ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1419 นางคือหมอปีศาจ
คนชุดดำกล่าว “เอาของมา!”
คนอย่างหัวหน้าเผ่าโบราณไม่เคยเชื่อใจใครง่าย ๆ ของล้ำค่าเช่นนั้นเขาไม่ได้ซ่อนเอาไว้ที่อื่น หากแต่กลับนำติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา
เขาเอากล่องใบหนึ่งออกมาจากแหวนมิติ เปิดกล่องนั้นออกและกล่าวว่า “สิ่งที่พวกเจ้าต้องการก็คือของสิ่งนี้ใช่หรือไม่!”
มู่เฉียนซีเห็นผลึกวิญญาณราชาทมิฬสีดำแล้ว พลังในนั้นแข็งแกร่งมากจนผลึกวิญญาณทมิฬเหล่านั้นเทียบไม่ได้เลย
คนชุดคลุมยาวสีดำรับกล่องผลึกวิญญาณราชาทมิฬสีดำมาก่อนจะยิ้มพลางกล่าวว่า “นับว่าเจ้ายังรู้จักเอาตัวรอด!”
เมื่อได้รับกล่องผลึกวิญญาณราชาทมิฬมาแล้วเขาก็กล่าวว่า “ฆ่าคนพวกนี้ให้หมด”
หัวหน้าเผ่าโบราณตกตะลึงพรึงเพริดขึ้น “นี่เจ้า! ของที่เจ้าต้องการข้าก็ให้ไปแล้ว นี่เจ้ายังคิดจะฆ่าพวกข้าอีกเหรอ?”
“มันผู้ใดที่พบเจอกับพวกข้าแล้ว มันผู้นั้นจะต้องตาย!” คนผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงดุร้าย
“เจ้ามันโง่เอง รักตัวกลัวตาย ข้าบอกเจ้าเมื่อไหร่กัน ว่าหากเจ้ามอบของให้ข้าแล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป?”
ก็ไม่ได้บอก!
หัวหน้าเผ่าโบราณโกรธจนสีหน้าดำคล้ำ จ้องมองคนตรงหน้าผู้น่ากลัวเหล่านี้ แต่ก็ไร้ซึ่งกำลังที่จะตอบโต้
เห็น ๆ กันอยู่ว่าเขาเป็นถึงยอดฝีมือขั้นสูงสุด ในเผ่าของพวกเขาก็มียอดฝีมือขั้นสูงสุดอยู่มากมาย แต่กลับไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อย
พลังของคนเหล่านี้ช่างแปลกประหลาดเกินไปแล้ว
ตุบ!
ภายใต้สายตาที่ยากจะเชื่อของทุกคน นึกไม่ถึงเลยว่าหัวหน้าเผ่าผู้สูงศักดิ์ของพวกเขาจะคุกเข่าลงตรงหน้าบรรดาเพชรฆาตเหล่านี้
“ข้า ข้ามอบผลึกวิญญาณราชาทมิฬให้เจ้าแล้ว เจ้าปล่อยข้าไปเถอะ! ข้าเป็นถึงยอดฝีมือขั้นสูงสุด พลังของข้าไม่ธรรมดา น่าจะมีประโยชน์ต่อทุกท่าน!”
ชั่วครู่นั้นเอง คนของเผ่าโบราณล้วนแต่ไม่อยากเชื่อว่านี่คือความจริง
ในฐานะที่เป็นหัวหน้าเผ่า เขา…เขาทอดทิ้งทุกคนในเผ่าเช่นนี้ได้อย่างไร เหตุใดถึงได้เอาตัวรอดอยู่คนเดียวเช่นนี้
นายน้อยแห่งเผ่าได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจนิ่งอึ้งไปเช่นกัน “ท่านพ่อ นี่ท่านพูดอะไรออกมา?”
“หัวหน้าเผ่า เหตุใดถึงได้ทำเช่นนี้?”
“……”
หัวหน้าเผ่าโบราณกล่าวด้วยความโกรธว่า “พวกเจ้าเสียงดังเกินไปแล้ว”
ขอเพียงแค่มีชีวิตรอดเท่านั้น ขอแค่มีชีวิตรอด…
นายน้อยแห่งเผ่ารู้สึกเสียใจมาก ท่านพ่อของเขาที่เขาพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะช่วยชีวิตกลับมา นึกไม่ถึงเลยว่าจะเห็นแก่ตัวไม่สนใจความเป็นความตายของคนในเผ่าเช่นนี้
“ต่อให้ข้าต้องฆ่าตัวตาย ข้าก็ไม่มีทางยอมถูกพวกคนกลุ่มนี้ฆ่าแน่นอน”
“มีหัวหน้าเผ่าเช่นนี้ ช่างเป็นความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของข้าจริง ๆ”
“……”
ความผิดหวังและความสิ้นหวังของแต่ละคนทำให้พวกเขาอยากฆ่าตัวตาย
คนชุดคลุมยาวสีดำผู้นั้นมองไปที่พวกเขาด้วยสีหน้าเย็นชา คนของเผ่าโบราณคงทำได้เพียงแค่ปลิดชีพตัวเอง เมื่อไม่อยากให้คนพวกนั้นลงมือ
และในตอนนี้เอง คนทั้งเจ็ดที่อยู่ในอาการสะลึมสะลือเหล่านั้นก็ได้สติขึ้นมาแล้ว พวกเขาพยายามนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา จากนั้นก็หันไปมองมู่เฉียนซีกับอินรั่วเฉิน
คนผู้นั้นกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “สองคนนั้นเป็นคนของแคว้นเทพฟ้านอิน หากเราขอความช่วยเหลือจากแคว้นเทพฟ้านอิน เผ่าโบราณของพวกเราอาจจะมีโอกาสรอดก็ได้”
ความทรงจำในหัวอันเลอะเลือนนั้นทำให้พวกเขาไม่สามารถแยกแยะสถานการณ์ได้ชัดเจน จึงได้กล่าววาจาเช่นนี้ออกมา
มู่เฉียนซีได้ยินเช่นนี้ก็ตกใจสะดุ้งขึ้น “ยาสะกดจิตหมดฤทธิ์แล้ว”
อินรั่วเฉินกล่าว “แม่นางมู่ ถึงเวลาที่เราต้องลงมือแล้ว ผลึกวิญญาณราชาทมิฬนั้นมีพลังที่แข็งแกร่งมาก จะปล่อยให้มันไปตกอยู่ในกำมือคนพวกนั้นไม่ได้เด็ดขาด”
“คนของแคว้นเทพฟ้านอิน!” แววตาของคนชุดคลุมยาวสีดำผู้นั้นดุร้ายขึ้น พร้อมกับมองไปที่มู่เฉียนซีกับอินรั่วเฉิน
เจ้าเด็กผู้นี้ที่ทำลายแผนการของเขา มิเช่นนั้นเขาคงไม่ต้องลงมือเช่นนี้ เขาคงจะวางยาพิษควบคุมหัวหน้าเผ่าโบราณและเอาผลึกวิญญาณราชาทมิฬมาได้แล้ว
ก็แค่เจ้าหนุ่มที่มีพลังวิญญาณต่ำต้อยคนเดียว รอให้เขาจัดการเผ่าโบราณจนหมดสิ้นเสียก่อนแล้วค่อยจัดการก็ได้แล้ว
แต่เขากลับคิดไม่ถึงเลยว่าที่มาที่ไปของเจ้าหนุ่มที่เขากล่าวถึงผู้นี้นั้นจะไม่ธรรมดา!
หัวหน้าเผ่าโบราณถลึงตากว้างขึ้นด้วยความตกใจ “อะไรนะ! คนของแคว้นเทพฟ้านอินก็อยู่ที่นี่ด้วยอย่างนั้นเหรอ! หรือว่าพวกเขาก็รู้เรื่องนี้แล้ว!”
หัวหน้าเผ่าโบราณตกใจจนพูดไม่ออกแล้ว คนผู้นั้นจึงกล่าวว่า “ใช่! ข้าเห็นเขาใช้แสงแห่งธรรม”
“ปรมาจารย์จาง ปรมาจารย์จางตายแล้ว เจ้าหนุ่มผู้นั้นไม่ใช่ศิษย์ของปรมาจารย์จาง ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดข้าถึงได้ทำตามคำสั่งของเขา และมอบสถานะให้เขาเข้ามาได้”
คนชุดคลุมยาวสีดำออกคำสั่งว่า “ฆ่าพวกมันให้หมด! ส่วนคนของแคว้นเทพฟ้านอิน ข้าจะจัดการเอง!”
กล่าวจบ คนผู้นั้นก็พุ่งไปที่มู่เฉียนซีทันที
และในขณะที่เขาเข้าไปใกล้มู่เฉียนซี ทันใดนั้นอินรั่วเฉินก็ลงมือแล้ว
แสงแห่งธรรมที่เต็มไปด้วยความเชื่อแห่งธรรมอันบริสุทธิ์ที่แข็งแกร่งยับยั้งพลังของเขาเอาไว้
ปัง! เขาถูกโจมตีจนร่างกระเด็นลอยออกไป
คนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงพรึงเพริดจนตาค้างไป “ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก!”
“แสงแห่งธรรมนี้แข็งแกร่งจริง ๆ”
“นางเป็นสตรี นึกไม่ถึงว่าจะฝึกฝนวิชาธรรม แถมยังฝึกฝนได้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้อีก!”
ในขณะที่แสงแห่งธรรมนี้ปรากฏขึ้นก็ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมองเห็นความหวังขึ้นแล้ว
ลำแสงนี้ทำให้พวกเขามีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าศัตรูตรงหน้านั้นรับมือได้ยาก แต่ต่อให้ต้องตาย พวกเขาก็จะลากคนพวกนี้ตายไปด้วยให้ได้
แม้ว่าหัวหน้าเผ่าโบราณจะจงเกลียดจงชัง แต่คนของเผ่าโบราณเหล่านี้กลับพยายามต่อสู้อย่างสุดชีวิต ต้องการลากศัตรูเหล่านี้ให้ตายไปด้วย ความตระหนักรู้นี้ไม่เลวเลย!
มู่เฉียนซีโบกมือขึ้นพลางกล่าว “พวกเจ้าจะสู้โดยที่ไม่มียาฟื้นฟูพลังได้อย่างไรกันล่ะ รับไว้ แล้วสู้ให้เต็มที่!”
ทันทีที่ลงมือ มู่เฉียนซีก็โยนยาลูกกลอนออกไปให้พวกเขาเป็นจำนวนมาก
นั่นมันล้วนแต่เป็นยาลูกกลอนทั้งสิ้นนะ! นี่โยนอย่างตามใจเช่นนั้นได้อย่างไรกัน
ยาลูกกลอนรักษาอาการบาดเจ็บ ยาลูกกลอนฟื้นฟูพลังวิญญาณที่ได้มานั้นทำให้พวกเขามีแรงต่อสู้อีกครั้ง
บางที…บางทีพวกเขาอาจจะยังไม่ถึงทางตันก็ได้!
บางทีพวกเขาอาจจะมีชีวิตรอดไปก็ได้
นักปรุงยาเหล่านั้นเห็นมู่เฉียนซีโยนยาลูกกลอนจำนวนมากให้กับคนของเผ่าโบราณเช่นนี้ ทำให้คนของเผ่าโบราณมีกำลังในการต่อสู้เพียงพอเช่นนี้ พวกเขาก็ตกตะลึงถลึงตาโตขึ้นอีกครั้ง
“นี่มัน…นี่มันใจกว้างเกินไปแล้วกระมัง!”
“ยาลูกกลอนของเขาได้มาฟรี ๆ หรืออย่างไรกัน?”
“……”
ไม่สิ ตอนนี้พวกเขาตระหนักได้ถึงเรื่องบางอย่างขึ้นแล้ว!
ทั่วทั้งดินแดนสี่ทิศ ผู้ที่มั่งคั่งและสามารถมอบยาลูกกลอนให้คนอื่นโดยไม่คิดเสียดายเช่นนี้ได้ คาดว่ามีเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น
เจ้าของหอหมอปีศาจ หมอปีศาจมู่เฉียนซี
โรคที่พวกเขาไม่สามารถรักษาให้หายได้ แต่ยาลูกกลอนของนางเพียงแค่เม็ดเดียวสามารถรักษาหายได้อย่างปลิดทิ้ง นอกจากมู่เฉียนซีแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีก
“เจ้า…เจ้าคือท่านหมอปีศาจ!”
“ท่านหมอปีศาจ!”
“พระเจ้าช่วย! หมอปีศาจ!”
นึกถึงที่พวกเขาได้หัวเราะเยาะเย้ยมู่เฉียนซีก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้พวกเขาแทบอยากจะขุดหลุมฝังตัวเองจริง ๆ
พวกเขาคิดจะทำบ้าอะไรกันแน่!
มู่เฉียนซีเอ่ยปากกล่าวขึ้นว่า “ผู้อาวุโสทุกท่าน คนเหล่านี้ชั่วร้ายยิ่ง ฆ่าผู้คนไปมากมายภายในชั่วพริบตาเดียวโดยไม่ได้รู้สึกอันใด เรามาร่วมมือกันต่อสู้กับพวกมันกันเถอะ เราอาจจะมีโอกาสรอดก็ได้”
“ใช่! เราจะสู้สุดชีวิต!”
“ข้าก็จะสู้สุดชีวิต!”
“……”
เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าผู้นี้คือหมอปีศาจ พวกเขาก็รู้สึกมีกำลังในการต่อสู้ขึ้นมาทันที
ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง! ตอนนี้ทั่วทั้งเผ่าโบราณได้กลายเป็นสนามรบไปแล้ว!
มู่เฉียนซีกล่าว “มิติถูกกักขังเอาไว้แล้ว หากอยากมีชีวิตรอดออกไปก็ต้องทำลายเปิดมิตินี้ให้ได้ และให้พวกเขาทยอยหนีออกไป”
ในตอนที่พวกคนชั่วร้ายเหล่านั้นได้ปิดผนึกมิตินี้เอาไว้ มู่เฉียนซีก็คิดหาทางเปิดมิติเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว และตอนนี้นางก็หาทางออกได้แล้ว
มู่เฉียนซีกระโจนขึ้นไปกลางอากาศ กระบี่มังกรเพลิงถูกชักออกมาจากฝัก นางตะโกนอย่างเย็นชาว่า “บัวแดงพิฆาต!”
บัวอัคคีสีแดงฉานพุ่งไปที่กำแพงปราการนั้น
ตูม เปรี้ยง เปรี้ยง! เสียงดังสนั่นขึ้น คนชุดคลุมยาวสีดำผู้นั้นกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเด็กน้อย วิธีการของเผ่าข้า เจ้าไม่มีทางทำลายได้หรอก! วันนี้ พวกเจ้าอย่าคิดว่าจะหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว”
.