ที่แท้….ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ - ตอนที่ 918
บทที่ 918 หุบเขาแมลงกินคน
“ไม่ต้องกังวล พวกเราปรับเปลี่ยนได้ตลอด หาโอกาสให้พวกคุณทั้งสามหนีออกไปก่อน ฉันจัดการกับคนพวกนี้ได้!”
เฉินเกอพูดและมองไปที่เจินจีทั้งสามคน
เจินจีและคนอื่นๆ ก็พยักหน้า
“เฉินเกอ หัวหน้านักล่าคนนี้คงไม่ธรรมดา คุณต้องระวังตัวให้ดี!”
เจินจีพูดเตือนเฉินเกออีกครั้ง
เฉินเกอก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เมื่อนึกถึงการประลองฝีมือระหว่างเขากับชายชุดคลุม ชายชุดคลุมนั้นไม่ธรรมดา
และเป็นตัวที่จัดการยากเหมือนกัน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเฉินเกอจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
“อืม วางใจได้ ฉันจะระวังตัว!”
เฉินเกอมองไปที่เจินจีและพยักหน้า
ชายชุดคลุมมาที่นี่เพื่อค้นหาเผ่าเส่ส้า ดังนั้นเฉินเกอจึงไม่อาจปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จได้อย่างง่ายดาย
และไม่ยอมให้องค์กรนักล่าสามารถรวบรวมพลังผี
ในไม่ช้า เฉินเกอทั้งสี่คนและองค์กรนักล่าก็มาถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง
มีสะพานไม้ในหุบเขา ซึ่งดูเหมือนจะทำให้ทุกคนรู้สึกใจสั่นเล็กน้อย เมื่อมองแวบแรกรู้สึกถึงความอันตราย
อย่างไรก็ตามเฉินเกอและคนอื่นๆ ไม่มีหนทางถอยหนี นี่เป็นหนทางเดียวที่จะไปสู่แดนจี๋หยิง และเป็นทางเดียวที่จะไปได้
เฉินเกอทั้งสี่คนยืนอยู่บนหัวสะพาน มองไปที่ภูเขาฝั่งตรงข้าม
“ระยะห่างระหว่างหุบเขานี้อย่างน้อยหนึ่งร้อยเมตร และยังมีลมพัด ไม่ใช้หนทางที่เดินสะดวก!”
เมื่อได้ยินเฉินเกอพูดก็รีบพูดประโยคนี้ออกมาทันที
“เป็นอะไรไป เฉินเกอ? คุณกังวลเรื่องอะไร? ”
หลังจากที่เจินจีได้ยิน เธอก็มองไปที่เฉินเกอด้วยความสงสัยทันที
“สะพานไม้นี้ไม่น่าจะข้ามได้ง่ายๆ ”
เฉินเกอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ ชายชุดคลุมเดินมาพร้อมกับนักล่าที่สวมชุดสีม่วงสองสามคน
“พวกคุณหยุดทำไม? ”
ชายชุดคลุมจ้องและถามเฉินเกอทั้งสี่คน
“สะพานนี้ไม่ได้ข้ามง่ายๆ ถ้าประมาท อาจจะมีอันตราย!”
เฉินเกอพูดและมองไปที่ชายชุดคลุม
“โอ้ อย่าพูดเรื่องไร้สาระพวกนี้ ฉันไม่สนว่ามันจะอันตรายหรือไม่ ฉันรู้ว่าคุณมีวิธีผ่านมันไปได้”
ชายในชุดคลุมไม่สนใจ เขาพูดด้วยเสียงเยาะเย้ย
เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายชุดคลุมพูด เฉินเกอก็จนปัญญา
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราเดินไปข้างหน้าก่อน พวกนายระวังตัวแล้วตามมาทีหลัง!”
เฉินเกอออกคำสั่งเบา ๆ
หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็พร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้า
นี่ ก่อนที่เฉินเกอจะเดินไปได้ก้าวเดียว ชายชุดคลุมก็ขวางเฉินเกออีกครั้ง
“คุณต้องการอะไรอีก? ”
หลังจากถูกขัดขวางเฉินเกอก็ขมวดคิ้ว และถามอย่างเย็นชา
“พวกคุณห้ามเดินข้างหน้า ใครจะรู้ว่าพวกคุณจะเล่นตุกติกหรือเปล่า!”
ชายชุดคลุมพูด
หลังจากที่เฉินเกอได้ยิน เขาก็โกรธมาก ในเวลานี้เขาอยากจะฆ่าชายชุดคลุมและคนอื่นๆ
ถ้าไม่ใช่ชายชุดคลุมมีนักล่าจำนวนมาก เฉินเกอก็ไม่ยินยอม
“ได้ๆๆ ถ้าอย่างนั้นให้คนของคุณเดินไปข้างหน้า พวกเราอยู่ตรงกลางก็ได้!”
เฉินเกอพูดอย่างจนปัญญา และทำท่าทางสัญญาณมือขณะที่พูด
เมื่อเห็นเฉินเกอทำเช่นนี้ ชายชุดคลุมก็พอใจ จากนั้นเขาก็แสดงท่าทางมือไปยังนักล่าชุดสีม่วงที่อยู่ข้างหลังเขา
นักล่าชุดสีม่วงสองสามคนเข้าใจ จากนั้นก็เดินตรงไปบนสะพานไม้และอยู่แถวหน้าของทีม
เฉินเกอทั้งสี่ตนเดินตามหลังนักล่าชุดสีม่วงอย่างใกล้ชิด ชายในชุดคลุมและน่าล่าคนอื่นๆ เดินตามหลังเฉินเกอทั้งสี่
คน โดยล้อมรอบพวกเขาอย่างสมบูรณ์
เมื่อเดินบนสะพานไม้ ลางสังหรณ์ที่เป็นลางร้ายของเฉินเกอก็รุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าสะพานไม้นี้ต้องไม่ธรรมดา
แดนจี่หยิงนี้ไม่ได้หาง่ายอย่างแน่นอน และหุบเขาแห่งนี้ก็มีสะพานไม้ไว้ให้ข้าม ดูเหมือนจะง่ายเกินไป
“เฉินเกอ สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย? ”
เจินจีก็สังเกตเห็นสีหน้าของเฉินเกอ และถามอย่างเป็นห่วงทันที
“ฉันกังวลว่า สะพานนี้คงไม่ใช่จะข้ามได้ง่ายๆ ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ดี!”
เฉินเกออธิบายอย่างเคร่งขรึม
เมื่อเจินจีได้ยิน เธอก็รีบเหลือบมองไปรอบๆ ทันที แต่เธอไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆ
“เป็นไปได้ไหมที่คุณระมัดระวังเกินไป”
เจินจีถามอย่างสงสัย
เฉินเกอส่ายหัวปฏิเสธทันที
“เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่ใช่ระมัดระวังเกินไป ฉันแค่รู้สึกเป็นลางไม่ดี!”
ตูม!
ทันทีที่เฉินเกอพูดจบ ก็มีเสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา
ทันใดนั้นทุกคนก็มองไปทางด้านซ้ายของหุบเขา เพราะเสียงนั้นดังมาจากทางด้านซ้ายของหุบเขา
ทั้งหุบเขามืดไปหมด ไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์ข้างในได้ชัดเจน และท้องฟ้าก็มืดครึ้ม มีเมฆปกคลุมไปทั่ว ซึ่ง
เป็นสัญญาณที่ไม่ดี
ในวินาทีต่อมา ฉากที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงก็เกิดขึ้น
เห็นกลุ่มแมลงสีดำพุ่งออกมาจากทางด้านซ้ายของหุบเขาอย่างดุเดือด และพุ่งตรงมายังที่เฉินเกอและคนในกลุ่ม
“นั่นคืออะไร? ”
ในขณะนี้มีคนร้องอุทาน
แต่ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งเหล่านี้คืออะไร รู้เพียงว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
“รีบหนีเร็ว!”
เฉินเกอตั้งสติได้ รีบสั่งคนทั้งสามที่อยู่ข้างหลังเขา
หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็พาเจินจีทั้งสามเดินไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างนั้น เห็นนักล่าที่ใส่ชุดสีม่วงข้างหน้าถูกหินที่ตกลงมาบนภูเขาทับตาย และก้อนหินก็ขวางทาง
ของเฉินเกอทั้งสี่คนโดยตรง
“บ้าเอ้ย พี่เฉิน ทางถูกปิดกั้นแล้ว ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงดี? ”
เมื่อเล๋ยเล่เห็นก็ถามเฉินเกอด้วยความตกตะลึง
ในขณะนี้ ไม่ว่าจะเป็นทางข้างหน้าหรือข้างหลังถูกปิดกั้นด้วยก้อนหิน เฉินเกอทั้งสี่คนไม่มีทางออก
เดินหน้าหรือถอยหลังก็ไม่ได้ สิ่งที่พวกเขาต้องเผชิญคือแมลงสีดำตรงหน้า
เฉินเกอหันกลับไปมอง
นักล่าได้หยิบคันธนูขึ้นมาและเริ่มยิงไปที่แมลง
แต่คันธนูเหล่านี้จะจัดการกับแมลงเหล่านี้ได้อย่างไร มันไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง
“อ๊ะ!”
หลังจากนั้น ก็มีเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด
เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วหุบเขา
นักล่าสองสามคนถูกห่อด้วยแมลง
ในไม่ช้า นักล่าหลายคนก็กลายเป็นกระดูก
เห็นฉากนี้ ทำให้ทุกคนตกตะลึงอีกแล้ว
“เล๋ยเล่ เอาเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมา!”
จู่ๆ เฉินเกอก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ และสั่งให้เล๋ยเล่ที่อยู่ข้างหลังเขาทันที
หลังจากที่เล๋ยเล่ได้ยิน เขาก็ตอบสนองทันที และหยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋าเป้สะพายส่งให้เฉินเกอ
จากนั้นเฉินเกอก็หยิบไฟแช็กออกจากกระเป๋า และจุดไฟเผาเสื้อผ้า
แมลงกลัวไฟ ฉะนั้นเฉินเกอจึงทำเช่นนี้
“พวกคุณตามฉันมา!”
ในเวลานี้เฉินเกอสั่งทั้งสามคน
หลังจากพูดจบ เฉินเกอทั้งสี่คนก็เดินไปข้างหน้า ขณะที่เฉินเกอเดินก็โบกเสื้อผ้าที่มีไฟ
แน่นอนว่า มันมีประโยชน์มาก แมลงเหล่านั้นไม่กล้าเข้าใกล้เฉินเกอทั้งสี่คนเลย และพวกมันทั้งหมดก็พุ่งไปที่องค์กร
นักล่า
เมื่อชายชุดคลุมเห็นการเคลื่อนไหวของเฉินเกอ เขาก็ตั้งสติขึ้นมา และรีบสั่งให้คนของเขาจุดคบเพลิงหรือจุดไฟเสื้อผ้า
บางส่วน