ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ - ตอนที่ 466 ขยะไร้ประโยชน์รับคำท้า

“ท่านพ่อ ข้าตั้งตารอท่านมาก” อวิ๋นหวงยิ้มอย่างไร้เดียงสา

การประลองในครั้งนี้จะเลือกอัจฉริยะหนึ่งร้อยคนจากทั่วทั้งทวีปเซี่ยโจว เพื่อเข้าสู่ดินแดนลึกลับของทวีปเซี่ยโจว

สายเลือดของราชวงศ์เฉียนเซี่ย นอกจากองค์รัชทายาทเชียนอ้าวเซี่ยที่ถูกกำหนดจากภายในแล้ว ที่เหลือล้วนต้องช่วงชิงด้วยตัวเอง

น่าเสียดายที่ศิษย์ของสํานักอวิ๋นเยียนแข็งแกร่งเกินไป พวกเขาจึงไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย

คนเหล่านั้นโกรธมาก ถึงอย่างไรฮ่องเต้เหวินเต๋อก็สลบไสลไม่ได้สติ ความกล้าของพวกเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

กลุ่มคนเดินมาหยุดตรงหน้าเชียนอ้าวเซี่ยและกล่าวว่า “องค์รัชทายาท แม้ว่าท่านจะมีสายเลือดตรงอันสูงส่งของตระกูลเชียน แต่เส้นลมปรารณชีพจรเสียเส้นมาตั้งแต่กำเนิด ไม่สามารถฝึกฝนได้ การเข้าสู่ดินแดนลึกลับของทวีปเซี่ยโจวก็ไร้ประโยชน์”

“ใช่! ทั้ง ๆ ที่มีสายเลือดอันสูงส่งที่สุดแต่กลับเป็นขยะไร้ประโยชน์ หน้าตาตระกูลเชียนของเราถูกเจ้าทําให้เสียหน้าไปหมดแล้ว”

“เชียนอ้าวเซี่ย ข้าขอแนะนําให้เจ้าถอนสิทธิ์ออกไปซะ มิเช่นนั้นข้าก็จะไม่เกรงใจเจ้า”

เชียนอ้าวเซี่ยลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ แล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องเกรงใจ ข้าเองก็อยากเห็นเวลาที่พวกเจ้ากล้าไม่เกรงใจข้าเช่นกัน”

แม้เชียนอ้าวเซี่ยจะไม่มีระดับการฝึกฝน เขาก็ยังคงมีอํานาจเพราะมีบิดาคอยถือหางปกป้อง เมื่อก่อน หากมีคนมารังแกเชียนอ้าวเซี่ย ฮ่องเต้เหวินเต๋อก็จะทําให้คนผู้นั้นรู้สึกเสียใจที่เกิดมาในโลกนี้

ทั้ง ๆ ที่ฮ่องเต้เหวินเต๋อสลบไสลไม่ได้สติ เชียนอ้าวเซี่ยก็ยังคงไม่กลัวพวกเขา ทําให้พวกเขารู้สึกถอดใจ เมื่อฝ่าบาททรงฟื้นขึ้นแล้ว คงไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาอย่างแน่นอน

ทว่าเมื่อคิดถึงดินแดนลึกลับของทวีปเซี่ยโจว พวกเขาก็ไม่พอใจ

ในเมื่อน่าหลานอวี้เอาชนะคู่ต่อสู้ได้ เช่นนี้การแข่งขันครั้งต่อ ๆ ไป อวิ๋นปู้ป้ายก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว เขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นเชียนอ้าวเซี่ย

“องค์ชายทั้งหลายมีเรื่องอะไรหรือ ?”

องค์ชายใหญ่กล่าวขึ้นว่า “รองเจ้าสํานักอวิ๋น เรื่องมันเป็นเช่นนี้ องค์รัชทายาทไม่สามารถฝึกยุทธ์ได้ การเข้าสู่ดินแดนลึกลับก็จะเสียที่นั่งไป ข้าต้องการให้เขาถอนสิทธิ์ออกมา ให้คนอื่นได้มีโอกาสแทนเขา”

อวิ๋นปู้ป้าย “การเข้าสู่ดินแดนลึกลับ แน่นอนว่าการที่มีความแข็งแกร่งย่อมได้รับผลประโยชน์ที่มากขึ้น องค์รัชทายาทเซี่ย หรือว่า…”

เชียนอ้าวเซี่ยกล่าวอย่างหยิ่งยโส “ข้าคือองค์รัชทายาทแห่งแคว้นเฉียนเซี่ย ข้าต้องการเข้าสู่ดินแดนลึกลับของตระกูลข้า ยังจำเป็นต้องให้คนอื่นมาชี้แนะอีกรึ ? ไสหัวไปให้หมด!”

“เชียนอ้าวเซี่ย เจ้ากล้าดีอย่างไรกล้ากล่าวกับเจ้าสํานักอวิ๋นเช่นนี้ ?”

“เจ้าไม่มีการฝึกพลังภูตหรือฝึกยุทธ์ขั้นใด อย่างไรก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกข้า เจ้าต้องการที่จะเข้าไปในดินแดนลึกลับ แน่จริงก็เอาชนะพวกเราอย่างยุติธรรมให้ได้สิ!”

“ใช่! ตําแหน่งพิเศษของราชวงศ์ควรเป็นขององค์ชายทั้งหมดของพวกเรา เชียนอ้าวเซี่ยเจ้าไม่ได้ทําอะไรทั้งนั้น เหตุใดเจ้าจึงได้ตําแหน่งนี้ ?”

“เชียนอ้าวเซี่ย ข้าจะท้าประลองกับเจ้า”

ตำแหน่งนั้นหาได้ยากเกินไป พวกเขาจ้องมองเชียนอ้าวเซี่ยที่ไม่มีระดับการฝึกฝนใด ๆ ที่จะสามารถรังแกพวกเขาได้ พวกเขากัดเชียนอ้าวเซี่ยไม่ปล่อยอย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงโห่ร้องของพวกเขาดึงดูดความสนใจของหลาย ๆ คน

“องค์รัชทายาทเซี่ยจะตอบตกลงได้อย่างไร ? เขาไม่มีระดับการฝึกฝนและไม่ใช่คู่ต่อสู้ขององค์ชายเหล่านี้เลย”

“แต่ในเมื่อถูกคนมายั่วยุถึงที่แล้ว หากองค์รัชทายาทเซี่ยไม่ตกปากรับคำท้าประลอง เกรงว่าชื่อเสียงคงจะไม่ค่อยดีนัก”

“เจ้าเคยสังเกตเห็นชื่อเสียงองค์รัชทายาทเซี่ยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?”

องค์ชายเหล่านั้นรู้สึกไม่มั่นใจ เพราะเชียนอ้าวเซี่ยเป็นคนประเภทที่ทำตามใจชอบ เขาไม่เคยสนใจสิ่งที่ผู้อื่นพูด

อวิ๋นปู้ป้ายกล่าวว่า “ที่องค์ชายทั้งหลายกล่าวมาก็มีเหตุผล เช่นนั้นพวกเจ้าทั้งหลายลองประลองกันเองก่อนเพื่อแยกผลแพ้ชนะ ผู้ชนะคนสุดท้ายจะได้ประลองกับองค์รัชทายาทเซี่ย”

สำนักอวิ๋นเยียนมาที่นี่ สามารถสร้างความลำบากให้แก่แคว้นเฉียนเซี่ยและทำให้พวกเขาลำบากด้วย อีกทั้งองค์ชายเหล่านี้ต่อสู้แย่งชิงกันอยู่ในรัง พวกนั้นก็ยินดีที่จะร่วมเล่นด้วย

ในตอนนี้เอง เชียนอ้าวเซี่ยก็เปิดปากพูด “ไม่ต้องลําบากขนาดนั้นหรอก พวกเจ้าไม่พอใจใช่หรือไม่ ?! เช่นนั้นก็มาด้วยกันทั้งหมดนั่นแหละ”

ใบหน้าที่งดงามนั้นไม่สะทกสะท้าน ราวกับกําลังพูดเรื่องธรรมดา ๆ

ทุกคนต่างตกใจจนถึงที่สุด พวกเขาเพิ่งได้ยินอะไรกัน ?

องค์รัชทายาทเซี่ยถึงกับให้องค์ชายทั้งหลายมาประลองด้วยกันทั้งหมด คนที่อ่อนแอที่สุดของพวกเขาเป็นราชายอดยุทธ์ระดับหนึ่ง แต่ลมปราณชีพจรขององค์รัชทายาทเซี่ย… แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับหนึ่งก็ยังเทียบไม่ได้ แล้วจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้อย่างไร ?

ดูเหมือนว่าองค์รัชทายาทเซี่ยจะทนไม่ไหวที่ถูกยั่วยุ จึงยอมรับคําท้าด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว

เวลานี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ให้เขาทิ้งตำแหน่งที่จะได้เข้าไปยังดินแดนลึกลับของแคว้นเฉียนเซี่ย ไม่คุ้มค่ากับการสูญเสียเลยจริง ๆ

เจ้าขยะที่เส้นลมปรารณชีพจรเสียเส้นมาตั้งแต่กำเนิด ยังกล้าอวดดีเช่นนี้ ใบหน้าของพวกองค์ชายใหญ่เปลี่ยนกลายเป็นดุร้ายขึ้นมาและกล่าวว่า “ไปด้วยกันทั้งหมด องค์รัชทายาท เจ้าพูดเองนะ”

“องค์รัชทายาท เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าจะสามารถรับได้ไหว ?”

เชียนอ้าวเซี่ย “เจ้าจะมัวกล่าววาจามากความไปทําไม ? จะสู้ก็สู้ไปเลย”

เชียนอ้าวเซี่ยมั่นใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาไม่ได้มองคนพวกนั้นอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

ทุกผู้คนนิ่งอึ้งตะลึงลาน หรือว่าองค์รัชทายาทเซี่ยจะแสร้งทำเป็นว่าอ่อนแอมาโดยตลอด แต่จริง ๆ แล้วเขาแสนจะแข็งแกร่ง

เส้นลมปรารณชีพจรเสียเส้นและไม่สามารถฝึกฝนได้ล้วนเป็นสิ่งลวงหลอก ในความเป็นจริงองค์รัชทายาทเซี่ยมีพรสวรรค์ไร้เทียมทาน

แม้แต่อวิ๋นปู้ป้ายก็ยังคิดเช่นนี้ หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ เชียนอ้าวเซี่ยก็หลอกคนทั้งใต้หล้านี้แล้ว เชียนอ้าวเซี่ย… เขาต้องเป็นบุคคลอันตรายมากอย่างแน่นอน

ไม่เพียงแต่คนอื่น ๆ ที่คิด ดวงตาของมู่เฉียนซีในเวลานี้ส่องประกาย นางจ้องมองไปที่ร่างสีขาวหิมะนั้น

เขา… หรือว่าเขา…

เชียนอ้าวเซี่ยโบกมือก่อนจะกล่าวว่า “พวกเจ้าไปรอที่เวทีประลองก่อน ข้ามีเรื่องจะกระซิบบอกกับเสี่ยวซีซีของข้า”

เชียนอ้าวเซี่ยเดินเข้าไปหามู่เฉียนซีและกระซิบว่า “แย่แล้ว! เสี่ยวซีซี เจ้าต้องช่วยข้านะ…”

มู่เฉียนซี “เจ้าตอบตกลงไปแล้ว แต่อันที่จริงเจ้าสู้พวกเขามิได้รึ ?”

“ข้า… เจ้าก็รู้ว่าอันตัวข้าไม่สามารถฝึกยุทธ์ได้ ข้าอ่อนแอเช่นนี้จะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้อย่างไรกันเล่า ?”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไม่ต้องไปดินแดนลึกลับแล้ว”

“เสี่ยวซีซีเจ้ายอมได้อย่างไร หากเจอกับปัญหาภายในดินแดนลึกลับ การใช้เลือดของข้าย่อมเป็นประโยชน์อย่างแน่นอน คนมีประโยชน์เช่นข้าผู้นี้ เจ้าไม่มีทางไม่ต้องการ” เชียนอ้าวเซี่ยกล่าวพลางแสดงท่าทีน่าสงสาร

มู่เฉียนซีนึกถึงครั้งหนึ่งตอนที่นางไปยังสุสานของมหาจักรพรรดิเซี่ย เลือดของเจ้าหมอนี่ทำให้มีกระบี่รบนั่น ก็จริงที่เลือดของเขาเป็นประโยชน์ใช้ได้ดีมาก

“ใครจะไปรู้ว่าเลือดของเจ้าจะใช้ได้ดีทุกครั้งหรือไม่ ข้าว่าลืมมันไปเถอะ”

“มู่เฉียนซีสาวน้อย ข้าโลภมาก เวลาสามปีไม่พอนะ” เชียนอ้าวเซี่ยกล่าวเสียงแหบพร่า

“เวลาสามปียังไม่พอ เช่นนั้นเจ้าคงไม่เชื่อว่าการเข้าไปข้างในจะตายเร็วขึ้น”

“มันคุ้มค่าที่จะตายต่อหน้าเจ้า หลังจากสามปี ชีวิตของข้าก็จะสิ้นสุดลง แม้แต่เจ้าก็จะไม่ได้เห็นเป็นครั้งสุดท้าย” เชียนอ้าวเซี่ยกล่าวอย่างเศร้าโศก เขารู้ดีว่าด้วยพรสวรรค์ของนาง ดินแดนทวีปเซี่ยโจวนี้ ไม่ใช่จุดจบของนาง แต่เป็นจุดเริ่มต้น

มู่เฉียนซีถามขึ้น “เจ้าแน่ใจนะว่าตัวเจ้าเองไม่มีวิธีที่จะรับมือกับพวกเขาได้ ?”

“หากข้ามีวิธีใด ข้าจะมารบกวนเจ้าทำไมกัน ?” เชียนอ้าวเซี่ยถามยิ้ม ๆ

มู่เฉียนซียัดสิ่งของไปให้เขาและกล่าวว่า “เอานี่ไป เจ้าใช้ไปให้เต็มที่ จัดการพวกน่ารำคาญนั่นให้ตาย ข้านั้นไม่ชอบขี้หน้าพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว”

“เสี่ยวซีซีเจ้ายอดเยี่ยมจริง ๆ” เชียนอ้าวเซี่ยตื่นเต้นอย่างที่สุด เขาพุ่งตรงไปหามู่เฉียนซี

.