นักฆ่าฮองเฮาของข้า / สุดยอดนักฆ่า มเหสียอดรัก - ตอนที่ 5

ภายในร่างคล้ายว่ากับมีกองเพลิงลุกไหม้กําลังสุมอยู่ หัวใจของนางแสบคันราวกับมีมตนับพันกําลังรุมกัดแทะ “สวยแล้ว! ฤทธิ์ยายิ่งรุนแรงกว่าที่นึกไว้เสียอีก!” สินเหมาบ่นในใจท่าไม่ดีเสียแล้ว! นางไม่อาจทราบได้เลยว่าเพื่อที่นางจะได้เพลิดเพลินไปกับการปลุกเร้าอันหวานซึ้ง ฮ่องเต้จึงเรียกคนมาปอนยาปลุกกําหนัดกับนางเป็นจํานวนมาก ถึงสามเท่า ท่ามกลางผืนราตรี ทุกหนแห่งมีแสงไฟสว่างอยู่ไหวๆ นางย่อมต้องทราบแน่นอนว่ามีคนกําลังตามจับนาง! “ไม่สิ! ต้องหาสถานที่ซ่อนตัวเป็นอันดับแรกขึ้นยังเป็นเช่นนี้ต่อไปถึงแม้จะประคองกําลังไว้ได้ แต่ช้าเร็วก็คงถูกจับ” ซินเหยามองไปเห็นบ้านมีตทะมันที่ไร้แสงไฟหลังหนึ่งที่เบื้องหน้า พลันตัดสินใจกระโดดลงไป จึงได้พบสถานที่ที่ถูกละเลยเพื่อหลบซ่อนตัว บ้านที่ล้อมรอบด้วยสวนหลังนี้ดูเหมือนว่าจะถูกทิ้งร้างไว้จนเค้าโทรม แผ่นป้ายไม้เก้แขวนอยู่เหนือประตูทางเข้าหลัก แผ่นป้ายเขียนไว้ด้วยตัว หนังสือ สองตัวที่ซินเหยาอ่านไม่ออก ภายในบ้านวัชพืชงอกขึ้นมากมาย ต้นเหมยหลายคนสูงทะยานราวกับป่ารกชัฏ สมควรเข้าใจได้ว่าว่าไร้คนอยู่อาศัยมานานมากแล้ว ด้านนอกมีเสียง ฝีเท้าย่าอยู่เป็นครั้งคราวแต่กลับไม่มีคนผลักประตูเข้ามาเพื่อค้นหา

ดูเหมือนว่าที่นี่จะปลอดภัยชั่วคราว ซินเหยาผ่อนลมหายใจ ในที่สุดก็ได้พักผ่อนอย่างคลายกังวลบ้างแล้ว
ความตื่นตัวของนางผ่อนคลายลง แต่ความรู้สึกร่างกายร้อนรุ่มยิ่งมายิ่งรุนแรง ภายในร้างราวกับมีกระแสไฟไหลเวียน
4 “ฮาวา”
“ร้อนฉิบเลย “ทนไม่ไหวแล้วววว!” 4 “ฤทธิ์ยารุนแรงเกินไปควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว!”
“ร่างกายฉันคล้ายกับมีกองไฟที่จะมอดไหม้ฉันให้ตกตายไปอยู่เลย!” “ฉันต้องใช้ผู้ชาย!!” ซินเหยาเผยความสุขุม เหงื่อโทรมทั่วร่างนางต่อสู้กับฤทธิ์ยารุนแรงภายในใจอย่างทรมาน แต่กลับถึงซีตกําจัดเสียแล้ว ดวงตาทั้งคู่ของนางงามงด แววจนน่าใจสั่น บริสุทธิ์ไร้เดียงสาราวกับไปด้วยความวิจิตรของโลกหล้าทว่ายามนี้ดวงตาที่ตําขลับราวกับน้ําหมึก กลับระเบิดรัศมีสัตว์ป่าอันดร้อ “ในห้องนั้นคือสิ่งโต?” มีผู้ชายหรือ?” “สวรรค์! ถ้าหากยามนี้ท่านประทานบุรษให้ฉันสักคน ฉันคงบาบซึ้งจนหาที่สุดมิได้!” “โธ่เอ๊ย!” “ฉันทรมานมากจริงๆ” “หรือนี่ฉันจะต้องหาผู้ชายที่ไหนก็ได้สักคนมาสังเวยความบริสุทธิ์สาวพรหมจรรย์ “ครั้งแรกไม่ใช่ว่ามันควรจะโรแมนติกกว่านี้เรอะ?”