ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม - บทที่ 140

บทที่ 140 เดือดจัด

ก่อนที่สะใภ้รองตระกูลหลินจะเอ่ยคำพูดครึ่งหลังออกมา หลินชิงเหอก็เอ่ยขัดหล่อนเสียก่อน “ไม่ถูกเหรอคะ? ที่ว่าหากแต่งงานไปแล้วก็จะไม่ได้เป็นสมาชิกในครอบครัวเดิมอีกแต่เป็นคนของครอบครัวสามีแทน ปกติคุณก็ต้องโอนอ่อนไปตามครอบครัวสามีอยู่แล้ว มีเหตุผลอะไรต้องเอาใจครอบครัวเดิมด้วยล่ะคะ? พี่สะใภ้ใหญ่กับหลี่ซุ่ยฮวาควรจะเรียนรู้เรื่องนี้จากฉันนะคะ อย่าเอาแต่สนใจครอบครัวฝั่งแม่ตัวเองนัก การไม่ให้ความสำคัญกับครอบครัวสามีไม่ใช่การกระทำที่ลูกสะใภ้พึงมีนะคะ”

สะใภ้ใหญ่ตระกูลหลินรู้สึกมวนท้องขึ้นมาทันที เกิดอะไรขึ้นกับน้องสามีคนนี้นะ? เหมือนกับหล่อนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

หล่อนเคยมีฝีปากกล้า แต่ไม่ได้แข็งแกร่งทรงพลังเหมือนอย่างในตอนนี้

“ในเมื่อพ่อแม่สามีของฉันมาอยู่ด้วย ฉันก็เห็นชัดเจนแล้วว่าหากตัวฉันไม่มีเงินอยู่ในมือสักหยวน ฉันจะทำอะไรไม่ได้เลย ฉันก็เลยกลับมาที่ครอบครัวเดิมเพื่อมาขอเงินสักหน่อย แล้วนี่คือสิ่งที่พวกคุณทำกับฉันเหรอคะ?” หลินชิงเหอเอ่ยเหยียดหยาม “แน่นอนว่าขนาดร่ำรวยอยู่ในหุบเขาลึกก็มีความสัมพันธ์กันแค่เป็นญาติห่าง ๆ ถ้าหากมีฐานะยากจนอยู่ในใจกลางเมืองก็คงจะไม่มีใครสนใจ ตอนนี้ฉันยากจนสิ้นเนื้อประดาตัวแล้ว พวกคุณทุกคนเลยตีจากฉันเหมือนฉันเป็นเชื้อโรคงั้นเหรอ? เมื่อวานนี้พวกคุณเข้าใจผิดคิดว่าฉันยังรวยอยู่ ก็เลยคิดจะมาเกาะฉันกินอีกครั้งอย่างนั้นสิ?”

“น้องสาว เธอไม่ได้กลับมาบ้านด้วยตัวเองมานาน 3 ปีแล้วนะ” พี่ชายใหญ่ตระกูลหลินย่นคิ้ว

“ถุย!” หลินชิงเหอถุยน้ำลายใส่เขา “คุณคิดว่าคุณเป็นใครคะ? ถึงยังกล้าเรียกฉันว่าน้องสาว? คุณยังเรียกฉันว่าน้องสาวได้อีกเหรอคะ? ฉันชื่อหลินชิงเหอ กรุณาเรียกทั้งชื่อและแซ่ของฉันด้วย!”

พี่ชายใหญ่ตระกูลหลินถึงกับหน้าเสียในทันที

“ภูเขาก็ส่วนภูเขา น้ำก็ส่วนน้ำ ฉันพูดชัดเจนขนาดนี้แล้วแต่ตระกูลหลินก็ยังอยากจะเกาะฉันกินเหมือนหมาขี้เรื้อนอยู่อีก!” หลินชิงเหอแค่นเสียงเย็นชา

“แก…แก…”

ท่านแม่หลินโมโหแทบตายเลยทีเดียว ส่วนท่านพ่อหลินยิ่งมีใบหน้าถมึงทึงขึ้นไปอีก

ในขณะที่พี่ชายใหญ่ตระกูลหลิน สะใภ้ใหญ่ตระกูลหลิน พี่ชายรองตระกูลหลิน สะใภ้รองตระกูลหลินที่เพิ่งจะลุกขึ้นจากพื้น และหลานชายหลานสาวคนอื่น ๆ ต่างพากันอึ้ง ไม่คาดคิดว่าหญิงสาวจะเอ่ยคำพูดแรง ๆ แบบนี้ออกมาได้

เธอตั้งใจจะตัดความสัมพันธ์จริง ๆ!

“ฉันไม่จำเป็นต้องสานความสัมพันธ์กับพวกคุณ ถ้าคุณเต็มใจให้เงินกับฉันสักหน่อย ฉันก็จะไม่เอาความในเรื่องนี้และมองพวกคุณเป็นญาติขึ้นมาสักเล็กน้อยนะคะ” หลินชิงเหอเหลือบมองพวกเขาและเอ่ยขึ้น

“ไสหัวออกไปจากที่นี่ ไปให้ไกลเท่าที่แกจะไปได้!” ท่านแม่หลินตะโกนไล่อย่างหมดความอดทนในที่สุด

“คุณคิดว่าฉันอยากอยู่บ้านตระกูลหลินสับปะรังเคนี่นักเหรอคะ? มันจะทำให้ฉันดวงซวยน่ะสิไม่ว่า แต่ฉันจะไม่กลับมาสร้างปัญหาให้พวกคุณอีกแล้ว พี่ชายรอง ไปเอาโค้ททหารออกมาเดี๋ยวนี้ ฉันเคยขอคุณไปแล้ว เสื้อโค้ทชุดนั้นขายได้ราคาเป็นสิบ ๆ หยวนเลยนะ!” หลินชิงเหอเอ่ยสั่งพี่ชายรองตระกูลหลิน

“เธอให้โค้ททหารนั่นกับฉันแล้ว ตอนนี้มันเป็นของฉัน!” พี่ชายรองตระกูลหลินเอ่ยอย่างอดไม่ได้

เขาเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเธอจะไม่ยอมแพ้ในการทวงโค้ททหารคืนจากเขา

เขารักโค้ททหารตัวนั้นมากจริง ๆ มันอุ่นมากและยังทนทาน ไม่มีโค้ทตัวไหนที่ดีกว่าตัวนี้อีกแล้ว ดังนั้นฝันไปเถอะที่เขาจะคืนให้

“ดูเหมือนว่าคุณอยากจะให้ฉันไปหาฝ่ายผลิตให้มีหมายจับคุณนะคะ พี่ชายรองหลิน ในฐานะผู้บุกรุกที่ยึดถือของของทหารผ่านศึกมาเป็นของตนโดยพลการ!” หลินชิงเหอแค่นแสยะ

“แกพูดอะไรน่ะ? ใครมันจะเป็นผู้บุกรุก? ใครยึดของของแกโดยพลการกัน? อย่าพูดอะไรไร้สาระ!” ท่านพ่อหลินมีสีหน้าเปลี่ยนไปและเอ่ยอย่างรวดเร็ว

“น้องสาว เธอจะพูดจาซี้ซั้วแบบนี้ไม่ได้นะ!” สะใภ้ใหญ่ตระกูลหลินมีท่าทีเปลี่ยนไป

“โจวชิงไป๋ได้ทำความดีความชอบให้กองทัพจนได้โค้ททหารนี้กลับมา เป็นเพราะตอนนั้นฉันโง่เขลาเบาปัญญาและถูกพี่ชายรองหลอกเลยมอบมันให้เขาไป ตอนนี้ฉันมาที่นี่เพื่อทวงมันคืน แล้วมันผิดตรงไหนล่ะคะ? ไม่ใช่ว่าพี่ชายรองหลินเรียนรู้จากสิ่งที่ผู้บุกรุกทำเมื่อครั้งที่พวกเขาบุกหมู่บ้านหรอกเหรอคะ!” หลินชิงเหอขึ้นเสียง

“แกกะจะยั่วโมโหให้ฉันตายเลยใช่ไหม? ดูท่าแกอยากจะให้ฉันโมโหจนตายจริง ๆ ด้วย!” ท่านแม่หลินกระทืบเท้าอย่างบันดาลโทสะ

“ฉันหวังว่าแม่เฒ่าจะมีอายุที่ยืนยาวนะคะ” หลินชิงเหอพูดอย่างไม่จริงใจนัก จากนั้นเธอก็กวาดสายตามองพี่ชายรองตระกูลหลิน “พี่ชายรองหลิน ฉันให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าคุณไม่เข้าไปหยิบโค้ททหารของฉันออกมา งั้นก็รอทหารแดงเข้ามาค้นบ้านแล้วกันค่ะ ชิงไป๋เหมือนจะรู้จักคนในกองทัพที่อยู่ในอำเภอล่ะ!”

“เธอเป็นคนเอามาให้บ้านฝั่งแม่ก่อน เป็นเธอนั่นแหละที่เอามันมาให้เอง ใครบังคับให้เธอมาเอากลับหา!” สะใภ้รองบ้านหลินยังคงยืนกราน แต่หล่อนก็กลัวว่าทหารแดงจะมาค้นบ้านจริง ๆ

ถ้าพวกเขามาจริง เรื่องนี้มันคงจะไม่ใช่เรื่องเล็ก!

“ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าจะจากไปและไม่ลดตัวมาเกลือกกลั้วกับคุณนะคะ แต่ไม่คิดเลยว่าคุณจะกล้าซุบซิบนินทาฉัน ในเมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องปรานีด้วย พี่ชายรองหลิน ฉันจะถามคุณ ว่าคุณจะไปเอามาให้ฉันหรือไม่?” หลินชิงเหอเหลือบมองพี่ชายรองตระกูลหลินด้วยสายตาเย็นชา

“อย่ารังแกกันให้มากนัก!” พี่ชายรองตระกูลหลินเอ่ยด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ถ้าเธอแตกหักกับครอบครัวทางแม่จริง ๆ แล้วล่ะก็ ในอนาคตเธอจะไม่มีใครให้ระบายโทสะเวลาถูกบ้านโจวรังแกนะ!”

“ช่างน่าขันอะไรอย่างนี้คะ? ถ้าฉันถูกรังแกก่อน ก็คงไม่มีใครยืนอยู่ข้างฉันหรอกค่ะ คุณคิดว่าตอนนี้ฉันจะยังพึ่งพาคุณอยู่เหรอคะ? ฉันมีลูกชายสามคนกับสามีคนหนึ่งแล้ว จำเป็นจะต้องให้คุณมาช่วยเหลือฉันอีกเหรอ? ช่างกล้าพูดเหลือเกินนะคะ!” หลินชิงเหอแค่นเสียงเย็นชา “สรุปคุณจะเข้าไปเอามาให้หรือเปล่า?”

“ใครอยากได้ของของเธอกัน!” พี่ชายรองตระกูลหลินโมโหจัด เขาหมุนตัวเข้าไปในบ้านและหยิบโค้ททหารออกมา

“คุณโง่หรือไง? ทำไมต้องให้ของของครอบครัวเราไปด้วย ทำไมเราต้องเอาของกลับไปให้หล่อน ทำไม” สะใภ้รองตระกูลหลินเอ่ยขึ้นมาทันที

“คุณไม่ได้ยินที่หล่อนพูดเหรอ? ว่าหล่อนจะไปพาทหารแดงมาค้นน่ะ!” พี่ชายรองตระกูลหลินเอ่ยอย่างมืดมน จากนั้นก็ตวาดหล่อน “ถ้าเธอไม่ขอร้องให้หล่อนกลับมาบ้าน หล่อนจะมาขอมันไหม!”

สะใภ้รองตระกูลหลินได้ยินก็ร้องไห้โฮด้วยความเจ็บแค้น

“ผู้หญิงเลว!” หนึ่งในลูกชายของหล่อนด่าหลินชิงเหอ

“โอ้ เดี๋ยวนี้รู้จักด่าคนแล้วเหรอเนี่ย” หลินชิงเหอหัวเราะ จากนั้นก็เอ่ยเสียงขรึม “ของของฉันเคยเอาไปเลี้ยงสุนัขจริง ๆ ด้วย ตอนที่หนูกินขนมของฉัน ไม่เห็นหนูจะเรียกฉันว่าผู้หญิงเลวเลยนี่จ๊ะ!”

“เอาไปแล้วไสหัวไปซะ ในภายภาคหน้าถ้าเธอกล้ามาเหยียบบ้านตระกูลหลินอีก ฉันจะหักขาเธอ!” พี่ชายรองตระกูลหลินขว้างโค้ททหารใส่ เขาถลึงมองหลินชิงเหอด้วยสายตาดุร้ายขณะเอ่ยออกมา

หลินชิงเหอยิ้ม “ตอนนี้มันก็สมแล้วล่ะค่ะ ฉันจะกลับบ้านไปมือเปล่าได้ยังไงตอนที่คุณสั่งให้ฉันกลับไป” จากนั้นเธอก็หยิบโค้ททหารขึ้นมาพลางเอ่ยอย่างรังเกียจ “แต่สุนัขมันใส่โค้ททหารดี ๆ ตัวนี้ไปแล้ว ฉันไม่อยากได้มันแล้วค่ะ”

เธอเดินตรงไปหาสะใภ้ใหญ่ตระกูลหลินและยัดเสื้อโค้ทใส่มือของหล่อน “สะใภ้ใหญ่ ฉันจะให้โค้ทตัวนี้กับครอบครัวสาขาแรกของคุณ ครั้งนี้ฉันทำสิ่งที่ได้พูดไปแล้วและจะไม่มีวันเสียใจ ทุกคนลองทดสอบฉันดูได้เลย”

“น้องสาว อย่าเป็นแบบนี้เลย ครอบครัวเราสองคนไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรนะ” สะใภ้ใหญ่ตระกูลหลินไม่คิดเลยว่าโค้ททหารจะมาอยู่ในการครอบครองของตน หล่อนมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ฉันให้คุณก็เพราะว่าเราไม่มีเรื่องบาดหมางอะไรน่ะสิคะ ฉันรู้ว่าคุณเคยตำหนิฉันในเรื่องที่ไม่ให้มันกับคุณ ตอนนี้ฉันให้มันกับคุณแล้ว คงไม่ใช่เพราะครอบครัวสาขาแรกของคุณกลัวครอบครัวสาขาที่สองอย่างพวกเขาอยู่ใช่ไหมคะ? ถึงไม่กล้ารับโค้ทตัวนี้ไว้? แต่ดูดี ๆ สิคะ ลองเปิดตาดู ถึงฉันจะไม่ชอบโค้ททหารตัวนี้แล้วเพราะสุนัขเคยใส่มัน แต่มันก็ยังเป็นของคุณภาพดีอยู่” หลินชิงเหอยิ้ม

หล่อนยัดโค้ทใส่มือสะใภ้ใหญ่ตระกูลหลิน จากนั้นก็จูงจักรยานเดินออกจากลานบ้านตระกูลหลินพร้อมกับหัวเราะ ในที่สุดก็เอ่ยกับท่านพ่อหลินและท่านแม่หลิน “ผู้เฒ่าทั้งสอง ขอให้เป็นปีใหม่ที่ดี ฉันหวังว่าพวกคุณสองคนจะมีสุขภาพดีและมีชีวิตยืนยาวนะคะ!”

หญิงสาวไม่ใส่ใจท่านพ่อหลินกับท่านแม่หลินที่กำลังตัวสั่นเทิ้ม และสะใภ้ใหญ่ตระกูลหลินที่กำลังถือโค้ททหารอยู่ เธอขี่จักรยานจากไปในทันที!

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

แม่สุดยอดค่ะ! เฟียซมากกก หลุดพ้นจากรังปลิงอย่างบ้านหลินแล้วค่ะ

ขอให้ปีฉลูนี้เป็นปีที่ดีของผู้อ่านทุกท่านนะคะ

ไหหม่า (海馬)