ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 18 กินไปเท่าไร คายออกมาให้หมด

 ท่านคือ… 

 ท่านรีบออกไปเถอะ ถ้าหากหมออวิ๋นเข้ามาเห็นเขาต้องไม่ปล่อยท่านไปแน่ 

ผู้ที่เดินเข้ามาเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างผอมตัวเล็กอายุประมาณสิบห้าถึงสิบหกปี หน้าตามอมแมม

อวิ๋นเซิ่งคนนี้เจ้าระเบียบ เจ้ากี้เจ้าการ ไม่รู้ว่าผู้ช่วยหมอโดนตบตีด่าทอไปเท่าไร สุดท้ายก็เหลือเพียงเขาแค่คนเดียว

— เพียะ! เพียะ! เพียะ! —

เสียงแส้ดังมาจากข้างนอก มู่เฉียนซีชี้ไปข้างนอก

 ตอนนี้เขาคงจะไม่มีแรงทำอะไรใครได้หรอก 

เด็กหนุ่มเดินออกไปข้างนอกพลันเห็นคนของสกุลมู่ เมื่อก่อนด้วยฐานะของนักปรุงยา อวิ๋นเซิ่งจึงใช้อำนาจบาตรใหญ่ บัดนี้อวิ๋นเซิ่งโดนจับกดเฆี่ยนตีอย่างหนัก เนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบเลือด

เขาชะงักไปสักพัก นี่…

อวิ๋นเซิ่งฟื้นจากการสลบไสลเพราะความเจ็บปวด พลันได้สติขึ้นมาเขาก็ตะโกนด้วยเสียงอันดัง

 ผู้นำตระกูล ไว้ชีวิตด้วย! ข้าผิดไปแล้ว 

 ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ 

เด็กหนุ่มตกตะลึง ดวงตากลมโตมองไปที่มู่เฉียนซี คนผู้นี้คือผู้นำตระกูล ? หญิงสาวที่สวมชุดกระโปรงยาวแพรไหมสีม่วงอ่อน เส้นผมประดับประดาเรียบง่าย มีแค่ปิ่นหยกสีดำดั่งหมึกเสียบอยู่ผิวพรรณขาวนวลผ่องดั่งหิมะ รูปร่างหน้าตางดงามเหมาะเจาะ เส้นผมดำขลับดั่งไหมแพรชั้นดี

ร่างกายของนางรายล้อมไปด้วยกลิ่นอายความสูงศักดิ์ที่แผ่ขยายจากภายในสู่ภายนอก ความสูงศักดิ์ที่แฝงไปด้วยความเย็นชา

ข่าวลือที่เกี่ยวกับผู้นำตระกูลที่เขาได้ยินมา มันช่างแตกต่างกันมากเสียจริง เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง ความกว้างนั้นสามารถใส่ไข่สัตว์ประหลาดไปได้เลยทีเดียว

มู่เฉียนซียิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้น  เจ้าเป็นคนรับใช้ของที่นี่ใช่ไหม ? 

 หลายปีที่ผ่านมา อวิ๋นเซิ่งคงยักยอกยาของสกุลมู่ไปไม่น้อย ถ้าเจ้าทราบจงเขียนออกมาให้ข้า! 

แต่เดิมนางวางแผนว่าโบยเสร็จแล้วก็ให้โยนออกไป แต่พอเข้ามาดูห้องยาที่ใช้สมุนไพรอย่างไร้ค่า นางก็คิดว่าการขับไล่ออกไปมันง่ายเกินไป

ปรุงยาไม่สำเร็จก็ไม่เท่าไหร่ แต่นิสัยแบบนี้คงจะเก็บสิ่งของมีค่าไปไม่น้อย

 ขอรับ ท่านผู้นำตระกูล 

ถึงเขาจะไม่มีความสามารถพิเศษด้านอื่น แต่ว่าเป็นคนที่รอบคอบถี่ถ้วน อีกทั้งมีความจำเป็นเลิศ อวิ๋นเซิ่งนำสิ่งของไป เขาจดจำได้หลายอย่าง

มู่เฉียนซีเห็นใบรายการที่เขียนออกมา นางยกยิ้มที่มุมปาก บรรยากาศรอบ ๆ เต็มไปด้วยไอเย็นทำให้คนรู้สึกถึงอันตราย แต่ก็เหมือนมีแรงดึงดูดน่าค้นหา

หลิงซือหลินหัวใจของเขาตอนนี้เต้นช้าไปเกือบครึ่ง ท่านผู้นำสูงส่งสง่างามเช่นนี้ ไม่รู้ใครตาบอดใส่ร้ายป้ายสีนาง

องครักษ์เงาลงมืออย่างรวดเร็วฉับไว โบยใกล้เกือบสามร้อยครั้งแล้ว เพียงแต่ว่าอวิ๋นเซิ่งสลบไปก่อน

มู่เฉียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 สลบไปแล้วก็ทำให้มันตื่นขึ้นมา 

 จุดไฟ 

 ขอรับ 

หลิงซือหลินไม่รู้ว่าท่านผู้นำนางต้องการทำอะไร แต่ก็ได้จุดไฟที่เตา

มู่เฉียนซีหยิบยาบางชนิดจากหีบเก็บยาใส่ลงไปในหม้อ และเติมน้ำใส่เข้าไป ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ได้น้ำยา

มู่เฉียนซีออกคำสั่ง  นำน้ำในหม้อนี้ไปราดบนร่างของมันให้หมด 

 ขอรับ 

องครักษ์เงารับคำสั่ง นำหม้อน้ำนี้ราดลงไปตั้งแต่หัวของอวิ๋นเซิ่ง

 อ๊า…! 

เสียงร้องเต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังไปทั้งจวนมู่

เป็นความเจ็บปวดที่แสนทรมาน มากกว่าโดนเฆี่ยนด้วยแส้ร้อยครั้ง เจ็บปวดเป็นร้อยเท่า ความเจ็บปวดทรมานที่ทำให้คนตื่นขึ้นจากการสลบไสล

อวิ๋นเซิ่งมองร่างในชุดสีม่วงนั้นราวกับมองเห็นผีก็ไม่ปาน

 เจ้ามันปีศาจ เจ้าไม่ใช่คน เจ้าไม่ใช่มู่เฉียนซี…  

ตอนนี้บาดแผลบนเรือนร่างโดนน้ำยาราดเข้าไปก็เริ่มเละเปื่อยยุ่ย สภาพไม่น่ามอง

มู่เฉียนซีนำกระดาษใบรายการนั้นโยนใส่ข้างตัวอวิ๋นเซิ่ง

 นี่เป็นบางส่วนที่เจ้านำวัตถุดิบตัวยาของสกุลมู่ของข้าไป กล้าที่จะทำเรื่องเช่นนี้ในสกุลมู่ ถึงเจ้าจะออกไป ข้าจะยึดถือตามรายการนี้ เจ้าจงนำของกลับคืนมาให้ข้าสามร้อยเท่า 

สามร้อยเท่า! ถึงเขาขายตัวเองก็คืนไม่หมด ถึงแม้เขาจะเป็นนักปรุงยาที่หาได้ยาก แต่สิ่งของพวกนี้ราคาแพงไม่ใช่น้อย

ร่างกายอวิ๋นเซิ่งสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ทุกส่วนของร่างกายเปื่อยเน่า เพียงแค่คิดก็น่ากลัวจนแทบหมดสติไปอีกครั้ง

มู่เฉียนซีพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ  นำกระดาษใบนี้และคนไร้ค่าไปทิ้งนอกจวนสกุลมู่

 ขอรับ 

ถึงตอนนี้หลิงซือหลินยังไม่ทันได้ตั้งตัว นักปรุงยาเพียงคนเดียวของสกุลมู่ก็ได้ถูกลากตัวออกไป

มู่เฉียนซีหันไปพูดกับหลิงซือหลิน

 วันนี้เจ้าทำได้ดี เจ้ามีชื่อว่าอะไร ? 

เขาตอบกลับไปด้วยท่าทีเกรงกลัว  ข้าน้อยชื่อหลิงซือหลิน 

 เสี่ยวซือหลิน ต่อไปห้องยาข้าให้เจ้าคอยดูแล 

 แต่ว่าข้าเป็นเพียงผู้ติดตามคอยรับใช้ ไม่รู้จักวิธีการปรุงยา อายุก็ยังน้อยนัก กลัวว่า… 

คำพูดของเขายังไม่ทันพูดจบ มู่เฉียนซีกล่าวขึ้นมา  ข้าเป็นผู้นำของตระกูลมู่ ข้าพูดอะไรก็เป็นอย่างนั้น ข้าพูดว่าได้ก็ต้องได้ 

 ขอรับ 

เขาพยักหน้ารับ ท่านผู้นำตระกูลกับคำที่เล่าลือมานั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ไม่เพียงไม่ไร้ความสามารถ แต่นางยังตัดสินใจเด็ดขาด มีความเป็นผู้นำ เป็นแบบอย่างของผู้มีอำนาจ

เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา  ท่านผู้นำ ข้าน้อยมีเรื่องอยากจะเรียนถามท่าน 

.