ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 177 จัดการ (3) ตอนที่ 178 จัดการ (4)

ตอนที่ 177 จัดการ (3)

มั่วเซวี่ยนเฝ่ยอยากหลบไปข้างหลัง แต่เขาที่นั่งอยู่บนรถเข็นไม่สามารถหลบไปไหนได้

“เจ้า…เจ้าจะทำอะไร” มั่วเซวี่ยนเฝ่ยกลัวแล้ว เขากลัวแล้วจริงๆ ความเจ็บปวดจากการที่ภูติวิญญาณถูกทำลายไปไม่เพียงแต่ทรมานร่างกายของเขา แต่ยังทำลายจิตวิญญาณของเขาด้วย แม้ว่าความเจ็บปวดจะจางหายไปแล้ว แต่เมื่อเห็นจวินอู๋เสีย ความเจ็บปวดนั้นก็คล้ายเหมือนจะกระจายไปทั่วร่างกายของเขาอีกครั้ง

จวินอู๋เสียเหลือบมองเขา ไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก แต่หันไปมองคุกใต้ดินที่อยู่ข้างหลังนาง

ในนั้นมีสตรีนางหนึ่งสวมใส่ชุดขาวกำลังนั่งขดขา พยายามขดตัวเองเข้าไปที่มุมของคุกใต้ดิน บนตัวนางเต็มไปด้วยเศษหญ้าฟาง และเมื่อนางตัวสั่นก็มีเสียงเสียดสีของฟางข้าวดังขึ้นมา

เมื่อเทียบกับมั่วเซวี่ยนเฝ่ยที่มีใบหน้าทรุดโทรมและผมเผ้ายุ่งเหยิงแล้ว ไป๋อวิ๋นเซียนได้รับการดูแลที่ดีกว่ามาก

แม้ว่าจะถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินนี้และไม่มีอิสระ แต่อาหารที่กองทัพรุ่ยหลินส่งให้นางทุกวันคืออาหารที่สดใหม่ น้ำอุ่นสำหรับล้างหน้าล้างตัวและเสื้อผ้าที่สะอาดก็ไม่เคยขาดจึงทำให้ศิษย์เอกของสำนักชิงอวิ๋นคนนี้ไม่ได้ลำบากอะไร

ความแตกต่างในการปฏิบัตินี้ ทำให้ไป๋อวิ๋นเซียนมีความหวังเกิดขึ้นเล็กน้อยในช่วงสองสามวันมานี้ จวินอู๋เสียอาจไม่ฆ่านาง แต่ถึงอย่างนั้น นางก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับจวินอู๋เสียอีกต่อไป

“ลากออกไป” จวินอู๋เสียกล่าวกับกองทัพรุ่ยหลินที่อยู่ด้านข้าง

กองทัพรุ่ยหลินที่อยู่หน้าประตูเปิดประตูทันทีและลากไป๋อวิ๋นเซียนออกไป ไป๋อวิ๋นเซียนหดคอและมองไปที่จวินอู๋เสียอย่างสั่นเทา

นางไม่รู้ว่าจวินอู๋เสียจะปฏิบัติต่อนางอย่างไร นางได้เพียงแต่อธิษฐานอ้อนวอนว่าจวินอู๋เสียจะไม่ฆ่านาง

“พาเขาออกไป” จวินอู๋เสียชี้ไปที่มั่วเซวี่ยนเฝ่ย

หลังจากนั้นไม่นาน มั่วเซวี่ยนเฝ่ยก็ถูกลากออกมาทั้งคนและรถเข็น และอดีตฮ่องเต้ที่ได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรงก็นั่งอยู่ในคุกแล้วมองไปทางจวินอู๋เสียที่อยู่ข้างนอกด้วยความตกใจ

“ฝีมือการรักษาของเจ้าอยู่ในระดับไหนของสำนักชิงอวิ๋น” จวินอู๋เสียกล่าวกับไป๋อวิ๋นเซียนที่มีสีหน้าซีดเซียว

ไป๋อวิ๋นเซียนตัวสั่นไปทั้งตัว มองจวินอู๋เสียแต่ไม่กล้าพูดอะไร เพราะความมั่นใจในฝีมือการรักษาของนางได้ถูกจวินอู๋เสียทำลายมานานแล้ว

จวินอู๋เสียไม่เห็นนางตอบก็ไม่รีบร้อน นางกล่าวกับกองทัพรุ่ยหลินว่า “เปิดปากองค์ชายรอง”

มั่วเซวี่ยนเฝ่ยตกใจและอยากจะขัดขืน แต่ขาทั้งสองข้างของเขาได้ถูกทำลายไปแล้วและมือทั้งสองข้างของเขาก็ถูกมัดติดกับรถเข็น เขาขยับอะไรไม่ได้เลย ทหารของกองทัพรุ่ยหลินง้างปากของเขาอย่างรุนแรง และเขาทำได้เพียงส่งเสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดออกมาจากลำคอของเขา

จวินอู๋เสียยกมือขึ้นและโยนยาเม็ดสีดำเข้าไปในคอของมั่วเซวี่ยนเฝ่ยและบังคับให้เขากลืนลงไป

“ดูไว้” จวินอู๋เสียมองไปที่ไป๋อวิ๋นเซียนและกล่าวกับนาง

ไป๋อวิ๋นเซียนแอบกลืนน้ำลายตัวเอง

และวินาทีถัดมา มั่วเซวี่ยนเฝ่ยซึ่งถูกมัดไว้กับรถเข็นก็เริ่มร้องครวญอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าที่หล่อเหลาของมั่วเซวี่ยนเฝ่ยเริ่มเต็มไปด้วยรอยแผลฟกช้ำ ในไม่ช้ารอยแผลฟกช้ำเหล่านั้นก็เริ่มบวมขึ้น และผิวหนังที่บวมก็ดูเหมือนถูกกรีดแล้วละลายเป็นน้ำ ผิวหนังสีแดงก็เผยออกมาจากบาดแผล และเริ่มดำขึ้นเรื่อยๆ และรอยแผลฟกช้ำนั้นยังคงลามจากใบหน้าของมั่วเซวี่ยนเฝ่ยไปที่คอ จากนั้นก็ทั้งตัว ในชั่วพริบตา องค์ชายรองผู้สูงส่งก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยแผลเน่าเปื่อย เขาร้องครวญครางไม่หยุด เนื้อแผลเน่าเปื่อยที่ร่วงหล่นจากร่างของเขาตกสู่พื้น ส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วห้อง

ไป๋อวิ๋นเซียนตกตะลึงกับทุกสิ่งที่เห็นตรงหน้า หากกองทัพรุ่ยหลินไม่จับตัวนางไว้ นางก็คงแขนขาอ่อนแรงแล้วล้มลงบนพื้นอย่างแน่นอน

บุรุษที่หล่อเหลาในอดีตได้กลายเป็นสัตว์ประหลาดต่อหน้าต่อตานาง

ตอนนี้มั่วเซวี่ยนเฝ่ยดูเหมือนศพที่เน่าเปื่อยมากขึ้นทุกที

…

ตอนที่ 178 จัดการ (4)

“ง้างปากนาง” จวินอู๋เสียกล่าวอย่างเย็นชา

ไป๋อวิ๋นเซียนที่จมอยู่ในความกลัว กลายเป็นบ้าทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของจวินอู๋เสีย นางเริ่มดิ้นรน กรีดร้อง และน้ำตาไหลไม่หยุด

“อย่า…อย่า…ข้าไม่อยากตาย…ข้าไม่อยากตาย ปล่อยข้าไปเถิด ข้าจะไม่เป็นศัตรูกับเจ้าอีกแล้ว…” ไป๋อวิ๋นเซียนร้องไห้อ้อนวอน ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าที่จวินอู๋เสียให้มั่วเซวี่ยนเฝ่ยกินยาพิษนั้นก่อนก็เพื่อให้นางเห็นผลของการได้รับยาพิษนั้นอย่างชัดเจน

ทั้งร่างกายเน่าเปื่อยเหมือนซากศพที่เน่าเปื่อย…มันน่ากลัวมาก

แม้ว่านางจะมาจากสำนักชิงอวิ๋น แต่ไป๋อวิ๋นเซียนก็ไม่เคยเห็นพิษที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อน

แม้ว่าไป๋อวิ๋นเซียนจะกรีดร้องแค่ไหน ก็ไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมของนางไปได้ ทหารของกองทัพรุ่ยหลินยัดยาพิษเข้าไปในปากของนาง จากนั้นก็บังคับให้นางกลืนมันลงไป ไป๋อวิ๋นเซียนเหมือนถูกฟ้าผ่า นางยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้นและไม่นานตัวก็สั่นราวกับว่าร่างกายของนางจะสลายตัวได้ทุกเมื่อ

“ยาพิษนี้จะไม่เอาชีวิตเจ้า แต่ผิวหนังของเจ้าจะค่อยๆ เน่าเปื่อยและหลุดออกมา แต่ไม่ต้องกังวลไป เจ้าจะไม่ตาย เมื่อเหลือเพียงกระดูก เนื้อหนังก็จะสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ฉะนั้นเจ้ามั่นใจได้เลยว่าเจ้าจะไม่ตายอย่างแน่นอน” จวินอู๋เสียมองสภาพที่น่าเกลียดของไป๋อวิ๋นเซียนด้วยสายตาที่เย็นชา และสิ่งที่นางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชานั้น ทำให้ไป๋อวิ๋นเซียนร้องไห้ออกมาอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

ให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปแบบนี้…มิสู้ฆ่านางให้ตายไปเลยยังจะดีกว่า…

นั่นหมายความว่าตลอดชีวิตของนางจะมีชีวิตเหมือนผีตัวหนึ่ง

ไม่รู้ว่าไป๋อวิ๋นเซียนเอาพลังจากไหนมา นางหลุดพ้นจากการควบคุมของกองทัพรุ่ยหลิน นางล้มตัวลงข้างขาของจวินอู๋เสียและขอร้องอ้อนวอนไปทั้งน้ำตาว่า “ข้าขอร้องเจ้า ปล่อยข้าไปเถิด ได้โปรด ได้โปรด ขอเพียงแค่เจ้าปล่อยข้าไป ข้าสามารถสัญญากับเจ้าได้ทุกอย่าง…ข้า…ศิษย์พี่หญิงของข้ากำลังจะมาถึงรัฐชีแล้ว เจ้าอย่าฆ่าข้า ข้าสัญญาว่าจะไม่พูดอะไรเลย…”

ไป๋อวิ๋นเซียนตื่นตระหนกและกลัวมากจริงๆ นางได้ยินข่าวจากผีเสื้อครวญจิตที่นางปล่อยออกไปว่าคนของสำนักชิงอวิ๋นจะมาถึงเมืองหลวงรัฐชีภายในห้าวัน นางคิดว่านี่เป็นความหวังสุดท้ายของนาง แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่ายาพิษที่จวินอู๋เสียให้นางกินจะทำลายความหวังทั้งหมดของนางในทันที

ถ้าให้นางมีชีวิตอยู่อย่างผีแบบนี้ไปตลอดชีวิต นางยอมตายดีกว่า

จวินอู๋เสียมองไป๋อวิ๋นเซียนที่ขอร้องอ้อนวอนด้วยความพึงพอใจและโบกมือให้กองทัพรุ่ยหลิน ทหารทั้งสองคนนั้นก็จับตัวไป๋อวิ๋นเซียนขึ้นมาอีกครั้ง

“ยาเม็ดนี้สามารถยับยั้งพิษในร่างกายของเจ้าได้ เจ้าต้องกินหนึ่งเม็ดทุกสามเดือน มิฉะนั้นมันจะไม่มีประโยชน์หากเจ้ากินหลังจากผิวหนังเริ่มเปื่อยไปแล้ว” จวินอู๋เสียหยิบยาเม็ดเล็กๆ ออกมาวางตรงหน้าไป๋อวิ๋นเซียน ไป๋อวิ๋นเซียนอ้าปากมารับยาทันที

เมื่อเห็นไป๋อวิ๋นเซียนกลืนยาถอนพิษลงไป ดวงตาของจวินอู๋เสียก็แสดงความพึงพอใจที่เย็นชาออกมา

“จดจำสิ่งที่เจ้าสัญญากับข้าในวันนี้ไว้ให้ดี หากเจ้ากลับคำ ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดทรมานมากกว่ามั่วเซวี่ยนเฝ่ยหลายเท่า” จวินอู๋เสียกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง

ไป๋อวิ๋นเซียนรีบผงกศีรษะรับ เมื่อได้สัมผัสวิธีลงโทษที่รุนแรงของจวินอู๋เสียแล้ว ไป๋อวิ๋นเซียนก็ไม่เหลือความมั่นใจใดในการต่อกรกับจวินอู๋เสียอีก

จวินอู๋เสียสั่งให้กองทัพรุ่ยหลินนำตัวไป๋อวิ๋นเซียนและมั่วเซวี่ยนเฝ่ยเข้าไปในกรงขังอีกครั้ง และสั่งให้ไป๋อวิ๋นเซียนบอกข้อมูลของคนสำนักชิงอวิ๋นทุกคนที่มาเมืองหลวงในครั้งนี้

ไป๋อวิ๋นเซียนคุกเข่าอยู่ในคุกใต้ดิน กระดาษวางอยู่บนพื้นและถือพู่กันไว้ในมือ ในหูของนางมีแต่เสียงกรีดร้องของมั่วเซวี่ยนเฝ่ยก้องอยู่ ขอแค่นางเงยหน้าขึ้น นางก็จะเห็นมั่วเซวี่ยนเฝ่ยที่เน่าเปื่อยจนเหลือเพียงกระดูกอยู่ในกรงขังตรงข้าม และนางรู้สึกหวาดกลัวทุกครั้งที่เห็น