ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน [更名为《冲喜娘子的锦绣田园》] - บทที่ 287 จบเรื่อง
บทที่ 287 จบเรื่อง
พูดมาถึงตรงนี้ ผู้ใหญ่บ้านซ่งก็มองแม่เฒ่าจางที่ออกอาการไม่ค่อยพอใจนัก “เจ้าเองก็พอเสียที!”
ถึงแม้วิธีจัดการของผู้ใหญ่บ้านซ่งจะไม่เป็นที่พอใจของทั้งสองฝ่ายเท่าใดนัก แต่นี่ก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว เวลานี้พวกนางได้แต่แค่นเสียงเย็นและถลึงตาใส่กัน
ผู้ใหญ่บ้านซ่งแย่งกำไลจากมือแม่เฒ่าจางมาและกล่าวเสียงก้อง “ทุกคนได้ยินกันหมดแล้วนะ เรื่องวันนี้เป็นไปตามนี้ล่ะ ตระกูลเถาต้องนำ 3 ตำลึงเงินกับอีก 100 เหรียญเพื่อแลกกำไลนี้คืนไป ถ้าตระกูลเถาไม่นำเงินมาภายใน 3 วัน ข้าจะเป็นคนบดกำไลนี้ให้แหลก นอกเหนือจากส่วนที่ต้องให้แม่เฒ่าจางแล้ว ที่เหลือข้าจะนำไปให้พวกเจ้าตระกูลเถา!”
“มีใครไม่พอใจอีกไหม ถ้าไม่มีก็ปล่อยพวกเขาไปแล้วแยกย้ายกันไปเสีย!” ผู้ใหญ่บ้านซ่งโบกมือพร้อมกล่าว กลางค่ำกลางคืนมีเรื่องกันเสียใหญ่โต เขาเองก็เหนื่อยก็ล้าแล้ว
หลังจากคนตระกูลเถาถูกปล่อยตัว บรรดาพี่ชายน้องชายพวกนั้นไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
เงินนี้มารดาของพวกเขาเป็นคนออก แต่เงินนี้ทุกคนกลับมีส่วนได้ส่วนเสีย
ผู้ใหญ่บ้านซ่งชำเลืองคนตระกูลเถาด้วยสายตาเย็นเยียบ “ถ้าพวกเจ้าจะอาละวาดกันต่อข้าก็ไม่เกรงกลัวอะไร ดูซิว่าใครจะอาละวาดได้หนักกว่ากัน ตระกูลซ่งของเราไม่ยอมให้ใครมารังแกง่าย ๆ หรอกนะ”
คนตระกูลเถาได้แต่ดับโทสะลง
“เราจะไปกันแล้ว พวกเจ้าสองคนมัวยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น? ไม่มาส่งเราอีก?” แม่เฒ่าเถาแค่นเสียงเย็นพูดพร้อมมองไปที่แม่เถาและจางต้าเหอ
ทีแรกแม่เฒ่าเถาต้องการออกหน้าให้แม่เถา ทว่าตอนนี้นางเองก็มีความโกรธแค้นอัดแน่นในใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เถาและจางต้าเหอ นางจะสูญเสียเงินมากมายขนาดนี้หรือ? ไม่ได้ พวกเขาจะเป็นคนออกเงินนี้ไม่ได้ นางต้องหาทางให้แม่เถาและจางต้าเหอออกเงินจำนวนนี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อน แม่เฒ่าจางต้องโมโหมากอย่างแน่นอนที่เห็นแม่เฒ่าเถาลากตัวจางต้าเหอและแม่เถาไป
แต่ตอนนี้แม่เฒ่าจางกำลังอารมณ์สำราญ ต่อให้ไม่ได้ 3 ตำลึงเงินที่เหลือนางก็พอใจแล้ว!
นี่มัน 22 ตำลึงเงินเลยนะ ต่อให้เอาแม่โจวและตัวขาดทุน 3 ตัวไปขายก็ไม่แน่ว่าจะได้ตำลึงเงินมากมายขนาดนี้!
ยิ่งคิดแม่เฒ่าจางยิ่งมีความสุข ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น เวลานี้นางไม่อยากไปคิดว่าคนอื่นจะเป็นอย่างไร
นางได้ตำลึงเงินมาก็เท่ากับมีทุกอย่างแล้ว!
แม่เถาและจางต้าเหอรีบตามคนตระกูลเถาไป
หลังจากออกจากหมู่บ้านมาอยู่ในที่ปลอดคนแล้ว เถาซานเหนียงชิงเอ่ยขึ้นก่อน “ท่านแม่ พรุ่งนี้ท่านต้องไปแลกกำไลข้าคืนมานะ!”
เถาเอ้อร์หันไปมองแม่เถาพลางกล่าว “เงินนี้เจ้าต้องเป็นคนออก! พวกเราพี่น้องไม่ออกให้หรอกนะ!”
แม่เถาร้อนรนขึ้นมาทันที “ข้ามีเงินที่ไหนเล่า?”
แม่เฒ่าเถาแค่นเสียงเย็น “ข้าไม่สน เจ้ากลับไปแล้วรีบหาทางเอากำไลของซานเหนียงคืนมาก่อน ส่วนยี่สิบกว่าตำลึงเงินที่เหลือพวกเจ้าต้องเขียนใบกู้ยืมเป็นลายลักษณ์อักษร ถือว่าติดหนี้พวกเรา พวกเจ้าต้องหามาคืนพวกเรา!”
แม่เถาตาเบิกกว้าง “อะไรนะ ข้าต้องออกตำลึงเงินทั้งหมดนี้เองหรือ?”
แม่เถารู้สึกผิดอยู่ในใจบ้าง นางคิดว่าจะให้ไปแลกกำไลของเถาซานเหนียงคืนมาใช่ว่าจะไม่ได้ แต่นั่นคือขีดจำกัดของนางแล้ว นางรู้สึกว่าที่ทำให้ก็เพราะเห็นว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน
แต่นางคิดไม่ถึงว่าคนตระกูลเถาจะให้พวกนางออกเงินจำนวนนี้ด้วย
“พวกเจ้าไม่ออกแล้วจะให้ข้าออกหรือไร” แม่เฒ่าเถาถามกลับตาขวาง
จางต้าเหออดพูดไม่ได้ “ท่านแม่ จะให้เราออกเงินจำนวนนี้ได้อย่างไร? เรื่องอะไรต้องให้เราออกเงินด้วย? พวกท่านเป็นคนลงมือแบบไม่ดูน้ำหนักมือจนพวกนั้นบาดเจ็บเองนะ”
“นั่นก็ทำไปเพื่อพวกเจ้าไม่ใช่รึ ถ้าไม่ใช่พวกเจ้าแม่จะไปก่อเรื่องรึ?” เถาต้าก็ไม่พอใจ รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองต้องเจอเรื่องเลวร้ายไปเสียเฉย ๆ ไม่พอ ยังต้องออกเงินให้ลูกสาวในบ้านที่ออกเรือนไปแล้วด้วย! น่าหงุดหงิดเสียจริง!
“ต่อให้พวกเจ้าจะเอาเงินพวกเราก็ไม่มีนี่! ตอนนี้พวกเรายังไม่แยกบ้านกัน เงินทั้งหมดอยู่ที่แม่สามีข้า!” แม่เถายืนยันจนถึงท้ายสุดเลยว่าไม่มีเงิน
เถาซานเหนียงอดแค่นเสียงไม่ได้ “นี่ซื่อเหนียง เจ้าพูดเช่นนี้ไม่ค่อยถูกนะ? เจ้าไปหลอกคนตระกูลจางยังพอได้ พวกเราหรือจะไม่รู้ว่าเจ้าเป็นคนอย่างไร? เงินที่จางต้าเหอหามาเจ้าเอาไปให้แม่เฒ่าจางหมดเลยจริง ๆ เหรอ? เจ้าแอบออมเงินไว้เองตั้งเท่าไรเจ้าลืมแล้วรึ? รีบนำเงินนั้นออกมาซะ!”
เถาซานเหนียงเองก็ไม่สบอารมณ์เท่าใด เป็นลูกสาวที่ออกเรือนเหมือนกัน เรื่องอะไรเถาซื่อเหนียงถึงได้ใช้เงินของที่บ้านไปก้อนใหญ่ขนาดนั้น?
จางต้าเหอยอมควักเงินให้ที่ไหน ไม่รอให้แม่เถาพูดอะไรเขาก็แทรกขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “บอกแล้วไงว่าเราไม่มีเงิน!”
“เจ้าโวยวายใส่ใครวะ! เจ้าเอาอะไรมาแข็งกร้าวขนาดนี้ เจ้าแข็งกร้าวนักไม่โมโหใส่แม่เจ้าล่ะ! มาโมโหใส่เราทำไม!” เถาต้าโวยวาย
พี่น้องตระกูลเถากำลังโมโห เวลานี้แล้วจางต้าเหอยังทำท่าทำทางเช่นนี้อีก หาเรื่องใส่ตัวชัด ๆ
หลังจากนั้นสามพี่น้องตระกูลเถาก็สั่งสอนจางต้าเหอไปอย่างหนัก
ตอนจางซิ่วเอ๋อเห็นจางต้าเหอและแม่เถาตามคนตระกูลเถาไปก็เดาจุดนี้ได้แล้ว
เงินบ้านใครก็ใช่ว่าลมพัดมาให้ ในหมู่บ้านแบบนี้เงินจำนวนนั้นไม่น้อยเลย! คนตระกูลเถาจะยอมเลิกราง่าย ๆ ได้อย่างไร?
เรื่องนี้ใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ จริง ๆ!
มาพูดถึงจางซิ่วเอ๋อที่กำลังพูดกับผู้ใหญ่บ้านซ่ง “ขอบคุณท่านผู้ใหญ่บ้านด้วยนะเจ้าคะ”
ผู้ใหญ่บ้านซ่งมองจางซิ่วเอ๋ออย่างชื่นใจ เขารู้สึกว่าจางซิ่วเอ๋อเป็นเด็กดี ไม่เหมือนกับแม่เฒ่าจางที่เนรคุณ!
แม่เฒ่าบ้านซ่งแค่นเสียงและเหลือบมองจางซิ่วเอ๋อ
จางซิ่วเอ๋อกระพริบตาและบอก “สักวันข้าจะไปขอบคุณท่านป้าที่บ้านท่านเป็นอย่างดีเลย ถึงตอนนั้นท่านป้าอย่าไล่ข้านะ”
จางซิ่วเอ๋อพูดมาถึงท้ายสุดได้กลั้วเสียงหัวเราะ ให้ผู้อื่นรู้ว่าประโยคหลังเป็นเพียงการหยอกล้อ
แม่เฒ่าซ่งได้ยินดังนั้นจึงสบายใจขึ้นมาในบัดดล “ประตูบ้านข้าก็เปิดอยู่ เจ้าอยากมาก็มาสิ!”
แม่เฒ่าซ่งคำนวณในใจ ทุกครั้งที่จางซิ่วเอ๋อมาบ้านตัวเองมีของมาฝากทุกครั้ง ครั้งนี้ช่วยพวกเขาไว้ขนาดนี้จางซิ่วเอ๋อคงไม่มามือเปล่าหรอกใช่ไหมเล่า?
ถึงแม้สุดท้ายแล้วเงินพวกนั้นจะเข้ากระเป๋าแม่เฒ่าจาง โดยที่จางซิ่วเอ๋อไม่ได้อะไร แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไล่คนตระกูลเถาไปให้
แม่เฒ่าซ่งรู้สึกว่าตามวิธีการปกติของจางซิ่วเอ๋อต้องนำของมาขอบคุณตอบแทนด้วยตัวเองอย่างแน่นอน
เวลานี้ไม่ต้องพูดเรื่องที่จางซิ่วเอ๋อเป็นแม่ม่ายที่ชื่อเสียงไม่ค่อยดีนัก ต่อให้ชื่อเสียงของจางซิ่วเอ๋อแหลกเหลว ขอเพียงจางซิ่วเอ๋อมีของให้ แม่เฒ่าซ่งก็จะเปิดประตูต้อนรับอยู่ดี!
“ท่านย่า ท่านต้องจ่ายค่ารักษาของแม่ข้าหรือเปล่า?” จางซิ่วเอ๋อเอ่ยขึ้น
จางซิ่วเอ๋อรู้ว่าตัวเองขอเงินนี่มาไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้นางก็อยากกลั่นแกล้งให้แม่เฒ่าจางหงุดหงิดใจบ้าง
การร่วมมือกับแม่เฒ่าจางเพื่อต่อกรกับคนตระกูลเถาเมื่อครู่นี้ ไม่ได้หมายความว่าจางซิ่วเอ๋อจะชอบแม่เฒ่าจาง
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
ยี่สิบตำลึงเงินจะไปหาคืนมาได้ในกี่วันกันน้า
คนอย่างแม่เฒ่าจางมันต้องแกล้งกลับต่อหน้าทุกคน
ไหหม่า(海馬)