ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 1791 คิดฆ่า (5) / ตอนที่ 1792 คิดฆ่า (6)
- Home
- ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1
- ตอนที่ 1791 คิดฆ่า (5) / ตอนที่ 1792 คิดฆ่า (6)
ตอนที่ 1791 คิดฆ่า (5)
“แต่อย่างไรเจ้านั่นก็ยังเด็กเกินไป ไม่ว่าจะละเอียดรอบคอบแค่ไหน แต่ก็ยังอ่อนหัด เขาอาจจะหลบเลี่ยงการลงโทษไปได้ แต่สุดท้ายก็กินหมั่นโถวที่มีพิษเข้าไปอยู่ดี ฮ่าๆ…” ผู้อาวุโสเยว่รู้สึกพอใจกับแผนการของตัวเองอย่างมา
เขามีวิธีมากมายในการทำให้คนตายอย่างไร้ร่องรอย
“หมั่นโถวมีพิษ แต่ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงมีพลังต้านทานพิษได้ในระดับหนึ่ง…” ในใจของเยว่อี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาลอบกำหมัดแน่น แต่ไม่ยอมให้ใบหน้าแสดงความกังวลออกมาแม้แต่น้อย
ยิ่งฝึกฝนพลังวิญญาณสูงขึ้นเรื่อยๆ พลังวิญญาณที่แทรกซึมอยู่ในอวัยวะทั่วร่างกายจะทำให้พวกเขามีพลังป้องกันมีแข็งแกร่ง ต่อให้กินของที่มีพิษเข้าไป ผลของพิษนั้นก็จะอ่อนลงมากกว่าคนทั่วไป
เหตุผลที่พลังวิญญาณขั้นสีม่วงถือเป็นพลังที่แข็งแกร่งมากนั้น นอกจากความสามารถในการต่อสู้จะเพิ่มขึ้นอย่างมากแล้ว ยังมีการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ อีกมากมายที่มาพร้อมกัน อายุขัยที่เพิ่มขึ้นและการเปลี่ยนแปลงในร่างกายคือการเปลี่ยนแปลงที่ชัดเจนมาก
ดังนั้น หากต้องการสังหารผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วง ถ้าอยากจะใช้โอสถพิษก็จะมีโอกาสเพียงแค่หาโอสถพิษที่ร้ายแรงมากมาเท่านั้น มิฉะนั้น พิษทั่วๆ ไปไม่เพียงพอที่จะฆ่าผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงได้เลย!
ผู้อาวุโสเยว่เหลือบมองเยว่อี้และพูดว่า ”เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องนั้นหรืออย่างไร พิษที่ข้าให้เขาไม่ใช่โอสถพิษธรรมดาทั่วไป แต่เป็นพิษที่ปรุงจากดอกสลายวิญญาณ อย่าว่าแต่ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีม่วงเลย ต่อให้เป็นผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีเงิน หากกินโอสถพิษนั้นเข้าไป เกรงว่าคงไม่สามารถรอดชีวิตออกจากคุกใต้ดินนั่นได้แล้ว”
“ดอกสลายวิญญาณ…” แววตาของเยว่อี้สั่นไหวด้วยความตกใจ!
ดอกสลายวิญญาณเป็นดอกไม้มีพิษที่ขึ้นในสามโลกชั้นกลาง ไม่เพียงแต่กลีบดอกเท่านั้นที่มีพิษ รากของมันก็มีพิษร้ายแรง ไม่จำเป็นต้องพูดถึงการกินดอกไม้ชนิดนี้ ต่อให้ดื่มแค่น้ำที่มีกลีบของมันแช่ลงไปก็ทำให้โลหิตไหลออกจากทวารทั้งเจ็ดเสียชีวิตได้!
ในสถานที่ที่มีดอกสลายวิญญาณงอกขึ้นมา นอกจากดอกสลายวิญญาณเหมือนกันแล้ว พืชชนิดอื่นไม่สามารถอยู่รอดได้ จำเป็นจะต้องปลูกดอกสลายวิญญาณหนึ่งดอกไว้ในป่า และใช้เวลาไม่นานพืชทั้งหมดที่อยู่ใกล้ดอกสลายวิญญาณจะเหี่ยวแห้งอย่างรวดเร็ว…
แต่เนื่องจากดอกไม้ชนิดนี้ร้ายกาจน่ากลัวเกินไป แม้แต่ในสามโลกชั้นกลางก็หายากมาก เยว่อี้เคยได้ยินแต่ชื่อมันเท่านั้น
แต่เขาไม่คิดเลยว่าผู้อาวุโสเยว่จะใช้ดอกสลายวิญญาณจัดการกับจวินอู๋เสีย!
ตอนนี้หัวใจของเยว่อี้หล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว
“พอฉางฮวนตาย ข้าอยากเห็นนักว่าผู้อาวุโสอิ่งจะเหลิงได้ใจไปได้นานแค่ไหน!” ผู้อาวุโสเยว่หรี่ตาลงอย่างน่ากลัว ”เจ้าสุนัขเฒ่านั่นฉลาดนัก รู้ว่าต้องให้ฉางฮวนซ่อนพลังเอาไว้ ทำตัวเป็นไอ้โง่หลอกทุกคนในตำหนัก”
ผู้อาวุโสเยว่ไม่เคยสงสัยเลยว่า ‘ฉางฮวน’ จะถูกคนแอบอ้างปลอมตัวเป็นเขา
ความคิดของเยว่อี้หมุนวนจากสิ่งที่ได้ยิน เขาไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่คำเดียว
“ผู้อาวุโสเยว่ ท่านจ้าวตำหนักเรียกหาท่านขอรับ” ตอนนั้นเอง ผู้คุ้มกันของตำหนักเงาจันทราก็เข้ามาในห้องตำราของผู้อาวุโสเยว่
“รู้แล้ว” ผู้อาวุโสเยว่พยักหน้าและลุกขึ้นทันที
“ข้าจะไปหาท่านจ้าวตำหนัก เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ อาการบาดเจ็บเจ้ายังไม่หายดี เพราะอย่างนั้นอย่าเพิ่งไปที่เรือนของเย่เอ๋อร์ เดี๋ยวนางเห็นเจ้าอยู่ในสภาพนี้แล้วจะกังวลใจ” ผู้อาวุโสเยว่สั่ง
“ขอรับ…” เยว่อี้ข่มความโกรธที่พุ่งขึ้นมาและตอบรับเสียงเบา
ผู้อาวุโสเยว่มองเยว่อี้และไม่เห็นอะไรผิดปกติ เขาจึงลุกขึ้นเดินตามผู้คุ้มกันออกไป เท้าของผู้อาวุโสเยว่ก้าวพ้นประตูห้องไปได้ไม่นาน เยว่อี้ก็ค้นหาไปทั่วห้องตำราอย่างบ้าคลั่ง หลังจากพบกล่องไม้กล่องหนึ่ง เขาก็กอดมันเอาไว้และพุ่งตรงไปที่คุกใต้ดินทันที!
ตอนที่ 1792 คิดฆ่า (6)
เยว่อี้วิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปจนถึงด้านนอกคุกใต้ดิน ก่อนที่เขาจะเข้าไปในคุกใต้ดิน เขาฝืนทำสีหน้าให้สงบนิ่งและซ่อนกล่องไม้ให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน
“ศิษย์น้องเยว่อี้ เจ้ามาที่นี่ทำไม” เมื่อผู้คุมเห็นเยว่อี้ก็รีบเข้ามาทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม
คนในตำหนักเงาจันทรามีใครบ้างไม่รู้ว่าเยว่อี้เป็นหลานบุญธรรมของผู้อาวุโสเยว่
ผู้อาวุโสเยว่ไม่มีลูกของตัวเอง มีเพียงหลานบุญธรรมสองคนเยว่อี้กับเยว่เย่เท่านั้น คนจำนวนมากที่อยากจะได้รับความโปรดปรานจากผู้อาวุโสเยว่ก็จะปฏิบัติต่อเยว่อี้อย่างสุภาพ
เยว่อี้พยักหน้าอย่างเย็นชา
“ท่านปู่สั่งให้ข้ามาดู ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็อย่าให้คนเข้ามารบกวนข้า” เยว่อี้กล่าว
“ได้ ได้ ศิษย์น้องเยว่อี้ เชิญเจ้าตามสบายเลย ข้าจะไปที่ดูต้นทางให้ที่ทางเข้า ถ้ามีคนของผู้อาวุโสอิ่งมา ข้าจะช่วยกันไว้ให้” ผู้คุมคิดว่าเยว่อี้มาตามคำสั่งของผู้อาวุโสเยว่เพื่อดูว่าจวินอู๋เสียอยู่ในสภาพน่าสังเวชเพียงใด เขาจึงรีบปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว
เยว่อี้พึมพำตอบรับ จากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องขังของจวินอู๋เสีย
ในคุกใต้ดินที่อับชื้นและมืดมิด กลิ่นเหม็นอบอวลอยู่ในอากาศ เยว่อี้ไม่คุ้นเคยกับสถานที่นี้ เนื่องจากมีผู้อาวุโสเยว่อยู่ เขาจึงแทบไม่เคยมาที่คุกใต้ดินเลย
เส้นทางภายในคุกใต้ดินนั้นสั้นมาก แต่เยว่อี้รู้สึกเหมือนทุกย่างก้าวคือความทรมานอย่างแท้จริง เขากลัว กลัวว่าจะเจอกับภาพที่ทำให้เขาใจสลาย
“เจ้ามาทำไม” เสียงเย็นชาดังขึ้นในคุกใต้ดินที่เงียบสงัด
เยว่อี้สูดหายใจเข้าลึกและหันหน้าไปรอบๆ เพื่อหาที่มาของเสียง
ในห้องขังที่ไหม้เกรียม เยว่อี้เห็นเงาร่างที่คุ้นเคย
จวินอู๋เสียนั่งอยู่บนกองฟาง นางปลอดภัยดี และกำลังมองมาที่เยว่อี้อย่างสงบนิ่ง
“เจ้าไม่เป็นไรหรือ” เยว่อี้ตกใจเล็กน้อย เขามองจวินอู๋เสียที่ปลอดภัยดีด้วยแววตาประหลาดใจ
พิษดอกสลายวิญญาณออกฤทธิ์เร็วมาก ตอนนี้จวินอู๋เสียน่าจะออกอาการที่ได้รับพิษแล้ว แต่เขาไม่เห็นวี่แววความผิดปกติใดๆ จากจวินอู๋เสียเลย
“ข้าจะเป็นอะไรได้เล่า” จวินอู๋เสียเลิกคิ้วเล็กน้อยขณะมองใบหน้าซีดขาวของเยว่อี้
เยว่อี้เดินไปที่ลูกกรงทันที และนั่งยองๆ ถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า ”เจ้ากินหมั่นโถวที่ผู้คุมให้มาหรือเปล่า”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
เยว่อี้สูดหายใจเข้าลึก และเอากล่องไม้ที่ซ่อนไว้ออกมาทันที จากนั้นก็ผลักมันไปบนพื้นจนถึงข้างเท้าของจวินอู๋เสีย
“ผู้คุมนั่นเป็นคนของผู้อาวุโสเยว่ เขารับคำสั่งผู้อาวุโสเยว่ให้วางยาพิษในอาหารของเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถด้านการรักษา แต่พิษนั่นไม่ใช่พิษธรรมดาทั่วไป มันปรุงจากดอกสลายวิญญาณที่มีพิษร้ายแรงมากขนาดที่ผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีเงินก็ยังไม่สามารถต้านทานพิษของมันได้ ข้าไม่รู้ว่าเขาซ่อนโอสถแก้พิษไว้ที่ไหน ในนี้มีขวดบรรจุโอสถวิเศษอยู่เยอะ ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องโอสถวิเศษ อย่างนั้นก็รีบหาเร็วๆ ดูสิว่ามันมีโอสถแก้พิษอยู่หรือเปล่า” แม้ว่าเยว่อี้จะลดเสียงลงมากแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถซ่อนความกังวลและร้อนใจเอาไว้ได้
จวินอู๋เสียมองใบหน้าเคร่งเครียดเยว่อี้ แล้วก้มหน้าลงเปิดกล่องไม้ที่อยู่ตรงเท้า ในกล่องไม้มีขวดบรรจุโอสถวิเศษอยู่จำนวนหนึ่ง นางเปิดออกดมทีละขวดก่อนจะวางกลับลงไป
“เป็นอย่างไร มีโอสถแก้พิษหรือเปล่า” เยว่อี้ถามอย่างกังวล
“ไม่มีโอสถแก้พิษ แต่ข้าเจอโอสถพิษที่เจ้าพูดถึง” จวินอู๋เสียหยิบเอาขวดบรรจุโอสถวิเศษสีแดงออกมา
เยว่อี้แทบเข่าทรุดลงตรงหน้าจวินอู๋เสีย
“เจ้าจะหาโอสถพิษไปทำไม เจ้า…ในนั้นไม่มีโอสถแก้พิษจริงๆ หรือ” เยว่อี้ร้อนใจจนแทบบ้า ไม่มีใครมั่นใจได้ว่าพิษในร่างกายของจวินอู๋เสียจะออกฤทธิ์เมื่อไร เขารู้สึกกังวลใจมากจริงๆ
“ไม่มี” จวินอู๋เสียยักไหล่
“อย่างนั้นข้าจะกลับไปหาอีกครั้ง เจ้ารอที่นี่นะ!” เยว่อี้กำลังจะลุกขึ้น
“ไม่จำเป็น” จวินอู๋เสียพูดขึ้นทันที