ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 784

บทที่ 784 เรือโดยสารสุดแปลก

ชายคนนี้ชื่อหม่าปิน

เป็นคุณชายใหญ่ครอบครัวหนึ่ง

ตระกูลหม่าของพวกเขาอยู่ในจี้โจว ถือได้ว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่ง

ทรัพย์สินหมื่นล้านในครอบครัว.

หม่าปิน เคยศึกษาในต่างประเทศอังกฤษและฝรั่งเศส

เรียกได้ว่ามีความเป็นสุภาพบุรุษ และมีกิริยามารยาทไม่ขาดตกบกพร่อง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับกลุ่มหลงในตระกูลหลงแล้ว ตระกูลหม่าของพวกเขานั้นแย่กว่ามาก

ดังนั้น จึงสามารถนั่งในเรือโดยสารธรรมดาเท่านั้น

ในเรือสมุทรนี้ บุคคลที่มีสถานะอันทรงเกียรติเท่านั้น ที่สามารถนั่งบนเรือหลักได้

อย่างที่ทุกคนรู้ หม่าปินนั้นชอบหลงเฟยเฟยมาก

ในขณะที่ ได้ยินคำถามของหม่าปิน ทุกคนจ้องมองมาทางเฉินเกอด้วยความอยากรู้

“ฉันไม่รู้จักเขา เสี่ยวฝางเป็นคนเรียกเขาให้เข้าร่วมงานเซิ่งเต่า!”

หลงเฟยเฟยขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่า เป็นผู้ดีที่หยิ่งยโส เหมือนมุกแพรวพราว เธอเกลียดความรู้สึกที่ถูกควบคุม

แต่เมื่อเทียบกับหม่าปิน ชายคนนี้ดูน่ารำคาญยิ่งกว่า

เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา

เขานิ่งเงียบมาก

เป็นเพราะ ต้องการใช้ความนิ่งเงียบนี้เพื่อดึงดูดความสนใจจากเธอเหรอ? หึหึ กลอุบายนี้ คุณเล่นผิดคนแล้ว

หลงเฟยเฟยมีความรู้สึกรังเกียจ

ในทางกลับกันหม่าปินที่ก่อนหน้านี้ทำให้เธอรู้สึกเบื่อเล็กน้อย แต่ตอนนี้เป็นผู้ใหญ่และหนักแน่นกว่า

“อ้าวเหรอ? ถ้าอย่างนั้น เพื่อนคนนี้ ต้องเป็นคนที่มาจากตระกูลดังแน่?”

เมื่อมองไปที่การแสดงออกของหลงเฟยเฟย หัวใจของหม่าปิน ก็อดไม่ได้ที่จะผ่อนคลายลงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามสำหรับตัวเองทำได้แค่นั่งเรือธรรมดา และผู้ชายคนนี้ ซึ่งดูเหมือนแต่งตัวไม่ได้ดูดีเท่าตัวเอง แต่ก็ยังได้นั่งเรือ

หลัก รู้สึกไม่พอใจ ชั่วขณะนั้นต้องถามให้ชัดเจน

“โอ้ย เอาล่ะหม่าปินนายไม่ต้องถามแล้ว ฉันเห็นเขาอยู่คนเดียวอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นฉันจึงพาเขาออกมาเที่ยวสนุกสนาน ทุก

คนรู้จักกันไว้ บางทีอาจจะเป็นเพื่อนกันในอนาคต!”

เถียนเสี่ยวฝางเห็นว่าหม่าปินเหมือนอยากหาเรื่องเฉินเกอ ในขณะนั้นเขาก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุย

หลายคนมารวมตัวกัน และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอื่น

สำหรับเฉินเกอ เขามองไปรอบๆเกาะ

ก็อย่างที่คิด เมื่อออกมากับพวกเธอ อารมณ์ของตัวเองก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

ยังคิดว่า ถ้าฉันยังคงนิ่งเฉยไว้แบบนี้ มันจะเป็นการเย็นชาเกินไปต่อเถียนเสี่ยวฝางผู้หญิงที่หวังดีมาตลอด และก็

เตรียมพร้อมที่จะสนทนากับพวกเขาอย่างมีความสุข

ณ ตอนนี้.

เสียงโครมคราม

ริบบิ้นสีระเบิดตรงหัวของทุกคน

หลังจากนั้น ริบบิ้นสีหลายสิบเส้น ก็ปะทุขึ้นพร้อมกันที่ระเบียงทางเดินท่าเรือ

งดงามมาก

“ฮ่าฮ่า เพื่อนที่หายไปนาน ในที่สุดพวกคุณก็กลับมา!”

ข้างหลังคนเหล่านี้ มีชายหนุ่มใส่ชุดสูทเดินออกมา

“เจียงยง!”

“หม่าปิน ไม่เจอกันนานมากแล้ว ฉันจะรอพวกคุณมานานแล้ว! งานเลี้ยงเริ่มขึ้นแล้ว!”

เห็นได้ชัดว่า เจียงยงที่แต่งตัวดีคนนี้ เป็นเพื่อนของหม่าปิน

เขาเป็นคน จัดการการท่องเที่ยวครั้งนี้กับหม่าปิน

สองคนเข้ามากอดทักทายกัน

“ฮ่าๆ เฟยเฟย ให้ฉันแนะนำคุณให้รู้จัก นี่คือคนที่ฉันพูดถึง เพื่อนของฉันที่เรียนอยู่ที่ฝรั่งเศส เจียงยงคุณชายเจียง อยู่ใน

ประเทศหนานเยว่ มาหลายชั่วอายุคน เขาเป็นนักธุรกิจยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียง และ กับสมาคมยูโดนานาชาติมีความ

สัมพันธ์ที่ดี!.ในตระกูล มีทรัพย์สินมากกว่า 1 แสนล้าน!”

หม่าปินพูดแนะนำ

หลังจากพูดจบ ทุกคนก็อ้าปากค้างมองเจียงยง

อิทธิพลของตระกูลเจียงในประเทศหนานเยว่ใต้ เป็นที่รู้จักกันดี แต่ฉันไม่คาดคิดว่า เพื่อนของหม่าปินคือคุณชายเจียงคนนี้

และหลงเฟยเฟย เนื่องจากฐานะในครอบครัว เวลาที่เธอคบใคร หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปเล็กน้อย

หลังจากเข้าใจภูมิหลังของเจียงยงแล้ว ดวงตาของหลงเฟยเฟย ก็สว่างใสขึ้นมา

จ้องมองคุณชายเจียงคนนี้

หลังจากทักทายง่ายๆ

เจียงยงถามว่า “จริงสิหม่าปิน ทำไมพวกคุณเพิ่งมา? คุณรับปากไว้แล้ว บอกว่าจะมาเมื่อสองสามวันก่อน!”

“อย่าพูดถึงมันเลย ในช่วงเวลานี้ ในเมืองจี้โจว และแม้งานโครงสร้างทางลับทั้งหมดของหัวเซี่ย ก็มีการเปลี่ยนแปลงครั้ง

ใหญ่ฉันอยู่เคียงข้างพ่อมาตลอด และช่วยจัดการแก้ไข!”

หม่าปินพูด

“ฉันเข้าใจ ฉันได้ยินมาว่ามันคือสำนักสวนหยางเตี้ยน? มีคนหนึ่งที่มีพลังอำนาจมหาศาล ฉันได้ยินพ่อของฉันพูดว่า แม้แต่

อำนาจลับในประเทศหนานเยว่ และแม้แต่คนที่มีชื่อเสียง ก็เคยไปร่วมงานด้วยเช่นกัน ใต้เท้าจูนจู่สำนักสวนหยางเตี้ยน

พูดกันว่าเป็นคนที่โหดเหี้ยม ยึดติดในร่างกายเขา สามารถคุ้มครองให้ครอบครัวยืนยงมานับพันปี!”

เจียงยงพูด

ครอบครัวใหญ่บางครอบครัวเป็นแบบนี้ เนื่องจากพวกเขามีทรัพย์สินมากเพียงพอ คนที่พวกเขาคลุกคลี ก็จะแตกต่างจาก

คนทั่วไป

ตัวอย่างเช่นตระกูลร่ำรวยพึ่งพิงตระกูลที่มีศิลปะการต่อสู้สูง อาจฟังดูไร้สาระสำหรับคนทั่วไป

อย่างไรก็ตาม สำหรับคนประเภทนี้ที่มีฐานะสูงอยู่แล้ว ถือเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว

“จริงสิหม่าปิน พ่อของนายอยู่ที่จี้โจว ได้มีความสัมพันธ์กับสำนักสวนหยางเตี้ยนหรือไม่?”

เจียงยงถาม

หม่าปินอดไม่ได้ที่จะส่ายหัว “ไม่มีจริงๆ มีครอบครัวข้าราชบริพารจำนวนมากเกินไป แต่ดูเหมือนว่าใต้เท้าจูนจู่สำนักสวน

หยางเตี้ยน จะมีทรัพย์สมบัติมากมาย ดังนั้นหลายครอบครัวที่ฐานะปานกลางเขาจะไม่แยแส ถ้าและต้องการมีความ

สัมพันธ์ด้วย ต้องผ่านการตรวจสอบหลายชั้น!”

“ฮึ่ม ตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยของพวกคุณ ก็เข้ากับสำนักสวนหยางเตี้ยนไม่ได้ แล้วพวกคุณรู้หรือไม่ว่าใต้เท้าจูนจู่คุณเฉินคือ

ใคร? การดำรงอยู่ในตำแหน่งที่ทรงพลังชั้นไหน ไม่ใช่อย่างที่คนอื่นพูดจะพึ่งพิงได้ง่าย!”

เมื่อหลงเฟยเฟยได้ยินเช่นนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

“อ๊ะ? เฟยเฟย ฉันรู้ว่าครอบครัวของคุณมีความสัมพันธ์กับสำนักสวนหยางเตี้ยน ดังนั้นใต้เท้าจูนจู่จึงมีนามสกุลว่าเฉิน? อีก

อย่าง คุณก็เคยพบคุณเฉินแล้วนี่?

หม่าปินอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเล็กน้อยและพูดว่า

“ฉันจะเคยเห็นได้ยังไง แต่ฉันรู้ดีเกี่ยวกับพลังความร้ายกาจของคุณเฉิน และลูกน้องของเขา ทุกคนฉลาดและแข็งแกร่ง

และบางคน ก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณปู่ของฉันด้วย!”

หลงเฟยเฟยพูด ความเสียใจฉายแววในดวงตาของเขา

เธอยังจำได้อย่างชัดเจน ช่วงเวลาที่คุณปู่พูดถึงคุณเฉิน ในแววตาเต็มไปด้วยความนับถือและชื่นชม

ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนจากไปครั้งนี้ คุณปู่ยังย้ำเตือนแนะนำกับเธอเป็นพิเศษ

คว้าโอกาสไว้!!!

แต่เมื่อเขาถามว่าเขาคว้าโอกาสอะไร เธอเค้นถามคุณปู่ยังไงก็ไม่ยอมบอก

เป็นไปได้ไหมที่คุณปู่พูดถึงทริปจัดเลี้ยงครั้งนี้โดยเฉพาะ? หลงเฟยเฟยคิด

ดังนั้น เมื่อเขาเห็นเจียงยง สายตาหลงเฟยเฟย ก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาหลายครั้ง

ทุกคนพูดคุยหัวเราะกัน พูดต่างๆนาๆ และพวกเขาก็มาถึงงานเลี้ยงแล้ว

และหลังจากที่ทุกคนออกจากท่าเรือ

เรือประหลาดลำหนึ่งเหมือนเป็นเงาผี เหมือนเป็นภาพลวงตา และค่อยๆปรากฏขึ้น

ในที่สุดก็โผล่ขึ้นมาเหนือทะเลทันที

เรือโดยสารประหลาดลำนี้ แล่นเข้าใกล้ท่าเรืออย่างช้าๆ

เพราะมันปรากฏเงียบและรวดเร็วเกินไป

ก็เลยไม่มีใครแปลกใจ

หลังจากเทียบท่าเรือ.

ห้องโดยสารจะเปิดขึ้น

มีคนใส่ชุดขาว ผู้หญิงสองคนที่สง่างามเดินลงจากเรือ

แต่ว่าผู้หญิงสองคนนี้ ถูกคลุมหน้าด้วยผ้าคลุมบางๆ

ทำให้คนอื่นต้องการเห็นใบหน้าของพวกเขาสองคน แต่มันก็มีความรู้สึกคลุมเครือ

“พี่สาว พวกเราหนีพี่หานออกมาอย่างนี้จะดีเหรอ? ในเมื่อคราวนี้เราก็มาถึงพื้นผิวโลก เรายังมีภารกิจพิเศษอยู่?”

ผู้หญิงคนหนึ่งขณะมองดูผู้คนรอบข้างด้วยความประหลาดใจ อีกด้านหนึ่งก็ถามด้วยความกังวลใจ

“จะกลัวอะไร ไม่ต้องกังวล ไม่เป็นไร ดูสิ มีคนมากมาย พวกเรารีบไปเร็ว!”