ท่านประธานที่รัก - บทที่ 335 ความหวานที่อบอุ่น

โย่วอีขมวดคิ้ว เหลือบมองแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาและบอกว่าจะเตรียมสอนชดเชยให้กับเขาอย่างช่วยไม่ได้

ถอนหายใจภายในใจ

นึกถึงตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกวันนับจากนี้ เขาต้องเผชิญหน้ากับการเรียนชดเชย โย่วอีอยากกำจัดตัวต้นเหตุที่ต้องรับผิดชอบให้เกิดเหตุการณ์นี้จริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะอวี๋ฉยงเย่ว์มายุ่งวุ่นวายเขาบ่อยๆ วันนั้นก็คงไม่โดนแม่เจอเข้า ถ้าแม่ไม่เห็น เขาก็ไม่ต้องอยู่บ้านทบทวนบทเรียนทุกวัน ไม่ใช่แค่ต้องทบทวนบทเรียนเท่านั้น แม้แต่ภาพวาดก็ถูกควบคุมอย่างเข้มงวด

นี่มันกดดันอย่างมาก

เรื่องการเรียนบางครั้งก็ไม่ใช่แค่เรื่องน่ารำคาญสำหรับเด็กที่ไม่ขยัน ถึงจะเป็นเด็กเนิร์ดที่ทุกคนยกย่อง ก็ไม่อยากอ่านหนังสือบ่อยๆ หรอก

ยิ่งไปกว่านั้นโย่วอีเป็นเด็กผู้ชายที่ชอบเล่นเกม

ตอนกลางคืนซังหลินจวินเลิกงานกลับมา เห็นโย่วอีเป็นเด็กดีอ่านหนังสือที่ระเบียง ไม่บ่อยนักที่ในใจจะพึงพอใจ แต่เมื่อเขาเดินเข้ามาเห็น คนที่ขยันเรียนอะไรนั่น ก็แค่วาดลูกตาไว้บนดวงตาเท่านั้น

ถึงจะดูสวยงามมาก แต่ทำให้ซังหลินจวินมุมปากกระตุก

เอามือตบโต๊ะ โย่วอีที่ตอนแรกพิงเก้าอี้หลับอยู่ก็ตกใจตื่นขึ้นทันที แค่ไม่มีจิตวิญญาณในดวงตา ปากก็พึมพำซ้ำๆ “เนินเขาสีเขียวพาดผ่านเป่ยกัว น้ำใสล้อมรอบเมืองตะวันออก”

“ซังโย่วอี นี่ลูกทำอะไร” ซังหลินจวินขมวดคิ้ว ทำท่าทางไม่พอใจอย่างยิ่ง

ได้ยินเสียงคุ้นเคย ในที่สุดโย่วอีก็ค่อยๆ ตื่นขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของพ่อ ในใจก็สั่นด้วยความกลัวทันที

จบแล้ว โดนจับได้แล้ว

หลบตาเขาอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทั้งร่างอ่อนแอ

แต่ครั้งนี้ซังหลินจวินไม่โกรธ ในฐานะลูกชายที่เขาให้ความสำคัญ ซังหลินจวินหวังมาตลอดอย่างแน่นอนว่าลูกจะโดดเด่นมาก ถึงจะไม่โดดเด่น แต่ขอให้ค่าเฉลี่ยไม่แย่

แต่ลูกชายดันชอบเล่นสนุก ทำอะไรจริงจังไม่กี่อย่าง เล่นซนทุกวัน

ยังไงแล้วซังหลินจวินก็รักโย่วอี เห็นเขาเศร้าหมองแบบนี้ ก็ทำได้แค่ถอนหายใจเบาๆ “ไม่อยากอ่านหนังสือก็กลับไปพักผ่อนที่ห้อง ไม่มีใครบังคับลูก ทำไมต้องแกล้งตั้งใจด้วย”

“ใครว่าไม่มีใครบังคับ นี่เป็นข้อบังคับของแม่” โย่วอีทำเสียงไม่พอใจเบาๆ อย่างไม่สบอารมณ์

“เกิดอะไรขึ้น” เมื่อได้ยินว่าเป็นข้อบังคับของเฉียวเฉียว ซังหลินจวินก็ตระหนักได้ทันทีว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้น

โย่วอีถอนหายใจเสียงดังแล้วพูดขึ้น “ก็เรื่องคราวก่อนที่ต้องให้พ่อรับผิดชอบ แม่รู้แล้ว”

เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องนี้ ซังหลินจวินก็สะใจขึ้นมา ไม่แปลกใจที่เขาเป็นแบบนี้

ก่อนหน้านี้ ตอนแรกซังหลินจวินอยู่ที่บริษัท ทันใดนั้นก็ได้รับสายจากโรงเรียนโย่วอี

ตอนแรกคิดว่าเขาเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า สรุปคือได้ยินว่าเขาไปผลักเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซังหลินจวินก็โกรธมากทันที

ยังไงแล้ว โย่วอีเด็กคนนี้เขาก็เลี้ยงดูมาหลายปี

เขาไม่เคยสอนให้เขาไปผลักเด็กผู้หญิง

แต่ซังหลินจวินรู้นิสัยโย่วอี รู้ว่าเขาคงไม่ทำแบบนี้อย่างไร้เหตุผล

เมื่อเข้าใจเรื่องราวชัดเจนแล้ว รู้ว่าที่แท้ก็มีเด็กผู้หญิงมาสารภาพรักกับเขา แต่โย่วอีไม่ยินยอมเต็มใจ จึงผลักเธอด้วยความโกรธ

เมื่อได้ยินว่าเป็นเหตุผลนี้ ซังหลินจวินก็หายโกรธทันที

ยังไงแล้วเมื่อสามปีก่อน โย่วอีก็ชอบอยู่กับเด็กผู้หญิงเป็นพิเศษ ข้างกายมีสาวน้อยทุกวัน เขานึกว่าลูกชายของเขาคนนี้ต่อไปจะกลายเป็นคนเจ้าชู้

ตอนนี้รู้ว่าเขากลายเป็นแบบนี้แล้ว รู้สึกว่าเขาเหมือนเขาเล็กน้อย ก็ดีใจแน่นอน แต่ผลักเด็กผู้หญิงก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง และเฉียวเฉียวเป็นคนที่ปฏิบัติดีกับเด็กผู้หญิงมาตลอด ซังหลินจวินจึงทำการแลกเปลี่ยนกับโย่วอี

ต่อมาโย่วอีต้องรับผิดชอบดูแลน้องสาวแทนแม่ หลังจากที่เขากลับบ้านมา

ยังไงแล้ว ตอนที่เหมิงเหมิงนอนหลับนั้นดึกมากตลอด ทุกครั้งที่กล่อมเหมิงเหมิงหลับไปเฉียวเฉียวก็เพิ่งกลับมา

เมื่อเป็นแบบนี้ การพูดคุยติดต่อกันของทั้งคู่ก็กลายเป็นน้อยลงโดยธรรมชาติ

แน่นอนว่าซังหลินจวินขุ่นเคืองและเซ็งมาก

หลังจากผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งทำข้อตกลงกันแล้ว เฉินเฉียวก็มีเวลาอยู่กับซังหลินจวินมากขึ้นโดยธรรมชาติ

แต่ดันมีเรื่องงานประจำปี ซังหลินจวินจึงไม่ได้รับความอบอุ่นที่เขาต้องการ

ยังไงแล้วในช่วงนี้ เขาเห็นกับตาตัวเองว่าเฉียวเฉียวเหนื่อยมากแค่ไหน เขาจะทรมานเธอได้อย่างไรในเวลานี้

ตอนนี้รู้แล้วว่าเรื่องที่โย่วอีผลักเด็กผู้หญิงถูกเปิดเผยแล้ว ถึงจะแปลกใจว่าค้นพบได้อย่างไร แต่ก็จงใจตบไหล่ลูกชายแล้วพูดขึ้น “ลูกชาย ต่อไปทำอะไรก็ห้ามหุนหันพลันแล่น ลูกก็รู้ว่าหุนหันพลันแล่นมันคือปีศาจ”

สำหรับพ่อที่สะใจลูก โย่วอีก็กำหมัดแน่น สุดท้ายก็ทำได้แค่พูดขึ้นอย่างสิ้นหวัง “รู้แล้วครับ”

การเรียนรู้จากความล้มเหลว เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร

ซังหลินจวินตบบ่าลูกชายด้วยรอยยิ้มว่านอนสอนง่าย มุมปากยกขึ้นเบาๆ ก่อนเดินขึ้นไปข้างบน

ในห้องอันอบอุ่นแสนสบาย เฉินเฉียวกำลังกึ่งพิงที่หัวเตียง หลับตาเบาๆ

หลังจากซังหลินจวินเปิดประตูเห็นเฉียวเฉียว ก็ยกเท้าเดินเข้าไปใกล้เธอเบาๆ เมื่อยืนตรงหัวเตียง ก็เห็นเฉียวเฉียวหลับตาสงบนิ่ง

ผมหยิกลอนห้อยลงมาประบ่าเหมือนคลัสเตอร์ดอกไม้ ปลายผมยาวกว่าตอนอยู่อิตาลีเยอะมาก ดูเป็นผู้ใหญ่และอ่อนโยน

เธอปิดเปลือกตาลงเล็กน้อย เห็นใบหน้าก้มลงหลับไปพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาที่เมื่อลืมขึ้นมาแล้วเหมือนพูดได้ตอนนี้ปิดสนิท ซังหลินจวินจำได้ว่าเมื่อเธอยิ้มบางๆ จะมีเสน่ห์และทำให้เขาใจเต้นอย่างไร

ถึงขนาดเห็นชิ้นส่วนดวงดาวในนั้นได้

แก้มเฉินเฉียวทาแป้งบางๆ ผิวกระจ่างใส ริมฝีปากแดงเย้ายวนถูกเช็ดออกไปแล้ว เปล่งประกายด้วยความชื้นบางๆ เหมือนปีศาจสาวที่น่าหลงใหล สวยจนน่าแพรวพราว

สวมชุดผ้าไหมสีแดงเพลิง ผ้านวมขนห่านสีฟ้าอ่อนห่อตัวเธอทั้งตัว เผยให้เห็นสไตล์ที่ตัดกันอย่างมีเสน่ห์และบริสุทธิ์ มีเสน่ห์แต่ไม่หยาบคาย

ลำคอเซ็กซี่ซังหลินจวินขยับ เขาก้มศีรษะเล็กน้อยและโน้มตัวไปจูบ

“อือ คุณทำอะไร” เฉินเฉียวจู่ๆ ก็แทบหายใจไม่ออกในความฝัน ดิ้นรนอย่างอึดอัด

ซังหลินจวินกดมือเธอไว้ทันทีแล้วพูดขึ้น “เฉียวเฉียว เราไม่ได้ใกล้ชิดกันนานมาแล้วนะ”

เฉินเฉียวที่สะลึมสะลือคิดสักพัก ก็คิดคำตอบไม่ออก ก็ได้ยินซังหลินจวินพูด

“ไม่แน่ใจว่าเมื่อไร ก็ไม่ต้องคิดแล้ว เฉียวเฉียว ฉันอึดอัดมาก ขอนะ”

สิ้นสุดเสียงของเขา จูบเหมือนเม็ดฝนอ่อนๆ ก็ร่วงลงมา

เฉินเฉียวยังไม่ทันดิ้นหลุดก็จมดิ่งลงไปในเกลียวคลื่น หลังจากแววตามีสติเล็กน้อยก็ถูกเขาดึงลงไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

ค่ำคืนที่ร้อนแรง ชายหญิงที่เคลื่อนไหวเพลิดเพลินกับความหวานอันอบอุ่น อาจมีเพียงแสงจันทร์บางๆ นอกหน้าต่างเท่านั้นที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้