ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 642
บทที่ 642 คุณนายท่าน
“หึ? อะไรยังไง? หากนายสามารถรักษาหายทั้งหมดได้ นายให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำ!”
ในสายตาหลิวว่าง นี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
ทารกร้อยกว่าชีวิต เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย
และหลิวว่างยังตั้งใจพูดคำว่าทั้งหมดโดยเฉพาะ
หลังจากเฉินเกอผงกศีรษะ ไม่สนใจเขาอีก
เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ มาที่ห้องกักตัว
และมีเพียงสามคนเท่านั้นที่เข้าได้ นั่นก็คือผู้อำนวยการและหม่าจิ้น
พวกเขาเดินตามเฉินเกอเข้าไป
ในห้องกักตัว เมื่อเฉินเกอเข้ามา เด็กทารกทุกคนก็หยุดร้องไห้แล้ว
เงียบสงบมาก
ใบหน้าของพวกเขากลายเป็นสีดำสนิท ตามร่างกายเริ่มบวมน้ำ
ริมฝีปากแห้งลอกไปหมด
เหลือเพียงลมหายใจเฮือกเดียว
คือวิชาดูดจิตจริงๆ!
นี่ก็คือสภาพอาการของการถูกวิชาดูดจิต พวกเขาน่าจะถูกดูดไปถึงหนึ่งในสามของพลัง
จึงทำให้ทั้งตัวบวม นั่นคือน้ำทั้งหมดได้ระเหยขึ้นสู่ผิว
ทำให้มีไข้สูง
“โหดร้ายเกินไปแล้ว!” เฉินเกอพูดอย่างร้ายกาจในใจ
และการจะรักษาพวกเขาหาย เฉินเกอไม่มีทางเลือก บอกว่าฝังเข็ม เป็นเพียงเพื่อให้แน่ใจว่าเลือดลมสามารถไหลเวียนได้อย่างราบรื่นต่อไป
จำเป็นต้องใช้วิชาดูดจิต โดยทำให้เลือดลมไหลผ่านอีกวิธีการอย่างหนึ่งเพื่อเติมเต็มให้พวกเขา
และถ้าเป็นแบบนั้น ตัวตนของตัวเองจะถูกเปิดเผย หินสะท้านฟ้ายังไม่ถูกขุดขึ้นมาทั้งหมด
เมื่อถูกเปิดเผย หยุนฉิงมาหาถึงที่ ตนไม่สามารถสู้ได้เลย
หากไม่ช่วย เด็กเหล่านี้ ไม่สามารถรอดคืนนี้ไปได้!
เฉินเกอกัดฟันอย่างขมขื่น
ไม่สนแล้ว ช่วยชีวิตเหล่านี้ก่อน ตนสูบเลือดผู้ใหญ่มานับไม่ถ้วน คิดว่า น่าจะเพียงพอสำหรับการช่วยชีวิตเด็ก ๆ เหล่านี้
สำหรับเรื่องพลังแท้จริงที่ถูกเปิดเผย
ตนเองสามารถใช้เลือดหยินในยันต์หยกเพื่อจัดการกับมันได้อีกคืน ตอนนี้เป็นช่วงเปราะบางของหยุนฉิงเธออาจจะไม่ได้น่ากลัวเหมือนก่อนหน้า!
แน่วแน่ในการตัดสินใจแล้ว
เฉินเกอเริ่มลงมือทันที
ก่อนอื่นเขาใช้เข็มเงินในมือแทงหน้าอกของทารกอย่างรวดเร็วที่จุดเทียนทู จุดกวานเหยวียน จุดจิ้วเหว่ยและอื่นๆ หลายจุด
ลึกตื้น ลองผิดลองถูก แทง 18 เข็มติดต่อกัน ออกเข็มแทงอย่างรวดเร็ว ถอนเข็มออกอย่างรวดเร็ว ไม่มีช่องว่างระหว่างกลาง ราวกับการแสดงมายากล ทำให้หลินจงหัวที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาอดไม่ได้ที่จะอ้าปากตะลึง
ตกใจแทบบ้า
เหลือบมองอาจารย์หม่าจิ้น หม่าจิ้นกำลังหมกมุ่นอยู่กับเทคนิคใช้เข็มของเฉินเกอ
จากนั้นเฉินเกอยื่นมือไปที่ในผ้าห่ม จับข้อมือของพวกเขาไว้ ใช้วิชาดูดจิต ปรับควบคุมและเติมเต็มพลังเลือดลมให้พวกเขา
“เสร็จแล้ว คนต่อไป ห่มผ้าห่มไว้ จากนั้นถอดเสื้อผ้าเด็กเตียง 002 เร็วเข้า เรามีเวลาไม่มาก!” เฉินเกอพูดย่างรีบร้อน
“นี่คือเสร็จแล้วเหรอ?” หลินจงหัวเบิกตากว้างถาม
“เสร็จแล้ว คนต่อไป”
“ได้……ได้เลย” หลินจงหัวพยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม
“วิธีเข็มชี้ชะตา? นี่คือวิธีเข็มชี้ชะตา?” ด้านนอกผนังกระจก หมอจีนรุ่นใหญ่ในกลุ่มผู้เชี่ยวชาญแสดงสีหน้าหนักแน่นเป็นครั้งแรก จากนั้นก็ร้องด้วยความประหลาดใจ
“เหล่าหลี่ วิธีเข็มชี้ชะตาอะไร?” มีคนถามอย่างไม่พอใจ แต่ดูฝีมือวิธีฝังเข็มที่หมอนั่นทำ ดูเหมือนจะมีฝีมือเลยทีเดียว
“วิธีเข็มชี้ชะตา นี่เป็นทักษะที่หายไป ไม่มีการสืบทอด มีข่าวลือว่า มีเพียงคุณหมอหวูซานเฟิงเท่านั้นที่เชี่ยวชาญสามเข็ม!” หมอจีนเฒ่าเห็นได้ชัดว่าไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของรองผู้อำนวยการ อธิบายด้วยความตื่นเต้น
“หรือว่าเขาเป็นศิษย์ของ คุณหมอหวูซานเฟิง ไม่ใช่สิ คุณหมอหวูซานเฟิงเชี่ยวชาญเพียงแค่สามเข็ม แต่หมอนี่ เป็นถึงสิบเจ็ดสิบแปดเข็ม โหดมาก!” ก็มีหมอจีนบางคน ที่รู้พาดพิงถึงวิธีการฝังเข็มชี้ชะตาอยู่บ้าง
ปรบมือและชมเชย ตาของเขาเบิกกว้าง เซอร์ไพรส์ครั้งแล้วครั้งเล่า
“อายุยังน้อย เขารู้วิธีใช้เข็มขั้นสูงแบบนี้ได้อย่างไง?” คนอื่นๆ เหลือเชื่อ
“ไม่ผิดแน่ วิธีที่เขาใช้คือวิธีเข็มชี้ชะตา ผมเคยเห็นคุณหมอหวูซานเฟิงแสดงในสัมมนาเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ด้านหน้าสามเข็ม เกือบจะเหมือนกันทุกประการใช้เข็มแหลมยาวหกนิ้ว ยกและปล่อยสามครั้ง จากนั้นใช้วิธีแบบเฟิ่งเสียงรวบเข็มให้แคบลง เพื่อสามารถบำรุงร่างกาย ขับไล่พิษและความชื้นในร่างกายออกไป” เขาอธิบายอย่างประหลาดใจ
“แต่ กล่าวกันว่าวิธีเข็มชี้ชะตาต้องใช้พลังงานภายใน หรือคนคนนี้ยังมีกำลังภายในอีกด้วย?”
“หึ เขาเนี่ยนะ จะมีกำลังภายใน? อาจจะเป็นแค่ท่าทางที่เหมือนเท่านั้น เห็นผลลัพธ์แล้วค่อยว่ากัน” หลิวว่างยิ้มอย่างเย็นชาครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั่งเสียงร้องที่ดังขึ้นในใจ: อย่ารักษาหายเด็ดขาด อย่ารักษาหายเด็ดขาด!
เฉินเกอในโซนกักตัวไม่รู้ว่าผู้คนภายนอกเกิดความขัดแย้งเนื่องจากวิธีการใช้เข็มที่เขาใช้ เขารวบรวมสติทั้งหมด แทงเข็มเข้าดึงออกอย่างไม่หยุดหย่อน
เดิมใบหน้าซีดเซียวอยู่แล้วตอนนี้ไม่มีร่องรอยของเลือดแม้แต่นิด เหงื่อเม็ดโตบนหน้าผากหยดลง จากนั้นจะรวมตัวเป็นหยดน้ำและไหลลงมาที่แก้ม ดูเหนื่อยมาก
ยังไงก็ตามเฉินเกอต้องป้อนเลือดมนุษย์ที่เยอะมาก
แต่ ความเร็วของเขาเร็วมาก
ในช่วงเวลาสั้นๆ ทารกกว่าร้อยคนถูกเขาควบคุมไว้ได้
สีหน้าของเหล่าทารก ไม่มีร่องรอยของความดำแม้แต่นิด แต่มีสีขาวปรากฏขึ้น จากนั้นพวกเขาก็ฟื้นตัวไปสู่สีแดงก่ำ
อาการบวมในร่างกาย ผิวหนังมีการแสดงความยืดหยุ่นอย่างต่อเนื่อง
แม้แต่เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ ลมหายใจของพวกเขา ก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ!
“ฮะ! นี่ๆๆ……”
หลินจงหัวตื่นเต้นและน้ำตาไหล
หม่าจิ้นก็น้ำตาคลอเบ้าเช่นกัน
เพราะพวกเขาเห็นผลลัพธ์เดียวกัน นั่นคือช่วยชีวิตทารกเหล่านี้ได้แล้ว พ้นขีดอันตรายแล้ว
เหลือเชื่อ น่าเหลือเชื่อจริงๆ!
ทั้งสองประสานมือกันแน่น ถอนหายใจออกยาว
“คุณเฉินเกอ มีความสามารถในการฟื้นคืนชีวิตให้กับคนใกล้ตายจริงๆ”
หลังจากทั้งสองตรวจสอบแล้ว การชื่นชมของพวกเขาก็ท่วมท้น
“อืม!”
เฉินเกอร่างกายอ่อนแรงเล็กน้อย
เขาไม่อยากได้ยินคำชมเหล่านี้ ตัวเองรักษาพวกเขาหาย ยังเป็นการทำบุญอีกด้วย
นอกจากนี้ สิ่งที่เฉินเกอกำลังคิดอยู่ตอนนี้คือ ใครกำลังทำสิ่งชั่วร้ายในจินหลิง? แกร่งหรืออ่อนแอกว่าตัวเอง?
ถ้าหากหาคนนี้ไม่เจอ จะต้องทำร้ายคนอีกแน่ๆ!
และเฉินเกอเพิ่งเผยกำลังภายในของเขา ไม่รู้ว่าหยุนฉิงจะสามารถรู้ได้หรือไม่ ตามหลักแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่เธอเปราะบางที่สุด
แต่ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ตัวเองต้องรีบไปที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนถึงจะถูก
ถึงเวลานั้นเข้าใกล้หินสะท้านฟ้ามากขึ้นเรื่อยๆ หยุนฉิงก็ไม่น่ากล้าเข้าใกล้
ฉะนั้นเฉินเกอจึงรีบออกไป
เมื่อคนภายนอกได้ยินว่าเด็กๆ พ้นขีดอันตราย ทุกคนมองเฉินเกอด้วยความตื่นเต้นและชื่นชม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับฝีมือวิธีการฝังเข็มชี้ชะตาของเฉินเกอ มีหมอจีนบางคนแทบอยากคุกเข่าคารวะอาจารย์เลยทีเดียว
“ยอดเยี่ยมจริงๆ นายนี่มันโชคดีจริงๆ!”
ส่วนหลิวว่างกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชา
เดิมทีเฉินเกอต้องการเดินจากไป แต่หยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“คุณจำสิ่งที่คุณตกลงกับผมไว้เมื่อกี้ได้ไหม?”
เฉินเกอถามด้วยเสียงเย็นชา
“อะไร?” หลิวว่างผงะ
“นั่นก็คือ ผมทำได้แล้ว ให้คุณทำอะไรคุณก็จะทำ!”
“ใช่ๆ คุณหมอหลิว เราทุกคนได้ยินคำสัญญาของคุณ!”
ทุกคนมองไปที่หลิวว่างกล่าว
“หึ ฉันหลิวว่างพูดคำไหนคำนั้น นายพูดมาเถอะ จะให้ฉันทำอะไร?”
หลิวว่างแสร้งทำเป็นซื่อตรง
ยังจะแสร้ง!
เฉินเกอเหลือบมองเขาอย่างดูถูก: “ผายลมสิ!”
“นายว่าอะไรนะ?” หลิวว่างผงะ
“ผมบอกให้คุณผายลม ผายลมร้อยครั้งให้ทุกคนฟัง!”
ทุกคนหัวเราะ
“นี่……นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง? ใช่ว่าฉันอยากจะผายลมเมื่อไหร่ก็ได้?”
หลิวว่างรู้สึกว่าตัวเองถูกดูถูกอย่างมาก
“ทำไมจะไม่ได้? แค่ผายลมร้อยครั้ง ง่ายๆ ผมช่วยคุณ!”
พูดอยู่ เฉินเกอก็ยกมือขึ้นเพื่อจิ้มจุดฝังเข็มจุดหนึ่ง
ปู้ด!
มีเสียงผายลมดังขึ้น!
“ปู้ดๆๆ!”
ยังผายลมต่อเนื่องอีกด้วย
ใบหน้าของ หลิวว่างอับอายจนแทบเขียวเขาไม่สามารถควบคุมมันได้เลย
ทำให้ทุกคนที่ได้กลิ่น ต่างปิดจมูกไว้ ด้านนอกห้องกักตัว ราวกับฝุ่นละอองเต็มไปหมด
“ปู้ดๆ ……แปล๊บ!”
สุดท้าย เสียงแปลกๆ ดังขึ้น หลิวว่างร้องไห้ จบเห่แล้วจบเห่แล้ว!
ส่วนเฉินเกอก็ปิดจมูกเช่นกัน และจากไปตั้งนานแล้ว
เมื่อหมอจีนต้องการไล่ตามเขา ก็พบว่าเฉินเกอหายไปแล้ว ที่แท้ เขาอาศัยขณะที่หลิวว่างผายลม ชิงจากไปก่อน
นอกจากนี้ตลอดทางที่เฉินเกอออกจากโรงพยาบาลไป
ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ฟ้าก็ให้มืดแล้ว
เฉินเกอขับรถ เตรียมพุ่งไปที่คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน
ระหว่างทางเฉินเกอขับรถเร็วมาก
เมื่อรถขับออกไปนอกป่าทึบแห่งหนึ่ง ร่างกายของเฉินเกอหยุดชะงักเล็กน้อย เหยียบเบรก หยุดจอดรถลงจากรถ
ที่นี่รกร้างว่างเปล่าอยู่แล้ว
และเกาะกลางถนน มีหญิงชราคนหนึ่งนั่งยองๆอยู่ ถือกระดาษเงินกระดาษทองไว้ในมือ กำลังโยนไปในเตาอั้งโล่
เปลือกตาของเฉินเกอกระตุกอย่างรุนแรง
เห็นได้ชัดว่า เฉินเกอรู้จักหญิงชราคนนี้……