ท่านประธานที่รัก - บทที่ 277 บรรยากาศแปลกมาก

แค่ทำหน้าย่นอย่างสูญเสียแล้วพูดขึ้น “งั้นคุณไปเถอะ”

จากนั้นก็หันตัวกลับเข้าบ้านไปอย่างไร้ความปรานี ไม่มองแผ่นหลังเขาด้วยซ้ำ

ซังหลินจวินเห็นเธอเป็นแบบนี้ ก็รู้ว่าเป็นการแอบแฝงแสดงความไม่พอใจที่มีต่อเขา จึงส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง

เมื่อไปถึงโรงพยาบาล สิ่งที่เหนือจินตนาการเขาคือ หลังจากที่อี้ฟานฟื้น เดิมทีเจียงฉยงฉยงที่ควรอยู่ในห้องผู้ป่วยเป็นเพื่อนเขากลับกอดไหล่นั่งม้านั่งยาวตรงหน้าประตูห้องผู้ป่วย

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอไม่อยู่ข้างในกับเขาล่ะ หมอยังช่วยเขาตรวจอยู่ข้างในเหรอ? ” ซังหลินจวินคิดได้แค่เหตุผลนี้ ยังไงแล้วหลังจากอี้ฟานประสบอุบัติเหตุ เจียงฉยงฉยงก็ดูแลเขาไม่ห่างอยู่ตลอดเลย

แม้แต่เขาก็รู้สึก ตราบใดที่อี้ฟานฟื้นขึ้นมา พวกเขาก็จะสามารถมีความสุขได้ ถือว่าเป็นการปลอบโยนหลังจากอี้ฟานประสบอุบัติเหตุครั้งนี้

หลังจากเจียงฉยงฉยงได้ยินเสียงซังหลินจวิน ตาบวมแดงของเธอก็เงยขึ้น ในนั้นมีความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง

เธอพูดขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า “เปล่า คุณเข้าไปเห็นก็จะรู้”

เสียงเธอมีความหวังเพียงเล็กน้อย เหมือนคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้

หลังจากซังหลินจวินได้ยิน ก็รู้สึกว่าเรื่องมันแปลกๆ

เขาพยักหน้าให้เธอ ผลักประตู เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย

ครั้งสุดท้ายที่มาที่นี่คือความอ้างว้าง ครั้งนี้ในห้องผู้ป่วยมีความครึกครื้นมาก พ่อแม่เจียงก็อยู่กันหมด นอกจากนี้ยังมีหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งที่กำลังปอกแอปเปิลให้อี้ฟานใกล้ๆ

เมื่อมองอย่างละเอียด พบว่าสองคนนี้กำลังคุยกันเป็นครั้งคราว ดูแล้วบรรยากาศอบอุ่นเล็กน้อย

ซังหลินจวินเลิกคิ้วสูง พบว่าสถานการณ์มันแปลกมากจริงๆ

เจียงอี้ฟานในอดีตถึงแม้ว่าโลกและสวรรค์สับสนวุ่นวาย พื้นดินจะร้อนระอุ ก็ไม่เคยให้โอกาสผู้หญิงคนไหนใกล้ชิดเขามาก่อน

เขาจะแยกออกห่างผู้หญิงเหล่านั้นอัตโนมัติมาโดยตลอด

ทำไมการป่วยครั้งนี้ จู่ๆ ได้ “เปิดใจ” ขึ้นมา

อย่างอธิบายไม่ได้ เขานึกถึงเรื่องความจำเสื่อมของเฉินเฉียว

หรือว่า……

“นายคือ? ” ซังหลินจวินยังไม่ได้คิดต่อ เจียงอี้ฟานที่พิงเตียงผู้ป่วยก็มองเขาด้วยความสงสัย

ซังหลินจวินเดินเข้าไปหนึ่งก้าว พูดขึ้น “เป็นพี่น้องกันมาหลายสิบปี นายถามว่าฉันเป็นใครเหรอ? คุณลุงคุณป้า มันเกิดอะไรขึ้นกับอี้ฟานครับ? ”

สีหน้าลำบากใจของพ่อแม่เจียงก็มีความลังเล แต่ไม่นานพวกเขาก็ทำท่าทางปกติอีกครั้ง พูดขึ้น “อี้ฟานเด็กคนนี้ประสบอุบัติเหตุรถยนต์หัวกระแทกไม่ใช่เหรอ การกระแทกครั้งนี้ทำให้ความทรงจำหายไป โชคดีที่เขาไม่เป็นอะไร เราโชคดีแล้ว”

ได้ยินเหตุผลที่เห็นได้ชัดว่าเตรียมมาตั้งนานแล้ว ซังหลินจวินก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด แค่ถามขึ้น “ทำไมไม่ให้เจียงฉยงฉยงเข้ามา อี้ฟานฟื้นแล้ว ควรให้เจอเธอสิครับ”

คำพูดเล่นสำนวน มีความลึกลับซ่อนอยู่

ซังหลินจวินเหลือบมองสีหน้าอี้ฟานบนเตียง แต่เห็นว่าเขาไม่มีการตอบสนองใดๆ สักนิด

แต่แววตาพ่อแม่เจียงมีความโกรธเล็กน้อย

ถึงไม่นานจะปกปิดมันได้อย่างรวดเร็ว แต่ซังหลินจวินเห็นมันแล้ว

เมื่อก่อนซังหลินจวินเคยเห็นว่าสามีภรรยาคู่นี้รักเจียงฉยงฉยง ไม่คิดว่าตอนนี้ท่าทีที่พวกเขามีต่อเธอจะกลายเป็นเลวร้ายแบบนี้

อย่างที่คิดไว้ พวกเขารับไม่ได้กับการแสดงเป็นพี่น้องปลอมๆ ของสองคนนี้

เห็นสีหน้าไม่พอใจของพวกเขาที่เผยออกมา ซังหลินจวินก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไป

ยังไงแล้วเขาก็มีความสัมพันธ์พี่น้องกับอี้ฟานเท่านั้น คนอื่นๆ ในตระกูลเจียง เขาไม่สนใจ

“อี้ฟาน ดูแลหัวนายให้ดี ฟื้นฟูความทรงจำให้เร็วที่สุด ไม่งั้นรอให้ความทรงจำนายกลับมา ฉันต้องยิงนายตายแน่” เผชิญหน้ากับเจียงอี้ฟานที่ความจำเสื่อมถือว่าเป็นสิ่งที่ซังหลินจวินต้องยอมรับ เขาในตอนนี้ ทำให้เขากระตือรือร้นเอาชนะเขาอย่างมาก

ซังหลินจวินคิดมาตลอดว่าเรื่องความจำเสื่อมเป็นสิ่งที่คนอ่อนแอเท่านั้นที่มี

เฉินเฉียวความจำเสื่อม

เขายอมรับได้ เพราะเขาไม่ได้ปกป้องเธอมากพอ ทำให้เธอหายตัวไปต่อหน้าเขา และทนทุกข์ทรมานหลายอย่าง

เขาไม่สามารถ และไม่มีทางโทษเธอได้

แต่สำหรับเจียงอี้ฟานที่ความจำเสื่อมเหมือนกัน เขารู้สึกไม่ดี

ความสัมพันธ์พี่น้องหลายปี ทั้งหมดนี้หายไปในพริบตาเดียว

คิดแล้วก็ปวดหนังศีรษะไปหมด

หลังจากซังหลินจวินออกมาจากห้องผู้ป่วย เห็นเจียงฉยงฉยงที่นั่งเก้าอี้ บรรยากาศเต็มไปด้วยความหดหู่และสิ้นหวัง ก็พูดขึ้น “ในเมื่อเขาความจำเสื่อม ช่วงนี้เธอก็อย่าไปเจอเขา ช่วงนี้บริษัทเธอก็ยุ่งมากไม่ใช่เหรอ? ไปๆ มาๆ ทุกวันมันก็เหนื่อยมาก ถ้าอารมณ์ไม่ดีจริงๆ ก็ไปคุยกับเฉินเฉียว”

“จะไม่รบกวนพวกคุณเหรอ? ” เจียงฉยงฉยงระงับเสียงร้องไห้ พยายามเค้นประโยคนี้ออกมา

เธอไม่เคยคิดเลย ซังหลินจวินที่ไม่ชอบเธอมาตลอด จะเป็นคนแรกที่ปลอบโยนเธอ

“ไม่หรอก หล่อนเจอเธอก็จะมีความสุขมาก” นึกถึงเฉินเฉียว สีหน้าซังหลินจวินก็อ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว

เจียงฉยงฉยงที่โดนอวดต่อหน้าอย่างอธิบายไม่ได้หัวใจก็ยิ่งอึดอัด

ถึงจะปวดใจ เธอก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ขวางหูขวางตาคนอื่น

หันศีรษะกลับไปมองคนที่อยู่ในห้องผู้ป่วยซึ่งทั้งๆ ที่มองไม่เห็น แต่อยากเห็นมากที่สุด สุดท้ายเธอก็ตามฝีเท้าซังหลินจวินไป

เมื่อซังหลินจวินพาเธอกลับมาที่จิ้งหย่วน เฉินเฉียวก็กำลังป้อนข้าวเหมิงเหมิงที่เพิ่งตื่นขึ้นมางัวเงียเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เห็นเจียงฉยงฉยงที่ยืนอยู่ไม่ไกล ความสุขเกิดขึ้นในดวงตาทันที พูดขึ้นอย่างสุขใจ “เจียงฉยงฉยง ในที่สุดเธอก็มาหาฉันแล้ว ฉันคิดถึงเธอมากเลย”

เจียงฉยงฉยงพยายามเค้นยิ้มออกมาเต็มที่ “ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน ไม่ได้เจอกันหลายวัน”

แต่ถึงแม้ใบหน้าเธอจะมีรอยยิ้ม แต่เฉินเฉียวก็สังเกตเห็นแววตาบวมแดงของเธอ มองเธอด้วยความเป็นห่วงอย่างยิ่ง

ซังหลินจวินยืนข้างๆ เห็นพวกเธอสองคนลืมเขาโดยสิ้นเชิง

และไม่ได้เปล่งเสียง ขึ้นชั้นบนทันที

หลังจากเจียงฉยงฉยงเห็นซังหลินจวินไปแล้ว อารมณ์ที่ระงับไว้ในใจอยู่ตลอดก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ตอนนี้ เธอมีแค่เฉียวเฉียวอยู่ที่นี่ก็ผ่อนคลายได้อย่างสมบูรณ์

เธอดึงเก้าอี้แล้วนั่งลง นั่งตรงนั้นโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

เฉินเฉียวเห็นเธออารมณ์แปลกๆ หลังจากป้อนข้าวที่เหลือในชามให้เหมิงเหมิงแล้วก็พูดขึ้น “เหมิงเหมิง ไปคุยกับน้าเจียงฉยงฉยงหน่อยสิ คราวก่อนน้าเจียงฉยงฉยงให้ตุ๊กตากระต่ายหนูด้วย หนูยังไม่ได้ขอบคุณน้าเลยนะ”

เหมิงเหมิงพยักหน้า จากนั้นก็วิ่งไปกอดต้นขาเจียงฉยงฉยงแล้วตะโกน “ขอบคุณนะคะน้าเจียงฉยงฉยงที่ให้ตุ๊กตาหนู หนูชอบมากเลย”

เมื่อเจียงฉยงฉยงเห็นใบหน้าเล็กขาวเนียนของเหมิงเหมิง ก็ยิ้มอย่างสุขใจในที่สุด แล้วคุยกับเหมิงเหมิง

หลังจากเฉินเฉียวเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว เห็นเจียงฉยงฉยงเล่นกับเหมิงเหมิงอย่างสนุกสนาน แต่ในใจกลับรู้สึกแย่มาก

คนที่ร่าเริงคนหนึ่ง เจอเรื่องสะเทือนใจอะไรมาถึงได้สิ้นหวังแบบนี้นะ

เฉินเฉียวเดินมานั่งโซฟาข้างๆ โย่วอีที่ทำการบ้านแล้วบอกว่า ให้โย่วอีพาเหมิงเหมิงขึ้นไปข้างบน แล้วมานั่งข้างๆ เธอ เอ่ยถาม “เจียงฉยงฉยง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”