ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1759 โง่จนเกินเยียวยา (2) / ตอนที่ 1760 โง่จนเกินเยียวยา (3)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1759 โง่จนเกินเยียวยา (2) / ตอนที่ 1760 โง่จนเกินเยียวยา (3)
ตอนที่ 1759 โง่จนเกินเยียวยา (2)
จื่อจินล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง โลหิตไหลออกจากปากนางทันที นางนอนกองอยู่บนพื้นอย่างน่าอนาถ ใบหน้าเปื้อนโลหิตของนางค่อยๆ เงยขึ้นมา น้ำตาคลออยู่ในดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังขณะจ้องไปที่จวินอู๋เสียเขม็ง
“ข้ารู้ว่าข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า แต่จวินอู๋ ผู้คนจะรู้ถึงความต่ำช้าน่ารังเกียจของเจ้าไม่ช้าก็เร็ว คนเช่นเจ้าไม่เหมาะจะเป็นพันธมิตรของท่านจ้าวตำหนักเรา!” จื่อจินไม่กล้านึกถึงภาพด้านหลังที่โดดเดี่ยวของกู่อิ่งในห้องโถงใหญ่
เด็กหนุ่มที่สดใสและอ่อนโยนเช่นนั้น ต้องโดนจวินอู๋ทำให้ถูกประณามไปชั่วนิรันดร์ จิตใจที่ร้ายกาจเช่นนี้ทำให้ผู้คนต้องตัวสั่นด้วยความกลัว
“ต่ำช้าน่ารังเกียจหรือ” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นางมองจื่อจินที่ยังนอนกระอักโลหิตอยู่บนพื้น ได้ยินคำว่ากล่าวที่ออกจากปากจื่อจินเช่นนั้น รอยยิ้มก็ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของจวินอู๋เสีย และเสียงหัวเราะเบาๆ ก็หลุดจากปากนาง
เสียงหัวเราะนั้นทำให้จื่อจินนิ่งอึ้งไป
นางไม่เคยเห็นจวินอู๋เสียหัวเราะ นี่เป็นครั้งแรก
“จื่อจิน เจ้าลืมสถานะของตัวเองไปหรือเปล่า หรือเจ้าคิดจะกลับไปบอกจ้าวตำหนักของเจ้าว่าเป็นเพราะเจ้าตกหลุมรักจ้าวตำหนักน้อยของตำหนักมารโลหิต เจ้าจึงเปิดเผยตัวตนของตัวเองและตำหนักหยกวิญญาณโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย และยังทรยศเอาแผนการของข้าไปบอกให้กู่อิ่งรู้ด้วย” จวินอู๋เสียหรี่ตาลง ความโง่ของจื่อจินนี่น่าขำเกินไปแล้ว
จื่อจินชะงักไปเล็กน้อย
จวินอู๋เสียพูดว่า ”จื่อจิน เจ้าเป็นศิษย์ของตำหนักหยกวิญญาณ ต้องให้ข้าเตือนหรือไม่ว่าทำไมตำหนักหยกวิญญาณถึงต้องซ่อนตัวอยู่ในภูเขาฝูเหยาจนถึงทุกวันนี้ ทำไมศิษย์ของตำหนักหยกวิญญาณถึงไม่กล้าก้าวเท้าออกไปสู่โลกภายนอก ทำไมพวกเจ้าทุกคนถึงต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ในถ้ำ พยายามเอาตัวรอดไปวันๆ”
ขณะที่จวินอู๋เสียพูด นางก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปตรงหน้าจื่อจิน แล้วลงนั่งยองๆ ใช้นิ้วเชยคางของจื่อจิน บังคับให้เงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของนาง
“ศิษย์พี่ศิษย์น้องของเจ้ากี่คนที่ถูกสิบสองตำหนักฆ่าตาย ตอนนี้เจ้ากลับบอกข้าว่าข้าต่ำช้าน่ารังเกียจที่วางแผนเล่นงานกู่อิ่ง ไม่ยักรู้ว่าเจ้าใจกว้างขนาดนี้ ถึงขนาดสงสารเห็นใจศัตรูของตัวเองด้วย” เสียงของจวินอู๋เสียนุ่มนวลมาก แต่เมื่อจื่อจินได้ยินกลับทำให้นางตัวสั่นทั้งร่างอย่างควบคุมไม่ได้
จื่อจินปากสั่นเล็กน้อย นางเงียบอยู่นานก่อนจะพูดตะกุกตะกักว่า ”คุณชายกู่…คุณชายกู่ไม่เหมือนคนพวกนั้น!” พูดจบจื่อจินก็รวบรวมความกล้าปัดมือของจวินอู๋เสียออกไป!
“คุณชายกู่แตกต่างจากคนอื่นๆ ของสิบสองตำหนัก! เขาใจดีและอ่อนโยนมาก ขนาดรู้ตัวจริงของข้า เขาก็ไม่ได้ทำร้ายข้าเลย! เขาอยากปกป้องข้าและช่วยข้าเก็บความลับด้วย!” เสียงของจื่อจินดังขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนนางพยายามโน้มน้าวจวินอู๋เสีย แต่เหมือนนางกำลังโน้มน้าวตัวเองมากกว่า
คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้นางตกใจ ก่อนหน้านี้นางไม่ได้คิดเลยว่าการเปิดเผยตำหนักหยกวิญญาณต่อหน้ากู่อิ่งจะนำหายนะแบบไหนมาสู่ตำหนักของพวกนาง แต่นางไม่กล้าคิดเรื่องนั้นต่อ นางเชื่อมั่นว่ากู่อิ่งแตกต่างจากคนอื่น นางเชื่อว่ากู่อิ่งจะไม่ทำอะไรที่เป็นอันตรายต่อนางและตำหนักหยกวิญญาณอย่างแน่นอน
“ใจดี อ่อนโยนหรือ” จวินอู๋เสียหัวเราะ นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินคนใช้คำที่น่าขำสองคำนี้บรรยายถึงเด็กหนุ่มกระหายเลือดเช่นนั้น
“เจ้าควรออกไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกจริงๆ รู้หรือไม่ว่าทำไมกู่อิ่งถึงถูกขอให้ออกจากสำนักธาราเมฆในตอนแรก” จวินอู๋เสียถาม
จื่อจินส่ายหัว
จวินอู๋เสียหรี่ตาลงและพูดว่า ”เพราะตอนที่เขาอยู่ในสำนักธาราเมฆ เขาได้ควักลูกตาของเด็กสาวคนหนึ่งเพียงเพราะว่า…เขารู้สึกว่านางมีดวงตาที่สวยงามมาก”
ตอนที่ 1760 โง่จนเกินเยียวยา (3)
“อะไรนะ…” จื่อจินเบิกตากว้าง ไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
ควักลูกตาคน…กู่อิ่งน่ะหรือ เป็นไปได้อย่างไร!
“เจ้าโกหกข้า! คุณชายกู่อ่อนโยนมาก เขาจะทำเรื่องน่าสยดสยองเช่นนั้นได้อย่างไร เจ้าหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองชัดๆ!” จื่อจินสั่นเทิ้มไปทั้งร่างขณะเถียงจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียพูดว่า ”ข้าโกหกเจ้า หรือเจ้าโกหกตัวเองกันแน่ คิดว่าตำหนักมารโลหิตเป็นสถานที่แบบไหน มันเป็นความจริงหรือไม่ เจ้าก็กลับไปถามจ้าวตำหนักของเจ้าดู” จวินอู๋เสียรู้ดี แม้ว่าจ้าวตำหนักหยกวิญญาณจะไม่ได้ก้าวออกจากตำหนักหยกวิญญาณเลย แต่ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นข้างนอก เขาย่อมมีช่องทางของตัวเองที่จะรู้เรื่องพวกนั้นได้ ส่วนเรื่องที่กู่อิ่งเป็นคนแบบไหนนั้น ก็ไม่ใช่ความลับอะไรในสิบสองตำหนัก
“เป็นไปไม่ได้…เจ้าโกหกข้า! คุณชายกู่ไม่มีทาง…” จื่อจินยังอยากดิ้นรน แต่จวินอู๋เสียหมดความอดทนที่จะฟังคำพูดไร้สาระไม่รู้จบของนางแล้ว
เสียงเพียะดังขึ้นอย่างชัดเจน ฝ่ามือของจวินอู๋เสียตบลงไปที่ใบหน้าของจื่อจิน!
“ตบนี้ให้เจ้าในฐานะพันธมิตรของตำหนักหยกวิญญาณ เจ้าจำสถานะของตัวเองไม่ได้และสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของข้าและของตำหนักหยกวิญญาณ จื่อจิน เจ้าหลงใหลงมงายอยู่กับเด็กหนุ่มที่เจ้าชื่นชมจนไม่เหลืออะไรอยู่ในสมองแล้วอย่างนั้นหรือ ถ้าวันหนึ่งตำหนักมารโลหิตไปสังหารตำหนักหยกวิญญาณของพวกเจ้า จงจำไว้ให้ดีว่าเจ้าเป็นคนนำอันตรายนี้มาสู่พวกเขา” จวินอู๋เสียยืนขึ้น ว่ากันตามจริงแล้ว นางไม่อยากจะเสียเวลาคุยกับคนโง่เช่นนี้ คนโง่ที่มองคนไม่ออก คนโง่ที่ไม่สามารถแยกแยะถูกผิดได้ ไม่ว่านางจะพูดอย่างไรก็ไม่ช่วยให้เด็กสาวคนนี้หายโง่ได้
“มัดนางไว้และพานางกลับไปที่ตำหนักหยกวิญญาณ ให้จ้าวตำหนักหยกวิญญาณดูเองให้ชัดๆ ว่าศิษย์ของเขาโง่แค่ไหน” จวินอู๋เสียพูดกับเยี่ยกูที่อยู่ด้านข้าง
เยี่ยกูเดินเข้าไปดึงตัวจื่อจินขึ้นมาทันที ตอนนั้นเองจื่อจินก็รู้สึกเหมือนวิญญาณนางแทบกระโดดออกจากร่างด้วยความตกใจกลัวคำพูดของจวินอู๋เสีย
“เจ้าโกหกข้า! เจ้าเองก็เลือกเยว่อี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ! เยว่อี้ก็มาจากตำหนักเงาจันทราไม่ใช่หรือ! ทำไมเจ้าเชื่อใจคนของสิบสองตำหนักได้แต่ข้าเชื่อใจกู่อิ่งไม่ได้ เจ้าคนแซ่จวิน! เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเจ้ามันใจแคบ ลงมือโหดเหี้ยมไร้เมตตา แต่ทำเป็นพูดจาสวยหรูใหญ่โต! เจ้าฆ่าจูเก๋ออิน! เจ้าใส่ร้ายกู่อิ่ง! เจ้ามันก็แค่ฆาตกร! เจ้าปีศาจ! เจ้าอ้างว่าเป็นพันธมิตรของตำหนักหยกวิญญาณ แต่กลับใช้ข้าจัดฉากคุณชายกู่! เจ้าคนต่ำช้าน่ารังเกียจ!” จื่อจินยังอยากจะด่าต่อ แต่เยี่ยกูไม่ให้โอกาสนาง เขาจัดการปิดปากนางเอาไว้และมัดนางไว้อย่างแน่นหนาจนไม่สามารถสร้างความวุ่นวายต่อไปได้
จวินอู๋เสียมองจื่อจินที่ทำตัวราวกับหมาบ้า ในแววตาไม่มีความสงสารเห็นใจแม้แต่น้อย
“ใช้เจ้ารึ” จวินอู๋เสียส่ายหน้า ”ข้าไม่เคยขอให้เจ้าไปเปิดเผยแผนการให้กู่อิ่งรู้ ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้ามีเจตนาแอบแฝง คิดจะทรยศข้า แล้วกู่อิ่งจะตกหลุมพรางได้อย่างไร ทำเรื่องที่ไร้คุณธรรมก็มีแต่จะนำความพินาศมาสู่ตัวเอง ในเมื่อเจ้ารู้สึกเสียใจแทนเขามาก อย่างนั้นก็จำไว้ สภาพที่เขาเป็นตอนนี้ ทั้งหมดเกิดขึ้นด้วยน้ำมือของเจ้า”
จื่อจินรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่ นางตะลึงนิ่งอึ้งอยู่กับที่
ใช่แล้ว ถ้านางไม่วิ่งไปบอกกู่อิ่งถึงแผนการทั้งหมด กู่อิ่งจะไปหาจูเก๋ออินทำไม แผนการของจวินอู๋เสียจะสำเร็จได้อย่างไร
ที่จวินอู๋เสียพูดทั้งหมดนั้นก็เพราะตั้งใจจะทำการทดสอบจื่อจินเป็นครั้งสุดท้าย นางเสนอทางเลือกให้จื่อจินสองทาง ขึ้นอยู่กับนางว่าจะเลือกอะไร
ถ้าจื่อจินไม่คิดทรยศจวินอู๋เสีย ทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น…