยี่ยเม่ยปิดหน้าต่างทันที ไม่กล้าส่งเสียงอีก
จวินอู๋เสียโกรธคนทั้งสองมากจนพูดไม่ออก
อารมณ์หงุดหงิดของจวินอู๋เสียไม่ได้ส่งผลต่อจวินอู๋เย่าเลย เขาเดินยิ้มไปที่เก้าอี้และลงนั่งไขว่ห้าง เอามือเท้าคางมองจวินอู๋เสียที่ยังคงดิ้นรนต่อไป
เด็กน้อยของเขาชักจะรู้มากขึ้นทุกวัน การหลอกล่อนางไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไปแล้ว
จวินอู๋เสียเม้มปากมองจวินอู๋เย่าที่นั่งอยู่ตรงนั้น แล้วทันใดนั้นนางก็เอ่ยถามขึ้นว่า ”ท่านไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วหรือ”
นางไม่ได้มองข้ามสิ่งที่เยี่ยเม่ยพูดเมื่อครู่ การเดินทางจากสามโลกเบื้องล่างมาที่สามโลกชั้นกลางนั้น ระยะทางไกลมากแค่ไหนใช่ว่านางจะไม่รู้
จวินอู๋เย่าหัวเราะเบาๆ ”อืม”
จวินอู๋เสียนิ่งเงียบ จากนั้นก็เดินไปยืนตรงหน้าเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับคอเสื้อของจวินอู๋เย่าแล้วดึงเขาขึ้นมาจากเก้าอี้
จวินอู๋เย่าก็ปล่อยตัวไปตามนาง
จวินอู๋เสียพาจวินอู๋เย่าไปที่เตียงและกดไหล่เขาให้นั่งลง
“นอนเสีย”
ดวงตาของจวินอู๋เย่าเป็นประกาย แววตาของเขาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ ขณะที่ปล่อยตัวเองให้ล้มลงตามแรงผลักของจวินอู๋เสียและนอนราบไปกับเตียง จากนั้นเขาก็เขยิบตัวเองเข้าไปด้านในมากขึ้นเพื่อเว้นที่ไว้ให้จวินอู๋เสีย