ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1743 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (2) / ตอนที่ 1744 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (3)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1743 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (2) / ตอนที่ 1744 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (3)
ตอนที่ 1743 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (2)
“จวินเสีย…เจ้ามีความสามารถเช่นนั้นจริงๆ หรือ” กู่อิ่งหรี่ตาลง สถานการณ์ปปัจจุบันทำให้เขารู้สึกขัดแย้งในใจอย่างมาก
สุดท้ายเขาก็ออกเดินไปยังห้องของจูเก๋ออินเพื่อค้นหา
แขกจากตำหนักต่างๆ ได้รับจัดสรรที่พักตามตำหนักที่ตนอยู่ เมื่อกู่อิ่งปรากฏตัวที่นั่น ศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์จำนวนมากจึงสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเขา
“เจ้าหมอนั่นมาทำอะไรที่นี่”
“จะมาหาเรื่องคุณชายของเราอีกหรือไง” เหล่าผู้เยาว์กล่าวอย่างระแวงขณะจ้องมองไปที่กู่อิ่ง
เรื่องที่กู่อิ่งและจูเก๋ออินไม่ถูกกันไม่ใช่ความลับใดๆ เมื่อเห็นกู่อิ่งเข้ามายังที่พักของตำหนักมังกรสวรรค์และเดินตรงไปยังห้องของจูเก๋ออิน มันก็ทำให้เหล่าผู้เยาว์ของตำหนักมังกรสวรรค์เกิดความสงสัยขึ้นมา
กู่อิ่งไม่คิดจะสนใจคนพวกนี้ให้เสียเวลา เขาเดินต่อไปยังห้องของจูเก๋ออิน
“จวินเสีย เจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่ขนาดนั้นจริงๆ หรือ” กู่อิ่งจ้องไปที่ประตูห้องของจูเก๋ออิน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ
ต่อให้ทุกอย่างเป็นเรื่องจริง เขาก็แค่ช่วยกู่ซินเยียนออกมา ส่วนจูเก๋ออินนั้น...หนี้แค้นนั้นเขาจะค่อยๆ คิดบัญชีกับจูเก๋ออินในวันหน้า เขาจะยอมให้ตัวเองตกอยู่ในอุบายของจวินเสียอย่างง่ายๆ ได้อย่างไร
กู่อิ่งกำลังคิดจะเคาะประตู ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก
เด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตกใจขณะมองกู่อิ่งที่ยืนอยู่ด้านนอก
“กู่อิ่ง ทำไมเจ้า…”
กู่อิ่งไม่แม้แต่จะเหลือบมองเด็กสาว เขาเหวี่ยงนางออกจากห้องและรีบพุ่งเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วก่อนจะปิดประตูห้องอย่างแน่นหนา
เขาคิดว่าจะพบกับภาพที่รับไม่ได้ แต่ตรงหน้ากู่อิ่งกลับเป็นเพียงห้องที่ว่างเปล่า
ไม่มีวี่แววของใครอยู่ในห้องของจูเก๋ออินเลย ไม่มีแม้แต่เงา ตัวของจูเก๋ออินเองก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน
ความรู้สึกไม่สบายใจของเขายิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กู่อิ่งอดรู้สึกไม่ได้ว่าตนมองข้ามบางอย่างไป แต่เขาก็ไม่สามารถระบุชี้ชัดลงไปได้
เขากวาดตามองไปทั่วห้อง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง เขาก็ออกจากห้องไปด้วยใบหน้าที่มืดมน
ด้านนอกห้อง เหล่าผู้เยาว์ของตำหนักมังกรสวรรค์เฝ้าดูกู่อิ่งอย่างระแวง แต่ไม่มีใครกล้าก้าวออกไป
กู่อิ่งเดินออกไปข้างนอกท่ามกลางสายตาเฝ้าระวังของพวกผู้เยาว์ตำหนักมังกรสวรรค์ ความสงสัยและความไม่แน่ใจทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง
เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ระหว่างทางกลับ ทันใดนั้น กู่อิ่งก็พบร่างที่คุ้นเคยอยู่ในสวน
ไม่รู้ว่ากู่วินเยียนมานั่งอยู่ในสวนข้างทะเลสาบตั้งแต่เมื่อไร นางกำลังจ้องมองผิวน้ำที่สงบนิ่งในทะเลสาบ
“ทำไมเจ้าอยู่ที่นี่” กู่อิ่งมองกู่ซินเยียนพร้อมกับขมวดคิ้ว
กู่ซินเยียนสะดุ้ง นางลุกขึ้นยืนทันทีด้วยความตกใจ และมองไปที่กู่อิ่งอย่างประหม่า ”ข้า…ข้า…”
“จูเก๋ออินขอให้เจ้ามาหรือ” กู่อิ่งไม่รอให้กู่ซินเยียนตอบและถามต่อทันที
“ใช่” กู่ซินเยียนพยักหน้า พลางคิดว่าสีหน้าของกู่อิ่งดูแปลกๆ
“เขาพูดอะไรกับเจ้า” กู่อิ่งถามต่อ
“ไม่มีอะไรมาก…ก็คุยไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น” กู่ซินเยียนรู้ว่ากู่อิ่งกับจูเก๋ออินไม่ลงรอยกัน ดังนั้นจึงไม่รู้สึกว่าคำถามของกู่อิ่งมีอะไรผิดปกติ
แต่คำตอบของกู่ซินเยียนทำให้สีหน้าของกู่อิ่งยิ่งมืดมนมากขึ้น
แน่นอนแล้ว เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น…
กู่อิ่งแอบเยาะเย้ยตัวเองอยู่ในใจ ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่ามันเป็นแผนการที่เต็มไปด้วยช่องโหว่มากมาย เขายังเชื่อเข้าไปได้
กู่อิ่งหัวเราะเยาะอยู่ในใจขณะคิดกับตัวเอง
รอบนี้ไม่ว่าจวินเสียจะวางแผนอะไรเอาไว้ เขาบอกได้แค่ว่าการใช้จื่อจินเป็นเบี้ยนั้น จวินเสียพลาดแล้ว!
ตอนที่ 1744 กับดักหรือเหตุบังเอิญ (3)
ขณะที่กู่อิ่งกำลังวางแผนว่าจะคิดบัญชีหนี้แค้นตอนอยู่ที่สำนักศึกษาเฟิงหัวอย่างไรนั้น เขาไม่ได้รู้เลยว่าฝันร้ายกำลังมาเยือนอย่างเงียบๆ
ในห้องที่ไม่มีใครอยู่เลยของจูเก๋ออิน จู่ๆ ตู้เสื้อผ้าในห้องก็เปิดออกอย่างเงียบๆ ร่างสองร่างก้าวออกมาจากตู้เสื้อผ้านั้น
จวินอู๋เสียเดินออกมาจากตู้เสื้อผ้า สายตาเย็นชาของนางมองไปที่ประตูซึ่งปิดสนิท แล้วเยียดยิ้มออกมา ที่ยืนอยู่ข้างจวินอู๋เสียไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นจวินอู๋เย่า
“อย่างที่คาดไว้ คนส่วนใหญ่ไม่สามารถเดาความคิดของเจ้าได้หรอก” จวินอู๋เย่าแย้มยิ้มอย่างสนุกสนาน เขาเอื้อมมือออกไปลูบผมของจวินอู๋เสีย
กู่อิ่งคงคิดไม่ถึงว่าตอนที่เขาเข้าไปในห้องเมื่อครู่ จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าก็ซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่นั่นแล้ว!
จวินอู๋เสียเลิกคิ้วแล้วเดินไปที่ข้างเตียง จากนั้นก็ลงนั่งยองๆ และเอื้อมมือไปที่ใต้เตียง
เสียงลากอะไรบางอย่างดังออกมาจากใต้เตียง และจู่ๆ จวินอู๋เสียก็ออกแรงดึง!
แล้วคนทั้งคนก็ถูกดึงออกมาจากใต้เตียง!
คนที่นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่บนพื้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นผู้ที่พักอยู่ในห้องนี้!
จูเก๋ออิน!
ในขณะนั้น ดวงตาของจูเก๋ออินปิดสนิท เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แม้แต่น้อย ราวกับกำลังหลับใหล
“พาเยว่อี้ออกมา” จวินอู๋เสียลุกขึ้นยืนมองจูเก๋ออินที่นอนนิ่งราวกับหมูตาย จากนั้นก็หันไปพูดกับจวินอู๋เย่า
จวินอู๋เย่ายักไหล่และเดินไปยืนข้างลังไม้ลังหนึ่ง ลังไม้นั่นมีไว้ให้พวกผู้เยาว์เก็บข้าวของและอาวุธของตน มันจึงกว้างขวางมาก แต่เมื่อจวินอู๋เย่าเปิดลังนั้นออก ก็เผยให้เห็นร่างของเยว่อี้ที่นั่งอยู่ในนั้น
เยว่อี้มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบตัว และเพราะเขายังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ จึงได้แต่นอนเอนหลังซ่อนตัวอยู่ในลัง เมื่อเขาเห็นลังถูกเปิดออก เขาก็ทนความเจ็บปวดและลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ
เมื่อประมาณหนึ่งชั่วยามที่แล้ว จู่ๆ จวินอู๋เสียก็พาเขาออกจากห้องของเขา เขาถูกนำตัวมาที่หน้าต่างห้องของจูเก๋ออินอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น เยว่อี้ยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้ทั้งหมด
ตอนนั้นเขาเห็นแค่บุรุษที่ตามติดเป็นเงาของจวินอู๋เสียมาตลอดเวลาได้บุกเข้าไปทางหน้าต่างด้วยความเร็วที่สูงมาก จูเก๋ออินกับเด็กสาวจากตำหนักมังกรสวรรค์กำลังนั่งคุยกันอยู่ในห้อง เขายังไม่ทันได้ตอบสนองก็โดนบุรุษคนนั้นฟาดด้วยฝ่ามือเดียวและหมดสติไป
เยว่อี้ยังไม่ทันเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็ถูกจวินอู๋เสียพาเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร เขาก็ถูกวางลงในลังใบใหญ่ ก่อนที่ลังไม้จะปิดลง เขาเห็นกับตาว่าจวินอู๋เสียยัดโอสถวิเศษเข้าไปในปากของจูเก๋ออิน จากนั้นเขาก็เห็นจูเก๋ออินที่หมดสติอย่างสมบูรณ์ถูกเด็กสาวที่สวมเครื่องแบบตำหนักมังกรสวรรค์เตะเข้าไปใต้เตียง
หลังจากลังไม้ปิดลง เยว่อี้ก็ไม่กล้าลงเสียงใดๆ ออกมา ทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
จวินอู๋เสียมาแก้แค้นจูเก๋ออินจริงๆ!
และทุกอย่างก็เกิดขึ้นในชั่วพริบตา
“คุณ…คุณชายจวิน…เจ้า…คิดจะทำอะไร” เยว่อี้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก เขามองไปที่จูเก๋ออินอย่างมึนงง ในหัวว่างเปล่าไปหมด
จวินอู๋เสียยกเท้าเหยียบท้องของจูเก๋ออิน จากนั้นก็เอียงคอมองสีหน้าตกใจของเยว่อี้
“ทำอะไรน่ะหรือ ก็แก้แค้นไง”
คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้เยว่อี้ตกใจ
จวินอู๋เสียเคยพูดกับเขาเรื่องแก้แค้นจูเก๋ออินจริงๆ แต่ว่า…