ทะลุมิติไปเป็นชาวสวนแม่ลูกสาม - บทที่ 387 กล่องสมบัติส่วนตัว

บทที่ 387 กล่องสมบัติส่วนตัว

“ไม่ต้องช่วยหรอกจ้ะ แค่เสื้อผ้าของอาสี่กับของอาเท่านั้นเอง ให้อาสี่ของหนูเป็นคนซักเถอะ” หลินชิงเหอกล่าว

“ไปคุยกับอาสะใภ้สี่เถอะ” โจวชิงไป๋เหลือบมองหลานสาวพร้อมกับพูดออกมา

โจวซานนีเม้มปากพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป

หลินชิงเหอทำท่าบอกให้หล่อนนั่งลง ก่อนที่จะเข้าเรื่อง “อาได้ยินอาสะใภ้ใหญ่และอาสะใภ้สามเล่าให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของหนู”

“คุณอาสะใภ้สี่ไม่ต้องมาเกลี้ยกล่อมอะไรหนูหรอกค่ะ หนูจะแต่งงานกับหลี่อ้ายกั๋ว และจะแต่งกับเขาเท่านั้น” โจวซานนีหันหน้าหนีแล้วเอ่ยออกมา

นี่เป็นเพราะหล่อนคิดว่าเธอจะห้ามปรามไม่ให้หล่อนแต่งงาน

หลินชิงเหอยิ้ม “บอกตามตรง ตอนที่ได้ยินเรื่องนี้จากอาสะใภ้สามของหนูที่ในเมือง อาก็ไม่เห็นด้วยเลย แต่พออากลับมาที่นี่แล้วได้คุยกับอาสะใภ้ใหญ่ อาก็รู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้แย่อะไรมากมายนัก”

โจวซานนีถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ก้มหน้าลง

“ที่อาสะใภ้สี่เรียกหนูมาที่นี่คืนนี้เพราะมีคำพูดบางคำที่อยากจะบอกกับหนู หนูอยากจะฟังคำพูดของอาสะใภ้สี่หรือเปล่าจ๊ะ?” หลินชิงเหอพูด

“ค่ะ” โจวซานนีพยักหน้า

“ให้อาสะใภ้สี่ถามหนูก่อน ครอบครัวของหลี่อ้ายกั๋วมีลูกชายทั้งหมดกี่คน?” หลินชิงเหอถาม

“มี 3 คนค่ะ เขาเป็นคนที่ 3 แต่ว่าคุณแม่ของเขาไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไหร่หรอกค่ะ” โจวซานนีตอบ

“งั้นเขาก็เป็นคนสุดท้องใช่ไหม? แล้วทำไมถึงไม่ชอบเขาล่ะ?” หลินชิงเหอถาม

“เขาบอกว่าตอนที่เขาเกิด ทำให้ร่างกายแม่ของเขาต้องบอบช้ำมาก หล่อนก็เลยไม่ชอบเขาน่ะค่ะ” โจวซานนีเล่า

“แล้วเขาได้บอกอะไรหนูอีกบ้าง?” หลินชิงเหอถามยิ้ม ๆ

เธอรู้สึกได้ทันทีว่าหลี่อ้ายกั๋วเป็นคนที่ดีมากคนหนึ่ง จากการที่เขาสามารถเล่าสถานการณ์ที่บ้านตนให้ภรรยาได้รับรู้ก่อนที่จะแต่งเข้าไป

เห็นได้ชัดว่า ความรู้สึกที่เขามีให้โจวซานนีเป็นเรื่องจริง

โจวซานนีเล่าให้เธอฟังหมดทุกอย่าง

หลี่อ้ายกั๋วบอกหล่อนหลายเรื่อง ยกตัวอย่างเช่น เขาไม่ได้อาศัยอยู่กับพ่อและแม่แล้วตอนนี้ เนื่องจากพี่ชายสองคนก่อนหน้าเขาต้องการแยกบ้านออกไป

ถึงแม้ว่าในเวลานั้นตัวเขาจะยังไม่ได้แต่งงาน แต่เมื่อมีการแยกบ้านเกิดขึ้น เขาก็สามารถย้ายออกไปอยู่ได้ด้วยตนเอง

ตอนนี้เขามีสัญญาเช่าที่ดินและได้ทำงานอยู่บนที่ดินผืนนั้น เขาไม่ได้ขาดแคลนอะไรเลย นอกจากภรรยา

นั่นเป็นเพราะตอนที่อายุยังน้อย เขายินดีจะอยู่ตามลำพังมากกว่าต้องแต่งงานกับหญิงหม้ายหรือหญิงที่หย่าเหล่านั้น และเพราะเรื่องนี้ทำให้ชื่อเสียงของเขาต้องมีมลทินเพราะพวกแม่สื่อ

พวกเขาพูดว่าเป็นโชคดีของหลี่อ้ายกั๋วแล้วที่มีหญิงหม้ายเต็มใจจะแต่งงานด้วยกับเขาซึ่งเป็นคนขาพิการ อีกทั้งเขายังมาจากหมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขา ที่ซึ่งการจะไปตลาดแต่ละครั้ง ต้องเดินทางไปตามถนนบนภูเขา แล้วจะมีเด็กสาวคนไหนเต็มใจจะแต่งเข้าไปอยู่ที่นั่นกันเล่า?

อย่างไรก็ตาม หลี่อ้ายกั๋วไม่ได้คิดว่าตัวเขาแย่อะไร เพียงรู้สึกว่าโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ยังมาไม่ถึงเท่านั้น

ดูเอาเถอะ ไม่ใช่ว่าภรรยาของเขาปรากฏตัวขึ้นเมื่อโชคชะตามาถึงหรอกหรือ? แล้วยังเป็นหญิงสาววัยเยาว์อีกด้วย

หลินชิงเหอพอใจมากกับสิ่งที่เธอได้ฟัง เธอมองหน้าโจวซานนีแล้วพูดว่า “ในชีวิตของผู้หญิงมีโอกาสได้เกิดใหม่อยู่ 2 ครั้ง ครั้งแรกคือตอนที่บิดามารดาเป็นผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูขึ้นมา ซึ่งหนูไม่มีโอกาสได้เลือก อีกครั้งคือตอนที่ได้แต่งงานกับใครสักคน ไม่ว่าหนูจะได้มีการแต่งงานที่ดีหรือไม่ นี่ก็เป็นโอกาสครั้งที่ 2 ของหนูแล้วนะจ๊ะ”

นี่เป็นความจริงอย่างที่สุด

การที่ผู้หญิงสามารถพึ่งพาตนเองได้นั้นเป็นเรื่องที่สำคัญมาก แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นคนแบบไหนด้วย ผู้หญิงที่เข้มแข็งบางคนสามารถต่อสู้ดิ้นรนเองได้ ซึ่งนั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

แต่สำหรับเด็กสาวอย่างโจวซานนีผู้ซึ่งไม่เคยได้ร่ำเรียนหนังสือมาก่อน การแต่งงานมีความสำคัญมาก

เพราะเด็กสาวแบบนี้ เมื่อแต่งงานไปแล้วนั่นเป็นเรื่องของทั้งชีวิต การหย่าร้างแทบไม่เคยเกิดขึ้นเลย

“อาสะใภ้สี่อยากจะบอกหนู ช่วงเวลาที่อยู่ทางครอบครัวบ้านแม่ หนูสามารถทิ้งมันออกไปได้เลย เมื่อหนูแต่งออกไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะสำคัญมากไปกว่าครอบครัวเล็ก ๆ ของตนเอง หนูต้องเปิดใจรับกับทุกเรื่องให้ได้ ในโลกใบนี้ ไม่มีอะไรยากเกินกว่าจะเอาชนะได้หรอกนะจ๊ะ”

“อืม” โจวซานนีพยักหน้า

“แล้วเรื่องครอบครัวทางแม่ของหนู ถ้าพวกเขาปฏิบัติต่อหนูอย่างเป็นอย่างดี งั้นก็เป็นที่ถูกต้องแล้วที่หนูจะมีพวกเขาอยู่ในใจ แต่ถ้าพวกเขาปฏิบัติไม่ดีกับหนู ตอนที่แต่งงานออกไปก็ให้เงินครอบครัวทางแม่ไปสักก้อนหนึ่ง คิดเสียว่าเป็นการตัดขาดความรู้สึกที่มีต่อกันทั้งหมด แล้วก็ไม่จำเป็นต้องไปกังวลกับครอบครัวทางแม่อีกต่อไป” หลินชิงเหอแนะนำ

“หนูนึกว่าคุณอาสะใภ้สี่จะอยากให้หนูกลับมาเยี่ยมที่บ้านบ่อย ๆ เสียอีกค่ะ” โจวซานนีเม้มปาก

หลินชิงเหอหัวเราะออกมา มองหน้าหล่อนแล้วพูดว่า “ตัวอาเองก็ตัดขาดจากครอบครัวทางแม่ น้องชายสามของอาดีกับอา ดังนั้นอาถึงได้ยังติดต่อกับเขาอยู่ หนูเห็นอาสนใจคนอื่นที่เหลือไหมล่ะ? เราต้องแยกความมีน้ำใจกับความคับข้องใจออกจากกันให้ชัดเจน ไม่ใช่เหรอจ๊ะ?”

โจวซานนีไม่ได้พูดอะไร

“หลังแต่งงานแล้ว หนูก็ทำหน้าที่ของลูกสะใภ้ตามที่ควรทำ แต่ถ้าไม่ใช่หน้าที่ของลูกสะใภ้ ก็ไม่ต้องทำแม้แต่นิดเดียว ยังไงหลี่อ้ายกั๋วก็เป็นลูกคนสุดท้อง หนูทำตามพี่สะใภ้สองคนที่อยู่ก่อนหน้าหนูก็แล้วกัน” หลินชิงเหอพูด

“ค่ะ” โจวซานนีพยักหน้ารับ

“เวลาผ่านไปเพียงแค่พริบตาเดียว หนูก็กำลังจะแต่งซะแล้ว” หลินชิงเหอมองที่หล่อนพลางถอนใจออกมาเบา ๆ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปหยิบนาฬิกาและเงินออกมาจำนวนหนึ่ง

“คุณอาสะใภ้สี่” โจวซานนีสังเกตเห็นก็ลุกขึ้นยืนในทันที แล้วมองไปที่คุณอาสะใภ้สี่ของหล่อน

“นั่งลง” หลินชิงเหอสั่ง

โจวซานนีเม้มริมฝีปาก ก่อนจะนั่งลงไปอีกครั้ง

“ตอนที่หนูแต่งงานกับหลี่อ้ายกั๋ว อาสี่ของหนูกับอาคงไม่สามารถจะกลับมาได้ นาฬิกาเรือนนี้ให้หลี่อ้ายกั๋วหลานเขย จากคุณอาสี่ของหนู ซ่อนเอาไว้ให้ดี เมื่อถึงเวลานั้นค่อยเอาไปให้หลี่อ้ายกั๋วแล้วบอกเขาว่า นี่เป็นของขวัญจากคุณอาสี่ที่อยู่ที่ปักกิ่งของหนู” หลินชิงเหอสอน

นี่เป็นการเตือนหลี่อ้ายกั๋ว…อย่าได้คิดว่าไม่มีคนในครอบครัวใส่ใจหลานสาวที่แต่งงานออกไปอยู่ห่างไกลคนนี้

“มันแพงเกินไปค่ะ” โจวซานนีสั่นหน้าอย่างรวดเร็ว

นาฬิการาคาตั้งเท่าไหร่ นี่มันราคาแพงมากเกินไป ไม่มีความจำเป็นเลย

“นี่ไม่ใช่สำหรับหนู มันสำหรับให้หลี่อ้ายกั๋วจ้ะ” หลินชิงเหอกล่าว จากนั้นก็ยื่นธนบัตรมูลค่าใบละ 10 หยวนจำนวน 10 ใบส่งให้โจวซานนี “ธนบัตร 10 ใบนี้อาสะใภ้สี่ให้หนูไว้เป็นสินเดิม ฉะนั้น หนูเอาไปเก็บไว้ในกล่องสมบัติส่วนตัวนะจ๊ะ อาไม่ได้ซื้อของอย่างอื่นให้ รับเงินนี่ไว้ซะ”

“หนูรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ” โจวซานนีสั่นศีรษะแล้วลุกขึ้นจะกลับออกไป

“ซานนี หนูไม่ต้องการอาสี่กับอาสะใภ้สี่ของหนูแล้วใช่ไหม? รวมทั้งคุณลุงใหญ่กับคุณป้าสะใภ้ใหญ่ที่เป็นครอบครัวทางบ้านแม่ของหนูด้วยอย่างนั้นเหรอ?” หลินชิงเหอมองหล่อนแล้วพูดขึ้น

โจวซานนีตาแดงขึ้นมาเล็กน้อย แล้วตอบว่า “ไม่ใช่นะคะ คุณอาสะใภ้สี่ คุณอาสี่ คุณลุงใหญ่ คุณป้าสะใภ้ใหญ่ คุณอาสามและคุณอาสะใภ้สาม ทุกคนดีกับหนูมาก”

“เชื่อฟังที่อาสะใภ้สี่ของหนูพูด” โจวชิงไป๋ซึ่งซักผ้าเสร็จแล้วกล่าวกับหลานสาว

หลินชิงเหอเดินเข้าไปหา ใส่เงินและนาฬิกาลงในกระเป๋าของโจวซานนี พลางกล่าวว่า “หนูกำลังแต่งงานแล้ว อาสี่กับอาสะใภ้สี่หวังว่าหนูจะได้มีชีวิตที่ดี อย่าไปคิดถึงเรื่องอื่นที่ไม่ควรคิด มันเป็นชีวิตใหม่ของหนูแล้วนะจ๊ะ”

โจวซานนีเม้มริมฝีปากก่อนจะเอ่ยว่า “ขอบคุณค่ะ คุณอาสี่ คุณอาสะใภ้สี่”

“ดึกแล้ว กลับไปเถอะ” หลินชิงเหอพยักหน้า

โจวซานนีพยักหน้าแล้วโค้งคำนับให้คุณอาสี่และคุณอาสะใภ้สี่ของหล่อนก่อนจะกลับออกไป

ทันทีที่หล่อนเดินจากไป หลินชิงเหอก็หันไปหาโจวชิงไป๋ “เด็กสาวที่ดีอย่างนี้กลับต้องเติบโตขึ้นมาเป็นแบบนี้”

เธอยังจำเรื่องของสมัยก่อนได้ แม้ว่าโจวซานนีจะไม่ได้เข้าโรงเรียน แต่หล่อนก็ยังมาที่นี่พร้อมกับต้านี เอ้อร์นีและคนอื่นเพื่อมาเรียนหนังสือด้วย

ในเวลานั้น ซานนียังไม่มีอุปนิสัยเช่นนี้

แต่ถึงแม้เธอจะเห็นซานนีมาโดยตลอด เธอซึ่งเป็นคุณอาสะใภ้จะสามารถช่วยอะไรหล่อนได้เล่า?

ยิ่งเมื่อสะใภ้รองกลายเป็นคนจิตใจคับแคบขึ้นมาอย่างหนัก หล่อนเรียกโจวซานนีให้ไปทำงาน หรือแม้แต่ตีและดุด่าเป็นครั้งคราว แต่นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นปกติในหมู่บ้านแห่งนี้

ในฐานะที่เป็นแม่ สะใภ้รองไม่ได้ทุบตีและปล่อยให้หล่อนต้องอดอยากอะไร เช่นนี้แล้วใครจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้?

……………………………………………………………………………….