ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 345 มีชีวิตอยู่ต่อไป (1) ตอนที่ 346 มีชีวิตอยู่ต่อไป (2)

ตอนที่ 345 มีชีวิตอยู่ต่อไป (1)

ทุกๆ วินาทีของการเผาไหม้จิตวิญญาณ ล้วนแลกมาด้วยพลังชีวิตของจวินอู๋เสียและเจ้าสัตว์ร้ายสีดำที่ค่อยๆ สูญเสียไปทุกขณะ แต่การโจมตีด้วยจิตวิญญาณนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถหลุดพ้น!

นี่คือท่าไม้ตายสุดท้ายของนาง เป็นการโจมตีที่จวินอู๋เสียสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวในชีวิต

บุรุษชุดขาวมีจิตวิญญาณที่ทรงพลังอย่างยิ่ง การที่จวินอู๋เสียและเจ้าสัตว์ร้ายสีดำต้องการจะยับยั้งการกระทำของเขาจึงต้องใช้ความพยายามอย่างมหาศาล ในชั่วพริบตาร่างกายของจวินอู๋เสียก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าของนางซีดขาวไร้ซึ่งสีของเลือด และขนของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็ไม่นุ่มลื่นเรียบสวยอีกต่อไป ขนทุกเส้นของมันแห้งกรอบและเริ่มร่วงโรย

ฮวาเหยาและเฉียวฉู่สังเกตเห็นได้ทันทีว่าสถานการณ์ของจวินอู๋เสียไม่ดีแล้ว พวกเขาต้องการเข้าไปใกล้ แต่ก็ถูกดีดออกด้วยม่านพลังบางอย่างที่มองไม่เห็น

เมื่อจวินอู๋เสียใช้การโจมตีด้วยจิตวิญญาณของนาง โล่ซึ่งแปรมาจากพลังจิตวิญญาณจะก่อตัวขึ้นรอบๆ ร่างกายของนางโดยอัตโนมัติ และไม่มีใครหรือสิ่งใดสามารถเข้าใกล้นางได้

“น้องเสีย! เจ้าไม่รักชีวิตแล้วหรือไร! หยุดมือเดี๋ยวนี้!” เฉียวฉู่คำรามก้องด้วยความตื่นตระหนก แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าจวินอู๋เสียกำลังทำอะไร แต่เขาสามารถเห็นได้จากใบหน้าที่ซีดเซียวของจวินอู๋เสียว่านางคงกำลังใช้วิธีการที่สิ้นหวังบางอย่างเพื่อยับยั้งการโจมตีของบุรุษชุดขาว

ความวิตกกังวลเข้าเติมเต็มหัวใจของพวกเขา ฮวาเหยากัดฟันแน่น แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรพวกเขาก็ไม่สามารถเข้าไปใกล้ได้เลย

จวินอู๋เสียไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร และนางก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว

ในชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง นางเคยล้มเหลวในการปกป้องเจ้าคนงี่เง่าคนนั้น เพราะฉะนั้นในชีวิตนี้ นางจะไม่ยอมให้มันเกิดโศกนาฏกรรมซ้ำซากขึ้นอีก

ชีวิตนี้ที่นางเก็บคืนมาได้ บางทีช่วงเวลาในการเกิดใหม่ของนางนี้อาจจะแสนสั้น แต่นางกลับได้รับความรักจากครอบครัว ได้สัมผัสกับความอบอุ่นและความรู้สึกของการเป็นครอบครัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้หัวใจที่เย็นชามาตลอดสิบกว่าปีของนางในที่สุดก็อบอุ่นขึ้น ครั้งนี้นางไม่ขาดทุน!

เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่ถูกจวินอู๋เสียกดให้อยู่แต่ภายในร่างกายตลอดเวลา ร้อนจนแทบยืนไม่ติดที่แล้ว เฉียวฉู่และคนอื่นๆ ไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่เขารู้ดีกว่าใครถ้าจิตวิญญาณของเขาเชื่อมต่อกับจวินอู๋เสียอยู่ เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนถึงดวงวิญญาณของจวินอู๋เสียที่ค่อยๆ หายไปทีละเล็กละน้อย ความหวาดกลัวนี้ทำให้เจ้าดอกบัวขาวน้อยเปล่งเสียงร้องไห้จ้า

เจ้านายจะเผาผลาญจิตวิญญาณแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นนางจะตาย!

หากจิตวิญญาณของนางถูกเผาผลาญใปจนหมด จะไม่มีใครสามารถชุบชีวิตของนางให้กลับคืนมาได้อีก และจวินอู๋เสียก็จะไม่มีโอกาสได้กลับมาเกิดใหม่อีกต่อไป!

“ไม่นะ…อย่าตายนะ…” เจ้าดอกบัวขาวน้อยร้องไห้โฮอยู่ในร่างของจวินอู๋เสีย เขาชอบเจ้านายคนนี้มาก และเขาไม่อยากให้นางตายไปทั้งแบบนี้

เนื่องจากพลังจิตวิญญาณที่บีบเจ้าดอกบัวขาวน้อยอยู่ค่อยๆ คลายลงทีละเล็กทีละน้อย เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่เห็นช่องว่างก็ระเบิดพลัง และออกมาจากร่างของจวินอู๋เสียทันที!

รัศมีเจิดจ้าระเบิดออกมาจากปลายนิ้วของจวินอู๋เสีย! ผลกระทบอย่างรุนแรงนี้ บังคับให้จวินอู๋เสียต้องถอยออกมาจากบุรุษชุดขาวผู้นั้นชั่วคราว และการโจมตีทางจิตวิญญาณของนางก็ขาดห้วงลงทันที!

โลหิตสีแดงสดกระอักออกมาจากปากของจวินอู๋เสีย เพราะถูกพลังของจิตวิญญาณที่เผาผลาญสะท้อนกลับเนื่องจากถูกขัดจังหวะ ทำให้อวัยวะภายในของนางแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ!

ร่างที่ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง วิ่งเข้ามารับร่างของจวินอู๋เสียไว้อย่างระมัดระวัง!

จวินอู๋เสียหรี่ตาด้วยความเจ็บปวด มองไปที่เจ้าดอกบัวขาวน้อยที่นางไม่สามารถควบคุมไว้ได้อย่างสมบูรณ์อีกแล้วกำลังวิ่งเข้ามาหาตัวเอง

ใบหน้าเล็กๆ นั้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา และเปลวไฟสีน้ำเงินที่ปกคลุมทั่วทั้งร่างกายของเจ้าดอกบัวขาวน้อยก็ตราตรึงอยู่ในหัวใจของจวินอู๋เสีย เจ้าตัวเล็กขี้แยในยามนี้ดูเข้มแข็งและพึ่งพิงได้มากจริงๆ

“อย่าตายนะขอรับ ข้าไม่อยากให้เจ้านายตาย” เจ้าดอกบัวขาวน้อยมองดูจวินอู๋เสียอย่างสิ้นหวัง ในเวลานี้จวินอู๋เสียไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะตอบเขากลับ จึงทำได้เพียงขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองตอบเจ้าดอกบัวขาวน้อยก่อนจะส่ายหน้า

การเผาผลาญจิตวิญญาณของนาง ทำให้นางได้รับบาดเจ็บลึกไปจนถึงแก่นจิตวิญญาณ ซึ่งอาการบาดเจ็บเช่นนี้ไม่สามารถรักษาได้ด้วยโอสถขนานใดได้

น้ำตาของเจ้าดอกบัวขาวน้อยไหลลงมาเป็นทาง เขาอ้าปากเล็กๆ และก้มมองตัวเอง ก่อนจะกัดเนื้อจากแขนป้อมสั้นที่เกาะแขนจวินอู๋เสียอยู่นั้น พยายามป้อนเนื้อที่เต็มไปด้วยเลือดของเขาเข้าไปในปากของจวินอู๋เสีย

นัยน์ตาของจวินอู๋เสียสั่นไหวอย่างหนัก มองดูเจ้าตัวเล็กที่พยายามกัดเนื้อจากแขนเล็กๆ ของเขาและป้อนนางทีละคำๆ จนเหลือแต่กระดูกสีขาว หัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความเปรี้ยวปร่า รู้สึกแทบทนดูไม่ไหวอีกต่อไป

“มีชีวิตอยู่ต่อไปนะขอรับ!”

ตอนที่ 346 มีชีวิตอยู่ต่อไป (2)

เจ้าดอกบัวขาวน้อยวางร่างของจวินอู๋เสียลงบนพื้นอย่างระมัดระวัง ใช้สายตามองส่งนางเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวแล้วพุ่งเข้าไปหาเจ้าสัตว์ร้ายสีดำที่ฝังเขี้ยวของมันลงบนเนื้อของบุรุษชุดขาวไม่ยอมปล่อย!

เปลวไฟสีน้ำเงินระเบิดออกจากร่างของเขาทันที!

เจ้าดอกบัวน้อยที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงส่งเสียงร้องคำรามทลายสวรรค์!

ในชั่วพริบตาร่างเล็กๆ นั้นก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นกลายเป็นเด็กหนุ่มผู้หนึ่งโดยสมบูรณ์!

บัวหิมะมัวเมาจ้องไปที่บุรุษชุดขาวด้วยดวงตาที่เกลียดชังและโกรธแค้น

“เจ้าแมวดำ” บัวหิมะมัวเมาพูดสามคำนี้ลอดผ่านไรฟันของเขาออกมาอย่างยากลำบาก

สัตว์ร้ายสีดำหรี่ตาของมันลง ประกายแสงในดวงตาของมันค่อยๆ ริบหรี่ลงเรื่อยๆ ตอนที่จวินอู๋เสียถูกการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเจ้าดอกบัวขาวทำให้พลังจิตวิญญาณสะท้อนกลับจนบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง มันก็อยากจะเข้าไปช่วยเหลือเหมือนกัน แต่ติดที่ว่ามันไม่สามารถขยับไปไหนได้ หากมันปล่อยเขี้ยวจากร่างของบุรุษชุดขาวผู้นี้ เขาจะต้องเข้าไปฆ่าจวินอู๋เสียอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม หากปราศจากจวินอู๋เสียในฐานะผู้นำโจมตีหลัก จิตวิญญาณของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็สามารถสะกดข่มฝ่ายตรงข้ามได้ในช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น แต่ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับศัตรูได้เลย

“บัญชีระหว่างเราก่อนหน้านี้ คงต้องไปคิดคำนวณกันในชาติหน้าแล้วล่ะ ฆ่าไอ้สวะนี่ก่อน!” บัวหิมะมัวเมาที่เหลือแขนเพียงข้างเดียว ยกกำปั้นของเขาแล้วต่อยออกไป

เจ้าสัตว์ร้ายสีดำที่ยามนี้ในหัวมีแต่เสียงร้องหึ่งๆ ก็ออกแรงกัดมากขึ้นราวกับว่าตอบสนองต่อคำพูดของบัวหิมะมัวเมาอย่างไรอย่างนั้น

บัวหิมะมัวเมาพุ่งเข้าไปซัดหมัดใส่บุรุษชุดขาวที่ถูกเจ้าสัตว์ร้ายสีดำฝังเขี้ยวไว้โดยไม่ลังเล ต่อยไปที่หัวใจของเขาเต็มแรงด้วยบันดาลโทสะ!

บุรุษชุดขาวพลันก็ส่งเสียงครางฮืมออกมา ดวงตาของเขาแดงก่ำ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บจากกลุ่มขยะในสามโลกเบื้องล่างแห่งนี้!

“เจ้าคงเป็นวงแหวนภูติวิญญาณประเภทพฤกษาที่พวกเราตามหาสินะ ยอดเยี่ยมมาก…” รอยยิ้มที่มุมปากของเขาดูน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ และบุรุษชุดขาวก็ระเบิดพลังวิญญาณอันทรงพลังออกมา ในทันใดร่างของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็ถูกส่งให้กระเด็นออกไปทันที! เขารีบวิ่งเข้าไปหาบัวหิมะมัวเมาด้วยฝีเท้าที่มองตามด้วยตาเปล่าไม่ทัน แล้วคว้าหมับไปที่คอของบัวหิมะมัวเมา

“หลังจากกลืนกินเจ้าแล้ว ข้าอยากเห็นนักว่าเจ้าจะหยิ่งผยองได้อีกนานแค่ไหน!”

ความแตกต่างของความแข็งแกร่งนี้ ทำให้บัวหิมะมัวเมาไม่อาจขยับไปไหนได้เลย แต่เขาไม่สนใจว่าตัวเองจะถูกบีบคออยู่ เขายกเท้าขึ้นไปเตะเข้าที่หน้าอกของบุรุษผู้นั้นเต็มแรง!

ทันใดนั้นบุรุษชุดขาวก็เซถอยหลังไปสองสามก้าว แต่ร่างของบัวหิมะมัวเมาที่ถูกบีบคออยู่ก็ถูกลากไปด้วยเช่นกัน

“บัดซบ!” บุรุษชุดขาวไม่สบอารมณ์อย่างถึงขีดสุดแล้ว เขาไม่เคยตกอยู่ในสภาพสะบักสะบอมเช่นนี้มาก่อนเลย!

มือที่บีบคอของบัวหิมะมัวเมาอยู่ เริ่มเพิ่มน้ำหนักมากขึ้นเรื่อยๆ บุรุษผู้นั้นดูเหมือนตายไม่ได้อยู่แล้ว เช่นนั้นข้าจะค่อยๆ ทรมานเจ้าเล่นก็แล้วกัน!”

กล่าวจบ มือของบุรุษผู้นั้นก็คว้าไปที่ศีรษะของบัวหิมะมัวเมา!

ในตอนนั้นเอง เสียงคำรามของสัตว์ร้ายสีดำก็ดังก้องขึ้นไปบนท้องฟ้า เจ้าสัตว์ร้ายสีดำพุ่งเข้าไปหาบุรุษชุดขาวเต็มฝีเท้า กัดลงไปที่แขนของเขาเต็มแรง

ความโกรธทะลักทะลวงออกมาดวงตาของบุรุษชุดขาว เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่คนจากสามโลกเบื้องล่างจะยอมสู้แบบเอาชีวิตเข้าแลก แล้วทำให้เขาต้องประสบพบเจอกับความยากลำบากมากมายขนาดนี้!

พลังวิญญาณถูกเค้นออกมาบนฝ่ามือทั้งสองข้างของเขา เขาซัดไปที่หัวของสัตว์ร้ายสีดำโดยตรง ในเสี้ยววินาทีนั้น สัตว์ร้ายสีดำที่กัดแขนของบุรุษผู้นั้นแน่น ก็กระชากเนื้อบนแขนของเขาจนชิ้นส่วนของเนื้อและเลือดระเบิดออกมา ร่างของเจ้าสัตว์ร้ายสีดำกระเด็นออกไปไกล ในขณะที่ปากของมันยังคงมีคราบเลือดของมนุษย์ผู้นั้นติดอยู่ และบนแขนของบุรุษชุดขาว เขี้ยวสีขาวแหลมคมยังคงฝังแน่นอยู่ตรงนั้นแม้ว่าร่างของเจ้าสัตว์ร้ายจะกระเด็นออกมาแล้วก็ตาม

บัวหิมะมัวเมากระตุ้นพลังวิญญาณในร่างกาย และกัดปลายลิ้นของตัวเองเพื่อบังคับตัวเองให้ตื่นขึ้น เขาอาศัยจังหวะทีเผลอ เกาะแขนของบุรุษผู้นั้นเอาไว้แน่น

“รีบลงมือเร็วเข้า!” บัวหิมะมัวเมาตะโกนขึ้นทันที

ฮวาเหยาและเฉียวฉู่ที่ลอบฟื้นกำลังอย่างเงียบๆ คว้าโอกาสสุดท้ายนี้ไว้และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อโจมตีบุรุษชุดขาว!

ได้ยินเพียงเสียงดังปังสะท้อนไปทั่วบริเวณ แสงสีทองอร่ามก็ระเบิดออกมาจากร่างของบุรุษชุดขาวผู้นั้น!