ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1753 เริ่มการแสดง (1) / ตอนที่ 1754 เริ่มการแสดง (2)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1753 เริ่มการแสดง (1) / ตอนที่ 1754 เริ่มการแสดง (2)
ตอนที่ 1753 เริ่มการแสดง (1)
กู่อิ่งหัวเราะและพูดว่า ”ไม่เข้าใจ ก็ได้ เรามีเวลาเยอะแยะที่จะทำให้เจ้าเข้าใจ”
จวินอู๋เสียมองกู่อิ่งอย่างเย็นชา
“เจ้าจะไม่ให้ข้าเข้าไปนั่งหน่อยหรือ หรือเจ้าอยาก…ให้ข้าประกาศตัวจริงของเจ้าตรงนี้” กู่อิ่งถามพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย สายตาดูมุ่งร้ายอย่างมาก
จวินอู๋เสียหันไปมองตามทางเดินอีกทาง แล้วหันกลับมามองกู่อิ่งและพูดว่า ”ข้าว่าเจ้าไม่มีโอกาสหรอก”
กู่อิ่งงง เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงฝีเท้ารีบร้อนก็ดังขึ้นวุ่นวายพร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังขึ้นในทางเดินอันเงียบสงบ!
“กู่อิ่งอยู่นั่น!”
เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตน กู่อิ่งก็ขมวดคิ้วและหันหน้าไปทางนั้นทันที
เขาเห็นเด็กหนุ่มหลายคนที่สวมเครื่องแบบตำหนักมังกรสวรรค์วิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมผู้อาวุโสแห่งตำหนักจิงหงคนหนึ่ง สีหน้าของเด็กหนุ่มพวกนั้นดูไม่ดีเอาเสียเลย สายตาที่จ้องมองกู่อิ่งเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
จวินอู๋เสียลดสายตาลงและพูดด้วยเสียงที่มีแต่กู่อิ่งและนางเท่านั้นที่ได้ยิน ”ทีนี้ เจ้าว่าใครกันแน่ที่มีปัญหาใหญ่กว่ากัน”
สังหรณ์ร้ายผุดขึ้นในใจของกู่อิ่งขณะที่คนกลุ่มนั้นพุ่งเข้ามาหาเขา
“กู่อิ่ง! เจ้ากล้ามาก!” เด็กหนุ่มคนหนึ่งจากตำหนักมังกรสวรรค์ชี้นิ้วด่ากู่อิ่งเสียงดังทันที
กู่อิ่งสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็หันไปเผชิญหน้ากับผู้มาใหม่ที่ไม่เป็นมิตร
“ข้ากล้ามากหรือไม่ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ขยะอย่างเจ้าจะมาตัดสิน” กู่อิ่งกล่าวอย่างดูแคลน
เด็กหนุ่มตำหนักมังกรสวรรค์คนนั้นโกรธจนตัวสั่น เขารีบหันไปมองผู้อาวุโสของตำหนักจิงหงและพูดว่า ”ท่านผู้อาวุโส! จนถึงตอนนี้กู่อิ่งก็ยังทำตัวโอหัง! เรื่องเกิดขึ้นในอาณาเขตของตำหนักจิงหง เพราะอย่างนั้นเรื่องนี้ควรจัดการอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับว่าพวกท่านจะทำอย่างไร!”
สีหน้าของผู้อาวุโสตำหนักจิงหงยิ่งไม่น่าดู เขาจ้องกู่อิ่งเขม็ง แล้วถอนหายใจเบาๆ ด้วยความรู้สึกขัดแย้งในใจอย่างมาก จากนั้นก็พูดว่า ”คุณชายกู่ เมื่อวานนี้เกิดเรื่องขึ้นในตำหนักจิงหง และศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์บอกว่าเจ้าเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ เจ้าช่วยมากับข้าเพื่ออธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจนด้วย”
กู่อิ่งเลิกคิ้วขึ้น ”โอ้ เรื่องอะไร”
“เรื่องความเป็นความตาย” ผู้อาวุโสตำหนักจิงหงกล่าว
ความไม่สบายใจของกู่อิ่งยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น เขาถูกกลุ่มศิษย์ตำหนักมังกรสวรรค์ที่กำลังโกรธแค้นล้อมเอาไว้แล้ว และเห็นได้ชัดว่าท่าทางของผู้อาวุโสตำหนักจิงหงค่อนข้างตึงเครียด
ทันใดนั้นกู่อิ่งก็หัวเราะออกมา
“ได้ ข้าจะไปกับพวกเจ้า”
ตอนนี้กู่อิ่งไม่สนใจหาเรื่องจวินอู๋เสียแล้ว เขาถูกล้อมรอบด้วยผู้อาวุโสแห่งตำหนักจิงหงและกลุ่มศิษย์ตำหนักมังกรสวรรค์ และเดินออกไปจากหน้าประตูห้องของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียมองด้านหลังที่ห่างออกไปของกู่อิ่ง แล้วดวงตาของนางก็ฉายแววยิ้ม ก่อนที่นางจะปล่อยมือที่จับประตูไว้แน่นและหันหน้ามามองจวินอู๋เย่าที่กำลังแผ่รังสีสังหาร
“ทำไมท่านต้องโกรธขนาดนี้ด้วย” จวินอู๋เสียยิ้มอย่างมีเลศนัย นางมองจวินอู๋เย่าที่แววตาเปลี่ยนไป ตั้งแต่วินาทีที่กู่อิ่งพูดประโยคแรกจบ จวินอู๋เย่าก็แผ่รังสีสังหารออกมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะนางขวางประตูเอาไว้ไม่ให้เขาออกไป กู่อิ่งก็คงตายอยู่ตรงหน้าประตูนั้นแล้ว
จวินอู๋เย่าโอบแขนรอบเอวบางของจวินอู๋เสีย และดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขา
“ไม่ได้โกรธ แค่อยากฆ่าคนเท่านั้น”
มาขัดจังหวะเขาแล้วยังจะพูดจาข่มขู่จวินอู๋เสียแบบนั้นอีก ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าตนอาจจะทำร้ายจวินอู๋เสียเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วละก็ จวินอู๋เย่าคงจัดการเขาไปแล้ว
จวินอู๋เสียจึงกล่าวว่า ”จะฆ่าเขา ทำไมท่านจะต้องลงมือเอง อยากดูการแสดงดีๆ หรือไม่เล่า” นางยกมือขึ้นเกาคางของจวินอู๋เย่า และจวินอู๋เย่าก็ก้มหน้าลงมาจะกัดปลายนิ้วของนาง
“ในเมื่อเจ้าเป็นคนจัดฉาก ข้าย่อมดูอยู่แล้ว”
ตอนที่ 1754 เริ่มการแสดง (2)
กู่อิ่งถูกนำตัวไปที่ห้องโถงใหญ่ของตำหนักจิงหง ที่นั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่นั้น นอกจากบรรดาผู้อาวุโสของตำหนักจิงหงแล้ว ยังมีศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์และคนจากตำหนักมารโลหิตที่กำลังวิ่งเข้ามาด้วย ศิษย์มากมายจากตำหนักอื่นที่ได้ข่าวต่างก็รีบเข้ามารวมตัวกันรอบๆ ห้องโถง
ภายในห้องโถงใหญ่ของตำหนักจิงหง กู่ซินเยียนยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มศิษย์จากตำหนักมารโลหิต คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มาที่นี่หลังจากได้ข่าวจากตำหนักจิงหงว่าพวกเขาทุกคนจะมาที่ห้องโถงของตำหนัก
ตอนนี้ เมื่อนางเห็นกู่อิ่งถูกผู้อาวุโสของตำหนักจิงหงนำตัวเข้ามา ในใจนางก็เกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้น
จวินอู๋เสียกับจวินอู๋เย่าซ่อนตัวอยู่ด้านหลังฝูงชน เฝ้าชมการแสดงเริ่มต้นขึ้น
กู่อิ่งยืนหลังตรงอยู่ในห้องโถง เขามองไปที่พวกผู้อาวุโสที่นั่งอยู่โดยไม่มีท่าทางเกรงใจใดๆ และเอ่ยปากขึ้นว่า ”ทำไมต้องให้คนมารวมตัวกันมากมายให้ยุ่งยากด้วย ถ้ามีอะไรจะถาม พวกเจ้าก็ถามมาเลย”
ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตำหนักจิงหงขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและดูสดใสตรงหน้าเขา ถ้าทำได้เขาไม่อยากยุ่งกับน้ำโคลนเช่นนี้เลย แต่…เมื่อมองดูศิษย์ตำหนักมังกรสวรรค์ที่กำลังโกรธจัดซึ่งยืนเรียงรายอยู่ด้านข้างของห้องโถง เขาก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจ
“กู่อิ่ง ตอนบ่ายวานนี้ เจ้าอยู่ที่ไหน” ผู้อาวุโสเอ่ยถาม
กู่อิ่งตอบว่า ”ก็อยู่ในห้องน่ะสิ”
“แล้วเจ้าได้ออกมาจากห้องหรือไม่” ผู้อาวุโสถามอีกครั้ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น กู่อิ่งก็รู้สึกแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขายังไม่สามารถระบุได้ว่ามีปัญหาที่ตรงไหน จึงได้แต่พูดว่า ”ข้าออกไปตามหาน้องสาวของข้า”
“แล้วไปที่ไหนอีก” ผู้อาวุโสถามต่อ
กู่อิ่งตอบว่า ”ข้าไปหาจูเก๋ออิน แต่เขาไม่อยู่”
พอกู่อิ่งพูดจบ บรรดาศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์ก็ส่งเสียงโวยวายออกมาทันที!
“พูดจาเหลวไหล! เมื่อวานนี้คุณชายของเราไม่ได้ก้าวออกจากห้องเลยสักก้าว! ตอนที่เจ้าไปหาเขา เขาจะไม่อยู่ได้อย่างไร เจ้าคนแซ่กู่! ตัวเองทำเรื่องเอาไว้แล้วยังจะปฏิเสธอีก! คิดว่าตำหนักมังกรสวรรค์เราจะยอมถูกข่มเหงง่ายๆ อย่างอย่างนั้นเรอะ” ศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์พากันจ้องกู่อิ่งพร้อมกัดฟันแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะคนจากตำหนักจิงหงรั้งพวกเขาเอาไว้ พวกเขาก็อาจจะกระโดดเข้าไปฉีกกู่อิ่งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว
จูเก๋ออินอยู่ในห้องตลอดเวลา
กู่อิ่งขมวดคิ้ว ตอนที่เขาไปหาจูเก๋ออินเมื่อวานนี้ เขาไม่เห็นร่องรอยของจูเก๋ออินเลย ในห้องว่างเปล่า เขาสัมผัสไม่ได้เลยว่ามีใครอยู่ที่นั่น
ทำไมศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์ถึงพูดว่าจูเก๋ออินไม่ได้ออกจากห้องเลย
“ข้าขอให้แขกจากตำหนักมังกรสวรรค์ของเราสงบสติอารมณ์ลงหน่อย เรื่องนี้เราจะสืบหาความจริงให้ปรากฏอย่างแน่นอน” ผู้อาวุโสของตำหนักจิงหงรีบพูด
ฝ่ายหนึ่งก็ตำหนักมารโลหิต อีกฝ่ายก็ตำหนักมังกรสวรรค์ ตำหนักจิงหงไม่สามารถเป็นศัตรูด้วยได้ทั้งสองฝ่าย และก็ไม่กล้าทำให้ไม่พอใจอีกด้วย
รอจนกระทั่งความวุ่นวายทางฝ่ายตำหนักมังกรสวรรค์สงบลงเล็กน้อย ผู้อาวุโสของตำหนักจิงหงก็พูดต่อว่า ”กู่อิ่ง เจ้าได้ยินที่ศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์พูดแล้ว เมื่อวานนี้จ้าวตำหนักน้อยของพวกเขา จูเก๋ออิน ไม่ได้ก้าวออกจากห้องของเขาเลย และตลอดทั้งวัน คนที่ไปหาเขาก็มีแค่เจ้าคนเดียว ยิ่งกว่านั้นหลังจากเจ้าไปที่นั่น จูเก๋ออินก็ประสบกับเคราะห์กรรม เจ้าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร”
“เคราะห์กรรม เกิดอะไรขึ้นกับเขา” ความไม่สบายใจที่วนเวียนอยู่ในใจของกู่อิ่งยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนเขาจะลืมอะไรบางอย่างไป
“เขาตายแล้ว” ผู้อาวุโสของตำหนักจิงหงกล่าว
ดวงตาของกู่อิ่งเบิกกว้าง
จูเก๋ออินตายแล้ว เขาตายอยู่ในห้องของตัวเอง ศิษย์ของตำหนักมังกรสวรรค์เป็นผู้พบศพเมื่อเช้านี้ตอนที่เขาจะเข้าไปเรียกจูเก๋ออินให้ไปกินอาหารเช้า