ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 855 เยี่ยมนักโทษ (1) ตอนที่ 856 เยี่ยมนักโทษ (2)

ตอนที่ 855 เยี่ยมนักโทษ (1) / ตอนที่ 856 เยี่ยมนักโทษ (2)
ตอนที่ 855 เยี่ยมนักโทษ (1)

เมื่อรถม้ามาถึงตำหนักรัชทายาท จวินอู๋เสียก็จากไปพร้อมกับเฉียวฉู่ที่ยังคงรออยู่โดยปฏิเสธคำเชิญให้อยู่รับประทานอาหารเย็นของเหลยเชิน

จวินอู๋เสียกลับไปที่โรงเตี๊ยมตำหนักเซียนพร้อมเฉียวฉู่ ฟ่านจัวและคนอื่นๆ รออยู่ที่นั่นนานแล้ว

“เป็นอย่างไรบ้าง” ฟ่านจัวเทน้ำอุ่นใส่ถ้วยชาแล้วส่งให้จวินอู๋เสีย

“เรื่องนี้มันมีอะไรมากกว่าที่ตาเห็น” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับรับถ้วยชาน้ำมาดื่ม

“สังเกตเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า” ฟ่านจัวมั่นใจในทักษะทางการแพทย์ของจวินอู๋เสียอย่างถึงที่สุดเนื่องจากตัวเขาเองก็เคยเป็นคนไข้ของนาง

จวินอู๋เสียพยักหน้า แต่ไม่คิดจะอธิบายอะไรเพิ่มเติม

“ข้าจะไปสลับตัวกับพี่ฮวาคืนนี้ ถ้ามีข่าวเกี่ยวกับอาการของชวีหลิงเย่ว์ก็ไปบอกข้าด้วย” จวินอู๋เสียหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดกับเฟยเยียนว่า “ครั้งหน้าที่ไปสืบข่าวของชวีหลิงเย่ว์ อย่าลืมตรวจด้วยว่ามีรอยช้ำที่หลังหูของนางหรือไม่”

แม้ว่าเฟยเยียนจะไม่เข้าใจความหมายของจวินอู๋เสียนัก แต่เขาก็พยักหน้าโดยไม่ถาม

คืนนั้นจวินอู๋เสียกลับไปที่ห้องขังของนางเพื่อเปลี่ยนตัวกับฮวาเหยา และหลังจากที่พวกเขาสลับตัวกันไม่นาน ก็มีแขกพิเศษคนหนึ่งมาเยือนที่คุก

“จวินเสีย!” เสียงใสกระจ่างชัดของผู้เยาว์คนหนึ่งดังเป็นพิเศษในคุกเงียบๆ ยามดึกดื่นเช่นนี้

จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นช้าๆ และเห็นองค์ชายสี่เหลยฝานในชุดปักไหมสีทองหรูหรายืนอยู่นอกห้องขังของนาง

และแล้วเขาก็มาอย่างที่คาดไว้

จวินอู๋เสียหัวเราะอยู่ในใจแต่ภายนอกไม่มีอะไรแสดงออกมาแม้แต่น้อย

“องค์ชายเสด็จมาที่นี่ทำไม” จวินอู๋เสียถามเสียงเรียบ ดวงตาใสกระจ่างเย็นชาของนางนิ่งสงบไม่มีความรู้สึกใดๆ

“จวินเสีย เจ้าต้องมาลำบากอยู่ที่นี่ ข้าได้ยินเสด็จพ่อพูดถึงเจ้าเลยรู้ว่าเจ้าถูกขังอยู่ที่นี่ ข้าพยายามหาทุกวิธีที่จะมาพบเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น เจ้าไม่เคยโจมตีสตรีโหดเหี้ยมแบบนั้นเลย ข้าคิดว่าเจ้าต้องไม่ได้ตั้งใจแน่” เหลยฝานพูด เขายืนอยู่นอกห้องขังพลางมองจวินอู๋เสียอย่างเป็นห่วง ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาดูวิตกกังวลมาก

เหลยฝานกัดริมฝีปาก เขามองจวินอู๋เสียด้วยสีหน้าที่ดูเศร้าเสียใจมาก

“ก่อนหน้านี้ ถึงเจ้าจะปฏิเสธคำชวนของข้า แต่ข้าก็ยังชอบเจ้ามากอยู่ดี เจ้าอาจจะไม่อยากเป็นสหายร่วมเรียนของข้าแต่ข้ายังอยากมีสหายแบบเจ้าอยู่นะ พอข้ารู้ว่าเจ้าถูกขังคุก จะให้ข้าอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรเลยได้อย่างไร”

“ขอบพระทัยในความห่วงใยขององค์ชาย ข้าไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ” จวินอู๋เสียไม่ได้ซาบซึ้งเลยสักนิด

“เจ้าไม่ต้องวางท่าเก่งกล้าแบบนี้ก็ได้” เหลยฝานพูดพร้อมกับถอนหายใจ เขามองไปรอบๆ คุกมืดที่เปียกชื้นและหนาวเย็น แล้วพูดต่อว่า “ต้องอยู่ในสถานที่แบบนี้ เจ้าจะไม่เป็นไรได้อย่างไร แต่คนที่เจ้าทำร้ายครั้งนี้เป็นคุณหนูใหญ่ของเมืองพันอสูร และเมืองพันอสูรก็เป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งมาก คนทั่วไปส่วนใหญ่ไม่กล้าต่อต้านพวกเขาหรอก แล้วนี่เจ้าทำร้ายคุณหนูใหญ่ของพวกเขา เมืองพันอสูรย่อมไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่”

ขณะที่พูดเหลยฝานก็แสดงสีหน้าวิตกกังวล

จวินอู๋เสียหัวเราะเย็นชาอยู่ในใจ แต่สีหน้าของนางก็ไม่ได้ทรยศความคิดในใจเลยแม้แต่น้อย นางเพียงแค่มองหน้าเหลยฝานที่ดูเป็นกังวลอย่างหนักโดยไม่ยินดียินร้ายใดๆ

“ถูกหรือผิด วันหนึ่งความจริงก็จะเปิดเผยออกมาเอง”

เหลยฝานตอบว่า “เจ้าก็พูดง่าย แต่รู้หรือไม่ว่าคุณหนูใหญ่เมืองพันอสูรนั่นยังหมดสติอยู่เลย เสด็จพ่อเรียกตัวหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดกับหมอหลวงจากวังแล้วส่งพวกเขาทั้งหมดไปที่นั่นแล้ว แต่นางก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายเลย ข้าแอบไปถามพวกหมอหลวงแล้ว พวกเขาพูดว่า…พูดว่าชวีหลิงเย่ว์อาจจะทนได้อีกไม่นาน”

ตอนที่ 856 เยี่ยมนักโทษ (2)

“ถ้าชวีหลิงเย่ว์ตาย เมืองพันอสูรจะต้องเอาชีวิตเจ้าเป็นการแลกเปลี่ยนแน่ จวินเสีย ข้ารู้ว่าเจ้าหยิ่งในศักดิ์ศรีมาก แต่ตอนนี้ชีวิตของเจ้าสำคัญกว่านะ ความโกรธแค้นของเมืองพันอสูรน่ะ ต่อให้เป็นสำนักศึกษาเฟิงหัวก็ปกป้องเจ้าไม่ได้หรอก” เหลยฝานพูดด้วยเสียงที่เจือความวิตกกังวล และดูเหมือนจะมองว่าจวินอู๋เสียคือผู้ที่เขาไว้ใจ จึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำให้แน่ใจว่าเขาจะยังปลอดภัยดี

“อย่างนั้นองค์ชายมีแผนอะไรอย่างนั้นหรือ” จวินอู๋เสียถาม

รอยยิ้มแวบผ่านดวงตาของเหลยเชินและถูกซ่อนอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาดูจริงใจอีกครั้งขณะที่พูดว่า “จวินเสีย แม้ว่าข้าจะเทียบกับเสด็จพี่ที่เป็นผู้สืบทอดบัลลังก์แห่งรัฐเหยียนไม่ได้ แต่อย่างน้อยข้าก็เป็นองค์ชายสี่แห่งรัฐเหยียน ถ้าเจ้าเป็นสหายร่วมเรียนของข้า ข้าก็จะสามารถใช้ความรักของเสด็จพ่อวิงวอนให้ท่านช่วยปกป้องเจ้าจากอันตรายได้ แน่นอนว่า…นี่เป็นแค่แผนเท่านั้น ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่ข้างกายข้าหลังจากแก้ไขปัญหานี้ได้แล้ว ข้าก็จะไม่บังคับจิตใจเจ้า ข้าอยากช่วยเจ้าจริงๆ แค่เจ้ายอมรับตำแหน่งผู้ช่วยที่ข้าไว้ใจมากที่สุด เสด็จพ่อก็จะพยายามปกป้องเจ้าอย่างเต็มที่แล้ว”

จวินอู๋เสียไม่ได้ตอบในทันที แต่มองหน้าเหลยฝานต่อไปราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่างจากเขา

เหลยฝานยังคงดูมั่นคงเด็ดเดี่ยวขณะที่มองจวินอู๋เสีย

แล้วจู่ๆ จวินอู๋เสียก็ส่ายหน้า

“ขอบพระทัยในพระเมตตาขององค์ชาย แต่ข้าไม่ต้องการ”

จวินอู๋เสียปฏิเสธข้อเสนออีกครั้ง ทำให้สีหน้าของเหลยฝานแข็งทื่อ เขาไม่คิดว่าทั้งๆ ที่อยู่ในสภาพเลวร้ายอย่างนี้ จวินอู๋เสียก็ยังปฏิเสธข้อเสนอในการช่วยชีวิตเขาอีก เขาสูดหายใจลึกเพื่อสะกดกลั้นความไม่พอใจที่เอ่อล้นอยู่ภายใน พยายามเต็มที่ที่จะคงท่าทีเป็นมิตรเอาไว้

“ที่เจ้าปฏิเสธเจตนาดีของข้า เป็นเพราะเสด็จพี่หรือเปล่า”

“ทำไมถึงตรัสเช่นนั้นเล่าพ่ะย่ะค่ะ” จวินอู๋เสียถาม

เหลยฝานพูดพร้อมกับหัวเราะ “ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเสด็จพี่ แล้วเสด็จพี่ก็เป็นถึงผู้สืบทอดบัลลังก์แห่งรัฐเหยียน องค์ชายน้อยเช่นข้าย่อมไม่สามารถเทียบกับเขาได้ แต่จวินเสีย เจ้าไม่ได้สังเกตเลยหรือ ในช่วงที่เจ้าอยู่ในคุกนี่ เสด็จพี่ได้มาเยี่ยมเยียนเจ้าสักครั้งหรือเปล่า เขาเคยคิดที่จะช่วยเจ้าออกจากที่นี่บ้างหรือไม่ ด้วยพลังอันแข็งแกร่งของเจ้า ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสด็จพี่ต้องอยากได้เจ้าไปเป็นพวกด้วยอยู่แล้ว แต่ชวีหลิงเย่ว์ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป นางเป็นคุณหนูใหญ่ของเมืองพันอสูร ว่ากันตามจริงเสด็จพี่ตั้งใจที่จะเอาชนะใจนางมาโดยตลอด เขาแสดงความห่วงใยและใส่ใจชวีหลิงเย่ว์มาก แต่สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ ก็คือเมืองพันอสูรที่หนุนหลังชวีหลิงเย่ว์อยู่ต่างหาก!”

“แล้วตอนนี้เจ้าก็ทำร้ายชวีหลิงเย่ว์จนบาดเจ็บ เสด็จพี่จึงจำต้องเลือกว่าจะสละคนใดคนหนึ่ง จวินเสีย ไม่สำคัญว่าเจ้าจะแข็งแกร่งมากขนาดไหน ในสายตาของเสด็จพี่ เจ้าเทียบกับเมืองพันอสูรที่หนุนหลังชวีหลิงเย่ว์ไม่ได้หรอก รู้หรือไม่ว่าในช่วงที่เจ้าอยู่ในคุกนี่ เสด็จพี่ไปที่โรงเตี๊ยมที่สำนักศึกษาธงศึกพักอยู่เพื่อสอบถามอาการของชวีหลิงเย่ว์บ่อยมาก อย่าบอกข้านะว่าเจ้ายังดูการกระทำของเขาไม่ออกอีก เขาตั้งใจจะทิ้งเจ้าเพื่อปกป้องความสัมพันธ์ของเขากับเมืองพันอสูร!” ยิ่งพูดเหลยฝานยิ่งร้อนใจ มือของเขาจับลูกกรงห้องขังเอาไว้แน่น ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยนั้นเต็มไปด้วยความกังวลและเจ็บใจ ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงเล็กน้อยจากความร้อนใจของเขาเอง

แต่จวินอู๋เสียกลับมองเหลยฝานนิ่ง ท่าทีสงบนิ่งของนางทำให้การระเบิดอารมณ์ของเหลยฝานกลายเป็นเรื่องตลกไปเสียอย่างนั้น

“องค์ชายคิดมากไปแล้ว ข้าไม่ได้คาดหวังให้องค์รัชทายาทมาช่วยข้าออกไปจากที่นี่หรอกพ่ะย่ะค่ะ” จวินอู๋เสียพูดช้าๆ

“อย่างนั้นทำไมเจ้าถึงปฏิเสธข้อเสนอของข้าที่จะช่วยชีวิตเจ้า ข้าอยากช่วยเจ้าจริงๆ นะ!” เหลยฝานโวยวายอย่างร้อนใจ

“คุกไม่ใช่สถานที่ที่องค์ชายควรจะมา องค์ชายควรจะกลับไปได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” จวินอู๋เสียพูดพร้อมกับก้มหน้าลง เชิญแขกพิเศษให้กลับไปแบบนิ่งๆ