นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 2

ตอนที่2 อดีตของตระกูลแอนเดอร์สัน

ไม่มีใครขยับตัวทุกคนอยู่ในสถานการณ์นั้นอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง … อันที่จริงมันแค่ประมาณสิบวินาที

อัลเบิร์ตก้มลงและหยิบซองจดหมายสีเหลืองอ่อนขึ้นมา มันเป็นตัวอักษรที่ไม่มีการประทับตราซึ่งมีเส้นที่เขียนด้วยหมึกสีเขียวมรกต เขาอ่านออกอย่างนุ่มนวล:

Tibe Avenue ,19 ถึง มิสเตอร์อัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน

เมื่ออัลเบิร์ตอ่านข้อความนี้เขาพบว่าเขากระตุ้นให้เกิดภารกิจ:

[วิถีแห่งเวทมนตร์]

คุณมีศักยภาพที่จะเป็นพ่อมด แต่คุณยังไม่มีคุณสมบัติ ตอนนี้คุณมีโอกาสอันมีค่าที่จะไปเรียนที่ฮอกวอตส์และเป็นนักเรียน

รางวัล 10,000 ค่าประสบการณ์ 2 คะแนนทักษะและเลือดพ่อมด +1

เลือดพ่อมด?

อัลเบิร์ตตะลึง

นี่คืออะไร ****

2 คะแนนทักษะเป็นที่ดึงดูดมาก เป็นเพียง 1 คะแนนในการเป็นนักเรียนของวิทยาลัยอีตันและ อัลเบิร์ตมีคะแนนทักษะเพียง 3 คะแนนหลังจากเก็บสะสมไว้เป็นเวลาหลายปีและเขาไม่เต็มใจที่จะใช้มัน

อย่างไรก็ตามสิ่งที่แย่ไปกว่านั้นก็คือนี่คือโลกแห่งนิยายจริงๆ

โลกมหัศจรรย์ในนิยายแฮรี่พอตเตอร์?

อัลเบิร์ตพลิกซองจดหมายและเห็นเสื้อคลุมแขนของฮอกวอตส์ซึ่งมีตัวพิมพ์ใหญ่ “H” ล้อมรอบด้วยสิงโต,นกอินทรี,แบดเจอร์ และงู

“ แม่คะตอนนี้นกฮูกในสวนสัตว์จะเป็นบุรุษไปรษณีย์ด้วยหรือเปล่า?” นีย่าจ้องมองนกฮูกที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างสงสัย

“นิยาแม่ไม่คิดว่าจะมีใครส่งจดหมายด้วยนกฮูกอย่างน้อยคนปกติก็ไม่ทำกันบางทีนี่อาจเป็นเพียงการเล่นตลกของใครสักคน” เดซี่มองไปที่สามีของเธอและเห็นว่าเฮิร์บกำลังขมวดคิ้ว เธอจึงถามว่า “เป็นอะไรไปเหรอที่รัก? ฉันว่าถึงเวลาที่เราต้องออกไปข้างนอกแล้วหรือยัง”

“ไม่มีอะไร อัลเบิร์ตแสดงจดหมายให้พ่อดูหน่อยสิ” เฮิร์บกระซิบ.

“โอ้! นี่ครับ” อัลเบิร์ตมอบซองให้พ่อของเขา

“ที่รัก!” เดซี่หัวเสียเล็กน้อย

เฮิร์บไม่ใส่ใจกับความไม่พอใจบนใบหน้าของภรรยา เขาเปิดซองอย่างรวดเร็วหยิบแผ่นหนังด้านในออกมาแล้วเหลือบมองมันแล้วพูดว่า “เด็ก ๆ ดูเหมือนว่าแผนการไปซื้อของของเรากำลังจะถูกเลื่อนออกไป”

“ที่รัก เกิดอะไรขึ้น?เนื้อหาของจดหมายคืออะไรงั้นเหรอ?” เดซี่รู้สึกว่าสามีของเธอผิดปกติเล็กน้อยและน้ำเสียงของเธอก็แย่ลงอย่างช่วยไม่ได้

“พ่อคะมีอะไรอยู่ในจดหมายหรอ?” นีย่าอดไม่ได้ที่จะถาม แต่อัลเบิร์ตที่ได้รับจดหมายกลับไม่ตอบสนองมากนัก

“กลับไปที่ห้องนั่งเล่นกันก่อนเถอะเดซี่” เฮิร์บปิดประตูรถอย่างแรงและกลับไปที่ห้องนั่งเล่นกับครอบครัว

หลังจากประตูทางเข้าถูกปิดนกฮูกที่ส่งจดหมายก็ยังไม่ออกไป

“เรียนคุณเฮิร์บที่รัก คุณควรให้คำอธิบายที่เหมาะสมกับฉันดีกว่า” เดซี่ดูโกรธมาก เธอแทบรอไม่ไหวที่จะเห็นลูกชายสวมเครื่องแบบวิทยาลัยอีตัน

“พ่อเนื้อหาของจดหมายคืออะไรอ่านให้ทุกคนฟังผมอยากรู้ด้วยว่าใครสามารถคาดเดาได้ว่าผมจะไปโผล่ที่ไหน” ใบหน้าของอัลเบิร์ตไม่ได้มีอารมณ์แปรปรวนมากนักแน่นอนว่าเขารู้ดี มีอะไรกับจดหมาย? หากคุณไม่เคยพบเหตุการณ์การข้ามโลกและระบบควบคุมคุณอาจตกใจเมื่อเห็นจดหมาย

แต่สองครั้งแรกเขารู้สึกตกใจและเมื่อพบว่าตัวเองอาศัยอยู่ในโลกของนวนิยาย มันดูไม่แปลกเกินไปที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาได้อ่านหนังสือขายดีแฮร์รี่ พอตเตอร์และเคยเขียนนวนิยายเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

ตอนนั้นฉันตรวจสอบข้อมูลมากมายและฉันก็ยังพอเข้าใจโลกทัศน์ของนวนิยายเรื่องนี้อยู่บ้าง

“ โอเคพ่อจะอ่านมัน” เฮิร์บมองลูกชายของเขาที่สงบนิ่งเหมือนเดิมและอ่านเนื้อหาบนกระดาษ:

อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์: อัลบัสดัมเบิลดอร์ (ประธานสหภาพเวทมนตร์นานาชาติประธานสมาคมพ่อมดนักมายากลชั้นหนึ่งของเซอร์เมอร์ลิน)

“ ฮอกวอตส์ … โรงเรียน!” เดซี่จ้องมองด้วยความประหลาดใจเพราะเธอเดาได้แล้วว่ามันคืออะไร … จดหมายตอบรับ?

“เวทมนตร์มีจริงงั้นหรอ!” ใบหน้าของนีย่าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ หนูก็อยากเรียนเวทมนตร์เหมือนกัน! หนูอยากไปโรงเรียนเวทมนตร์”

“อ๊า! พี่อัลเบิร์ตปล่อยหนู!” นีย่ามองพี่ชายของเธออย่างไม่พอใจเธอกำลังจะไปอ่านจดหมาย แต่อัลเบิร์ตหยุดเธอเอาไว้

“ นีย่ารอให้พ่ออ่านให้เสร็จก่อน” อัลเบิร์ตเรียกร้องให้พ่อของเขาอ่านจดหมายต่อและพาแม่ที่กำลังโกรธไปนั่งด้านข้าง

“ลูกชาย แม่จะไม่มีวันปล่อยให้ลูกไปที่ฮอกวอตส์” เดซี่โกรธมาก เธอคิดว่าสามีของเธออาจรู้อะไรบางอย่าง

เฮิร์บไอเล็กน้อยและอ่านต่อ:

เรียนคุณแอนเดอร์สัน

เรายินดีที่จะแจ้งให้คุณทราบว่าคุณได้รับการอนุมัติให้เข้าศึกษาที่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ สิ่งที่แนบมาคือรายการหนังสือและอุปกรณ์ที่จำเป็น

ภาคการศึกษามีกำหนดจะเริ่มในวันที่ 1 กันยายนเราจะรอนกฮูกของคุณก่อนวันที่ 21 กรกฎาคม

ขอแสดงความนับถือมิเนอร์วา มักกอนนากัลป์ รองอาจารย์ใหญ่ (หญิง)

เฮเบอร์อ่านเสร็จแล้วจึงยื่นจดหมายให้ลูกชายของเขา

อัลเบิร์ตมองไปที่มันและส่งให้น้องสาวที่อยากรู้อยากเห็นของเขา นีย่าหยิบจดหมายและวิ่งไปหาเดซี่แม่ของเธอ

หลังจากศึกษาเนื้อหาของตัวอักษรทีละประโยคเดซี่พูด

“ฉันไม่เคยเห็นด้วยที่จะปล่อยให้อัลเบิร์ตไปโรงเรียนแบบนี้มันต้องมีใครเล่นตลกกับเราบางทีเราควรโทรแจ้งตำรวจทันทีและจับคนพาลที่น่ารำคาญนี่ซะ”

“แม่คะ นกฮูกที่รออยู่ด้านนอก รอให้เราเขียนจดหมายตอบกลับไปหาพวกเขาหรือเปล่า” นิยาพูดอย่างกะทันหัน

เดซี่ไม่พูด แต่จ้องไปที่สามีของเธอด้วยสายตาที่บีบคั้น

อัลเบิร์ตถามว่า “พ่อพอจะรู้อะไรไหมครับ”

“อืม…” เฮิร์บเอื้อมมือไปจับหัวของเขาและดูเหมือนจะติดอยู่ในความทรงจำสั้น ๆ “ตอนที่พ่ออายุไล่เลี่ยกับลูก พ่อของพ่อนั่นคือปู่ของลูกบอกพ่อว่าอยากให้พ่อไปที่นั่น ปู่รู้สึกผิดหวังที่พ่อไม่ได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ “

“ พ่อเคยถามปู่ว่าฮอกวอตส์คืออะไรและเขาบอกแค่ว่ามันคือโรงเรียน”

“ ต่อมาครั้งหนึ่งปู่ของลูกเมา พ่อเลยถามว่าทำไมเขาถึงอยากให้พ่อไปเรียนที่ฮอกวอตส์”

“เขาบอกแค่ว่าเขาเป็นสควิบแต่ฉันไม่รู้ว่าคำนี้หมายถึงอะไร” น้ำเสียงของเฮิร์บต่ำมากและเขาจำได้ว่าตอนนั้นพ่อของเขาร้องไห้

“พ่อคิดว่าตอนนี้พ่อรู้แล้วว่าฮอกวอตส์คืออะไร ถ้าปู่รู้ว่าหลานชายของเขาได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์เขาคงจะมีความสุขมาก”

แน่นอนว่าอัลเบิร์ตรู้ดีว่าสควิบหมายถึงอะไร แต่เขาไม่เคยคิดจริงๆว่าเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับพ่อมด

***สควิบ คือพวกที่มีสายเลือดพ่อมดแต่ใช้เวทมนต์ไม่ได้

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือไม่มีทักษะที่คล้ายกันในแถบทักษะของเขามิฉะนั้นเขาจะสังเกตเห็นมัน

“ใช่พ่อควรเขียนจดหมายถึงเขา ไม่ๆโทรหาเขาจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ !” จู่ๆเฮิร์บก็พูดขึ้นราวกับว่าวางแผนจะโทรหาพ่อของเขา

“ เฮเบอร์ แอนเดอร์สัน!” เดซี่อุทาน “อัลเบิร์ตควรไปที่วิทยาลัยอีตันเขาจะได้บรรลุสิ่งที่เรานึกไม่ถึงแทนที่จะไปโรงเรียนที่เราไม่เคยได้ยินมาก่อนรู้ไหมว่ามันเกี่ยวกับอนาคตของเขาฉันจะไม่มีวันยอมให้คุณ … “

*จากที่อ่านผมคิดว่าชื่อจริงของพ่อพระเอกน่าจะเป็นเฮเบอร์แต่ คนแปลอิ้งคงเรียกแบบย่อๆเหลือแค่เฮิร์บ จึงขอใช้เฮิร์บตามที่แปลเลยนะครับ

“แม่เรายังไม่ได้พิจารณาว่าเวทมนตร์มีอยู่จริงรึเปล่า?” อัลเบิร์ตยื่นมือไปคว้าแม่ที่กำลังจะวิ่งหนีและปลอบใจเบา ๆ “ จดหมายบอกว่านกฮูกรอคุณอยู่ไม่ใช่เหรอบางทีเราควรเขียนจดหมายไปหาแล้วปล่อยให้คนจากโรงเรียนฮอกวอตส์ มาเพื่อพิสูจน์ว่ามีเวทมนตร์หรือไม่ถ้าพวกเขาพิสูจน์ไม่ได้ก็เป็นเรื่องโกหก”

“เอาล่ะลูกแม่เห็นด้วยกับลูกและให้โรงเรียนบ้านี่พิสูจน์ความจริงของจดหมายฉบับนี้” เดซี่กำหมัดแน่นและเขย่ามันแรง ๆ “รอดูฉันต้องเรียกตำรวจมาจับโจรพวกนั้นและปล่อยให้นั่งยองๆในคุกสักสองสามปี”

******