ทรราชหญิงเจ้าหัวใจจักรพรรดิมาร เล่ม 1 - ตอนที่ 857 เยี่ยมนักโทษ (3) ตอนที่ 858 การทรมาน (1)

ตอนที่ 857 เยี่ยมนักโทษ (3) / ตอนที่ 858 การทรมาน (1)
ตอนที่ 857 เยี่ยมนักโทษ (3)

สีหน้าของเหลยฝานฉายแววมุ่งร้ายออกมาในทันที ภายใต้แสงเทียนอันสลัวเลือนรางในคุก ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูเยียบเย็น เขาก้าวถอยหลังอย่างช้า ร่างของเขาผสานกลืนเข้ากับความมืดมิด สายตาที่จ้องเขม็งไปยังจวินอู๋เสียทอประกายเกลียดชังภายใต้แสงสลัวๆ นั้น

“ถ้าเจ้าไม่อยากเชื่อข้าตอนนี้ ข้าก็จะไม่ตำหนิเจ้า ข้าเพียงแต่หวังว่าเจ้าจะคิดได้ในเร็ววัน อีกสองวันคนจากเมืองพันอสูรจะมาถึงที่นี่ ถ้าเจ้ารอจนกระทั่งพวกเขามาถึง มันก็สายเกินไปแล้ว ข้าจะลงมือก่อนและเจ้าก็ควรพิจารณาให้ละเอียดรอบคอบในตอนที่ข้อเสนอของข้ายังอยู่” หลังพูดจบเหลยฝานก็ตัดสินใจไม่ดันทุรังต่อไป เขาเดินออกจากคุกไปในทันที

เมื่อเหลยฝานก้าวออกมาจากคุก ทหารที่รออยู่นอกคุกก็เข้ามาหาเขาทันที แล้วจู่ๆ เหลยฝานก็ยกเท้าขึ้นเตะทหารคนนั้นล้มลงไปกับพื้น!

“ไอ้เลวนั่นไม่รู้หรือว่าอะไรดีกับตัวเอง! คิดว่าตัวเองเก่งกาจนักหรืออย่างไร!” เสียงของเหลยฝานฟังดูร้ายกาจมาก สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย

“จวินเสีย ข้าไม่คิดจริงๆ ว่าจะมีไอ้โง่ที่ไม่รู้จักปรับตัวตามสถานการณ์แบบนี้! ตกอยู่ในสภาพแบบนั้นแล้วยังจะกล้าปฏิเสธข้อเสนออันใจกว้างของข้า ข้าจะปล่อยให้เจ้าได้นอนเล่นอยู่ในคุกจริงๆ แล้ว” เหลยฝานกัดฟันด่า เขาหันไปทางทหารที่เพิ่งลุกขึ้นจากพื้น

“ไปบอกพวกผู้คุมให้ดูแลคุณชายจวินให้ดี เครื่องมือทรมานในคุกไม่ได้ใช้มานานแล้ว ไม่ควรทิ้งเอาไว้ให้ฝุ่นจับ”

ทหารคนนั้นตัวสั่น เขารีบวิ่งเข้าไปในคุกเพื่อถ่ายทอดคำสั่งของเหลยฝาน

เหลยฝานปีนขึ้นรถม้า สายตาทอแววเย็นชา

“เจ้าปฏิเสธไมตรีข้าเองนะ ข้าจะรอดูว่าความจองหองของเจ้าจะเอาชนะความทรมานในคุกได้หรือไม่ เมื่อวันนั้นมาถึงข้าจะทำให้เจ้าอ้อนวอนขอร้องข้า!”

…

หลังจากที่เหลยฝานกลับไป จวินอู๋เสียก็นั่งอยู่ตามลำพังในห้องขัง ในคุกที่มีแสงอันน้อยนิดนั้น แมวดำตัวน้อยตัวเล็กได้กระโจนกลับเข้ามาเงียบๆ โดยไม่มีใครสังเกตเห็น ในตอนที่เหลยฝานออกไปจากที่นี่ เจ้าแมวดำตัวน้อยก็กระโจนออกไปด้วยพร้อมกัน

“เหมียว”

เจ้านาย คราวนี้ท่านถูกลงโทษแล้ว องค์ชายสี่จอมชั่วนั่นสั่งให้พวกผู้คุมดูแลท่านให้ดี ข้าว่าพรุ่งนี้ท่านได้เจอการทรมานในคุกแน่นอน

จวินอู๋เสียเลิกคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย

“ก็แค่อยากบังคับให้ข้ายอมจำนน อยากทำร้ายข้าอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นก็ต้องดูก่อนว่ามีปัญญาทำได้หรือไม่” จวินอู๋เสียยิ้มมุมปากเย็นเยียบ ถึงจะถูกขังอยู่ในคุก แต่นางไม่ใช่หมูในอวยที่ใครจะมาชักเชิดบงการอะไรก็ได้

“เหมียว”

ข้าขอถามเจ้านายหน่อยสิ เมื่อไรท่านจะลงมืออย่างนั้นหรือ

“ไม่รีบ ข้าต้องตอบแทนน้ำใจที่ได้รับมาก่อนสิ ในเมื่อพวกเขาดูแลข้าดีขนาดนี้ ข้าก็ต้องทำให้แน่ใจก่อนว่าน้ำใจไมตรีของพวกเขาจะได้รับการตอบแทนเป็นอย่างดี” จวินอู๋เสียพูดเสียงเรียบ นางยื่นมือออกมาอุ้มเจ้าแมวดำตัวน้อย นิ้วของนางลูบไล้ขนอันนุ่มนิ่มของมัน

“เหมียว”

ตอบแทนน้ำใจของเขาอย่างนั้นหรือ

จวินอู๋เสียตอบเสียงเบาว่า “คนของเมืองพันอสูรยังมาไม่ถึงใช่หรือไม่”

“เหมียว”

ใช่แล้ว

“ถึงเมืองพันอสูรจะไม่ยิ่งใหญ่เท่ารัฐเหยียน แต่ถ้าพวกเขาเกลียดชังรัฐเหยียนขึ้นมาจริงๆ รัฐเหยียนก็ไม่อาจจะต้านทานเมืองพันอสูรได้ง่ายดายนักหรอก” จวินอู๋เสียลดสายตาลงต่ำ ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัวของนาง

มันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น นางยังมีเวลาเล่นกับองค์ชายสี่และฮ่องเต้ได้อยู่

นางแค่หวังว่าพวกเขาจะสามารถเล่นต่อไปได้อีกสักหน่อย ไม่อย่างนั้นงิ้วสนุกๆ ที่นางอุตส่าห์จัดเตรียมไว้ให้กับพวกเขาก็เสียแรงเปล่าน่ะสิ

ตอนที่ 858 การทรมาน (1)

กลางดึกของคืนวันที่สอง เฉียวฉู่ก็แอบเข้ามาพบกับจวินอู๋เสียในคุกอีกครั้ง

“ดูเจ้าจะสบายใจเหลือเกินนะอยู่ในคุกเนี่ย ข้างนอกวุ่นวายกันใหญ่โตจะแย่แล้ว เจ้ายังไม่ทุกข์ร้อนอะไรอยู่ได้” เมื่อเห็นจวินอู๋เสียนั่งลูบขนเจ้าแมวดำตัวน้อยอยู่ในห้องขังอย่างใจเย็น เฉียวฉู่ก็อดยิ้มอย่างจนใจไม่ได้

จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปที่เฉียวฉู่ “ข้างนอกเป็นอย่างไรบ้าง”

“หลังจากที่เจ้าไปหาชวีหลิงเย่ว์กับเหลยเชินวันนั้น เมื่อวานอาการของชวีหลิงเย่ว์ก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่พอเช้าตรู่วันนี้ จู่ๆ อาการบาดเจ็บของนางก็แย่ลงอีก นางหมดสติและอาเจียนเป็นโลหิต ทำเอาพวกหมอทั้งกลุ่มแทบจะบ้าตาย เจ้าหมอหลวงหลี่นั่นโกรธกระฟัดกระเฟียดบอกว่าการกระทำก่อนหน้านี้ของคุณหนูจวินเป็นวิธีการต้มตุ๋นหลอกลวงผู้คน แม้แต่เหลยเชินก็ยังไม่วายโดนด่าไปด้วย เจ้าเจี่ยงอิงหลงนั่นก็โง่เกินเยียวยา พอองค์รัชทายาทไปเยี่ยมอีกครั้ง เขาก็ให้คนของสำนักศึกษาธงศึกไปขวางประตูไม่ให้เข้า ดูเหมือนว่าที่เจ้าทำไปเมื่อวานไม่เพียงแต่จะทำให้คนจากสำนักศึกษาธงศึกไว้ใจไม่ได้แล้ว ยังทำให้พวกเขารู้สึกต่อต้านเหลยเชินรุนแรงขึ้นไปอีกนะ” เฉียวฉู่อาจจะพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ แต่เฟยเยียนที่ไปหาข่าวที่นั่นด้วยตัวเองได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดทุกรายละเอียดอย่างชัดเจน

เหลยเชินถูกขวางเอาไว้นอกประตูและหมอหลวงหลี่ก็สบถด่าจากข้างในห้องของชวีหลิงเย่ว์ ไม่ว่าเมื่อวานจวินอู๋เสียจะทำให้ตกใจและประหลาดใจมากแค่ไหนก็ตาม วันนี้มันได้กลายเป็นคำด่าทอหยาบคายแบบเต็มที่

“อย่างที่คิดไว้เลย” มุมปากของจวินอู๋เสียยกขึ้นกลายเป็นรอยยิ้มเย็นชา

เฉียวฉู่มองปฏิกิริยาของจวินอู๋เสียอย่างงุนงง “เจ้ารู้อยู่แล้วว่าจะเป็นเช่นนี้อย่างนั้นหรือ”

จวินอู๋เสียตอบช้าๆ ว่า “ตอนแรกข้าก็ไม่แน่ใจนัก แต่ตอนนี้ข้าแน่ใจแล้ว”

“แล้วเจ้าก็ยังไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลยเนี่ยนะ เจ้ายังมั่นใจว่าจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของชวีหลิงเย่ว์ได้หรือไม่ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นคนไข้ที่ผ่านมือเจ้าไปแล้วอาการทรุดลง” เฉียวฉู่ถามพร้อมกับเกาหัว

เขาเชื่อและไว้ใจความสามารถทางด้านการแพทย์ของจวินอู๋เสียอย่างเต็มที่ แต่อาการที่ทรุดลงของชวีหลิงเย่ว์ก็เป็นสิ่งที่เฟยเยียนเห็นมากับตา

“ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกเสมอ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย” จวินอู๋เสียไม่ได้แสดงอาการอะไรมากนัก

เฉียวฉู่รายงานต่อว่า “พูดกันว่าเย็นวันพรุ่งนี้คนจากเมืองพันอสูรจะมาถึงเมืองหลวงรัฐเหยียน ถ้าตอนนั้นพวกเขาเห็นว่าชวีหลิงเย่ว์ยังนอนอาการร่อแร่อยู่บนเตียงนอนละก็ พวกเขาอาจจะมาเล่นงานเจ้าถึงที่นี่เลยนะ เจ้าจะไม่เตรียมตัวอะไรสักหน่อยหรือ”

จวินอู๋เสียส่ายหน้า

“พวกเขาจะไม่มีเวลามาเล่นงานข้าหรอก”

เฉียวฉู่ชะงักไป เขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจวินอู๋เสียกำลังคิดอะไรอยู่

“อย่างไรก็เถอะ ถึงจะรู้ว่าเจ้ามีความคิดดีๆ อยู่ตลอด แต่ข้าก็อยากบอกเจ้าว่าอย่าปล่อยให้ตัวเองต้องเจ็บเล่า ถ้าเรื่องมันแก้ไขไม่ได้แล้วก็ออกไปจากที่นี่แล้วบอกเราว่าอยากให้พวกเราทำอะไร เจ้าไม่ต้องออกหน้าทำเอง”

“ข้ามีแผนอยู่” จวินอู๋เสียพูดเบาๆ

ขณะที่คนทั้งสองกำลังพูดคุยกัน เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในคุก เฉียวฉู่กระโจนขึ้นไปที่คานด้านบนและซ่อนตัวในเงามืด

ผู้คุมสองคนปรากฏตัวขึ้นข้างหน้าห้องขังของจวินอู๋เสีย พวกเขาถือโซ่และกุญแจอยู่ในมือขณะที่ไขกุญแจประตูห้องขังและเดินเข้าไป

“องค์ชายมีรับสั่งให้เปลี่ยนโซ่กับกุญแจของคุณชายจวิน ขอให้คุณชายจวินให้ความร่วมมือด้วยขอรับ” ผู้คุมถามด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพนอบน้อมต่อจวินอู๋เสีย

ความแข็งแกร่งของจวินอู๋เสียในฐานะผู้ใช้พลังวิญญาณขั้นสีเขียวไม่ใช่สิ่งที่ผู้คุมระดับต่ำพวกนี้จะสามารถขู่ให้กลัวได้ ดังนั้นในช่วงสองสามวันที่จวินอู๋เสียอยู่ในคุก พวกผู้คุมจึงยังสุภาพและไม่กล้าทำเรื่องยุ่งยาก อาหารที่นางได้รับก็เป็นไปตามกฎและทุกอย่างก็ดูเหมือนปกติดีจนถึงเดี๋ยวนี้