ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 148 ลำบากเจ้าแล้ว

“อ๊า! พี่ใหญ่ พวกเราทาผงดอกไม้เน่านั่นแล้วไม่ใช่รึ ? กลิ่นของมันยังเหม็นติดตัวอยู่เลย เหตุใดผึ้งปีศาจนั่นถึงโจมตีเราเช่นนี้ล่ะ ?”

“พี่ใหญ่! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?”

การโจมตีของผึ้งปีศาจเหล่านี้ทำให้พวกเขาตั้งตัวรับมือไม่ทัน ไม่นานนัก ทั้งใบหน้าและร่างกายของพวกเขาก็บวมเป่งน่าเวทนา

“อ๊าก! พี่ใหญ่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ไอ้พวกผึ้งปีศาจมันต่อยพวกเราอย่างบ้าคลั่งโหดเหี้ยมกว่าฝ่ายตรงข้ามเสียอีก!”

“พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วย…”

มู่เฉียนซีนอนเอนกายอยู่บนต้นไม้ด้วยท่าทีเกียจคร้าน นางยิ้มสะใจ ตาก็เฝ้าดูการต่อสู้ดิ้นรนของศิษย์สำนักศึกษาแคว้นชิงอย่างเพลิดเพลิน นางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า… “วิธีนี้ของพวกเจ้าไม่เลวเลย เพียงแต่พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรถึงใช้สัตว์พิษนี่มาโจมตีคนอย่างข้า พวกเจ้าคิดผิดยิ่งนัก เฮ้อ… เช่นนั้นก็ขอให้พวกเจ้าสนุกกับสิ่งที่พวกเจ้าเตรียมมาก็แล้วกัน ฮ่า ๆ ๆ”

ผึ้งปีศาจรุมโจมตีพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง ต่อให้พวกเขาพยายามใช้พลังจิตต่อต้านเพียงใด ก็มิอาจต่อต้านเหล่าผึ้งปีศาจนี้เอาไว้ได้

ใบหน้าของพวกเขาบวมเป่งราวกับหัวหมู เสียงก็แหบแห้ง คิดจะตะโกนขอความช่วยเหลือก็ไม่อาจตะโกนได้ ร่างกายพวกเขาในตอนนี้บวมเป่งจนอัปลักษณ์ สุดท้าย…

— แควก! —

ร่างบวมจนเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่รับไม่ไหว มันฉีกขาดหลุดรุ่ย สภาพของพวกเขาแย่ยิ่งกว่าคำว่า ‘อนาถ’ เสียอีก นี่เป็นการแก้แค้นของฝ่ายตรงข้ามอย่างแท้จริง

— ขวั่บ! —

พวกเขาอยู่ในอาการร่อแร่เต็มที จากนั้นมู่เฉียนซีพ่นยาเพื่อขับไล่ฝูงผึ้งปีศาจบ้าคลั่งออกไป จากนั้นเก็บป้ายหยกทั้งหมดมา นางแกว่งป้ายหยกเบา ๆ พร้อมทั้งกล่าวว่า… “ยังเหลือสำนักศึกษาอีกสำนักหนึ่ง หากเก็บป้ายหยกของพวกนั้นมาได้ เราก็ชนะ”

“อืม” ซวนหยวนชิงอวิ๋นพยักหน้า

เดิมทีการแข่งขันนี้มีระยะเวลาสามวัน แต่เนื่องจากสำนักศึกษาแคว้นชิงก่อเรื่องขึ้น จึงทำให้ระยะเวลาในการแข่งขันเป็นไปเร็วกว่ากำหนด

มู่เฉียนซีและซวนหยวนชิงอวิ๋นพบว่าตรงหน้ามีศิษย์สำนักศึกษาจงหลิงนอนอยู่บนพื้น ทั้งสองจึงรีบเข้าไปเก็บป้ายหยกไม่รอช้า เมื่อเก็บป้ายหยกมาได้ทั้งหมดแล้ว มู่เฉียนซีกล่าวกับซวนหยวนชิงอวิ๋นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“อวิ๋นอ๋อง เรารีบไปกันเถอะ”

กลิ่นอายของความแข็งแกร่งกระจัดกระจายอยู่บริเวณรอบ ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าบนเกาะแห่งนี้จะมีผู้ที่ไม่ได้เรียนเชิญมาด้วย ทั้งสองรีบไปอย่างรวดเร็ว ทว่ายังคงรับรู้ได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งที่ตามมาจากด้านหลัง

เมื่อไปถึงสถานที่ที่เต็มไปด้วยก้อนหินใหญ่มากมาย ทั้งสองโดนล้อมทันที

สายตาของพวกมันเย็นชา แหลมคม ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยไอเย็นยะเยือกแปลกประหลาด

มู่เฉียนซีกวาดสายตามองไป “พวกนักฆ่า พวกเจ้าเป็นคนของเหยียนหลัวใช่หรือไม่ คนว่าจ้างคราก่อนของพวกเจ้าก็ซวยไปแล้ว หรือว่าครานี้จะเป็นคนใหม่ที่จ้างพวกเจ้ามา”

หัวหน้าของพวกมันกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “ในเมื่อผู้นำตระกูลมู่รู้แล้วว่าพวกข้าเป็นใคร เช่นนั้นพวกเจ้าทั้งสองก็มิอาจมีชีวิตอยู่ต่อได้”

มู่เฉียนซียิ้มเยือกเย็น “อวิ๋นอ๋อง ดูเหมือนว่าครานี้ลำบากท่านแล้ว ท่านหาโอกาสแล้วก็หนีไปซะเถอะ”

ราชาแห่งภูตระดับสูงหกคน และไหนจะยังมีจักรพรรดิยอดยุทธ์อีกหนึ่ง พวกมันแข็งแกร่งกว่าคนของสำนักจินติ่งมาก

“อู๋ตี้ เสี่ยวหง ลงมือ!”

“อู๋ตี้ผู้ไร้เทียมทานในใต้หล้า มาแล้ว!”

— ขวั่บ! —

เงาร่างสีขาวปรากฏขึ้น อู๋ตี้เริ่มโจมตีศัตรูในทันที

“เพลิงคลั่งเผาสวรรค์!” เปลวไฟอันน่ากลัวของเสี่ยวหงพุ่งเข้าปิดล้อมราชาแห่งภูตคนหนึ่ง และเปิดทางออกให้ซวนหยวนชิงอวิ๋นได้หนี

มู่เฉียนซีผลักซวนหยวนชิงอวิ๋นออกไป ตะโกนด้วยเสียงอันดัง “อวิ๋นอ๋อง ฉวยโอกาสนี้รีบหนีไปซะ”

ซวนหยวนชิงอวิ๋นผงะไปครู่หนึ่ง เขาคิดมาโดยตลอดว่ามู่เฉียนซีเหมือนกันกับเขา คือเป็นคนที่ไม่สนใจผู้อื่นนอกจากคนที่ห่วงใยจริง ๆ ชีวิตคนอื่นจะเป็นอย่างไรเขาไม่สนใจ แต่ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนี้ เขาไม่คิดเลยว่านางจะผลักเขาให้เอาตัวรอดก่อนนาง

มู่เฉียนซีกล่าวอย่างรีบร้อน ใบหน้าแสดงเพียงความกังวล

“ซวนหยวนชิงอวิ๋น นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมางุนงง ไปเร็ว!”

นางไม่ต้องการเปิดเผยพลังของอาถิงออกมาต่อหน้าซวนหยวนชิงอวิ๋น พยายามรอให้ซวนหยวนชิงอวิ๋นหนีไปให้ไกลก่อนถึงจะปล่อยพลังของอาถิงออกมาจัดการกับเหล่านักฆ่านี้ แต่คิดไม่ถึงว่าอวิ๋นอ๋องจะ…

— ตูม! —

ขณะเดียวกันนั้น จักรพรรดิยอดยุทธ์ชี้กระบี่ยาว มุ่งหน้าเข้าหามู่เฉียนซี

“ระวัง!” ซวนหยวนชิงอวิ๋นรีบดึงร่างของมู่เฉียนซีหลบคมกระบี่นั้น พลันร่างของทั้งสองล้มลงไปกับพื้น

— ตุบ! —

มู่เฉียนซีปลอดภัย ซวนหยวนชิงอวิ๋นกลับเป็นผู้ที่ถูกคมดาบนั้นแทน

นักฆ่าระดับจักรพรรดิยอดยุทธ์นั่นเลียปากด้วยท่าทีเย่อหยิ่งน่าหมั่นไส้ “หึ! หลบได้งั้นรึ ? ครานี้อย่าหวังเลยว่าจะหลบได้ง่าย ๆ”

แสงเย็นวาบกะพริบผ่านดวงตาของนักฆ่า กระบี่ในมือฟาดลงมาอีกครั้ง

ทันใดนั้นเอง อาถิงกำลังจะลงมือช่วยนาง ซวนหยวนชิงอวิ๋นกลับเร็วกว่า มือข้างซ้ายของเขาเคลื่อนไหว พลังก็เคลื่อนย้ายก้อนหินก้อนใหญ่นั้น

— ตูม! —

“ตามพวกมันไป!” นักฆ่าผู้นั้นตะโกนเสียงกราดเกรี้ยว

มู่เฉียนซีและซวนหยวนชิงอวิ๋น ไม่รู้เลยว่าตนเองร่วงลงมานานแค่ไหนกว่าจะถึงก้นถ้ำ ในที่สุด ร่างของทั้งสองกระแทกลงก้นถ้ำอย่างรุนแรง มู่เฉียนซีขมวดคิ้วขึ้นด้วยความเจ็บปวดเหลือจะทน

เบื้องหน้าเต็มไปด้วยความมืด มู่เฉียนซีหยิบไข่มุกราตรีออกมาพลันมีเสียง ‘วิ๊ง’ ดังขึ้น เวลานี้เห็นได้ชัดเจนว่าบาดแผลของซวนหยวนชิงอวิ๋นฉีกเนื่องจากการที่ร่างของเขาตกลงมากระแทกพื้นถ้ำอย่างรุนแรง

มู่เฉียนซีหยิบยาลูกกลอนออกมายัดเข้าปากเขาทั้งหมดไม่รีรอ

“กินเข้าไปหมดนี่เลย”

เมื่อเขารู้ว่ายาลูกกลอนที่ยัดเข้าปากเขาทั้งหมดเป็นยาห้ามโลหิตระดับสาม เขาก็เกือบจะสำลักออกมา ดูเหมือนว่าข่าวลือเรื่องที่นางฟุ่มเฟือยนั้นท่าจะเป็นเรื่องจริง

ยาระดับสามเช่นนี้ เอามากินทีเดียวได้รึ ?

นางพันแผลให้ซวนหยวนชิงอวิ๋นด้วยความรวดเร็ว “พอจะไหวหรือไม่ ? ต่อให้เราหนีลงมาตรงนี้ได้ ข้าว่าพวกมันคงไม่ปล่อยพวกเราไปง่าย ๆ แน่ ทางที่ดีเราควรหนีไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดแล้วค่อยหาทางออกกัน”

บาดแผลของซวนหยวนชิงอวิ๋นพันไว้เรียบร้อยแล้ว อีกทั้งกลืนยาคำโตของนางเข้าไป สีหน้าซวนหยวนชิงอวิ๋นในตอนนี้ดีขึ้นมาก เขาพยักหน้าตอบนาง “ข้าดีขึ้นมากแล้ว ข้าไหว”

“งั้นเราไปกันเถอะ”

มู่เฉียนซีสังเกตบริเวณรอบ ๆ ถ้ำก่อนจะพบว่ามีร่องรอยของการขุด ร่องรอยนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติเป็นแน่แท้

มู่เฉียนซีกล่าว “อวิ๋นอ๋อง ท่านค้นพบสถานที่แห่งนี้จึงเปิดค่ายกลที่นี่ใช่หรือไม่ ? แล้วรู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน ?”

ซวนหยวนชิงอวิ๋นกล่าวตอบ “ข้าเพียงแค่เห็นว่าที่นี่มีก้อนหินแปลก ๆ เดาเอาว่าที่นี่ต้องเป็นที่ที่ไม่ธรรมดาเป็นแน่ สถานการณ์มันคับขัน ข้าก็เลยลองดู แต่ข้าไม่คิดว่าจะทำเราร่วงลงมาตรงนี้ได้ ส่วนที่เจ้าถามว่าที่นี่คือที่ไหน ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ทางด้านหน้ามืดสนิท เมื่อมองดูแล้วราวกับเป็นทางมืดยาวไม่มีที่สิ้นสุด

มู่เฉียนซีกล่าวถาม “อวิ๋นอ๋อง ตอนแรกท่านมีโอกาสหนีไป เหตุใดถึงไม่หนีไปล่ะ มาขวางคมกระบี่นั่นทำไม เท่าที่ข้ารู้จักท่านมา ท่านเป็นคนที่ไม่สนใจใครมิใช่หรือ ?”

ซวนหยวนชิงอวิ๋นกล่าวตอบตามจริง “เพราะเจ้าเป็นว่าที่พระชายาของจิ่วเยี่ย”

มู่เฉียนซีหันไปถามเขาอีกครั้งอย่างฉงนสงสัย “แต่เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าเยี่ยอ๋องผู้ที่อยู่ในจวนนั้น อาจจะไม่ใช่ซวนหยวนจิ่วเยี่ยตัวจริง”

ซวนหยวนชิงอวิ๋นกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แต่อย่างน้อย สถานะของเจ้าก็เป็นชายาของเขา”

ทั้ง ๆ ที่แท้ที่จริงแล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุผลใดตนเองถึงทำเช่นนั้นไป เขาก็ยังตอบนางไปแบบนั้น บางที… อาจจะเป็นเพราะนางเป็นคนเดียวที่เต็มใจช่วยชีวิตเขาไว้หลังจากที่เสด็จแม่ของเขาจากไป หรือบางทีอาจเป็นเพราะเขาไม่อยากให้สตรีวิเศษผู้นี้ตายไปต่อหน้าต่อตาเขาก็เป็นได้

.