ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 771
บทที่ 771 มดปลวก
เด็กรับใช้คนนั้นถูกดูดเข้าไปในสถานที่หนึ่งด้วยแรงดึงดูดมหาศาล
พอเขาตื่นมาอีกที ตรงหน้า ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนมือไพล่หลัง
“นายคือใคร?”
เขาตกตะลึง
“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ สำคัญที่ว่า พวกนายเป็นใครกันแน่ ในภูเขาสวนหยางนี้ กำลังวางแผนเรื่องอะไร?”
เฉินเกอค่อยๆหันหน้าเข้ามา
จ้องมองเด็กรับใช้ผู้นี้อย่างเย็นชา
และวินาทีที่เด็กรับใช้ได้เห็นเฉินเกอ
ทันใดนั้นทั้งร่างก็สั่นสะท้าน
“อ๊ะ? ท่าน……ท่านคือนายน้อย?”
เสียงดังตึกตัก เขาคุกเข่าให้เฉินเกอทันที ด้วยความตกตะลึงยิ่งนัก
“นายน้อย?”
เฉินเกอขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย
“นายน้อย ท่านมาที่นี่ด้วยตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่?”
เด็กรับใช้ก็ถามขึ้นอีกครั้ง
“เหอะๆ ฉันอยากมา ก็สามารถมาได้ทุกเมื่อ!”
เฉินเกอยิ้มเยาะแล้วพูดขึ้น
ไม่รู้เพราะอะไร คนผู้นี้ถึงเรียกตัวเองว่านายน้อย แต่ก็สามารถแผนซ้อนแผนได้พอดีเลย
ลองหยั่งท่าทีดูเสียหน่อย
“เอาล่ะ นายตอบคำถามฉันได้แล้ว!”
เฉินเกอพูดด้วยประโยคคำสั่ง
เด็กรับใช้คนนี้อกสั่นขวัญแขวน รีบก้มกราบแล้วพูดว่า
“นายน้อย ท่านลืมไปได้อย่างไร ว่าเราได้รับคำสั่งลับของตระกูล มาบุกเบิกค้นหาหินทิพย์อย่างลับๆ ในภูเขาสวนหยางแห่งนี้ มีบ่อไฟสวนหยางบ่อหนึ่ง เราได้กลั่นกรองหินทิพย์สวนหยาง มานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว!”
เด็กรับใช้ตอบทุกอย่างที่รู้
“หินทิพย์สวนหยาง?”
เฉินเกอพยักหน้าเล็กน้อย ในขณะเดียวกัน ก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างคร่าวๆแล้ว
“ถ้าเป็นเช่นนี้ แล้วพวกนักพรตเต๋าของอารามสวนหยาง ทั้งหมดก็?”
เฉินเกอถาม
“พวกไม่เชื่อฟังก็ฆ่าทิ้งทั้งหมด ยังมีส่วนหนึ่งขังอยู่ในคุกใต้ดินนี้!”
เด็กรับใช้ตอบกลับพร้อมพูดว่า
“ท่านนายน้อย ท่านมาที่นี่ ไม่รู้ว่าเฉินห้าวเทียนหัวหน้าศาลเจ้ารับรู้หรือไม่ ฉันจะรายงานความคืบหน้าให้ท่านหัวหน้าศาลเจ้าทราบทันที!”
“ยังไม่ต้องรีบ! ฉันถามนาย เคยได้ยินชื่อของซินแสท่านหนึ่ง ที่มีชื่อว่าท่านซินแสกุ่ยหรือไม่?”
เฉินเกอคิดในใจ ดูเหมือนในภูเขาสวนหยางนี้ จะมีความลับไม่น้อย
“ท่านซินแสกุ่ย ก็ต้องรู้แน่นอน ท่านได้ออกคำสั่งให้พวกเราตามล่าเขาไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เขาได้อยู่ในมือของพวกเราแล้ว ท่านให้หัวหน้าศาลเจ้าคุมตัวเขาไว้เป็นอย่างดี!”
เด็กรับใช้พูดอีกครั้ง
“ที่แท้ ท่านซินแสกุ่ยถูกพวกแกจับตัวไว้!”
เฉินเกอเลิกคิ้วเล็กน้อย
“นายน้อย ท่าน”
ทันใดนั้น เด็กรับใช้ก็เงยหน้าขึ้นกะทันหัน เขาถึงได้รู้ว่า ชายหนุ่มตรงหน้านี้ ดูเหมือนจะมีสไตล์ที่แตกต่างจากนายน้อยของตัวเองเป็นอย่างมาก
และยังถามติดต่อกันหลายครั้ง ก็แปลกยิ่งนัก
“ดีมาก ช่างย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย”
เฉินเกอคิดในใจ
คิดเช่นนี้ คือท่านซินแสกุ่ยหนีตัวมาที่ภูเขาสวนหยาง และซ่อนตัวอยู่ในอารามสวนหยาง ถึงได้มีเรื่องที่ท่านซินแสกุ่ยได้ทำนายดวงให้ว่านเสว่ที่หลังเขา เมื่อหลายเดือนก่อน
และหลังจากนั้น คนพวกนี้เพื่อท่านซินแสกุ่ยและที่เรียกว่าบ่อไฟสวนหยางนั้น ได้โค่นล้มทั้งภูเขาสวนหยาง
มิน่าเล่า!
ตัวเองสอบถามข่าวคราวของท่านซินแสกุ่ยมาโดยตลอด แต่ไม่พบเบาะแสใดๆเลย
“เฉินห้าวเทียน ที่นายพูดถึงคือใครกัน? และนายน้อยคนนี้คือใคร?”
เฉินเกอหัวเราะถามคนผู้นี้
“อ๊ะ นายไม่ใช่นายน้อย?”
เด็กรับใช้คนนี้รีบลุกขึ้นยืนทันที มองไปที่เฉินเกอด้วยสีหน้าระแวง
“นายเพิ่งดูออกตอนนี้เหรอ?”
เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย
เด็กรับใช้คนนี้ต้องการที่จะหนี
แต่ว่า แรงดึงดูดมหาศาล หมุนเขาเข้าไปในอากาศทันที
อวัยวะภายในของเขา ก็เริ่มฉีกขาดสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เจ็บปวดยิ่งนัก
“ไว้ชีวิต ไว้ชีวิตด้วย!”
เด็กรับใช้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“ตอบคำถามของฉัน นายจำฉันเป็นนายน้อยของพวกนายได้อย่างไร?”
เฉินเกอถาม
“ท่าน ท่านกับนายน้อยของเรา มีรูปร่างหน้าตาที่คล้ายกันอย่างน้อยแปดถึงเก้าส่วน ดังนั้นจึงจำผิด ไม่ทราบว่าท่านเป็นคนในตระกูลเฉินของเราหรือไม่? ไม่อย่างนั้น ทำไมถึงได้คล้ายกันเช่นนี้?”
เด็กรับใช้พูดด้วยความเจ็บปวด
“ตระกูลเฉิน?”
ดวงตาของเฉินเกอสว่างขึ้นทันที
เด็กรับใช้คนนี้มีพลังวิชาบ้าง ซึ่งอยู่ในขั้นฝึกตนเป็นนักพรต แต่ยังคงห่างไกลจากนักพรตอย่างมาก
ตระกูลเฉินนี้ หรือจะเป็นอีกตระกูลเฉิน ที่ลุงสองสร้างขึ้นมา?”
คนเหล่านี้ได้ติดต่อกับคุณปู่ เฉินเตี๋ยนชางไหม?
เฉินเกอสงสัยประหลาดใจ
“ตระกูลเฉินของพวกนายอยู่ที่ไหน?”
เฉินเกอถาม
“เกาะโยวหลง! ไม่ทราบว่าท่านเป็นคนของตระกูลเฉินเหมือนกันไหม?”
เด็กรับใช้พูดด้วยความหวาดกลัว
ทันใดนั้น เขาดูเหมือนจะนึกออกอะไรบางอย่าง แล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้ว หรือว่าคุณมาจากตระกูลเฉินในเมืองหนานหยาง?”
“อืม ตระกูลเฉินเกาะโยวหลง ผู้นำคือเฉินเตี๋ยนชางใช่ไหม?”
เฉินเกอโบกมือเล็กน้อย เด็กรับใช้ผู้นี้ก็ร่วงลงมาทันที
เฉินเกอถามเสียงเบา
“ใช่เลยครับ!”
เด็กรับใช้ก้มกราบอย่างต่อเนื่อง
“ดูเหมือนว่า จะมีตระกูลเฉินอยู่สองตระกูลจริงๆ เรื่องที่ลุงสองตรวจสอบทั้งหมด ได้รับการยืนยันหมดแล้ว? คุณปู่ยังไม่ตาย? แต่ทำไมเขาถึงต้องทำเช่นนี้?
เฉินเกอขมวดคิ้วแน่น คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก
แต่ในใจมีลางสังหรณ์อย่างหนึ่ง เรื่องการหายตัวไปของพ่อแม่และพี่สาวของตัวเอง หรืออาจเกี่ยวข้องกับตระกูลเฉินนี้?
อีกอย่าง ในตระกูลเฉินนี้ ยังมีบุคคลหนึ่ง ที่คล้ายกับตัวเองมาก ทำให้เด็กรับใช้เข้าใจผิด คิดว่าตัวเองเป็นนายน้อย?
นี่คือเบาะแสทั้งหมดที่เฉินเกอได้รับ
และในตอนที่เฉินเกอขมวดคิ้วครุ่นคิด
เด็กรับใช้นี้ก็เงยหน้าขึ้นกะทันหัน จับเศษดินขึ้นมาจากพื้น
ไอสังหารปรากฏขึ้นทันที
สะบัดมือออก ดั่งเข็มสีทอง แสงประกายสีสันเบญจา พุ่งมาที่หัวของเฉินเกอ
เข็มสีทองเหล่านี้ ตอนที่อยู่ห่างจากเฉินเกอครึ่งเมตร ถูกเจินชี่ของเฉินเกอขัดขวางได้โดยอัตโนมัติ กลายเป็นฝุ่นละออง
เฉินเกอไม่แม้แต่จะมีการเคลื่อนไหวใดๆเลย
ส่วนเด็กรับใช้ ก็ตกตะลึงในทันที
“ในเมื่อนายรู้จักฐานะตัวตนของฉัน ถ้าเป็นเช่นนี้ ทุกคนก็ยังเป็นตระกูลเดียวกัน ทำไมนายถึงอยากจะฆ่าฉันล่ะ?”
เฉินเกอถามด้วยความประหลาดใจ
“ฆ่านาย มีรางวัลใหญ่!”
เด็กรับใช้พูดด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย
“ใครเป็นผู้ออกคำสั่งลับนี้” เฉินเกอคิดไม่ออกจริงๆ ทั้งหมดนี้เพื่ออะไรกันแน่?
“นอกจากนี้ ครอบครัวของฉัน ถูกพวกนายจับตัวไปใช่ไหม?”
เฉินเกอรู้สึกสงสัยยิ่งนัก
“เรื่องพวกนี้ นายไปถามเฉินห้าวเทียนหัวหน้าศาลเจ้า ทั้งหมดเลยแล้วกัน?”
ในขณะที่พูด ในมือของเด็กรับใช้คนนี้ ก็มีกระดาษยันต์ไหม้ขึ้นอย่างเงียบๆ กระดาษยันต์ก็กลายเป็นควันห้าสีหายไปในทันที
เห็นได้ชัดว่า นี่เป็นสัญญาณลับบางอย่าง
“ฮ่าๆๆ ฉันรู้แล้ว นายต้องเป็นหนึ่งในผู้คนต่ำต้อยของตระกูลเฉิน ที่หลุดออกไปได้ คิดไม่ถึงสินะ เมื่อกี้ขณะที่นายถามคำถามฉัน ฉันได้ส่งสัญญาณฉุกเฉินออกไปแล้ว แกเสร็จแน่!”
เด็กรับใช้ยิ้มอย่างมีชัย
เฉินเกอยิ่งรู้สึกเข้าใจยาก “อะไรที่ทำให้นายตื่นเต้นเช่นนี้? เมื่อกี้ตอนที่นายส่งสัญญาณ ฉันก็ได้เห็นแล้ว แต่ว่า ในเมื่อฉันมาแล้ว ก็จะไม่จากไปง่ายๆแน่นอน นายดีใจขนาดนี้ทำไมกัน?”
“ฮ่าๆ คราวนี้จับนายได้ และยังเป็นนายที่เหมือนกับนายน้อยด้วย ดูเหมือนว่าตำแหน่งของนาย ที่อยู่ในตระกูลเฉินอันต่ำต้อยจะไม่ธรรมดา ฉันจะมีความเป็นไปได้อย่างมาก ที่จะเลื่อนตำแหน่งเป็นรองหัวหน้าศาลเจ้า นายเสร็จแน่ ในไม่ช้า ที่นี่ก็จะเต็มไปด้วยยอดฝีมือ นายว่าฉันดีใจอะไรล่ะ?”
เด็กรับใช้หัวเราะชอบใจ
“ฉันรู้แล้ว นายภูมิใจความเฉลียวฉลาดของตัวเองในเมื่อกี้ และดีใจกับผลงานอันยิ่งใหญ่ที่ตัวเองจับตัวฉันได้!”
เฉินเกอยิ้มเยาะ
“นายพูดอยู่เสมอว่า พวกเราเป็นตระกูลเฉินที่ต่ำต้อย แต่ไม่รู้เลยว่า พวกนายอยู่ในสายตาของฉันแล้ว ก็ล้วนเป็นมดปลวกทั้งสิ้น!