ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 543
บทที่ 543 เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันในหนึ่งปี
เฉินเกอจมอยู่กับมัน ไม่ทันได้รู้สึกตัวก็ผ่านไปแล้วถึงเจ็ดวัน
ปัง！
ตามมาด้วยรอยแตกของหินขนาดใหญ่
พั่วจวินยังคงวนเวียนอยู่บนท้องฟ้า
เมื่อความคิดของเฉินเกอเคลื่อนไหวอีกครั้ง มันถึงค่อยบินกลับมาที่มือของตน
“พั่วจวินเดิมมีพลังโจมตีที่รุนแรง ความแข็งแกร่งของมันก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าปรมาจารย์คนหนึ่ง บวกกับฉันที่เป็นปรมาจารย์ครึ่งระดับในตอนนี้ หากพบกับโม่ชางหลงเข้าให้ ก็น่าจะต่อสู้กับเขาได้! ”
เฉินเกอกล่าวในใจ
สำหรับการใช้ใบมีดยาวทั้งสามประเภทที่แสดงอยู่บนพั่วจวิน เฉินเกอเชี่ยวชาญกับมันแล้ว แต่เฉินเกอไม่ชอบอาวุธอย่างดาบยาวมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับมันเท่าไหร่”
เขาอยู่บนภูเขานานมากแล้ว
เฉินเกอกำลังมองหาโลงศพอมตะ
เขาไม่ล่าช้าอีกต่อไป และออกเดินทางต่อไปยังทางตะวันตกเฉียงเหนือ
โชคดีที่ในตอนเย็น ในที่สุดเฉินเกอก็เดินออกจากป่าอันไม่สิ้นสุดบนภูเขาได้
เขามาถึงเมืองเล็กๆ
ที่นี่ มีร่องรอยของทะเลทราย เมื่อสอบถามผู้คนในเมืองเล็กแห่งนี้ เขาก็พบว่าตอนนี้ตนเองมาถึงขอบทะเลทรายทางตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว
คล้ายกับตำแหน่งที่เฉินเกอคาดการณ์ไว้
เนื่องจากในตอนนี้ขณะที่เฮลิคอปเตอร์ตก เขาใกล้จะมาถึงทางตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว บวกกับตนเองก็เดินทางมาอย่างยาวนานยิ่ง
เฉินเกอหาโรงแรมแห่งหนึ่งในเมือง จากนั้นจึงซื้อเสื้อผ้าที่เหมาะสมสักสองสามชิ้น และพักผ่อนลงชั่วคราว
เพิ่งซื้อของเสร็จ
เขากลับได้ยินเสียงร้องดังขึ้นจากมุมหนึ่งของเมือง
“พวกคุณต้องการอะไร? ”
“ไม่มีอะไร เห็นสาวงามจากต่างถิ่นสองคน พวกเราก็แค่อยากจะเชิญมาดื่มสักแก้วสองแก้ม แสดงความชื่นชม!”
“พวกแกหลีกไป!”
ผู้หญิงหนึ่งในนั้นผลักผู้ชายเหล่านั้นออก และคิดจะจากไป
“เฮ้เฮ้เฮ้! อย่าเพิ่งไปสิคนสวย!”
โดนผู้ชายเหล่านั้นมาขวางเอาไว้อีกแล้ว
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเพราะพวกเขาเห็นผู้หญิงสวยถึงสองคนอีกทั้งยังมาจากต่างถิ่น ดังนั้นจึงมีความคิดบางอย่าง
เรื่องแบบนี้ อาจกล่าวได้ว่าเป็นเรื่องธรรมดา
แต่วินาทีนี้ฝีเท้าของเฉินเกอกลับหยุดลง
“ทำไมถึงได้คล้ายเสียงของเธอ?”
ใช่ ยิ่งได้ฟัง เฉินเกอก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงมากเท่านั้น
ดังนั้นเฉินเกอจึงเดินตามเสียงมาและหยุดลงที่มุมหนึ่ง
เมื่อเขามองดู หนังตาก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย
เธอมาที่นี่ได้ยังไง?
เฉินเกอประหลาดใจ
แต่เขาเห็นว่ามีผู้ชายสองสามเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
เฉินเกอขมวดคิ้ว จากนั้นจึงเดินตรงเข้าไป
“เพี๊ยะ!”
วัยรุ่นเหล่านั้นกำลังเตรียมตัวใช้กำลังลากไป
ในขณะนี้ เขาถูกคนตบไหล่เอาไว้
เมื่อมองย้อนกลับไป ก็มองเห็นเป็นผู้ชายสวมหมวกและหน้ากากคนหนึ่ง
“เด็กน้อย ผู้คุมคนไหนทุจริตถึงได้ปล่อยนายออกมา? อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”
เด็กหนุ่มเอ่ยเตือนอย่างเย็นชา
“ปล่อยพวกเธอไป! ”
เฉินเกอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไป
“อยากเล่นบทฮีโร่กอบกู้สาวงาม? ฉันว่านาย….อ๊าก!!!”
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เฉินเกอก็บีบข้อมือของเขาโดยตรง
ในพริบตา เสียงกระดูกร้าวก็ดังขึ้น
หลายคนที่เหลือเมื่อมองเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี จึงเริ่มลงมือ
ปึกปึกปึก!
ในไม่ช้า หมัดหลายหมัดก็พุ่งเข้าใส่หน้าอกของเฉินเกอ
แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ทำไมผู้ชายเหล่านั้นถึงได้กำหมัดของตนและกรีดร้องดังขึ้น
หมัดที่ชกลงไปอย่างรุนแรงเมื่อครู่นี้ ราวกับกำลังชกลงบนภูเขาใหญ่ จนทำให้พวกมันรู้สึกราวกับกระดูกกำลังจะแตก
ทุกคนมองเฉินเกอด้วยความหวาดกลัว
ร่างกายแบบนี้คืออะไร?
“หากยังไม่ไป พวกนายตาย!”
เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา
ในเวลาเดียวกัน บางคนกลืนน้ำลายลงเอื๊อก ในขณะที่อีกหลายคนปิดข้อมือของตนเองไว้และหนีไปด้วยความสับสน นั่นเพราะพวกเขาเพิ่งอ่านอารมณ์จากดวงตาของเด็กหนุ่มนั่น คือเจตนาฆ่า! มันช่างน่าหวาดกลัวเข้ากระดูก
จนพวกเขาต้องวิ่งหนีไปด้วยความตกใจ
หญิงสาวทั้งสองมองเฉินเกอด้วยความขอบคุณ
เฉินเกอกดปีกหมวกลง
“ขอบคุณพี่ชาย!”
หญิงสาวกล่าว
เฉินเกอส่ายหัว “ไม่เป็นไร พวกเธอรีบกลับไปเร็วๆ เถอะ ”
เขากล่าวพร้อมกับก้มหน้าลง
ในขณะที่เฉินเกอกำลังจะหันหลังกลับและจากไป
“โอ้ย เท้าของฉัน! ”
หญิงสาวหนึ่งในนั้นเอามือปิดข้อเท้าของตัวเองไว้ เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้ขัดขืนเมื่อครู่นี้ทำให้เธอเท้าแพลง
“เป็นอะไรไหม?”
“เป็นอะไรไหม? ”
เฉินเกอและหญิงสาวอีกคนนั่งยองๆ พร้อมกันแล้วเอ่ยถาม
แต่กลับเป็นหญิงสาวเท้าแพลงที่ประหลาดขึ้นมาใจเล็กน้อย
“ฉันโอเค แต่แค่มันเจ็บมาก เหมือนจะเดินไม่ได้! ”
หญิงสาวกล่าว
“งั้นแบบนี้แล้วกัน ฉันประคองคุณเอง! ”
สวมใส่แว่น ท่าทางดูดี หญิงสาวที่ให้ความรู้สึกราวกับหญิงสาวจากตระกูลชั้นสูงเอ่ยขึ้นอย่างเร่งรีบ
แต่ว่า เห็นได้ชัดว่าข้อเท้าของเธอบาดเจ็บมากเกินไป
หลังจากก้าวไปไม่กี่ก้าว เธอก็ขยับต่อไปไม่ได้
“จะต้องเดินไปถึงไหน ผมช่วยคุณก่อนได้!”
เฉินเกอเอ่ย
“อืมอืม แต่ว่าพี่ชาย คุณช่วยแบกเธอกลับที่พักที่พวกเราอยู่ก่อนได้ไหม ฉันกลัวว่าอีกเดี๋ยว คนพวกนั้นจะกลับมาอีก! ”
หญิงสาวสวมแว่นพูดขึ้นอย่างอ่อนนุ่ม
“ไม่มีปัญหา! ”
พูดจบ เขาก็แบกเธอขึ้นมา
พูดตามตรง การแบกเธออีกครั้ง ยังคงทำให้เฉินเกอมีความรู้สึกมากมาย
“คุณกำลังจะไปไหน? ”
“โรงแรมเป่ยชาง! ”
“บังเอิญจริง ฉันเองก็อยู่ที่นั่น! ”
“พี่ชาย คุณมาเที่ยวเหรอ?”
“ใช่!”
“พวกเธอล่ะ มองดูแล้ว ดูเหมือนนักข่าว! ”
เฉินเกออดฝืนหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
ทั้งงสองสาวตกใจขึ้นมาพร้อมกัน “คุณ….คุณรู้ได้อย่างไรว่าเราเป็นนักข่าว?”
“ดูจากนิสัยท่าทางของพวกคุณแล้วเหมือนมาก!”
เฉินเกอเอ่ย
“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณน่าสนใจมาก! ”
หญิงสาวสวมแว่มท่าทางสง่าเอ่ยขึ้ย
“พี่ชาย คุณมาจากไหนหรือ?”
หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังของเฉินเกอเอ่ยถาม
“หืม? สำคัญหรือ”
“ไม่ไม่ไม่ ฉันแค่คิดว่าคุณดูเหมือนเป็นเพื่อนในสมัยก่อนของฉัน เพียงแต่ว่า เขาไม่ได้แข็งแกร่งเท่าคุณ และไม่ได้เก่งกาจเท่าคุณ! ”
หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังกล่าว
จากนั้นเธอก็เอ่ยเสียงเบา “ฉันจำได้ชัดเจน ว่าครั้งหนึ่งฉันเองก็เคยข้อเท้าแพลง เฮอๆ นั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้พบกัน อีกทั้งเขาก็แบกฉันเอาไว้บนหลังของเขา! ”
“เขาเป็นแฟนของคุณหรือ? น้ำเสียงของคุณ ดูเหมือนจะมีความรู้สึกพิเศษบางอย่าง!”
ใบหน้าของเฉินเกอแดงขึ้นเล็กน้อย
“ฮ่าฮ่า ฉันไม่ได้โชคดีขนาดนั้น ได้เป็นแฟนกับเขา! ”
หญิงสาวกล่าว
“มีอะไรโชคดีโชคไม่ดีกัน เป็นเขาที่ไม่ได้โชคดีต่างหาก ยิ่งไปกว่านั้น คุณสวยขนาดนี้ คิดจะหาแฟนสักคนจะหาไม่ได้หรือไง?”
เฉินเกอเอ่ย
“ใช่ พี่ชายพูดถูก ฉันเองก็ไม่ควรจะดูถูกตัวเอง พวกเราไม่ได้ติดต่อกันมาปีนึงแล้ว สมควรที่จะลืมเขาได้แล้ว หาใหม่อีกสักคน!”
สาวแว่นที่อยู่อีกด้านหนึ่งเอ่ย
หญิงสาวที่อยู่บนหลังส่ายหัว “เขา ไม่ใช่คนที่ฉันคิดจะปล่อยวางก็วางลงได้!”
“เฮ้อ จะพูดกับเธอยังไงดี!”
สาวแว่นพูดไม่ออก
ส่วนเฉินเกอ ก็ไม่มีคำพูดใดๆ อีกแล้ว
ไม่นานนัก ก็มาถึงโรงแรม
ชั้นหนึ่งของโรงแรมเป็นร้านอาหาร
มีกลุ่มคนกำลังทานอาหารอยู่ในนั้น
และมองเห็นว่าหญิงสาวทั้งสองคนกลับมาแล้ว
พวกเธอน่าจะรู้จักกันหมด และรีบวิ่งเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้น เท้าบาดเจ็บหรือ?”
ผู้อาวุโสที่เป็นหัวหน้าถามขึ้นมาเช่นกัน
“ฉินหยา เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
และชายหนุ่มคนหนึ่งในนั้น เวลานี้กำลังแสดงความใส่ใจมาถึงตัวของเฉินเกอ
เขาเอ่ยกับเฉินเกอที่กำลังแบกหญิงสาว
ชายหนุ่มคนนี้ สวมชุดสูทรองเท้าหนัง มองดูแล้วเป็นคนสุภาพมีเอกลักษณ์
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? ทำไมถึงให้เขาแบกไว้?”
ชายหนุ่มมองดูเฉินเกออีกครั้ง ใบหน้ามีประกายความหึงหวงอย่างรุนแรงพาดผ่าน