ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 627

บทที่ 627 รถติดแล้ว

“เป็นไปไม่ได้ เขาบอกว่าเขาจะมา ฉันเองก็คิดข้อนี้เหมือนกัน แล้วจึงได้นัดกับเขาไว้ว่า เจอกันที่ประตูด้านหน้าของโรงแรม”

เฉินหนาน ถือได้ว่า เป็นผู้หญิงที่ถูกจัดอยู่ในประเภทสวยเลยทีเดียว

อีกอย่าง เวลาที่เธอคิดอะไร ก็ค่อนข้างที่จะรอบคอบ

ซึ่งเป็นอย่างที่เหยาหยวนหยวนนั่นได้บอกเอาไว้ว่า เฉินเกอคงไม่เคยมาโรงแรมห้าดาวที่ใหญ่โตขนาดนี้ และก็คงจะกลัวด้วย ดังนั้น เฉินหนานเลยบอกกับเขาว่าจะรอเขาที่หน้าโรงแรม แล้วค่อยเดินเข้าไปพร้อมกัน

แต่เวลาที่นัดเจอกันนั้น คือช่วงเช้าตอนเก้าโมง และเวลาตอนนี้ก็เก้าโมงสี่สิบแล้ว เฉินเกอยังไม่มาอีก

ส่งข้อความในวีแชตไปหาเขา ก็ไม่มีการตอบกลับ

เฉินหนานคิดว่า เขาคงจะไม่มาแล้วจริง ๆ

ใช่แล้ว เมื่อวานเขาบอกกับตัวเองว่า จะไปเตรียมของขวัญชิ้นพิเศษให้กับเพื่อน

แล้วเพื่อนคนนี้คือใครหรอ

หรือจะเป็นเพื่อนผู้หญิงของเขาหรอ

หรือว่า เขาไม่ได้ชอบตัวเองเลย

หากเฉินเกอเป็นแค่คนธรรมดา ๆ ที่จน ๆ คนหนึ่ง งั้นเฉินหนานก็คงไม่รู้สึกพะวงหาอย่างนี้หรอก

แต่ว่า ออร่าบนตัวของเฉินเกอ และฝีมือของเขาในตอนนี้นั้น เป็นดั่งวีรบุรุษในดวงใจของทุก ๆ คน

เขาเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่นมาก

ดังนั้น เฉินหนานเลยรู้สึกเป็นห่วงว่า เขานั้นชอบตัวเองหรือไม่

และนี่ก็คือความคิดและความใฝ่ฝันของผู้หญิงจำนวนมาก ร้อยละแปดสิบเปอร์เซ็นต์ของผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงสวย ๆ ต่างก็ต้องคิดแบบนี้

“หนานหนาน ขอโทษจริง ๆ นะ ที่ให้เธอนั้นรอนานแล้ว เมื่อสักครู่ ฉันเข้าทางประตูของแขกพิเศษ”

ในเวลานี้ หวางเผิงกับหวางกุ้ยฟางและยังมีเพื่อนผู้หญิงอีกสี่คน ได้เดินลงมา

มองมาแต่ไกลก็เห็นว่า เฉินหนานและเหยาหยวนหยวนสองคนนั้น กำลังเหมือนมองหาใครอยู่ และคิดไม่ถึงว่า เมื่อวานนั้น เธอทำกับตัวเองอีกแบบ แล้ววันนี้นั้น กลับทำกับตัวเองอีกแบบ หวางเผิงเองเลยรู้สึกดีอกดีใจเป็นอย่างมาก

“หนานหนาน แกไม่รู้หรอกเหรอว่า หวางเผิงเขาได้เตรียมของขวัญไว้ให้แกด้วย ตอนแรก ฉันว่าจะโทรเรียกให้แกขึ้นไปข้างบน แต่ว่าหวางเผิงเขาอยากจะลงมาหาแกเองเลยนะ”

หวางกุ้ยฟางพูดขึ้นด้วยอาการที่ยิ้มแย้ม

“อืม ๆ ขอบคุณนะหวางเผิง นายกับแม่ของฉันขึ้นไปก่อนเลยก็ได้”

เฉินหนานพูดกับหวางเผิงด้วยอาการที่ไม่ค่อยสนใจเท่าไร

เมื่อได้ยินประโยคนั้น ที่พูดออกมา หวางเผิงก็มีสีหน้าที่ดูเปลี่ยนไป

ส่วนหวางกุ้ยฟางเองก็ตกใจเหมือนกัน

รู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล

ดูท่าทางของลูกสาวตัวเองแล้ว เหมือนไม่ได้รอหวางเผิงเหรอ

และหวางเผิงเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวได้

“หนานหนาน แกรอใครอยู่”

หวางกุ้ยฟางถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน

“หนูรอเพื่อนอีกคนหนึ่งค่ะ เขายังไม่มาเลย”

เฉินหนานได้ตอบกลับไป

“ใคร เป็นผู้ชายหรือว่าผู้หญิง”

หวางกุ้ยฟางถามขึ้น

ด้านเฉินหนานนั้น ก็ได้แต่มองไปยังถนน และก็กำลังคิดอยู่ว่า ทำไมเฉินเกอยังไม่มาอีกสักที

หวางกุ้ยฟางมองที่ไปเหยาหยวนหยวน

“หยวนหยวน พวกเธอกำลังรอใครอยู่”

ครั้นแล้ว เหยาหยวนหยวนก็เลยได้เล่าเรื่องราวทั้งหมด ที่เริ่มตั้งแต่เรื่องถ่ายรูป ไปจนถึงเรื่องตอนบ่ายที่เกิดขึ้นให้แก่หวางกุ้ยฟางได้ฟัง

หวางกุ้ยฟางเพิ่งจะรู้ว่า ตอนนี้ลูกสาวของตัวเองกำลังรอไอ้คนจนคนนั้นอยู่

หวางเผิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และก็มีสีหน้าที่แสดงอาการหึงหวงออกมา

หวางกุ้ยฟางเองก็เห็นสีหน้าของหวางเผิงที่เปลี่ยนไป

จึงอดไม่ได้ที่จะกัดฟันไว้แน่น

ลูกสาวของตัวเองคนนี้ ทำไมถึงได้ทำตัวเหลวไหลอย่างนี้ อันไหนก้อนกรวด อันไหนเพชรยังแยกไม่ออกอีกเหรอ จากนั้น เลยเข้าไปต่อว่าและตำหนิลูกสาวตัวเอง……

อีกอย่างเฉินเกอ

หลังจาก เมื่อวานที่เฉินเกอได้รับข้อความเชิญให้มางานวันเกิดแล้วนั้น เขาเองก็ตั้งใจจะมาอยู่แล้ว

และก็ได้เตรียมตัวไว้ตั้งนานแล้ว

หากว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คาดเอาไว้ ตัวเองก็จะขับรถไป และก็คงถึงที่งานก่อนแปดโมงแน่นอน ส่วนรถที่เฉินเกอขับไปนั้น ก็เป็นแค่รถธรรมดา ๆ

รถหรู หรือ รถสปอร์ตเหล่านั้น คงไม่ขับไปหรอก

เพราะเฉินเกอคิดว่า ความเข้าใจผิดของเฉินหนานที่มีต่อตัวเองนั้น ได้เข้าใจกันดีแล้ว และไม่จำเป็นต้องใช้เงิน และยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่ต้องอาศัยความสัมพันธ์ใด ๆ ในการแสวงหาผลประโยชน์อีกด้วย

เพียงแค่ตัวเองมาร่วมงานวันเกิดของเธอ แล้วก็ตั้งใจมอบของขวัญให้แก่เธอสักชิ้น แค่นี้ก็สำเร็จแล้ว

อีกอย่างเฉินเกอยังคิดว่า ถ้าตัวเองขับรถหรู ๆ แพง ๆ ไปอวด มันเป็นวิธีที่ธรรมดาไปหน่อย

จากรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว ผู้หญิงอย่างเฉินหนานนั้นชอบเงิน แต่ซูฉููฉูนั้นกลับไม่ได้สนใจเงินเลย

หากว่าวันนี้ตัวเองขับรถหรูไป เดี๋ยวเฉินหนานคิดว่าตัวเองมีเงินมาก แล้วอาจจะทำให้ตัวเองไม่ได้รับความจริงใจจากเธอ

งั้น เลือดจุดจื้อหยินนั้น คงจะไม่มีผลอะไรแล้ว

ตามที่ไป๋เสี่ยวเฟยได้บอกไว้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอวดว่าตัวเองนั้นรวยแค่ไหน

ดังนั้น วันนี้เฉินเกอเลยได้ขับรถเล็ก ๆ ที่ราคาไม่กี่แสนหยวนไป

แต่ว่าระหว่างทางนั้น รถติดมาก

และเมื่อสักครู่ ที่ได้ยินเสียงดัง ครึม นั้น

รถคันข้างหน้าได้เบรคอย่างกะทันหัน

เฉินเกอเอง ก็ได้เบรครถตัวเองไว้ด้วย

แต่ว่ารถของผู้หญิงที่ใส่หมวก แต่งตัวเปรี้ยวคันข้างหลังที่ขับตามมาติด ๆ นั้น เธอมีอาการตกใจ จากที่เธอนั้น ต้องการจะเหยียบเบรค แต่กลับเหยียบคันเร่งแทน จากนั้น รถของเธอจึงวิ่งมาชนที่ท้ายรถของเฉินเกอเข้า

สภาพการจราจรที่มีรถติดแน่นอย่างนี้ แล้วยังเกิดอุบัติเหตุขึ้นอีก เฉินเกอเอง ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน

“ไอ้บ้าเอ้ย ไม่ลืมตาหรอ นายขับรถเป็นไหม ทำไมจู่ ๆ ถึงได้หยุด”

ผู้หญิงแต่งตัวเปรี้ยวคนนั้น ถือกระเป๋าคล้องแขน ในปากคาบบุหรี่ไว้ แล้วเดินเข้ามาต่อว่าเฉินเกอ

“พี่สาว ช่วยดูหน่อย คุณต่างหากที่เป็นคนชนผม”

เฉินเกอคิดไม่ถึงว่า ยังจะมีคนที่ไม่ภาษีภาษาอีก หมดคำจะพูดจริง ๆ

เมื่อผู้หญิงเปรี้ยวคนนั้นได้ยินที่เฉินเกอเรียกตัวเองว่า พี่สาว

ราวกับว่า ฟ้าผ่าลงทั่วตัวอย่างไร้เสียง

ทำเอาเธอนั้นถึงกลับมีอาการตัวสั่นไปเลย

และใบหน้าของเธอนั้น ก็บูดเบี้ยวอย่างกับอะไรดี

“นาย……นายเรียกใครว่าพี่สาว”

เธอพูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธ

“นายก็แค่ขับรถคันเล็ก ๆ เองไม่ใช่เหรอ ยังจะทำมาเป็นเบ่งอีก คนจน ๆ แบบนาย ฉันเห็นมามากมายแล้ว นายก็ไม่ดูเลย ว่าตัวเองขับรถอะไร ฉันขับรถอะไร ฉันจะบอกให้นะ นายต้องชดเชยค่าเสียหายให้ฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันจะโทรศัพท์ไปบอกสามีฉัน ให้มาจัดการนาย”

ผู้หญิงคนนั้น พูดขึ้นด้วยสีหน้าและท่าทางที่โมโหมาก

เฉินเกอได้แต่ส่ายหน้า

และในที่เกิดเหตุนั้น รถที่ติดอยู่แล้ว ยิ่งติดเข้าไปใหญ่

ผู้คนจำนวนไม่น้อย ต่างก็ได้ลดกระจกหน้าต่างลงมาดู

เสียงแตรดังสนั่นฟ้า

และผู้หญิงคนนี้แต่งตัวค่อนข้างที่จะทันสมัย แต่เฉินเกอเรียกเธอว่า พี่สาว หากไม่ทุบปากของเฉินเกอให้แตก ผู้หญิงคนนี้ ดูท่าจะไม่ยอมง่าย ๆ แน่

แล้วเธอก็โทรศัพท์หาสามีของเธอจริง ๆ

ไม่นานนัก สามีของเธอก็ได้ขับรถแฮมเมอร์คันใหญ่มา แล้วนำรถจอดขวางไว้ยังทางเท้าที่คนเดิน

พอถึงที่เกิดเหตุ

ข้างหลังยังนำพาผู้ชายร่างยักษ์ที่ไว้ผมทรงสกินเฮดหลายคนมา บนคอนั้นต่างก็ใส่สร้อยทองอยู่

ทั้งหมดต่างก็เอามือล้วงในกระเป๋ากางเกง ในปากก็คาบบุหรี่ไว้ แล้วก็ส่ายหัวทำท่าทีหาเรื่องอยู่ตลอดเวลา แล้วก็มีเสียงคอลั่นอยู่ไม่หยุดด้วย

“ที่รัก เขานั่นแหละ ที่ตั้งใจเบรครถกะทันหันแล้วให้ฉันชน”

ผู้หญิงคนนั้นได้พูดขึ้น

“ไอ้เบือก กล้านะ ที่จงใจทำกับผู้หญิงของฉันแบบนี้ สงสัยคงไม่อยากมีชีวิตที่จินหลิงต่อแล้วล่ะมั้ง แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”

ชายวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้ากลุ่ม ที่รักแร้มีกระเป๋าใบหนึ่งหนีบไว้ และก็ได้ใส่นาฬิกาทองคำอยู่ที่ข้อมือ แล้วพูดขึ้นอย่างนิ่ง ๆ

“ไม่รู้”

เฉินเกอส่ายหน้า จากนั้น ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา

“แม่งเอ้ย”

และผู้ชายร่างยักษ์หลายคนที่อยู่ด้านหลังของชายวัยกลางคนนั้น ต่างก็ได้ถุยน้ำลายลงพื้น จากนั้น ก็เดินเข้าไปหาเฉินเกอ

“เพื่อนยาก งั้น วันนี้ดูท่าจะไม่จบง่าย ๆ แน่ เดี๋ยวฉันจะทำให้แกยืนไม่ได้เลยล่ะ”

ชายวัยกลางคนพูดขู่อย่างเหี้ยมโหด

“ใครจะทำให้ฉันยืนไม่ได้นะ”

เฉินเกอเหลือบมองไป แล้วได้พูดขึ้น

“ฉันไง”

ชายวัยกลางคนตอบ

“เฮอะ ๆ ”

ฉินเกอมองที่เขาแล้วก็ส่ายหน้า พร้อมกับเสียงหัวเราะ

ส่วนชายวัยกลางคนคนนั้น เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังโดนยั่วอยู่ ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

และสมุนที่อยู่ด้านหลังนั้น ก็รับรู้ได้เหมือนกัน

“โคตรแม่ง”

จากนั้น พวกเขาก็โยนก้นบุหรี่ลงที่พื้นอย่างเร็ว แล้วยืนล้อมเฉินเกอเอาไว้