ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 259 ความคิดของกุนซือหัวสุนัข

บทที่ 259 ความคิดของกุนซือหัวสุนัข

“เจ้านาย ท่านได้ยินสิ่งที่ข้าเพิ่งพูดไปหรือไม่?” เถี่ยเสวียนรู้สึกทั้งกังวลและอึดอัดใจ อดไม่ได้ที่จะเตือนเขา

เนี่ยหย่วนเฉียวพยักหน้า “ได้ยินแล้ว”

“แล้ว… แล้วอย่างไรต่อขอรับ? “เถี่ยเสวียนเกิดความรู้สึกว่าอย่างน้อยเนี่ยหย่วนเฉียวก็ต้องพูดอะไรออกมาบ้าง

“มีอะไรอีกไหม?” เนี่ยหย่วนเฉียวชำเลืองมองเถี่ยเสวียนครู่หนึ่ง

เถี่ยเสวียนมองไปที่ต้นหวายฉู่คอเบี้ยวในลานบ้าน นึกอยากจะผูกเชือกและแขวนคอตัวเองไว้ที่นี่เหลือเกิน

ก่อนที่เขาจะได้พบกับจางซิ่วเอ๋อ เจ้านายของเขาไม่ได้เป็นแบบนี้! ความคิดของเจ้านายในตอนนี้ไม่เพียงแต่จะเปลี่ยนแปลงบ่อยแล้วยังยากที่จะเข้าใจด้วย ได้เป็นผู้ติดตามเจ้านายแบบนี้มันช่างยากลำบากเสียจริง! ชีวิตมันช่างขมขื่น! ชีวิตมันช่างขมขื่น!!!

เนี่ยหย่วนเฉียวไม่ได้ยินเสียงตะโกนก้องในใจของเถี่ยเสวียน ในตอนนี้เขากำลังย่างเท้าเดินออกไป

“เจ้านาย ร่างกายของท่านยังไม่แข็งแรงดีนัก ท่านจะทำอะไรตอนนี้? หากต้องการสิ่งใดเพียงบอกข้าเถิด!” เถี่ยเสวียนรีบดึงสติกลับมาขวางเนี่ยหย่วนเฉียวไว้

เนี่ยหย่วนเฉียวเอ่ยปาก”ข้าจะไปหานาง ถามนางก่อนว่ามีคนที่ถูกใจอยู่แล้วหรือไม่ ”

เนี่ยหย่วนเฉียวพูดมาถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าจางซิ่วเอ๋อมีคนที่ถูกใจอยู่แล้วเขาจะทำอย่างไร? เราจะทำอย่างไรกันดี?

ครั้นคิดไปคิดมา เนี่ยหย่วนเฉียวก็ถูกตรึงอยู่ตรงนั้นไปชั่วขณะ เขารู้สึกอึดอัดใจผิดปกติ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน

เถี่ยเสวียนไม่ได้แค่อยากแขวนคอตัวเองอีกต่อไป เขาอยากจะแขวนคอเนี่ยหย่วนเฉียวให้ตายไปด้วยกันกับตนแล้ว!

แม้ว่าความคิดเช่นนี้จะดูไม่สมควรนัก แต่เขาก็คิดเช่นนั้นจริง ๆ

แน่นอนว่าเขาคิดแบบนั้นอยู่ชั่ววูบหนึ่งก่อนจะเริ่มประณามตัวเองในใจ เขาจะมีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไร?

เขาสูดหายใจเข้าและพูดอย่างจริงจัง “เจ้านาย หากท่านไปถามจางซิ่วเอ๋อเช่นนี้ จางซิ่วเอ๋อจะไม่บอกท่านอย่างแน่นอน! ”

“ทำไม?” เนี่ยหย่วนเฉียวไม่เข้าใจ

เถี่ยเสวียนรู้สึกว่าเจ้านายของเขาช่างมีเชาวน์ปัญญาสูงแต่ไหวพริบทางอารมณ์ต่ำเหลือเกิน!

เขาจำต้องรับหน้าที่เป็นกุนซือหัวสุนัข*อีกครั้ง “สตรีทุกคนล้วนหน้าบาง หากท่านถามเช่นนี้ ไม่เพียงแต่นางจะไม่บอกท่าน แต่อาจโกรธจนห่างเหินท่านไปเลยก็ได้” ต่อให้เขาคิดว่าจางซิ่วเอ๋อไม่ใช่คนหน้าบางก็ตาม…

*ที่ปรึกษาที่ให้ท้ายหรือเสนอความคิดในทางที่ไม่ดี

เขาเคยเห็นจางซิ่วเอ๋อด่าทอคนอื่นด้วยตาของเขาเอง! มันช่างรุนแรงยิ่งนัก! นางจะหน้าบางได้อย่างไร?

แต่เถี่ยเสวียนยังคงรู้สึกว่าการที่นายท่านถามเรื่องนี้อย่างปุบปับย่อมไม่ใช่ความคิดที่ดี

เนี่ยหย่วนเฉียวหยุดฝีเท้าแล้วเอ่ยขึ้น “แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่านางมีคนในใจหรือไม่? ”

“เรื่องนี้ต้องอาศัยการสังเกตและหยั่งเชิง สังเกตดูว่าปกตินางติดต่อกับใครมาก ลองทดสอบดูว่านางสนใจใครมากกว่า หากนางมีคนในใจอยู่จริง ๆ ก็มักจะมองออกเสมอ” เถี่ยเสวียนเอ่ยแล้วก็อดใจสลายไม่ได้

เนี่ยหย่วนเฉียวพยักหน้า “มีเหตุผล”

เมื่อเถี่ยเสวียนเห็นว่าเนี่ยหย่วนเฉียวตัดสินใจได้แล้ว เขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเดินมาที่เตาและคว้ากระบวยตักน้ำมาตักน้ำเย็นดื่มไปหนึ่งกระบวยเต็ม ถึงสามารถดับกระหายและความร้อนรนในใจของเขาบ้าง

หลังจากนั้นเถี่ยเสวียนก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องและเข้านอนโดยไม่สนใจอะไร

สวรรค์คงรู้ ว่าเขาเหนื่อยแค่ไหน!

หลังจากที่จางซิ่วเอ๋อเข้าไปในภูเขา นางได้ส่งอาหารให้จางซานหยาเป็นอันดับแรก เด็กคนนี้ตื่นแต่เช้าตรู่และไม่เคยกินข้าวที่บ้าน ซึ่งไม่ใช่เพราะนางยุ่งมากหรอก

ถึงอย่างไรก็มีจ้าวเอ้อร์หลางคอยช่วยเหลือ ต่อให้ยุ่งแค่ไหน มีจ้าวเอ้อร์หลางคอยช่วยเหลืออยู่ทั้งคน จางซานหยาก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว

นางเข้าไปในภูเขาแต่เช้า เพื่อเก็บเห็ด

จ้าวเอ้อร์หลางอยู่กับนาง ตอนนี้จ้าวเอ้อร์หลางรู้ว่าเห็ดนี้ไม่เพียงแต่ตากแห้งหรือดองไว้กินในฤดูหนาวได้เท่านั้น ยังสามารถขายเพื่อหาเงินได้ด้วย

จ้าวเอ้อร์หลางกับจางซานหยาต่างคิดในใจว่าจะได้เหรียญทองแดงเพิ่มอีกสักสองสามเหรียญ เช่นนี้ก็แบ่งเบาภาระของครอบครัวได้

นี่คือสิ่งที่จางซิ่วเอ๋อบอกกับพวกเขาทั้งสองคนหลังจากพบเห็ด

หากนางสามารถหาตลาดได้ เช่นว่าผ่านทางคุณชายฉิน หรือไปบอกเถ้าแก่เฉียนให้มาซื้อบ้าง นางก็ขายไปบางส่วน หากหาตลาดไม่เจอ เช่นนั้นก็เก็บไว้กินในฤดูหนาวก็พอ

ไม่ว่านางจะขายเห็ดได้หรือไม่ก็จะให้เงินกับเด็กสองคนนี้

แน่นอนว่าจางซานหยาและจ้าวเอ้อหลางไม่รู้เรื่องนี้เลย คิดว่าจางซิ่วเอ๋อขายเห็ดไปแล้ว

ไม่ว่านางจะพูดอย่างจริงจังแค่ไหน จางซิ่วเอ๋อก็ไม่ต้องกังวลเรื่องการขาย

กล่าวได้ว่าเถ้าแก่เฉียนเป็นคนหนึ่งที่ไม่ว่าสิ่งใดที่สามารถทำให้ร่ำรวยได้เขาก็จะไม่ปล่อยมันไป! ถ้ารู้ว่าเห็ดที่นางหามานั้นไม่มีพิษ เขายิ่งเก็บรักษาเป็นอย่างดี

แม้ว่าของสิ่งนี้จะเป็นพิษในสายตาของคนนอก แต่ก็มีตระกูลใหญ่ ๆ อยู่ไม่น้อยที่ชอบตามล่าหาของแปลก

อย่างปลาปักเป้าก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือ? ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ากินเข้าไปแล้วอาจจะเสียชีวิต แต่ตอนนี้ร้านอาหารใหญ่ ๆ บางแห่งก็มีขายอยู่เหมือนกัน

พูดถึงเรื่องนี้แล้วเห็ดของจางซิ่วเอ๋อยังจะมีความปลอดภัยสูงกว่าเสียอีก!

เมื่อถึงเวลานั้นก็คงมีบางคนอยากจะลองชิมดู

แน่นอนว่าจางซิ่วเอ๋อจะหาเห็ดที่ตัวเองรู้จักเท่านั้น ส่วนเห็ดชนิดอื่น ๆ ที่ไม่แน่ใจ จางซิ่วเอ๋อไม่มีทางอยากเก็บมาขายแน่นอน!

จางซิ่วเอ๋อหยิบตะกร้าออกมาและต้องการออกไปเก็บเห็ด

นางคิดมาตลอดว่าการเก็บเห็ดเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก ยามเห็นเห็ดกลุ่มเล็ก ๆ โผล่ขึ้นมาจากดินแล้วค่อยเขี่ยหาทีละดอกเช่นนี้ มันเป็นสิ่งที่ทำให้จางซิ่วเอ๋อรู้สึกประสบความสำเร็จเป็นพิเศษ

และมันยังทำให้จางซิ่วเอ๋อสามารถระงับความหงุดหงิดในใจไปได้ชั่วคราว

ครั้นใกล้ถึงตอนเที่ยง จางซิ่วเอ๋อก็หิ้วตะกร้าเห็ดกลับมา

ในตอนนี้เถี่ยเสวียนได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาไม่กล้าที่จะนอนต่อ หากเขายังหลับต่อไป เขาจะไม่สามารถนอนหลับได้ในเวลากลางคืน

จางซิ่วเอ๋อมองหาใบไม้ใบใหญ่หลายใบและวางลงบนพื้น จากนั้นนางก็วางเห็ดที่ทุกคนหามาได้ลงไปและเริ่มจัดหมวดหมู่

อันดับแรกต้องใช้มีดขูดดินที่ติดอยู่ตรงโคนและหยิบเศษใบไม้ใบหญ้าที่ติดบนดอกเห็ดออก

เถี่ยเสวียนมองอยู่ข้าง ๆ รู้สึกสนใจขึ้นมา “เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้านี่มันกินได้? ”

จางซิ่วเอ๋อเหลือบมองเถี่ยเสวียน “ของพวกนี้จะทำเป็นอาหารมื้อกลางวัน ถ้าเจ้ากลัวก็อย่ากินเลย”

เถี่ยเสวียนรีบยิ้มและพูดว่า “ข้าจะกลัวได้อย่างไร! ”

เขากังวลว่าเห็ดจะมีพิษก็จริง แต่ที่มากกว่านั้นคือเมื่อคิดถึงรสชาติอันอร่อยของอาหารที่จางซิ่วเอ๋อทำ เขาก็อดที่จะระริกระรี้ไม่ได้ ถึงเวลานั้นต่อให้มันเป็นยาพิษเขาก็คิดว่าตนเองคงไม่อาจอดใจไหว

จางซิ่วเอ๋อเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย นางไม่โกรธเถี่ยเสวียนอีกต่อไป

นางเลือกเห็ดพลางถามอย่างไม่ใส่ใจ “เกิดอะไรขึ้นกับหนิงอัน? ”

ทำไมก่อนหน้านี้ถึงบาดเจ็บร้ายแรงขนาดนี้ แม้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาเขาเหมือนจะอาการสาหัส แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เถี่ยเสวียนได้ยินดังนั้นก็ลังเลและพูดว่า “นี่… ข้าเกรงว่าข้าจะบอกเจ้าไม่ได้”

จางซิ่วเอ๋อถลึงตาใส่เถี่ยเสวียน “ถ้าพูดยากก็ไม่ต้องพูดแล้ว”

เถี่ยเสวียนพึมพำในใจ และพยายามหันหน้าไปทางอื่น

แต่เขายังคงเปิดปากพูด “หากเจ้าอยากรู้จริง ๆ เช่นนั้นเจ้าไปถามเจ้านายเองเถอะ ข้าเชื่อว่าเจ้านายจะบอกทันทีที่เจ้าถาม”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เอ็นดูความเป็นคนตรงของคุณชายเนี่ยจริง ๆ เลย แล้วก็อยากตบบ่าปลอบใจเถี่ยเสวียนเหลือเกิน

ไหหม่า(海馬)