ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 1684 เหน็ดเหนื่อยเล็กน้อย
มู่เฉียนซีกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ราชินีหลาน ที่จริงแล้วท่านเข้าใจผิดไปเล็กน้อย งานหลักของข้าก็คือนักปรุงยา! และข้าก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเผ่าคำสาปเลย เรื่องที่รู้คำสาปนั้นเนื่องมาจากได้เรียนรู้มาโดยบังเอิญเท่านั้น”
เป็นไปได้อย่างไรกัน?
ราชินีหลานประหลาดใจเป็นอย่างมาก คำสาปมีเพียงเผ่าคำสาปเท่านั้นถึงจะสามารถเรียนรู้ได้ เนื่องจากความพิเศษของสายเลือดและพลังวิญญาณของพวกเขา เป็นเหตุให้คนภายนอกไม่สามารถที่จะเรียนรู้ได้
หลานเนี้ยนหลี่กล่าวว่า “ท่านแม่ ท่านพ่อ ข้าเชื่อว่าสิ่งที่แม่นางมู่พูดมานั้นคือเรื่องจริง”
โลกกว้างใหญ่ไพศาล เรื่องที่คาดคิดไม่ถึงมีมากมาย และไม่ใช่ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นจะเป็นสิ่งที่แน่นอน
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “เรื่องที่ข้ารู้เกี่ยวกับคำสาป ทุกท่านโปรดเก็บเป็นความลับให้ด้วย!”
“นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว! แม่นางมู่คือผู้มีพระคุณของพวกเรา พวกเราไม่อาจทำเรื่องที่เป็นอันตรายต่อแม่นางมู่ได้อยู่แล้ว”
หากคนในเผ่าคำสาปได้รับรู้ว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งที่ทรงพลังมากเกินกว่านักเล่นคาถาอาคมจะทำได้ คาดว่าคนของเผ่าคำสาปนั้นคงจะเริ่มเดือดดาลกันเป็นแน่
“ท่านหยูพักฟื้นอีกเพียงไม่กี่วันร่างกายก็จะกลับมาแข็งแรงเป็นปกติแล้ว” มู่เฉียนซีกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“คำพูดขอบคุณคงไม่ต้องพูดกันแล้ว หากแม่นางมู่มีสิ่งใดที่ปรารถนา หยูโหมวไม่มีทางที่จะปฏิเสธอย่างแน่นอน” ท่านหยูกล่าว
“เมื่อถึงเวลานั้น ข้าก็จะไม่ทำเป็นเกรงใจแล้วกัน” มู่เฉียนซีกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ราชินีหลานกล่าวว่า “หลี่เอ๋อร์ รีบพาแม่นางมู่ไปพักผ่อนก่อนเถิด! ลำบากแม่นางมู่แล้ว!”
เมื่อตอนที่เหลือมู่เฉียนซีอยู่เพียงลำพังแล้ว มู่เฉียนซีก็กล่าวขึ้นมาว่า “จิ่วเยี่ย ข้าช่วยคนถอนคำสาปได้อีกครั้งหนึ่งแล้ว! แต่ทว่าสิ่งที่ข้าคาดหวังมากที่สุด กลับเป็นการแก้คำสาปบนร่างกายของท่าน”
จิ่วเยี่ยกอดมู่เฉียนซีเอาไว้พลางกล่าวว่า “ข้าก็คาดหวังอยู่เช่นกัน!”
เมื่อยามที่ดวงตาสีฟ้าเย็นยะเยือกคู่นั้นจ้องมองไปที่มู่เฉียนซี มันก็พลันเปลี่ยนเป็นร้องผะผ่าวขึ้นมาในทันที
มู่เฉียนซีคาดหวังเพียงแค่ว่าให้จิ่วเยี่ยมีสุขภาพที่แข็งแรง แต่เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้กลับคาดหวังเรื่องที่ไม่ดีต่อสุขภาพเป็นอย่างยิ่ง
มู่เฉียนซีกลอกตาของนางพลางกล่าวว่า “จิ่วเยี่ย ท่านบอกว่าข้าจะต้องฝึกฝนการแก้คำสาปให้มากขึ้นใช่หรือไม่! แต่สุดท้ายแล้วตัวข้าเองก็ไม่ได้ถอนคำสาปมากมายเท่าไรเลย”
ถึงแม้ว่านางจะมีคัมภีร์หมื่นคำสาป มีประสบการณ์ของผู้อาวุโสหัวหน้าเผ่าคำสาป มีพลังจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง อีกทั้งตนเองยังครอบครองวิญญาณลิขิตสวรรค์ที่เอื้ออำนวยต่อการมีอยู่ที่เหมือนการโกงคนทั่วไปด้วย
แต่ทว่ามู่เฉียนซีก็ไม่อาจหลงระเริงไปกับสิ่งเหล่านี้ได้ เนื่องจากว่ามันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนที่นางรักมากที่สุด เช่นนั้นนางจึงไม่อาจประมาทได้แน่นอนอยู่แล้ว
ตามความคิดของนางแล้ว การแก้คำสาปก็เป็นเหมือนกับการช่วยรักษาโรค เช่นนั้นก็สามารถสร้างความชำนาญมาจากการปฏิบัติได้!
“ที่ดินแดนทั้งสี่ทิศและแดนซวนเทียนคนที่ถูกคำสาปนั้นน้อยจนถึงน้อยที่สุด แต่ในดินแดนหงส์น่าจะยังพอมีอยู่บ้างเล็กน้อย! สุดท้ายแล้วนักเล่นคาถาอาคมของดินแดนหงส์ เพื่อที่จะได้คัมภีร์หมื่นคำสาปก็ยังคงต้องแผลงฤทธิ์ต่อไปอีกมาก เช่นนั้น…”
“ซีอยากที่จะทำอะไรก็ทำไปเถิด! มีข้าอยู่ไม่มีผู้ใดกล้าทำร้ายเจ้าหรอก แต่ก็อย่าทำให้ตนเองต้องเหนื่อยจนเกินไป”
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “ผู้ที่สามารถทำให้หมอปีศาจอย่างข้าเหน็ดเหนื่อยได้ ก็มีเพียงผู้ป่วยอันดับหนึ่งอย่างท่านนี่แหละ! ผู้อื่นไม่มีความสามารถนี้เลยสักคนเดียว”
มุมปากของจิ่วเยี่ยยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย พลางกล่าวว่า “เช่นนั้นคืนนี้ซีคงต้องเหน็ดเหนื่อยสักหน่อยแล้วล่ะ!”
“ไม่ได้…อื้อ…”
วันรุ่งขึ้นร่างกายของท่านหยูก็ฟื้นฟูขึ้นมาไม่น้อย เพื่อป้องกันไม่ให้คนเผ่าคำสาปแอบลอบลงมือได้อีก ราชินีหลานจึงได้ปิดกั้นข้อมูลเหล่านี้เอาไว้
ส่วนมู่เฉียนซีก็ได้ไปหาหลานเนี้ยนหลี่ จากนั้นก็บอกแผนการของนางกับเขา
“แม่นางมู่ ท่านแน่ใจว่าจะทำเช่นนี้อย่างนั้นหรือ? หากทำเช่นนี้ท่านก็จะต้องกลายเป็นหนามยอกอกของเผ่าคำสาปเป็นแน่”
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “อย่าคิดว่าการแก้คำสาปของท่านหยูมันเป็นเรื่องง่ายสำหรับข้า ความจริงแล้วข้าเป็นเพียงแค่มือใหม่เท่านั้น ข้าจำเป็นที่จะต้องสั่งสมประสบการณ์! เนื่องจากว่า หลังจากนี้ข้ากำลังจะต้องถอนคำสาปที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ข้ามีความมั่นใจแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
“แต่ทว่าแผนการฝึกฝนของท่านนั้น ช่างเสี่ยงภัยเสียเหลือเกิน!”
“วางใจเถอะ ข้ารู้จักความพอดี!”
“หากว่าคนของเผ่าคำสาปพวกนั้นเกิดบ้าคลั่งขึ้นมา เกรงว่าแม้แต่ท่านเหมยก็คงจะขวางเอาไว้ไม่ได้” หลานเนี้ยนหลี่ยังคงเป็นกังวลอย่างมาก
“หากพวกเขารนหาที่ตายถึงเพียงนั้น ข้าก็ยินดีที่จะส่งพวกเขาไปลงนรกเอง!” ภายในแววตาของมู่เฉียนซีฉายแววเย็นยะเยือกวาบขึ้นมา
หลานเนี้ยนหลี่รู้ว่ามู่เฉียนซีได้ตัดสินใจไปแล้ว จึงไม่ได้ขัดขวางอีก
“ข้าขอไปปรึกษาท่านแม่ก่อน”
หลังจากที่ราชินีหลานและท่านหยูได้รับข้อมูลนี้แล้ว ก็กล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “แม่นางมู่ ข้าขอขอบคุณท่านมากที่ลงมือแทนเผ่าหงส์ของพวกเรา”
“หลังจากสงครามใหญ่ครั้งนั้น เผ่าคำสาปก็ได้กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับเผ่าเทพ! ในช่วงหลายปีมานี้เหล่าผู้อาวุโสของเราไม่น้อยที่ต้องตกไปอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขา และมีบางส่วนที่ต้องดับสูญไป อีกทั้งยังมีบางส่วนที่ยังต้องดิ้นรนอย่างทุกข์ทรมาน เพื่อที่พวกเขาจะสามารถควบคุมเหล่าราชวงศ์ทั้งหลายได้ พวกเขาจึงได้ใช้กลอุบายไม่น้อยเลย”
หากสามารถป้องกันไม่ให้ผู้คนเหล่านั้นถูกทรมานด้วยคำสาปได้ บางทีพวกเราเผ่าหงส์อาจจะไม่ถูกบังคับจนกลายเป็นเช่นนี้ก็ได้
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “หากเผ่าหงส์ครามช่วยเหลือข้าแล้วละก็ บางทีพวกท่านอาจจะลำบากก็ได้”
“คำสาปบนร่างกายของหยูถูกกำจัดออกไปแล้ว ข้าก็ไม่มีอะไรที่จะต้องหวาดกลัวอีกต่อไป! ถึงแม้ว่าเผ่าหงส์ของพวกเราจะถูกกดขี่จนหมดซึ่งหนทางมากมาย แต่ทว่าพวกเราก็ยังคงมีสายเลือดของสัตว์เทพหงส์โบราณ ฉะนั้นข้าจึงไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ชนรุ่นหลังในเผ่าของข้า ต้องมองไปแล้วไม่เห็นแม้แต่อนาคตหรอก” ราชินีหลานกล่าวพร้อมกับกำหมัดไว้แน่น
“ขอบคุณท่านราชินีที่ช่วยเหลือ! ท่านสามารถใช้ประโยชน์จากกลอุบายของพวกท่าน โดยที่ปล่อยข่าวไปว่ามีหมอปีศาจท่านหนึ่ง สามารถแก้คำสาปให้กับพวกเขาได้ เพียงแต่เช่นนี้ก็เท่ากับว่าการฟื้นฟูร่างกายของท่านหยูจะถูกเปิดเผยออกมา”
ราชินีหลานเป็นกังวลอยู่เล็กน้อย แต่ท่านหยูกลับกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา! ข้าไม่กลัวพวกเขา!”
มู่เฉียนซีกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านราชินีไม่ต้องเป็นกังวล ข้าสามารถศึกษาการผนึกคำสาปได้ ตราบใดที่พลังจิตวิญญาณของอีกฝ่ายไม่สามารถสู้ข้าได้ ก็ไม่มีทางที่จะแสดงคำสาปกับข้าได้”
นี่คือ สิ่งที่หลงเหลือไว้อยู่ในบันทึกของผู้อาวุโสหัวหน้าเผ่าคำสาป
ราชินีหลานกล่าวว่า “เช่นนั้นสามารถสร้างเกาะป้องกันให้พ่อของเนี้ยนหลี่ได้หรือไม่ ขะ…ข้ากลัวขึ้นมาแล้วจริง ๆ!”
คำสาปที่น่าหวาดกลัว ทำให้นางต้องตกอยู่ในความวิตกกังวลทุกวันเวลามาตลอดนานหลายปี นางไม่อยากให้คนที่นางรักต้องเกิดเรื่องขึ้นอีกแล้ว
มู่เฉียนซีกล่าวว่า “ไม่มีปัญหา! ข้าจะเตรียมการให้กับท่านราชินีเอง”
สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องยาก ขอเพียงให้มีพลังจิตวิญญาณเพียงพอก็พอแล้ว หลังจากที่ทำเกาะป้องกันเรียบร้อยแล้ว ราชินีเผ่าหงส์ครามก็ได้ประกาศออกไปว่าตอนนี้สามีของนางได้ฟื้นตัวแล้ว
ราชินีหลานได้จัดงานเลี้ยงอาหารค่ำสุดหรูหรา หลังจากนั้นก็แสดงความรักอย่างงดงาม ซึ่งดึงดูดให้เกิดความโกลาหลในดินแดงหงส์เป็นอย่างมาก
“คำสาปของท่านหยูถูกแก้ได้แล้ว! ไปตรวจสอบมา! ไปดูมาว่าคนทรยศคนไหนที่กล้าถอนคำสาปของท่านหยูโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ช่างน่าโมโหเสียจริง!” คนเผ่าคำสาปนั้นโกรธแค้นเป็นอย่างยิ่ง
สุดท้ายแล้ว ท่านหยูก็เป็นหมากตัวสำคัญที่เขาให้พวกเขาควบคุมเผ่าหงส์ครามได้
แม้แต่เทพราชาก็ค่อนข้างที่จะตกใจเลยทีเดียว “โอ้! ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้! ดูเหมือนว่าจะมีสิ่งผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นภายในเผ่าคำสาป ในเมื่อร่างกายของหยูได้ฟื้นตัวแล้ว เช่นนั้นก็ให้เขากลับมาสักหน่อย”
ท่านหยูคือหนึ่งในเจ็ดผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของเทพราชา และด้วยความไม่ลงรอยกันก่อนหน้านี้ จึงทำให้มีความขัดแย้งกัน
บวกกับเขาได้โดนคำสาปจากเผ่าคำสาปจนกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ เทพราชาจึงได้ทอดทิ้งเขาไป แต่ในตอนนี้เมื่อเห็นว่าเขาฟื้นตัวแล้ว จึงได้มองเห็นว่าจะใช้ประโยชน์จากตัวของเขาอีก
“ขอรับ! พวกข้าจะรีบไปเชิญท่านหยูมาทันที!”
ยังมีคนที่คอยเฝ้ามองและสอบถามราชินีหลานว่า ผู้วิเศษศักดิ์สิทธิ์จากแห่งหนใดกันแน่ที่เป็นคนมาช่วยรักษาท่านหยู
ราชินีหลานจึงตอบกลับไปว่า “ผู้วิเศษท่านนั้น มีนามว่าหมอปีศาจ”