ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 531
บทที่ 531 ภัยพิบัติมาเยือน
หลังจากที่เฉินเกอฟื้นขึ้นมา นอกจากจะช่วยหยางเสว่ไว้แล้ว
ยังติดต่อไปหาเวินโป๋ สั่งให้พวกเขารีบตามมา
โดยสั่งให้เวินโป๋ใช้วิธีที่เร็วที่สุด ซึ่งก็คือใช้เทียนหวางของสำนักจิต สามารถทำให้ทั้งตระกูลโม่กลายเป็นลูกไก่ในกำมือ เพราะเฉินเกอจะไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว
“เจ้าสำนักน้อย ยังมีอีกไม่กี่คนหนีรอดไปได้ครับ รู้ตำแหน่งของพวกเขาแล้วครับ！”
เวินโป๋กล่าว
“ดีมาก เตรียมการให้เสร็จสรรพ ผมจะให้พวกเขาสัมผัสถึงรสชาติที่เรียกว่า ความสิ้นหวัง！”
ในร่างเฉินเกอเต็มไปด้วยคราบเลือด เขาเหลียวหลังกลับไปมองคฤหาสน์ตระกูลโม่ที่ถูกเผาไหม้
มุมปากยกขึ้นเป็นรูปเรีเดียน ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายนั่นเอง
ทำให้หัวใจของเวินโป๋เต้นตุ๊บๆต่อมๆ
ตามหลักแล้ว เจ้าสำนักน้อยกินเลือดทิพย์แล้วก็น่าจะควบคุมตัวเองได้นะ แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เจ้าสำนักน้อยทำให้ผมมีความรู้สึกแปลก
ในตัวของเขามีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้นมา
และสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย！
“หา！”
และในเวลานี้ มีเสียงกรีดร้องของหยางเสว่ดังขึ้นมา……
ไฟลุกโชติช่วงตลอดทั้งคืน
เพราะตั้งอยู่ที่หลงเจียง
บวกกับเพิ่งผ่านพ้นฤดูหนาวมา
เช้าวันรุ่งขึ้นจึงหนาวเหน็บเข้ากระดูก
“คุณชายโม่หยู ดื่มน้ำหน่อยครับ！”
โม่หยุนชานเอาถุงนอนออกมายื่นให้โม่หยูที่มีสีหน้าซีดขาว
โม่หยูได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่างกายอ่อนแอยิ่งนัก
พวกเขาหนีมาตลอดทั้งคืน
การติดต่อสื่อสารได้ถูกคนอื่นตัดทิ้งไปแล้ว
สิ่งที่ทำให้พวกเขาไม่น่าเชื่อก็คือ หลังจากผ่านไปเพียงหนึ่งคืน รถในหลงเจียงเหมือนจะน้อยลงไปมากทีเดียว
คิดอยากจะหารถสักคันหนึ่งนั่งก็แสนจะยากเย็น
ไม่ง่ายเลยที่จะมีรถหรูผ่านมาหนึ่งคัน
โม่หยุนชานรีบไปโบกรถ
ตอนนี้พวกเขาจำเป็นต้องหาที่ปลอดภัยหลบซ่อนเสียก่อน จนกว่าผู้นำของพวกเขาจะกลับมา
และเมื่อรถได้จอดลง
หยางเสว่ที่หน้าซีดขาวได้ลงมาจากรถ
“ที่แท้ก็คือคุณหยางนี่เอง ดีจังเลยครับ ตอนนี้คุณชายรองได้รับบาดเจ็บสาหัส เร็วครับ ใช้รถของคุณพาคุณชายสองไปจากที่นี่กันครับ！”
โม่หยุนชานรีบกล่าว
“ฉัน……เกรงว่าจะไม่สะดวก！”
หยางเสว่กล่าว
“อะไรนะ？”
โม่หยุนชานประหลาดใจ
จากนั้นถึงเห็นมีเฮลิคอปเตอร์สิบกว่าลำบินวนอยู่บนท้องฟ้า
“มีร้านอาหารอยู่ด้านหน้าไม่ไกลนัก พวกคุณสามารถไปพักผ่อนที่นั่นได้！”
หยางเสว่พูดพลางแอบโยนเงินจำนวนหนึ่งไว้ให้พวกเขา
จากนั้นก็ขึ้นรถรีบจากไป
“พวกเขาจงใจจะให้พวกเราทรมานตาย ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ตั้งแต่แรก ผมกับคุณพ่อก็จะทำลายตระกูลเฉินให้สิ้นซากไปเลย”
“คุณชายรอง คุณอย่าเพิ่งพูดอะไรเลยครับ ตอนนี้ร่างกายของคุณบำรุงพักผ่อน ผมจะพาคุณไปกินของลงท้องและไปทำแผลนะครับ！”
โม่หยุนชานกล่าว
จากนั้นพวกเขาทั้งหลายไปร้านอาหารแห่งหนึ่ง
และพวกหยางเสว่ก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน
เพียงแต่หยางเสว่ไม่กล้าคุยกับคนของตระกูลโม่แล้ว
“รีบกินเลยครับ ผู้นำน่าจะใกล้ถึงหลงเจียงแล้วครับ หากผ่านช่วงนี้ไปได้ พวกเราก็จะมีความหวังที่จะอยู่รอดได้ครับ！”
โม่หยุนชานรีบกล่าว
คนทั้งกลุ่มเริ่มกินอยู่ตะกละตะกลาม
และในเวลานี้ ประตูร้านอาหารได้เปิดออก
มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา
ทำให้คนของตระกูลโม่หลายคนต้องตัวสั่นเทา จนไม่กล้ากลืนกับข้าวที่อยู่ในปากเลยทีเดียว！
“เชิญนั่งครับเจ้าสำนักน้อย！”
มีลูกน้องลากเก้าอี้เตรียมพร้อม เฉินเกอค่อยๆนั่งลง
ส่วนหยางเสว่ที่อยู่ข้างๆกำลังจ้องมองเฉินเกออยู่
มีน้ำตาอาบเต็มหน้า แต่ไม่กล้าพูดอะไร
เฉินเกอในตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
ใช่แล้ว เขาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว
ตอนนี้เขาเหมือนคุณชายมาก ซึ่งเป็นคุณชายที่ทำเรื่องอย่างโหดร้าย
หุหุ พูดแล้วก็แทงใจดำยิ่งนัก ตอนที่หยางเสว่อยู่กับเฉินเกอเมื่อก่อน เคยฝันเฟื่องว่าสักวันหนึ่งเฉินเกอจะกลายเป็นเศรษฐี กลายเป็นคุณชายที่สามารถสั่งการได้ทุกเรื่อง
แต่วันนี้ เฉินเกอกลายเป็นเช่นนั้นแล้ว ไม่เป็นคนที่ตนรังเกียจและรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าอีกต่อไป
เพราะอะไรกัน แม้กระทั่งตนก็ยังรู้สึกกลัวเขาเลย
บัดนี้ หยางเสว่ไม่กล้าพูดแม้แต่คำเดียว
ก้มหน้ามองพื้น
“คุณชายเฉิน ทำไมต้องแกล้งกันอย่างนี้ด้วย ตระกูลโม่ของพวกเราเกินเลยจริงๆ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาทรมานและเหยียบหยามกันขนาดนี้มั้ง！คุณชายเฉิน ให้พวกเราตายเลยจะดีกว่า？”
โม่หยุนชานยืนขึ้นมาพูด
ส่วนเฉินเกอกำลังจับเล่นกาน้ำชาอยู่ ไม่ได้เงยหน้าตอบแต่อย่างใด
“ผมขอสู้กับคุณ！”
ชายหนุ่มคนหนึ่งทนความย่ำยีไม่ไหว คิดจะลุกขึ้นไปสู้
แต่กลับถูกเวินโป๋สั่งให้ลูกน้องจัดการเอาง่ายๆ
“ใช่แล้ว เท่าที่ผมได้รับรายงานมา ตอนนี้โม่ฉางคงได้กลับมาถึงหลงเจียงแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานคงตามมาถึงที่นี่แล้ว！”
เฉินเกอพูดด้วยรอยยิ้ม
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โม่หยูกับโม่หยุนชานต่างก็รู้สึกดีใจ
ในที่สุดก็มีความหวังสักที
ผู้นำกลับมา ซึ่งมีเพียงผู้นำเท่านั้นที่มีสามารถต่อกลอนกับเฉินเกอได้
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้างั้นคุณชายเฉินก็ต้องสู้กับผู้อาวุโสรองแห่งตระกูลโม่แล้ว ซึ่งก็คือโม่ฉางคงที่เป็นตระกูลโม่ผู้นำในหลงเจียง！ตอนนี้คุณฆ่าคนตั้งมากมาย ก็ถึงเวลาที่ต้องชดใช้เสียที！”
โม่หยุนชานกล่าว
ส่วนโม่หยูสะกิดแขนของโม่หยุนชาน ได้ยินว่าพ่อของตนจะมาแล้ว โม่หยูจึงรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างเห็นได้ชัด
เขาสาบานว่า เขาจะให้ตระกูลเฉินชดใช้เป็นร้อยเท่า
“เสียดาย พวกคุณคงไม่ได้เห็นภาพนี้แล้ว ที่ผมมาหาพวกคุณก็อยากจะบอกพวกคุณว่า ตอนนี้อิ่มหนำสำราญกันแล้วก็ถึงเวลาที่จะจัดการตัวเองเสียที……”
เฉินเกอยิ้มเย้ยหยัน
ส่วนหนังตาของโม่หยุนชานกระตุก
โม่หยูก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
รออีกสักนิด คุณพ่อก็จะกลับมาถึงแล้ว เพียงแค่สักครู่เท่านั้น
แต่ทว่าตอนนี้ เฉินเกอให้พวกเขาฆ่าตัวตาย
ความหวังทั้งหมดจึงได้มลายหายไปในพริบตา！
ส่วนโม่หยุนชานก็รู้สึกคิดผิดมาก
ทำไมต้องมีเรื่องบาดหมางกับเฉินเกอด้วย ทำไมกัน！
ถ้าวันนั้นไม่พาคนไปที่เทือกเขาอันหลิงก็คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นหรอก
ฆ่าตัวตายเสียดีจะกว่าให้เฉินเกอลงมือฆ่าเอง！
เพราะจะได้มีศักดิ์ศรีหลงเหลืออยู่บ้าง……
หลังจากจัดการเสร็จ พวกเฉินเกอก็เดินออกจากประตูไป
“เฉินเกอ！”
ในเวลานี้ หยางเสว่เรียกเฉินเกอให้หยุดเดิน
“มีอะไร？”
“คุณ……ต่อจากนี้คุณจะไปจัดการกับตระกูลหลงใช่ไหม？”
หยางเสว่พูดด้วยเสียงร้องไห้สะอื้น
“อืม！”
เฉินเกอพยักหน้า
“ฉันขอร้องคุณ……”
เธอเพิ่งเริ่มพูดก็ถูกเฉินเกอยกมือห้ามไว้
“ผมสั่งให้คนไปปูฐานธุรกิจให้คุณที่มณฑลซีหนานแล้ว มันเพียงพอที่จะทำให้อยู่ดีกินดีอย่างไม่ต้องกังวลไปหลายชั่วอายุคนเลย คุณไปอยู่ที่นั่นเถอะ คุณไม่ต้องยุ่งเรื่องต่อจากนี้แล้ว！”
เฉินเกอยกมือขึ้นส่งสัญญาณ
ก็มีลูกน้องเอาสัญญาออกมาหนึ่งฉบับทันที
เฉินเกอมองหยางเสว่แวบหนึ่ง แล้วค่อยๆเช็คน้ำตาบนหน้าหยางเสว่
“ถือสัญญาไว้ดีๆ ไปใช้ชีวิตให้มีความสุขนะ！ผมไม่มีทางกลับไปเหมือนเดิมแล้ว！”
เฉินเกอกล่าว
“ลาก่อน！”
พูดจบ เฉินเกอก็ก้าวเท้าเดินออกไป
หยางเสว่คิดอยากจะพูดอะไรบ้าง
เธออยากติดตามเฉินเกอไปทุกที่
แต่เมื่อมองแผ่นหลังที่แน่วแน่ของเฉินเกอ หยางเสว่จึงได้แต่ปิดปากยืนร้องไห้อยู่ที่เดิม……
“ไม่！！！！”
และหน้าประตูคฤหาสน์ตระกูลโม่
มีคนกลุ่มหนึ่งมาอย่างหนาแน่น
และเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ชายชราคนหนึ่งจึงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
มือสองข้างของเขากำหมัดไว้แน่นจนเห็นเส้นเอ็น
ความอาฆาตพยาบาทกระจายไปทั่วเรือนร่าง
“ใครเป็นคนทำ？ใครเป็นคนทำ？”
เขาดึงคนที่รอดชีวิตคนหนึ่งขึ้นมาตวาดถาม
“คือ……คือเฉินเกอแห่งตระกูลเฉินครับ เขาเป็นคนทำลายตระกูลโม่ ผู้นำครับ ผมกระโดดลงบาดาลถึงได้รอดชีวิตมาครับ！”
ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงร้องไห้
“เฉิน……เฉินเกอ？มันเป็นไปได้ยังไง？