ท่านประธานที่รัก - บทที่ 237 คืนความจริง

“อ๊าย..” ลู่ลี่ลี่ที่ตกลงไปตรงบันไดตะโกนด้วยความกลัว และเธอก็ไม่ได้แสร้งทำ

เฉินเฉียวยืนอยู่ข้างๆเธออย่างสบาย ๆ และมองลงมาที่เธอด้วยสายตาที่เย็นชาและไม่แยแส

“เธอมันเลว โดนแม่ทิ้งเลยเติบโตโดยไม่มีแม่สั่งสอน ไม่น่าแปลกใจที่แม่ของเธอหนีไป และไม่พาเธอไปด้วย แม่ของเธอต้องสังเกตเห็นนิสัยชั่วร้ายของเธอแน่ๆเลยทิ้งไป”ลู่ลี่ลี่โกรธมากที่เธอถูกด่าอย่างไม่ยุติธรรม

ทุกคำพูดติดอยู่บนบาดแผลของเฉินเฉียว

มันเป็นเพียงความผิดหวังที่เธอพูดถึงแม่ ถึงเฉินเฉียวจะผิดหวังเล็กน้อย แต่เฉินเฉียวที่รู้สึกเจ็บปวดก็ไม่ได้แสดงออกและยิ้มให้เธอ

เธอถึงกับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย:“ คุณพูดถูกฉันมันร้าย ฉันควรจะฝังพวกคุณไปพร้อมๆกับครอบครัวเฉิน ไม่เช่นนั้นฉันคงจะไม่ได้ให้พวกคุณได้มีโอกาสมากมายขนาดนี้เพื่อให้มาทำร้ายฉันหรอก แต่ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ฉันจะจัดการกับความร้ายกาจของฉันเอง ”

จู่ๆเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออก เมื่อเห็นใบหน้าของลู่ลี่ลี่เธอก็จงใจแสดงสีหน้าถากถางใส่

หลังจากต่อสายแล้ว ก็ไม่มีเวลาพูดอะไรกับคนตรงหน้าเธอต่อ เฉินเฉียวเอ่ย “หลินจวิน ฉันคิดเรื่องนี้มานานแล้วคุณไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อไข่ที่ฉันบริจาคให้คุณ เพราะคุณไม่รู้ แต่ผู้กระทำผิดเหล่านั้นควรได้รับบทเรียนที่ดี”

หลังจากเลิกงานก็ได้รับโทรศัพท์จากเฉินเฉียว และหลังจากฟังคำพูดที่น่าสับสนโดยไม่ได้คิดถึงความหมายที่แท้จริงของคำพูดของเธอเขาก็ตอบตกลงทันที: “คุณพูดถูกคนเหล่านั้นจะต้องได้รับบทเรียน ครอบครัวเฉินน่ะฉันเป็นเจ้าของหุ้นมากกว่า 80% แล้ว ถ้าคุณไม่ต้องการเห็นพวกเขาฉันจะขับไล่ออกไป ”

เฉินเฉียวเปิดสปีกเกอร์โฟน ทั้งลู่ลี่ลี่และเฉินอันก็ได้ยินคำพูดทั้งหมดของซังหลินจวินทางโทรศัพท์

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าผู้รับบริจาคไข่ของเฉินเฉียวคือซังหลินจวิน พวกเขาก็ไม่สามารถควบคุมความสติได้อีกต่อไป

แต่หลังจากรู้ว่าหุ้นส่วนใหญ่ของครอบครัวเฉินถูกซื้อ ร่างของเฉินอันก็โอนเอนไปมาสองสามครั้ง ทั้งตกใจและกระวนกระวาย

เฉินเฉียวมองสายตาหวาดกลัวของพวกเขา ในใจฉายแววมีความสุขอย่างหาได้ยาก

ราวกับว่ากังวลว่าพวกเขาจะถูกโจมตีไม่พอ เฉินเฉียวปฏิเสธคำขอของซังหลินจวินและกล่าวว่า “ บริษัทแบบนี้ที่มีกำไรน้อย แถมคนที่เป็นเจ้าของบริษัทนี้มีจิตใจที่มืดมน ดังนั้นทิ้งไว้ข้างหลังเถอะ คุณโฟกัสเรื่องของคุณเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันแล้ว ”

เธอพูดเบา ๆ เหมือนเป็นเรื่องตลก แต่เฉินอันไม่สามารถพยุงตัวเองได้อีกต่อไป เขาล้มลงบนพื้นและชี้นิ้วไปที่เธอแล้วพูดอย่างสั่น ๆ ว่า: “อีเวร … ”

เฉินเฉียวเดินมาข้างๆและมองไปที่เขา เธอยิ้มเบา ๆ : “ฮ่าฮ่า ฉันขอโทษนะที่ฉันเอาเลือดสกปรกของคุณออกมา ตอนที่คุณขายฉันคุณควรจะคิดได้ตั้งแต่เนิ่นๆ อย่างนั้นก็คงไม่มีวันนี้ สิ่งที่คุณทำกับฉันในตอนแรก ตอนนี้ฉันแค่เอาคืนกลับไปให้คุณเท่านั้นเอง ”

ความรักในครอบครัวก่อนที่เธอจะได้พบกับซังหลินจวินมันเป็นสิ่งที่เธอรักมากที่สุดและหวังไว้มากที่สุด

ในเวลานั้นแม้ว่าพ่อของเธอจะเมินเธอและแม่เลี้ยงของเธอก็แอบล้อเลียนเธอ แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดในใจ แต่เธอก็ไม่เคยต่อต้าพวกเขา

เกี่ยวกับการแต่งงานเธอได้พูดคุยโดยตรงกับครอบครัวของปู้โดยที่เธอไม่ยินยอมที่จะแต่งงาน นอกจากนี้เธอยังยอมแต่งงานโดยไม่ขัดขืน

ตอนนี้ดูสิ เหมือนว่าเธอโง่มาเยอะ

ยอมให้ทุกอย่างเพื่อแลกกับความเฉยเมยและหลอกลวง

ในที่สุด

เธอไม่สนใจอีกแล้ว

แม้ว่าแม่ที่เพิ่งจะกลับมา เธอก็สามารถปฏิบัติต่อเธออย่างเย็นชาได้

เฉินเฉียวเดินข้ามผ่านเขาและหันไปทางซ้ายโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

ลู่ลี่ลี่กำลังร้องไห้อย่างแผ่วเบาอยู่ข้างหลังเธอและเฉินอันก็ก่นด่าไม่หยุด

เธอทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง เฉินเฉียวถือโทรศัพท์มือถือของเธอและคุยสายกับซังหลินจวิน เขาถามเธอว่า: “เฉียวเฉียว ตอนนี้คุณกลับไปที่บ้านตระกูลเฉินหรอ?”

เฉินเฉียวไม่ได้ปิดบังเขาและอาจอธิบายทุกอย่างอย่างชัดเจนภายในครั้งเดียว เวลานี้หัวใจของเธอสงบลงมากจนเธอไม่อยากจะเชื่อมันเลย

เธอคิดว่าเธอคิดถึงเขาอยู่หน่อยๆ

อยากเจอเขาอยากพบโย่วอี

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในสองวันนี้ ในตอนแรกเธอรับไม่ได้จริงๆ

เพราะเธอถามตัวเองอย่างสงสัยอยู่เสมอว่าซังหลินจวินรักเธอเพราะเธอเป็นแม่ของโย่วอีหรือเพราะรักเธอแบบคนๆหนึ่ง

คำถามนี้ดูเสแสร้งเกินไป แต่เธอสนใจมันจริงๆ

บางทีการตกหลุมรักใครสักคนก็เป็นแบบนี้แหละ

แต่ตอนนี้เธอคิดได้อย่างชัดเจนแล้ว

ไม่ว่าเขาจะรักเธอเพราะเธอเป็นแม่โย่วอี แต่ท้ายที่สุดเขาก็รักเธออยู่ดี

ความรักนี้เป็นความรักเดียวในชีวิตเธอและจะเป็นความรักที่เธอหวงแหนที่สุดในชีวิตเธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

เพียงแค่เธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าตอนนี้เธอให้อภัยเขาแล้ว การปิดบังความจริงของเขาทำให้เธอรู้สึกโกรธจริงๆ

เขาต้องเข้าใจเสมอว่าการรักใครสักคนไม่ใช่การพยายามปิดบังกัน

ไม่ว่าจะมีเรื่องยุ่งยากแค่ไหน เราก็ต้องพูดคุยกัน

มิฉะนั้นพวกเขาจะมีปัญหามากมายในอนาคต

เธอไม่ต้องการสิ่งนี้ เธอเหนื่อยเกินไปและแค่อยากใช้ชีวิตที่เรียบง่ายกับเขา

คราวนี้ให้เขาจำบทเรียนนี้ให้ดีๆ ในอนาคตเมื่อเขาปิดบังอะไรเธออีก เขาจะต้องชั่งใจถึงผลที่ตามมา

“ ฉันกลับมาแล้ว หลังจากที่พวกเขากับฉันแบบนั้น ฉันไม่สามารถมองว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้ แม้ว่าฉันจะโทรหาคุณในวันนี้ แต่ฉันก็ยังไม่อยากเจอคุณอยู่ดี ฉันยังไม่อยากเจอคุณสักพักครึ่งเดือน “เฉินเฉียวทำให้เขานึกถึงสิ่งที่เธอพูดเมื่อวานนี้

ซังหลินจวินที่คิดว่าจะไปรับเธอกลับบ้านได้ในวันนี้ แต่จู่ๆก็รู้สึกใจสลาย แต่เขาก็ได้ยินคำพูดของเฉินเฉียวที่ไม่ได้เศร้าเหมือนเมื่อวานอีกต่อไป มันทำให้เขาก็รู้สึกโล่งใจ

ในท้ายที่สุดเขาก็ยังเห็นด้วยกับคำขอของเฉินเฉียวที่จะไม่พบกันเป็นเวลาครึ่งเดือน แต่หลังจากที่ทั้งสองวางสายเขาก็โทรหาอวี้เฟยอย่างรวดเร็ว

เฉินเฉียวเดินบนถนนได้อย่างง่ายดายเพราะไม่ค่อยมีรถวิ่งเข้ามา แถมยังใกล้บ้านตระกูลเฉิน ดังนั้นเธอจึงเดินบนถนนแบบสบายใจ

เธอไม่สังเกตเห็นรถที่อยู่ข้างหลังในระยะทางกว่าสิบเมตรที่กำลังตามเธอ

เมื่อเธอหยุดรถก็ขับตามมาอย่างกระชั้นชิด

คนที่นั่งอยู่ที่เบาะหลังของรถเป็นผู้หญิงผมยาวที่ดูอ่อนโยน เธอมองไปที่เฉินเฉียวบนถนนข้างหน้าด้วยความเกลียดชังในแววตาเธอ

รถบรรทุกเร่งความเร็วอย่างกะทันหันและพุ่งตรงไปที่เฉินเฉียวบนถนน เฉินเฉียวไม่ทันได้ตั้งตัวก็มีชายคนหนึ่งที่เปิดประตูรถและกระโดดลงมาและหยิบผ้าเช็ดหน้าในมือปิดปากของเธอ

ในที่สุดเฉินเฉียวก็ตระหนักว่านี่คือการลักพาตัว