ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1745 คุกเข่า (1) / ตอนที่ 1746 คุกเข่า (2)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1745 คุกเข่า (1) / ตอนที่ 1746 คุกเข่า (2)
ตอนที่ 1745 คุกเข่า (1)
จวินอู๋เสียเคยพูดกับเขาเรื่องแก้แค้นจูเก๋ออินจริงๆ แต่ว่า…
ตีเยว่อี้ให้ตายเขาก็ไม่คิดว่าจวินอู๋เสียจะสามารถ…ลงมือได้รวดเร็วขนาดนี้!
ตั้งแต่ตอนที่จวินอู๋เสียบอกเขาเรื่องแก้แค้นจูเก๋ออินจนถึงตอนนี้ มันแค่หนึ่งชั่วยามเท่านั้น เยว่อี้คิดว่ากว่าจวินอู๋เสียจะทำได้อย่างที่ต้องการ ยังต้องใช้เวลาวางแผนอีกสักพัก แต่…เขายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเขาต้องทำอะไร จวินอู๋เสียก็จัดการกับจูเก๋ออินแล้ว!
เยว่อี้อดรู้สึกตกตะลึงไม่ได้
คุณชายจวินผู้นี้ช่าง…ลงมือได้รวดเร็วราวกับสายฟ้าจริงๆ!
“เจ้าจะ…ทำตามแผนตอนนี้เลยหรือ” เยว่อี้นึกถึงโอสถวิเศษที่จวินอู๋เสียป้อนใส่ปากจูเก๋ออิน เป็นโอสถวิเศษที่จวินอู๋พูดถึงก่อนหน้านี้ใช่หรือไม่ โอสถวิเศษ…นั่น
จวินอู๋เสียพยักหน้า
เยว่อี้สูดหายใจเข้าลึกๆ ”เราจะทำให้จูเก๋ออินไปหากู่ซินเยียนแล้วบังคับให้กู่อิ่งเข้ามาในนี้หรือ”
ตามแผนที่จวินอู๋เสียวางไว้ ขั้นต่อไปก็คือเชิญเป้าหมายเดินเข้าสู่กับดัก
แต่คราวนี้จวินอู๋เสียกลับส่ายหน้า
“กู่อิ่งมาแล้วและไปแล้ว”
“อะไรนะ” เยว่อี้ผงะเล็กน้อย
จวินอู๋เสียเดินไปหยิบกาน้ำชาที่โต๊ะ จากนั้นก็เดินมายืนข้างๆ จูเก๋ออินและเทน้ำชาเย็นๆ ลงบนใบหน้าของเขาหมดทั้งกา
จูเก๋ออินฟื้นขึ้นมาด้วยความตกใจ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง!
แต่ภาพที่เขาเห็นทำให้หัวใจของเขาเย็นเฉียบ…
ตำหนักเงาจันทรา!
ทำไมเจ้าหมอนี่มาอยู่ในห้องของเขาได้
จูเก๋ออินจำได้แค่ว่าเขากำลังคุยกับเฟยเยียน แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปทางเสียงนั้น เขาก็หมดสติไป ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น
ตอนที่จูเก๋ออินฟื้นขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือจวินอู๋เสียที่ยืนอยู่เหนือตัวเขา
“อ๊า!” จูเก๋ออินที่เต็มไปด้วยความตกใจอยากจะลุกขึ้นนั่งและตะโกนออกมา แต่เมื่อเขาดันตัวเองขึ้นนั่ง เขาก็พบว่านอกจากเสียงอ๊า ที่แหบพร่าแล้ว เขาไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว ลำคอของเขารู้สึกราวกับว่าเขาได้กลืนถ่านร้อนๆ ลงไป มันทั้งแห้งทั้งร้อนไหม้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะกุมที่ลำคอของตัวเอง สายตาหวาดกลัวของเขาจ้องมองไปที่จวินอู๋เสียขณะที่นั่งอยู่บนพื้น
“อย่าเสียแรงเปล่าเลย เจ้าพูดไม่ได้หรอก” จวินอู๋เสียมองจูเก๋ออินที่ตกใจมาก ดวงตาของนางทอประกายเยียบเย็น นางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้างอย่างช้าๆ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง แล้วเอามือเท้าคางมองสภาพน่าสมเพชของจูเก๋ออิน
“อ๊า! อ๊า!” ความกลัวค่อยๆ แผ่ขยายในใจของจูเก๋ออิน เขาจ้องมองจวินอู๋เสียด้วยความโกรธ อยากจะลุกขึ้นยืนแต่ก็พบว่าขาของเขาไม่รู้สึกอะไรเลย เขาไม่สามารถขยับขาได้แม้แต่นิดเดียว
ปากพูดไม่ได้ ขาก็ขยับไม่ได้
จูเก๋ออินไม่เคยเจออะไรน่ากลัวขนาดนี้ และสิ่งที่ทำให้เขากลัวมากที่สุดก็คือคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา จวินอู๋เสียผู้เย็นชาและไร้ความรู้สึก
“เจ้าชอบให้คนคุกเข่าไม่ใช่หรือ อย่างนั้นวันนี้เจ้าจะได้คุกเข่าเองบ้าง” จวินอู๋เสียใช้นิ้วเชยคางของจวินอู๋เย่าขึ้นเล็กน้อย มุมปากของจวินอู๋เย่ายกยิ้มอย่างน่ากลัว เขากระดิกปลายนิ้วแล้วจากนั้นหมอกสีดำสองสายก็พุ่งเข้าหาจูเก๋ออินที่กำลังตกตะลึง! โจมตีเข้าที่หัวเข่าทั้งสองของเขา!
ขาของเขาที่สูญเสียความรู้สึกทั้งหมดไป จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนหัวใจแทบจะฉีกขาด พลังอันน่ากลัวที่ไม่สามารถต้านทานได้ดึงขาของจูเก๋ออิน บังคับให้เขาคุกเข่าลงตรงหน้าจวินอู๋เสีย
ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้ใบหน้าของจูเก๋ออินกลายเป็นสีขาวซีด เม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วหยดลงมาจากหน้าผากของเขา
ตอนที่ 1746 คุกเข่า (2)
“ในเมื่อจ้าวตำหนักน้อยของตำหนักมังกรสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ชอบการคุกเข่ามากนัก อย่างนั้นก็ค่อยๆ คุกเข่าไปแล้วกัน” จวินอู๋เสียเล่นกระถางดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างเกียจคร้าน ปลายนิ้วของนางปัดกลีบสีเขียวมรกตเบาๆ ตำหนักจิงหงได้จัดเตรียมห้องพักอย่างดีไว้ให้แขกที่มาร่วมฉลองวันเกิด และห้องพักก็ตกแต่งไว้อย่างสะดวกสบาย แต่ไม่ว่าจะเตรียมไว้อย่างสมบูรณ์แบบเพียงใด ก็ไม่สามารถขจัดความกลัวของจูเก๋ออินได้ ในตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ชื่นชมความเขียวขจีใดๆ
จูเก๋ออินคุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้น ในอาคารที่พักนี้เต็มไปด้วยศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์ ที่พักอยู่ห้องข้างๆ เป็นหนึ่งในศิษย์ที่มีพรสวรรค์มากที่สุดของตำหนักมังกรสวรรค์ซึ่งมากับจูเก๋ออินในการเดินทางมาที่ตำหนักจิงหงครั้งนี้ในฐานะผู้คุ้มกันของเขา
หากมีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้น คนผู้นั้นจะวิ่งตรงเข้ามาที่นี่ทันที
แต่ในเวลานั้นจูเก๋ออินไม่สามารถตะโกนออกมาได้แม้แต่คำเดียว แม้จะรู้ว่าเขาแค่ต้องส่งเสียงออกมาเพียงเล็กน้อยแล้วความช่วยเหลือก็จะมา แต่อนิจจา กระทั่งความหวังสุดท้ายก็ถูกขยี้ไปต่อหน้า ความหวังที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมถูกตัดไปต่อหน้าต่อตา
ความหวาดกลัวครอบคลุมหัวใจของจูเก๋ออิน เขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าศิษย์ของตำหนักเงาจันทราจะกล้าขนาดนี้!
“อ๊า! อ๊า…” จูเก๋ออินรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อจะส่งเสียงออกมา แต่เสียงตะโกนที่ออกมาก็เบาเสียยิ่งกว่าเสียงร้องของลูกแมวแรกเกิด
“กลัวหรือ” จวินอู๋เสียมองใบหน้าซีดขาวของจูเก๋ออินอย่างเฉยเมย เมื่อไม่นานนี้ใบหน้านี้ยังเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งอวดดีขณะที่ยืนเหยียบเยว่อี้อยู่บนเวทีประลอง ทรมานและเยาะเย้ยเขาโดยเจตนา
แต่วันนี้ ทุกอย่างได้พลิกกลับแล้ว
“อ๊า…” จูเก๋ออินตัวสั่นมากขึ้นทุกที เขาไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียจะทำอะไร แต่สภาพที่เขาเป็นอยู่นี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัว เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าตนตกลงไปในกับดักนี้ได้อย่างไร ด้วยพลังที่เขามี คนธรรมดาทั่วไปจะลอบโจมตีเขาง่ายๆ ได้อย่างไร
แต่ตอนนี้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้มากที่สุดก็ได้เกิดขึ้นแล้ว!
“พาเยว่อี้เข้ามา” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างเย็นชา จวินอู๋เย่าเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ไม่ได้ก้าวเดินออกไป แค่โบกมือหนึ่งครั้ง แล้วหมอกสีดำก็ลอยออกจากฝ่ามือของเขาตรงเข้าหาเยว่อี้ อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้โหดร้ายแบบที่ทำกับจูเก๋ออิน หมอกสีดำหมุนวนรอบตัวเยว่อี้อย่างนุ่มนวล และยกเขาออกจากลังไม้
จวินอู๋เสียหยิบเอาแส้ออกจากถุงเอกภพ แส้นี้ทำจากวัสดุที่พิเศษเล็กน้อย ไม่ได้ทำจากหนังเหมือนแส้ทั่วๆ ไป แต่ใช้เถาวัลย์ที่มีความเหนียวและทนทานสูง บนแส้เถาวัลย์นั้นเต็มไปด้วยหนามแหลมเล็กๆ จวินอู๋เสียยัดแส้นั้นใส่มือเยว่อี้
เยว่อี้มองแส้ในมืออย่างมึนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“เอาล่ะ เป็นโอกาสเหมาะที่เจ้าจะแก้แค้นแล้ว” จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นพูดกับเยว่อี้
เยว่อี้เงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็มองจูเก๋ออินที่คุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่สามารถขยับได้
จูเก๋ออินจ้องมองเยว่อี้ด้วยสายตาหวาดกลัว วันนั้นเขาลงมือกับเยว่อี้หนักขนาดไหน ตัวเขารู้ดีที่สุด แม้ว่าจะไม่ได้ฆ่าเยว่อี้ให้ตายตรงนั้น แต่อาการบาดเจ็บที่เขาทำไว้กับเยว่อี้ ต่อให้รอดชีวิตมาได้ เยว่อี้ก็น่าจะยังนอนซมอยู่บนเตียงและไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ แต่ตอนนี้เยว่อี้ได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาแล้ว และดูเหมือนว่าจะเคลื่อนไหวขัดๆ เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ดูไม่เหมือนคนได้รับบาดเจ็บสาหัสเลย
จูเก๋ออินตัวสั่นอย่างรุนแรงด้วยความหวาดกลัว เขาอยากรวบรวมพลังวิญญาณของตน แต่ก็พบว่าพลังวิญญาณของเขาถูกพลังประหลาดบางอย่างผนึกเอาไว้ ไม่สามารถใช้งานได้เลย!