ท่านประธานที่รัก - บทที่242 ขอโทษที่ผมมาช้าไป

ในห้องที่มีแสงสลัวบนเตียงขนาดใหญ่ที่ใหญ่พอสำหรับสองคนนอนมีผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีผ้าก๊อซพันอยู่รอบศีรษะนอนอยู่

เธอหลับตาแน่นและแทบจะไม่ได้ยินเสียงหายใจ

ร่างสูงยืนอยู่ข้างเตียง

ใบหน้าหล่อเหลามองเธอพลางโทษตัวเอง“ เฉียวเฉียว ผมมาช้าไป”

ซังอวิ๋นต้องการที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสเธอเพื่อให้รู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่แท้จริงของเธอ แต่เขากลับชักมือกลับ

เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อเขาที่ไม่เคยเพิกเฉยต่อความตายกลัวว่าเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยเพราะการหายใจที่แผ่วเบาของเธอ

ถึงแม้หมอจะบอกเขาแล้วว่า เฉินเฉียวพ้นขีดอันตรายแล้ว

แต่เขามักจะรู้สึกว่าเธอที่อยู่ตรงหน้าเขาเหมือนความฝันจะสลายหายไปถ้าเข้าไปสัมผัส

ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น เขารู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตาม เขาได้เห็นเถียนเถียนโดยบังเอิญเธอกำลังจ้างคนให้เอาเฉินเฉียวไปโยนทิ้งแม่น้ำ เขากลัวจริงๆว่าจะสูญเสียเฉินเฉียวไป

เขายังคงเสียใจ

ตอนกลับมาตอนแรก เขาสาบานว่าจะไม่ให้เธอได้รับอันตรายอีก แต่ตอนนี้…

เมื่อนึกถึงรอยเลือดและรอยแผลบนใบหน้าเมื่อตอนเขาเห็นเธอซังอวิ๋นในใจก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เรื่องที่ซังหลินจวินทำเพื่อเธอไม่ได้ แต่เขาทำได้

ไหนๆผู้หญิงคนนั้นก็ชอบทำร้ายแบบนี้ งั้นจะให้เธอได้ลิ้มรสความสุขนี้

ซังอวิ๋นรีบส่งข้อความไปหาลูกน้องของเขา

เมื่อเช้าที่ผ่านมาข่าวรายงานเกิดเหตุหญิงคนหนึ่งถูกน้ำกรดทำให้เสียโฉมที่ทางเข้าโรงพยาบาล

มีการถกเถียงกันมากมายและส่วนใหญ่คิดเพียงว่าผู้หญิงคนนั้นไปทำเรื่องเลวทรามอะไรไว้

ตอนที่ซังอวิ๋นเปิดทีวีดู นั่งข้างๆเฉินเฉียวและพูด: “เฉียวเฉียว คนที่ทำร้ายคุณ ผมแก้แค้นให้แล้วนะ เมื่อไหร่คุณจะฟื้นขึ้นมา?”

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดข้างหูเธอทุกวันแต่ ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะฟื้นขึ้นมา

ด้วยเหตุนี้ซังอวิ๋น จึงเลื่อนการเปิดตัว บริษัท ใหม่ออกไป

เขาอยู่เคียงข้างเธอทุกวัน

ครึ่งเดือนต่อมาเขารอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

“ ครึ่งเดือนก่อนคุณบอกว่าเธอพ้นขีดอันตรายแล้วทำไมเธอยังไม่ฟื้น”ตอนหมอที่เข้ามาเปลี่ยนน้ำเกลือให้เฉินเฉียวเข้ามา ซังอวิ๋นเลยรั้งเขาไว้

หมอที่ใส่แว่นตกตะลึงกับท่าทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาและพูดอย่างสั่น ๆ ว่า“ คุณซัง บอกตรงๆนี่ไม่ใช่ปัญหาของทางแพทย์ คุณผู้หญิงคนนี้ได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างหนัก เธอไม่อยากจะตื่น ถ้าคุณอยากจะให้เธอฟื้นเร็วๆ คุณต้องพูดสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขทุกๆวัน แบบนี้อย่างน้อยก็มีโอกาสฟื้นมากขึ้นหน่อย ”

เมื่อเห็นเช่นนี้ซังอวิ๋นก็ต้องจำยอม

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นมาเขาเริ่มพูดคุยกับเฉินเฉียวถึงสิ่งที่พวกเขามีความสุขเมื่อพวกเขายังเด็ก แต่เธอไม่แสดงท่าทีว่าจะฟื้นเลย

หลังจากที่ซังหลินจวินเห็นรายงานการชันสูตรศพและรายงานเลือดของ เฉินเฉียวด้วยตาของเขาเองเขาก็ไม่เคยตามหาอีก

ทุกๆวันเขาไปทำงานตรงเวลาเหมือนเดิม

ศพของ “เฉินเฉียว” ถูกฝังแล้ว แต่เขายังไม่ได้ไป

ด้วยเหตุนี้เจียงฉยงฉยงจึงเกลียดเขามาก

ตอนที่ทุกคนคิดว่าเขาจะค่อยๆลืมไปเอง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาต้องกินยานอนหลับทุกๆวัน

ร่างกายของเขาค่อยๆผอมลง

แม้ว่าคุณผู้หญิงจะขอให้แพทย์สั่งยาบำรุงให้เขา แต่ก็ไม่ช่วยอะไร

โย่วอีเริ่มโวยวายอยากจะเจอเฉินเฉียว แต่ก็เห็นพ่อเขาผอมลงทุกวันป้ามั่วเช็ดน้ำตาตอนที่พูดว่าเธอเสียแล้ว ก็ไม่ได้พูดถึงอีก

ทุกคนดูเหมือนจะลืมเธอ

และหลังจากที่ เฉินเฉียวหลับไปได้สองเดือนทันใดนั้นในเช้าวันหนึ่งเธอก็ลืมตาขึ้นโดยไม่คาดคิด

เธอกำท้องของเธอและคร่ำครวญอย่างอึดอัด

ซังอวิ๋นที่ตื่นขึ้นจากการเคลื่อนไหวของเธอรีบโทรหาหมอประจำตระกูลด้วยความตื่นตระหนก

หลังจากพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลใกล้ๆซังอวิ๋นก็มองไปที่รายงานการตรวจร่างกายในมือของเขาพลางเหม่อลอย

เขาถือรายงานไว้ในมือและแทบจะฉีกทิ้ง แต่สุดท้ายก็กลั้นไว้

เมื่อมองไปที่ เฉินเฉียวซึ่งนั่งอยู่ข้างเตียงโรงพยาบาลโดยไม่พูดอะไรและมองออกไปนอกหน้าต่างเขาเดินไปนั่งยองๆข้างๆเธอแล้วถาม “เฉียวเฉียว คุณออกจากที่นี้ไปกับผมไหม?”

ใช้เวลานานกว่าที่ตาของเธอจะเคลื่อนไปที่เขาเธอส่ายหัวช้าๆแล้วพูดว่า “ไม่”

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยเธอยังคงต้องการอยู่ที่นี่

เขาถามอย่างขมขื่น: “ทำไมล่ะ หรือว่าคุณยังลืมเขาไม่ได้?”

ดวงตาของเฉินเฉียวกระพริบด้วยความงุนงงมุมปากของเธอขยับและถามว่า “เขา เขาคือใคร?”

ซังอวิ๋นรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ

ดูเหมือนว่าตั้งแต่เธอตื่นขึ้นมาเธอไม่เคยพูดถึงคนนั้นเลย

ไม่เอ่ยถึงชื่อซังหลินจวิน เพราะรูปลักษณ์ที่พังทลายของเธอ

ถ้าอย่างนั้นเพื่อนสนิทที่เธอต้องการมากที่สุด ไม่เคยได้ยินจากเธอเลย

แววตาแห่งความสุขและความสงสัยฉายในดวงตาของซังอวิ๋นเพื่อให้แน่ใจเขาจึงพาเธอไปที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจร่างกายอีกครั้ง

“คุณซัง หลังจากฟังข้อสงสัยของคุณแล้ว พวกเราก็ตรวจร่างกายเธออย่างละเอียด พบว่าเธอเหมือนจะความจำเสื่อม โรคความจำเสื่อมประเภทนี้ ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก เธอเลยปกป้องตัวเองโดยการเลือกที่จะลืมเหตุการณ์ทั้งหมด ถ้าอยากจะให้เธอจำได้คงต้องอยู่ที่ตัวคนไข้เอง”

หลังจากฟังคำอธิบายของแพทย์แล้วในใจของซังอวิ๋นก็ดีใจเพราะเขารู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่พระเจ้ามอบให้เขาและเขาจะต้องคว้าโอกาสนี้ไว้และจะไม่ปล่อยมันไป

เพียงแต่ว่าเรื่องราวที่ออกไปต้องเข้าที่ประชุม

สองเดือนต่อมาเฉินเฉียวกับซังอวิ๋นกำลังเดินอยู่ในล็อบบี้ของสนามบิน

เธอสวมหมวกขนาดใหญ่และเดินตามเขาไปในชุดหลวม ๆ

ที่ด่านตรวจตั๋ว เฉินเฉียวยืนอยู่สักพักและไม่ขยับ

ซังอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก หลังจากให้คำสัญญาว่าจะให้กินของอร่อยๆ ใบหน้าเธอเลยยิ้มแย้มและยอมเดินไป

ทุกวันนี้ เฉินเฉียว เสพติดความหวาน

เพราะเห็นแก่ฟันของเธอ ซังอวิ๋นไม่อยากให้เธอกินเยอะเกินไป สองสามวันมานี่เลยมีปากเสียงกับเขา

ต้องบอกว่า เฉินเฉียวที่เป็นแบบนี้ สำหรับเขาแปลกมาก

หลายปีมานี้ ทั้งสองมีเพียงความทรงจำในวัยเด็ก ความรู้สึกดีๆที่เขามีให้เธอเมื่อก่อน เกิดขึ้นในใจเขาไม่มีสิ้นสุด

เธอที่เปลี่ยนไปแบบนี้ ให้ความรู้สึกเขาอีกแบบนึง

ให้เขายอมทิ้งทุกเพื่อเธอ

ลูบหมวกที่เธอสวม ซังอวิ๋นก็โอบไหล่ของเธอและเข้าไปใกล้

อีกทางด้านหนึ่ง ร่างสูงที่ยืนห่างจากฝูงชนหันไปโดยไม่ได้ตั้งใจ มีร่างที่คุ้นเคยปรากฎในสายตาของเขา