ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 916
บทที่ 916 ฆ่างูหลามยักษ์
“ฟู่ เสียงขู่คำราม!”
ในวินาทีต่อมางูหลามยักษ์ขู่คำรามใส่เฉินเกอ
เมื่อสิ้นเสียง งูหลามยักษ์ก็โจมตี และพุ่งตรงไปที่เฉินเกอ
เฉินเกอหลบไปด้านข้างทันที และสามารถหลบหลีกการโจมตีของงูหลามยักษ์
“ทุกคนรีบหาที่ซ่อน!”
เวลานี้ เฉินเกอรีบตะโกนใส่เจินจีทั้งสามคน
เมื่อได้ยินเสียงตักเตือนของเฉินเกอ พวกเขาทั้งสามก็ตั้งสติขึ้นมา และรีบไปหลบภัยอยู่หลังต้นไม้
ท้ายที่สุดงูหลามยักษ์พุ่งเข้าไปแค่คนเดียว ดังนั้นให้เฉินเกอจัดการคนเดียวก็พอ
งูหลามยักษ์โจมตีครั้งแรกไม่สามารถทำอะไรเฉินเกอได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะยอมแพ้และหันกลับมาทันทีและพุ่ง
เข้าหาเฉินเกออีกครั้ง
ร่างกายใหญ่โตพุ่งไปชนบนพื้น ทำให้พื้นดินเริ่มสั่นสะเทือน
งูหลามยักษ์พุ่งไปข้างหน้าเฉินเกอ ยกหางขึ้นหวังจะฟาดไปที่หัวเฉินเกอ
ถ้าครั้งนี้ฟาดถูก คิดว่าแม้จะไม่ตายก็คงหมดสติแน่นอน
แต่ว่า เฉินเกอจะไม่ปล่อยให้งูหลามยักษ์ตัวนี้ทำสำเร็จ
ในตอนนี้ เฉินเกอชักกระบี่ซิงหยวนออกมาอย่างรวดเร็ว
“ชั๊วะ!”
เห็นกระบี่เฉือนผ่านไป
เฉินเกอสับหางงูหลามยักษ์ตัวนี้
“คำราม!”
หลังจากนั้นไม่นานงูหลามยักษ์ก็คำรามขึ้นไปบนฟ้า และส่งเสียงกรีดร้องที่ทิ่มแทงหัวใจ
ทันใดนั้นเลือดก็ไหลไปทั่วพื้น และหางงูขนาดใหญ่ก็หล่นลงไปในกองเลือดที่พื้น
“ไอ้สัตว์เดรัจฉาน น้ำหน้าอย่างนี้คิดจะฆ่าฉันเหรอ!”
เฉินเกอจ้องมองงูหลามยักษ์และพูดด้วยความโกรธ
หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็กระโดดขึ้น และใช่กระบี่ซิงหยวนแทงเข้าไปที่ลำตัวของงูหลามยักษ์
งูหลามยักษ์กระดิกตัวอย่างแรงนั้น จากนั้นก็ล้มลงบนพื้นและเสียชีวิต
จัดการได้อย่างง่ายดาย เฉินเกอใช้เพียงสองกระบวนท่าก็สามารถฆ่างูหลามยักษ์ได้สำเร็จ
“โอเค ไม่เป็นไรแล้ว!”
หลังจากจัดการกับงูหลามยักษ์แล้ว เฉินเกอก็ตะโกนบอกเจินจีทั้งสามคน
เจินจีทั้งสามคนเดินออกมาจากหลังต้นไม้
เดินไปยืนดูงูหลามยักษ์ที่ตายแล้ว
“งูตัวนี้ใหญ่เกินไป!”
เล๋ยเล่อุทานออกมาด้วยความตะลึง
เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นงูหลามยักษ์ตัวใหญ่เช่นนี้ มันมีขนาดใหญ่กว่าสองเท่าของงูที่พวกเขาเคยเห็น
มันก็เหมือนกันกับเม่นที่เราเคยเจอมาก่อนหน้านั้น หรือว่าสัตว์ที่นี่จะมีความพิเศษ พวกมันตัวใหญ่มาก!”
เจินจีก็พูดแสดงความคิดของเธอทันที
“อาจเป็นเพราะฟอสฟอรัสแดง ซึ่งทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในยีนของสัตว์เหล่านี้!”
เฉินเกอพูดถึงเรื่องนี้
“แต่มันก็พอดี เจ้าตัวนี้ได้ส่งอาหารมาให้พวกเรา ได้ยินมาว่าเนื้องูอร่อยมาก ฉันยังไม่เคยกินมาก่อน!” เล๋ยเล่มองงูที่อยู่
บนพื้นแล้วพูด
“นายก็ห่วงแต่กิน เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่ฉัน นายคงจะถูกงูหลามยักษ์ตัวนี้กินเข้าไปแล้ว!”
เฉินเกอมองไปที่เล๋ยเล่และพูดด้วยความหมั่นไส้
“เอ้อ..พี่เฉิน คุณอยู่ที่นี่ไง ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ปล่อยให้ฉันลำบากแน่นอน”
เล๋ยเล่รีบมองไปที่เฉินเกอและพูดด้วยรอยยิ้ม
ในเมื่อตัวเองไม่มีความสามารถเหมือนเฉินเกอ ถ้ามี เขาก็จะออกมาจัดการกับงูหลามยักษ์ตัวนี้ได้อย่างแน่นอน
“เอาล่ะๆ เลิกประจบประแจงได้แล้ว ไปจัดการกับเนื้องู ฉันจะก่อไฟย่างกิน พอกินเสร็จพวกเราจะได้เดินทางต่อ!”
เฉินเกอสั่งเล๋ยเล่อย่างหงุดหงิด
เมื่อเล๋ยเล่ได้ยิน เขาก็รีบเดินไปที่เนื้องูทันที ด้วยความสนใจโน้มตัวลงและหยิบมันขึ้นมา
ในไม่ช้า เฉินเกอก็ก่อไฟเสร็จ จากนั้นก็เอาเนื้องูวางข้างบนเพื่อย่าง
“พี่เฉิน ฉันบอกแล้วว่าถ้ำนี้ต้องไม่ธรรมดา มันเหม็นมาก ไม่คิดว่าจะเป็นที่อาศัยของงูตัวนี้!”
เล๋ยเล่มองไปที่เฉินเกอและพูด เมื่อกี้เขาก็รู้สึกว่าถ้ำนี้แปลกๆ กลิ่นเหม็นเกินไป ที่แท้ก็มีสัตว์อาศัยอยู่
คงเป็นเพราะพวกเขารบกวนการนอนหลับของงูหลามยักษ์ ทำให้งูหลามยักษ์เลื้อยออกมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
แต่สุดท้ายงูหลามยักษ์ก็ตายด้วยน้ำมือของเฉินเกอ และกลายเป็นอาหารของเฉินเกอและพวกเขาทั้งสี่คน
ไม่มีทางเลือก นี่เป็นห่วงโซ่วงจรชีวิต ชีวิตและความตายล้วนถูกกำหนดไว้
ได้พบกับเฉินเกอทั้งสี่คน ถือว่างูหลามยักษ์ตัวนี้โชคร้าย
ประมาณครึ่งชั่วโมงผ่านไป ในที่สุดเนื้องูก็ย่างเสร็จ และมีกลิ่นหอมมาก
เนื้องูย่าง นี่เป็นสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่สามารถหากินได้ ถึงแม้จะอยู่ในตัวเมืองก็หากินยาก
แต่ครั้งนี้โชคดีของเฉินเกอและทั้งสี่คน มีเนื้องูมื้อนี้ก็พออิ่มท้องได้
หลังจากที่ย่างเสร็จ ทั้งสี่คนก็นั่งกินตรงหน้าปากถ้ำอย่างมีความสุข
หลังจากที่ทั้งสี่คนได้ลิ้มลองรสชาติอย่างมีความสุข ในที่สุดก็กินจนอิ่ม
บอกตามตรงว่า เนื้องูนี่อร่อยแบบไม่เหมือนเนื้อทั่วไปจริงๆ
“เรอ!”
เล๋ยเล่มีอาการเรอเป็นเวลานาน
“อิ่มจัง ในชีวิตนี้ไม่เคยกินเนื้องูอร่อยขนาดนี้มาก่อน ครั้งแรกในชีวิต รสชาติอร่อยมาก!”
เล๋ยเล่แสดงอาการมีความสุขในขณะที่พูด
หลังจากกินอิ่มแล้ว พวกเขาทั้งสี่ก็เก็บข้าวของและออกเดินทางต่อ
สภาพอากาศภายนอกสงบลง ไม่มีฟ้าแลบและฟ้าร้อง สภาพอากาศในป่าทั้งหมดก็กลับมาเหมือนเดิม มีเสียงนกร้อง
มากมาย
“เฉินเกอ พวกเราข้ามเขตหินฟอสเฟตไปแล้วหรือยัง? ”
เดินไปบนถนน เจินจีมองเฉินเกอและถามอย่างสงสัย
ทันทีที่เฉินเกอได้ยิน เขารีบหยิบแผนที่ออกมาเพื่อตรวจสอบทันที
หลังจากดูสักพัก เฉินเกอก็ตอบ
“เกือบแล้ว อีกไม่กี่กิโลเมตรพวกเราสามารถข้ามเขตหินฟอสเฟตได้”
เพราะเขตหินฟอสเฟตครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่มาก
ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ เฉินเกอทั้งสี่คนยังไม่หยุดการเดินทาง ดังนั้นพวกเขาจึงเดินเป็นระยะทางไกลมาก
อย่างไรก็ตามยังเหลืออีกไม่กี่กิโลเมตรที่จะข้ามเขตหินฟอสเฟตทั้งหมดได้อย่างสมบูรณ์
“คุณคิดว่าพวกนักล่าจะไล่ทันพวกเราไหม? ”
เจินจีมองไปที่เฉินเกอและถามด้วยความกังวล
เฉินเกอส่ายหัวทันที
“ฉันคิดว่าคงไม่ พวกเขาไม่รู้แน่นอนว่าพวกเราได้ออกจากเขตหินฟอสเฟตแล้ว และเปลี่ยนเส้นทางเดิน แต่มีโอกาสมากที่
พวกเขาจะออกจากเขตหินฟอสเฟตไปแล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุด”
เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อยในขณะที่พูด
นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เฉินเกอกังวลมากที่สุด
หากนักล่าพวกนั้นออกจากเขตหินฟอสเฟตเร็วกว่าเฉินเกอทั้งสี่คน นั่นหมายความว่าเส้นทางเดินของเฉินเกอทั้งสี่คนจะถูก
นักล่าขัดขวาง
แต่ในทางกลับกัน ถ้าเฉินเกอทั้งสี่คนออกจากเขตหินฟอสเฟตเร็วกว่าพวกนักล่านั้น เฉินเกอและทั้งสี่คนจะได้ครองความ
ได้เปรียบก่อน ก็จะไม่ใช่ผู้ถูกกระทำ
“ถ้าอย่างนั้นเราต้องรีบ อย่าให้พวกนักล่านำหน้าพวกเรา มิเช่นนั้นพวกเราจะเสียเปรียบ!”
เจินจีเข้าใจความกังวลของเฉินเกอทันที และรีบตักเตือนเฉินเกอทั้งสามคน