นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่21 รูมเมท
ตอนที่21 รูมเมท
“เอาล่ะ ก่อนที่ทุกคนจะเข้านอน เรามาร้องเพลงโรงเรียนด้วยกันเถอะ!” ดัมเบิลดอร์ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแตะเบา ๆ และข้อความที่บิดด้วยริบบิ้นสีทองก็ลอยอยู่ต่อหน้าทุกคน
สมาชิกของคณะร้องประสานเสียงฮอกวอตส์ก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน หัวหน้าบ้านที่อยู่ถัดจากอัลเบิร์ตก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย คณะร้องประสานเสียงแถวหน้ายังคงถือคางคกตัวใหญ่อยู่
ขณะที่ดัมเบิลดอร์โบกไม้กายสิทธิ์ ครูและนักเรียนทั้งหมดก็เริ่มร้องเพลงของโรงเรียนตามจังหวะของตนเอง
อัลเบิร์ตก็ทำทีร้องโดยการเปิดและปิดปากของเขา
ไม่มีทางที่จะร้องได้ การที่จะร้องเพลงนั้นต้องอยู่ในชั้นปีที่ 2 และอาจารย์บนม้านั่งของครูก็แข็งทื่อเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เต็มใจ
มันไม่เป็นไรสำหรับเด็ก แต่การให้ผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งร้องเพลงโรงเรียนแบบนี้มันทำให้รู้สึกอับอาย!
“ฮอกวอตส์ ฮอกวอตส์…” ถัดจากอัลเบิร์ต พี่น้องวีสลีย์ตลกๆ ร้องเพลงด้วยทำนองที่ผิดเพี้ยน จังหวะตามไม่ทันคนอื่น น้องใหม่ไม่กี่คนรอบตัวพวกเขาทีละคน
”…เราจะเรียนหนักจนกลายเป็นมูลสัตว์” หลังจากเพลงจบลง ทั้งสองยังคงร้องเพลงช้าๆ และจู่ๆ อัลเบิร์ตก็อยากจะปิดหน้าของเขา แสร้งทำเป็นไม่รู้จักพวกเขา
หลังจบเพลง ดัมเบิลดอร์ขอให้ทุกคนกลับไปพักผ่อน
งานเลี้ยงสิ้นสุดลงในที่สุด ทุกคนเร่งรุดไปข้างหน้า ทำให้การจราจรติดขัดในทันที
ตอนนี้อัลเบิร์ต เข้าใจดีว่าทำไมนักเรียนใหม่ถึงได้รับการจัดอันดับเป็นกลุ่มแรก
ถ้าตามเริ่มด้วยนักเรียนชั้นอื่นๆ อาจจะหลงได้ ลองนึกถึงนักเรียนของกริฟฟินดอร์ที่บังเอิญเดินตามบ้านผิดและวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นของฮัฟเฟิลพัฟ เมื่อพบว่าพวกเขากำลังเดินไปผิดที่ ฉากนั้นคงไม่สวยงามนัก
”นักเรียนใหม่ทั้งหมดมากับฉัน” เป็นหัวหน้าบ้านที่เป็นผู้นำทางให้กับนักเรียนใหม่ในกริฟฟินดอร์ซึ่งเพิ่งอยู่บนเวที
เขานำทุกคนผ่านฝูงชนที่อึกทึก เดินออกจากห้องอาหาร และหลังจากปีนบันไดหินอ่อนแล้ว แยกตัวจากนักเรียนใหม่ของบ้านอื่นๆ
ทีมเด็กใหม่เดินผ่านทางเดินและเดินไปรอบ ๆ ปราสาท แทนที่จะเดินขึ้นบันไดเลื่อนในตำนาน
มีรูปคนจำนวนมากแขวนอยู่บนทางเดิน ตัวละครในนั้นกระซิบกระซาบเมื่อนักเรียนใหม่ผ่านไป และมีรูปเหมือนที่ทักทายพวกเขา
หัวหน้าบ้านต้องนำน้องใหม่ผ่านปราสาท ไม่งั้นพวกเขาคงไม่สามารถเดาได้ว่าทางเข้าอยู่ที่ไหน?
มีประตูไม้ปิดอยู่ข้างหน้าเขา แต่พวกเขาผ่านประตูหินที่อยู่ฝั่งตรงข้าม สำหรับประตูบางบาน คุณต้องกดให้ตรงตำแหน่งก่อนประตูจะเปิดให้คุณ ประตูบางบานซ่อนอยู่หลังม่านหรือหลังรูปภาพ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่สิ่งที่แย่ที่สุด เพราะตอนนี้มีบันไดกับดักที่โชคร้ายซึ่งดูเหมือนกับบันไดปกติอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเดินไปขั้นหนึ่งแล้ว คุณต้องก้าวข้ามต่อไปไม่งั้นอาจตกลงไปได้
สำหรับผู้มาใหม่ที่เพิ่งมาที่นี่ มันเป็นเพียงหายนะ
”นายโอเคไหม!” อัลเบิร์ตยื่นมือออกและดึงลี จอร์แดนออกมา
”ไม่ดี” ลี จอร์แดนพูดอย่างหงุดหงิด “ตอนนี้ฉันตกใจมาก ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าโรงเรียนทำอะไรกับเรื่องแปลก ๆ มากมาย?”
“ฉันว่ามันตลกดีนะ จอร์จ”
”ฉันก็คิดเหมือนกัน.”
“สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งอำนวยความสะดวกในการป้องกันที่หลงเหลือจากอดีต และตอนนี้มันได้กลายเป็นส่วนสำคัญของฮอกวอตส์แล้ว” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “ไปกันเถอะ ฉันไม่อยากหลงทาง”
ฉันไม่รู้ว่าพวกเราเดินมานานแค่ไหนแล้ว เมื่ออัลเบิร์ตรู้สึกว่าขาของเขาเจ็บเล็กน้อย ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงชั้นแปดและเดินผ่านทางเดินยาวไปจนสุดทาง มีรูปเหมือนแขวนอยู่ที่นั่น ภาพเหมือนของผู้หญิงที่ร่ำรวยมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือหญิงอ้วนในตำนาน ผู้เฝ้าประตูของหอคอยกริฟฟินดอร์
“รหัสผ่าน?” เธอถาม.
”ไร้สาระ” หลังจากที่หัวหน้าบ้านพูดจบ ภาพเหมือนก็เปิดออกเหมือนประตู เผยให้เห็นรูกลมๆ ที่ด้านหลัง
เขาไม่ได้รีบเร่ง แต่หันไปหาเหล่าเด็กใหม่ “พวกนายต้องจำรหัสผ่านให้ได้ เราสามารถเข้าไปในห้องรับรองได้โดยให้รหัสกับผู้หญิงอ้วนเท่านั้น รหัสผ่านปัจจุบันคือ ไร้สาระ”
หลังจากพูดจบ หัวหน้าบ้านก็พาทุกคนเข้าไปในรูในกำแพง ซึ่งก็คือห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์
ห้องนี้เป็นห้องกลมขนาดใหญ่แบบเก่าที่มีโซฟาจำนวนมาก ที่มุมห้อง มีเปลวไฟลุกไหม้อยู่ในเตาผิง และไม้จำนวนมากวางอยู่ข้างๆ หลายคนกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและพูดคุยกัน หลังจากที่นักเรียนใหม่เข้ามา พวกเขามองมาที่นี่และโบกมือให้นักเรียนใหม่ .
“พวกนายโชคดีนะ พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ซึ่งหมายความว่าพวกนายไม่จำเป็นต้องไปเรียน นี่เป็นโอกาสที่หายาก ฉันแนะนำให้ทำความคุ้นเคยกับปราสาทในช่วงสองวันนี้ สภาพแวดล้อมของปราสาทนั้นซับซ้อนกว่าที่คิด ถ้าไม่อยากหลงทาง ทางที่ดีควรหาที่ตั้งของห้องเรียนให้เร็วที่สุด” หลังจากหัวหน้าบ้านพูดแล้ว เขาชี้ไปที่ประตูสองบาน “พวกสาวๆ ไปที่นั่น พวกเด็กผู้ชายตามฉันมา”
หลังจากทักทายหัวหน้าหญิงอีกคนแล้ว เขาก็พาอัลเบิร์ตและพรรคพวกไปที่ประตูอีกบานหนึ่งแล้วเดินลงบันไดเวียนแคบๆ ระหว่างทางเขาเจอประตูหลายบาน หัวหน้าบ้านแนะนำพวกเขาไปที่ห้องนอนนักเรียนใหม่ และห้องน้ำ
แน่นอนว่ามีห้องสุขาและห้องน้ำรวม โชคดีที่ห้องน้ำมีห้องเล็ก ๆ ขอบคุณพระเจ้า
สำหรับห้องนั้น ๆ พวกเขาต้องหาห้องของตัวเอง และมีป้ายชื่อพิเศษอยู่ที่ประตู
อัลเบิร์ต ฝาแฝด และลี จอร์แดน อาศัยอยู่ห้องเดียวกัน มีเพียงสี่คนเท่านั้น
ห้องไม่ใหญ่เกินไป มีสี่เตียง มีผ้าม่าน และกระเป๋าวางไว้ข้างเตียง
อัลเบิร์ตพบกระเป๋าเดินทางของเขาอย่างง่ายดาย เขาหาวและหยิบชุดนอนออกมาแล้วสวมชุดตัวเอง
“ฝากตัวด้วยนะ” อัลเบิร์ตทักทายอีกสามคนด้วยรอยยิ้ม
”ฝากตัวด้วยนะ” ทั้งสี่มองหน้ากันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“พรุ่งนี้ฉันจะไปสำรวจปราสาทพวกนายจะไปไหม” อัลเบิร์ตหยิบกล้องออกจากกระเป๋าเดินทางแล้วเดินกลับไปที่ประตูเพื่อถ่ายรูปห้องนอนของเขา
”แน่นอน อย่าลืมปลุกฉันในตอนเช้า” ฝาแฝดมองหน้ากันแล้วพูดแบบเดียวกัน “แล้วนายล่ะ?” ทั้งสามคนมองไปที่ลี จอร์แดน
”แน่นอน ไปด้วยสิ” เห็นได้ชัดว่าพี่ชายผิวดำไม่ต้องการอยู่คนเดียว
“ราตรีสวัสดิ์.”
อัลเบิร์ตนอนบนเตียง ด้วยความง่วงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังนอนไม่หลับ ทุกครั้งที่อัลเบิร์ตไปที่แปลก ๆ เขามักจะเป็นโรคนอนไม่หลับ
เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆ ไม่ได้มีปัญหาแบบเขา พวกเขากินอิ่มและผล็อยหลับไปหลังจากนอนอยู่บนเตียง
อัลเบิร์ตหันไปด้านข้างและเปิดแผงภารกิจของเขา ความคืบหน้าการสำรวจได้ถึง 3%
ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องไปที่ปราสาทอีกเท่าไหร่ เขาพลิกรายการทักษะของเขาอีกครั้ง ซึ่งค่อนข้างมีไม่กี่หน้า
เวทย์มนตร์ส่วนใหญ่ของเขาเป็นเพียงระดับ 1 ในขณะที่บางอันยังไม่เชี่ยวชาญ
เมื่อดูทักษะที่ยังคงอยู่ที่ระดับ 0 จู่ๆ อัลเบิร์ตก็รู้สึกอยากใช้ประสบการณ์เพื่ออัพเกรดทักษะเหล่านั้นให้เป็นระดับ 1
สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นนิสัยเสียที่หลงเหลือจากการเล่นเกมมาก่อน และฉันก็มักจะเติมทักษะของฉันให้เต็มอยู่เสมอ
อัลเบิร์ตสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วปิดแผงระบบ เกรงว่าเขาจะต้องใช้ประสบการณ์ที่หามาอย่างยากลำบากโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งอาจส่งผลต่อชีวิตในอนาคตของเขา
อัลเบิร์ตผล็อยหลับไปด้วยความงุนงง เขามีความฝันถึงตัวเองในชีวิตก่อนหน้านี้ และเขากำลังอ่านหนังสือ เขายังคงจำได้ว่านี่เป็นอ่านครั้งแรกของเขาในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์
“หรือทั้งหมดนี้เป็นความฝันเหรอ?”
ไม่ นี่ไม่ใช่ความฝัน เขาได้ลืมตาขึ้นอีกครั้งหลังความตาย เขาได้ยืนยันมันครั้งแล้วครั้งเล่า
ไม่! นี่ไม่ใช่ความฝัน
ฉันมักจะรู้สึกเหมือนฉันเป็นผู้แต่งเรื่องแฮรี่พอตเตอร์เอง
อืม..ฉันป่วยหรอ?
******