ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 284 ผิดใจ
บทที่ 284 ผิดใจ
แม่เฒ่าจางได้ยินแบบนี้แล้วก็เดือดถึงขีดสุด “เจ้าจะบอกว่าคนตระกูลเถาไม่ผิด แต่ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้าใช่ไหม?”
จางต้าเหอรีบบอก “แม่ยายข้าจะออกหน้าให้เป่าเกิน เรื่องนี้ไม่มีอะไรผิดตั้งแต่แรก ส่วนตัวขาดทุนสองตัวอย่างแม่โจวและจางซานหยาร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว ตอนนี้ต่อให้ตายไปก็ไม่ผิดที่เราหรอก!”
แม่เฒ่าจางร้องไห้โวยวาย “ข้าเลี้ยงเจ้าเสียข้าวสุกจริง ๆ ตอนนี้ข้าไร้ประโยชน์แล้วเจ้าก็เข้าข้างคนนอก!”
“ท่านแม่ เลิกร้องไห้ได้แล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องในครอบครัวเรา ไม่ต้องให้คนอื่นมายุ่งหรอก จบเรื่องเสียเถอะ!” จางต้าเหอเอ่ยเสียงเข้ม
จะให้คนตระกูลเถาโดนมัดอยู่ตรงนี้จริง ๆ ไม่ได้ วันหน้าเขาจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอคนตระกูลเถา
“ท่านพ่อ ลุงสามกำลังจะบอกว่าให้พ่อเป็นคนไร้ทายาทไปเสียเถิด ต่อให้พวกเราได้รับความอยุติธรรมก็พูดอะไรไม่ได้” จางซิ่วเอ๋อมองจางต้าหูพร้อมกล่าว
แม้ว่าจางต้าหูจะเงียบไปพักใหญ่แล้ว แต่ขณะนี้เขากำลังหอบหายใจยกใหญ่ ดูก็รู้ว่าโมโหไม่เบา
จางซิ่วเอ๋อเห็นแม่เถายกจางต้าเหอออกมาก็รู้สึกหงุดหงิด
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางก็จะยกจางต้าหูออกมาบ้าง
จางซิ่วเอ๋อพูดประโยคนี้จบแล้วก็กลัวว่ายังมีน้ำหนักไม่พอ จึงมองแม่เฒ่าจางและเอ่ยขึ้นอีก “ท่านพ่อจะไม่ทำอะไรหน่อยหรือ? ท่านลุงสามไม่ได้รังแกแค่เรา แต่รังแกท่านย่าข้าด้วย! พ่อดูสิว่าย่าข้าถูกรังแกขนาดไหน!”
จางต้าหูเงยหน้าก็เห็นแม่เฒ่าจางที่ ‘น้ำตานองหน้า’
“จางต้าเหอ! เจ้าพูดจาแบบนั้นกับท่านแม่ของเราได้อย่างไร? แม่เราเลี้ยงเรามาจนเติบใหญ่ไม่ง่ายเลยนะ! เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับแม่! เรื่องเมียเจ้า เมียข้า ลูกข้า ข้าไม่ถือสาได้ แต่เจ้าทำแบบนี้กับท่านแม่! ข้า จางต้าหูนี่แหละจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอม!” จางต้าหูเดินเข้าไปชี้มือชี้ไม้ใส่จางต้าเหอ
จางซิ่วเอ๋อรู้ว่าตัวเองทำสำเร็จ นางทำให้จางต้าหูและจางต้าเหอเขม่นกันแล้ว
ต่อให้อีกหน่อยสองคนนี้คืนดีกัน จางต้าหูก็คงไม่เชื่อฟังจางต้าเหอทุกอย่างเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้ว
จางต้าเหอเห็นท่าทางร้องห่มร้องไห้ของแม่เฒ่าจางแล้วหงุดหงิดใจนัก ทำให้อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เวลานี้เห็นจางต้าหูเข้ามาอีก ยิ่งเดือดขึ้นไปใหญ่ จึงด่าออกไปยกใหญ่ทันที “จางต้าหู เจ้ามาเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีอะไรตอนนี้? เรื่องนี้เกิดเพราะนังตัวขาดทุนของบ้านเจ้าไม่ใช่รึ? หา! เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูด!”
“จางต้าเหอ! ข้าไม่สนเรื่องอื่น ข้ารู้แค่เจ้าทำเช่นนี้กับท่านแม่เราไม่ได้! เจ้าจะอกตัญญูเกินไปแล้ว!” จางต้าหูตำหนิอย่างมีน้ำโห
จางต้าหูไม่อาจด่าใครได้อย่างแพรวพราว เขาพูดประโยคนี้ออกมาได้อย่างจริงใจ เพราะในใจของจางต้าหูคิดแบบนี้จริง ๆ! เขารู้สึกว่าไม่ว่าเมื่อใด คนเป็นลูกชายก็ไม่ควรทำเช่นนั้นกับแม่ตัวเอง!
เขารู้สึกว่าจางต้าเหอทำเกินไป จางต้าเหออกตัญญู
ถ้าจางต้าหูจงใจพูดเช่นนี้ จางต้าเหออาจจะรู้สึกดีกว่านี้เมื่อได้ฟัง แต่ตอนนี้จางต้าเหอเห็นหน้าตาซื่อบื้อของจางต้าหูแล้วฉุนกึก
“จางต้าหู เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าคิดว่ามีแค่เจ้าใช่ไหมที่มีความเป็นมนุษย์? มีเจ้าคนเดียวใช่ไหมที่กตัญญู? ถ้าเจ้ากตัญญูจริงทำไมเจ้าไม่ออกไปหาเงินให้ท่านแม่ล่ะ! ของใช้ในบ้านเรารวมถึงเสื้อผ้าบนตัวเจ้า มีอะไรที่ซื้อโดยไม่ใช้เงินที่ข้าหามาบ้าง! ข้าน่ะหรืออกตัญญู? ถ้าข้าอกตัญญูก็ไม่มีใครกตัญญูแล้ว! เจ้าอย่าเอาแต่ทำท่าทำทางเป็นคนดีราวกับว่าตัวเองนั้นสุดแสนจะกตัญญูเลยดีกว่า! ยังจะมีหน้ามาชี้มือชี้ไม้ใส่ข้าอีก!” จางต้าเหอก็โมโหจนควบคุมสติไม่ได้แล้ว
ปกติแล้วคนอย่างจางต้าเหอมีสติดีมาก แต่ตอนนี้ต่อให้เป็นคนมีสติมากขนาดไหน พอถูกลากเข้ามาในเรื่องราววุ่นวายเช่นนี้ก็ต้องมีเลือดขึ้นหน้าบ้าง
จางต้าหูได้ยินคำพูดของจางต้าเหอแล้วไม่อยากจะเชื่อ “พี่สาม ทำไมพี่ถึงกลายเป็นแบบนี้?”
“ข้ากลายเป็นแบบไหน? ข้าจะบอกให้นะจางต้าหู ข้าทนเจ้าไม่ไหวมานานแล้ว! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ครอบครัวเจ้ามีแต่พวกตัวขาดทุน! ล้วนแต่หวังพึ่งเราในการใช้ชีวิต!” จางต้าเหอเอ่ยเสียงกราดเกรี้ยว
จางต้าเหอรู้สึกว่าตัวเองหาเงินได้เยอะขนาดนั้นกลับต้องแบ่งให้ครอบครัวจางต้าหูใช้ เช่นนั้นครอบครัวจางต้าหูก็ต้องรับใช้พวกเขาเสมือนเป็นบ่าวไพร่!
ลูกชายเขาผลักแม่โจวแล้วอย่างไร? คนเป็นเจ้านายสั่งสอนบ่าวไพร่ก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว จางต้าหูทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่เกินไปแล้ว!
จางต้าหูได้ยินแบบนี้แล้วเจ็บแปลบที่ใจ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองใช้เงินของจางต้าเหอ จึงรู้สึกว่าไร้จุดยืน
แต่จางต้าหูก็ยังอดพูดต่อไม่ได้ “ข้ายอมรับว่าข้าติดค้างเจ้า แต่ท่านแม่เราไม่ได้ติดค้างเจ้านะ! ท่านแม่เราคลอดเจ้าออกมาอย่างยากลำบาก! เจ้ากล้าดีอย่างไรพูดไม่ดีกับท่านแม่แบบนี้!”
เวลานั้นแม่เฒ่าจางมองจางต้าหูพลางเอ่ย “ต้าหู แม่แก่แล้วยังต้องมาเจอเรื่องทุกข์ใจเช่นนี้อีก แม่รู้แล้วว่าเจ้าต่างหากที่กตัญญูที่สุด!”
ที่แม่เฒ่าจางพูดแบบนี้ก็แค่ต้องการยั่วโมโหจางต้าเหอ นางไม่ได้หมายความตามที่พูดจริง ๆ
แต่พอจางต้าเหอได้ยินคำพูดแบบนี้ เขาก็รู้สึกใจเย็นวาบไปครึ่งดวง
“ท่านแม่! ท่านคิดว่าไอ้ซื่อบื้อนี่กตัญญูที่สุดใช่ไหม? ถ้าท่านคิดว่าเขากตัญญูที่สุดแม่ก็ไปอยู่กับเขาเถอะ! เราแยกบ้านกันอยู่ไปเลย!” จางต้าเหอโวยวาย
ก่อนหน้านี้ตอนที่จางต้าเหอคิดเรื่องแยกบ้านยังคิดเอาไว้ว่าจะใช้เงินที่บ้านแต่งภรรยาให้จางเป่าเกินก่อน แต่เวลานี้จางต้าเหอเดือดจนเลือดขึ้นหน้าแล้วเหมือนกัน ไม่ได้ไตร่ตรองก่อนพูดเลยสักนิด
ชั่วขณะที่จางต้าเหอพูดแบบนี้ออกมา ทุกคนในที่นี้อึ้งกันหมด
โดยเฉพาะแม่เฒ่าจาง นางตั้งสติอยู่นานถึงเอ่ยขึ้น “เวรกรรมอะไรของข้า! ทำไมข้าถึงใช้ชีวิตได้ล้มเหลวขนาดนี้ แก่แล้วยังต้องมาเจอเรื่องทุกข์ใจอีก ชาวบ้านทั้งหลายช่วยตัดสินให้ข้าด้วย ข้าเลี้ยงหมาสักตัวยังดีกว่าเลี้ยงลูกคนนี้ใช่หรือไม่! หมายังรู้จักเฝ้าบ้าน แต่ลูกชายที่ข้าเลี้ยงมาอย่างกับหมาป่า! จะกินเนื้อดื่มเลือดควักหัวใจของข้า!”
แม่เฒ่าพูดจบประโยคด้วยการลากเสียงยาว ทุกคนได้ยินแล้วก็เห็นใจขึ้นมาจริง ๆ
ไม่ว่าแม่เฒ่าจางจะไม่ดีขนาดไหน แต่ก็ไม่มีบ้านไหนที่ผู้ใหญ่ยังอยู่ลูก ๆ ก็แยกบ้านกันอยู่
และไม่ใช่การแยกบ้านธรรมดา ฟังจากที่จางต้าเหอพูดก็รู้ว่าเขาไม่อยากอยู่กับแม่เฒ่าจางแล้ว ต้องการไล่แม่เฒ่าจางไป
จางซิ่วเอ๋อได้ยินคำว่าแยกบ้านแล้วดีใจขึ้นมา ถ้าแยกบ้านกันได้ใช่ว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี แต่แม่เฒ่าจางอย่ามาอยู่กับพวกนางนะ!
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ประกาศแยกบ้านกันเรียบร้อย ถือว่าหมดเรื่องวุ่นวายในภายหน้าแล้วหนึ่ง
ไหหม่า(海馬)