นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น - ตอนที่ 144 ซูฉิง เราแต่งงานกันเถอะ

จูบที่เอ้อระเหยและครอบงำเล็กทำให้ใบหน้าของซูฉิงร้อนขึ้น
ลมหายใจร้อนของเขาประสานเข้ากับกับลมหายใจของซูฉิง ริมฝีปากอุ่นของเขาประกบริมฝีปากของซูฉิง ความรู้สึกที่เกมือนกันและใกล้ชิดกัน ทำให้ลมหายใจของซูฉิงติดขัด
อุณหภูมิในห้องรับแขกพุ่งสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ดวงตาของ ซูฉฺงค่อยๆ พร่าเบลอ
ขณะที่ตกอยู่ในภวังค์ เธอก็ได้ยินเสียงแหบต่ำของฮ่อหยุนเฉิง “ซูฉิง พวกเราแต่งงานกันเถอะ”
แต่งงาน???
ครู่เดียวซูฉิงก็สติแจ่มใสขึ้นมา “นายพูดอะไรนะ?”
แววตาของฮ่อหยุนเฉิงยิ่งลึกซึ้งขึ้นไปอีก ริมฝีปากอมยิ้มเล็กๆ เอ่ยอย่างรักใคร่ “ซูฉิง แต่งงานกับฉันเถอะ!”
ซูฉิง：……
ไม่ผิดเป็นเธอที่ตอบรับไว้กับฮ่อหยุนเฉิง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
ทั้งสองเพิ่งรู้จักกันได้เพียงเดือนกว่าๆ แม้จะผ่านความเป็นตายมาด้วยกัน แต่เรื่องแต่งงานเหมือนจะเร็วไปแล้ว!
ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังมีเรื่องอีกมากที่ต้องทำ จะมาแต่งงานเร็วขนาดนี้ยังไง
“ฮ่อหยุนเฉิง นายเมาแล้ว อย่ามาพูดมั่วซั่วนะ” ซูฉิงใช้มือปิดปากฮ่อหยุนเฉิงไว้ ไม่ปล่อยให้เขาพูดต่อไป
ฮ่อหยุนเฉิงหัวเราะเบาๆ
วันต่อมา ตอนที่ซูฉิงตื่นขึ้น ฮ่อหยุนเฉิงก็เตรียมอาหารเช้าให้เธอจำนวนมาก
“ดูสิ ชอบมั้ย?” ฮ่อหยุนเฉิงลากเก้าอี้ออกมาแล้วดึงซูฉิงให้นั่งลง
เมื่อมองลงไปที่อาหารเช้าที่อุดมสมบูรณ์น่ากินตรงหน้า ซูฉิงก็รู้สึกอบอุ่นในใจ “คุณทำทั้งหมดนี้เหรอ?”
“อืม” ฮ่อหยุนเฉิงตอบรับเรียบๆ” ถ้าเธอชอบ ต่อไปฉันจะทำให้กินทุกวัน”
เมื่อเงยหน้าสบตาชายผู้สูงส่งและสง่างามที่อยู่ตรงหน้า หัวใจซูฉิงก็เต้นช้าลงครึ่งจังหวะอย่างช่วยไม่ได้
คนสูงส่งอย่างฮ่อหยุนเฉิงก็มีด้านที่อ่อนโยนแบบนี้
ถ้าแต่งให้เขา ภายภาคหน้าคงจะมีความสุขมากใช่มั้ย?
“คิดอะไรอยู่?” ฮ่อหยุนเฉิงเห็นซูฉิงเหม่อลอย ก็โบกมือเรียวยาวตรงหน้าเธอ
ซูฉิงได้สติกลับมา “เอ่อ ไม่มีอะไร ฉันกำลังคิดว่าของน่าอร่อยเยอะขนาดนี้ กินอันไหนก่อนดี”
“ลองกินไข่เจียวดูสิ ของโปรดของเธอนี่” ฮ่อหยุนเฉิงวางไข่เจียวบนจานของซูฉฺง ดวงตาของเขากวาดไปทั่วใบหน้าของเธอ และเขาก็พูดด้วยเสียงที่เย็นกระจ่าง “ข้อเสนอของฉันเมื่อคืน เธอเอาไปคิดหรือยัง?”
ตะเกียบของซูฉิงชะงักไป “นี่นายขอฉันแต่งงาน?”
ฮ่อหยุนฉิงเลิกคิ้ว “จะพูดแบบนั้นก็ได้”
“นายขอแต่งงานแบบนี้เหรอ? ไม่โรแมนติกเลย” ซูฉิงหมดคำจะพูด “ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็เพิ่งรู้จักกัน มาพูดเรื่องแต่งงานตอนนี้คงเร็วไป”
ไม่โรแมนติก…
ฮ่อหยุนเฉิงจับได้สามคำ
เหมือนจะง่ายไปหน่อย แต่เขาไม่มีประสบการณ์นี่
ฮ่อหยุนเฉิงไม่ได้พูดเรื่องนี้อีก ซูฉิงถอนหายใจโล่งอก
วันทั้งวันฮ๋อหยุนเฉิงคิดถึงแต่สามคำนี้ ถึงขนาดตอนประชุมผู้บริหาร จิตใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
รอจนเสร็จสิ้นการประชุมลงอย่างไม่ง่าย หลินเหยียนเฟิงเดิมตามหลังฮ่อหยุนเฉิงไปจนถึงห้องผู้บริหาร “ประธานฮ่อ มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่าครับ?”
ฮ่อหยุนเฉิงนั่งลง สองขาไขว้กันสบายๆ ถามอย่างไม่มีปี่ขลุ่ยว่า “ผู้หญิงชอบความโรแมนติกกันใช่มั้ย?”
หลินเหยียนเฟิงตะลึงครู่หนึ่ง เขาคิดว่าประธานกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของนายท่านฮ่อ คิดไม่ถึงว่าประธานจะถามคำถามที่คนไม่คาดคิดเช่นนี้
“น่าจะเป็นแบบนั้นครับ” หลินเหยียนเฟิงพูดพลางพยักหน้า
ฮิ่หยุนเฉิงเม้มริมฝีปาก เหลือบมองหลินเหยียนเฟิงเล็กน้อย “ขอแต่งงานยังไงให้โรแมนติก?”
ขอแต่งงาน??
หลินเหยียนเฟิงตะลึงก่อนทำความเข้าใจ
นี่ท่านประธานใหญ่ฮ่อจะแต่งงานกับคุณหนูซูหรือ
แต่ว่า เขาจะรู้ได้ยังไงว่าแบบไหนถึงจะโรแมนติก
หลินเหยียนเฟิงคร่ำครวญ “ท่านประธานฮั่ว ผมมันคนไร้คู่ ไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ครับ!”
“เอาเถอะ นายออกไปได้” ฮ่อหยุนเฉิงคลายปมเน็คไทออกอย่างหมดความอดทน
ดูท่าเรื่องนี้เขาคงต้องลงมือเอง
สองวันต่อมา
ซูฉิงยุ่งมาทั้งวัน กำลังเตรียมจะเลิกงาน ทันใดนั้นเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากฮ่อหยุนเฉิง
“งานเสร็จหรือยัง? กลับด้วยกันเถอะ” น้ำเสียงเย็นใสของฮ่อหยุนเฉิงดังมาจากปลายสาย
“ได้สิ” ซูฉิงตอบรับ
วางสายโทรศัพท์ ซูฉิงที่เพิ่งมาถึงโรงรถใต้ดินก็เห็นร่างสูงของฮ่อหยุนเฉิงพิงอยู่ที่รถของเขา มือสองข้างของเขาในกระเป๋ากางเกง ภายใต้แสงสลัวของดวงไฟ ให้ความรู้สึกราวกับเทพเดินดิน หล่อเหลาและความสง่างามที่ไม่อาจเทียบเคียง
“ซูฉิง” ฮ่อหยุนเฉิงเห็นซูฉิงก็ยืดตัวตรงก้าวขามาตรงหน้าเธอ
ซูฉิงยิ้ม “ไปเถอะ”
เมื่อนั่งอยู่บนรถ ชูฉิงตระหนักว่าทิศทางที่ฮ่อหยุนเฉิงกำลังขับรถไปนั้นไม่ใช่ทางกลับเมืองใหม่สุ่ยเยว่
เธออดไม่ได้ที่จะแปลกใจเล็กน้อย “ไม่กลับบ้านเหรอ?”
ฮ่อหยุนเฉิงสองมือกุมพวงมาลัย หยักริมฝีปาก “จะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”
“ไปไหน?” ซูฉิงสงสัย
ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองไปทางเธอ “เดี๋ยวถึงเธอก็รู้”
เอาเถอะ…ทำเป็นความลับซะด้วย
ซูฉิงไม่ถามต่อ ยังไงซะถึงเวลาก็เองว่าฮ่อหยุนเฉิงจะทำอะไร
ประมาณครึ่งชั่วโมง ฮ่อหยุนเฉิงก็หยุดรถ “ถึงแล้ว”
ซูฉิงมองไปข้างหน้า ฮ่อหยุนเฉิงพาเธอมาริมทะเล
ทะเลไร้จุดสิ้นสุด ลมที่เงียบสงบในขณะนี้ น้ำทะเลสีฟ้าเป็นประกาย ลมทะเลพัดผมที่นุ่มสลวยของซูฉิงเบาๆ ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย
แต่ว่าพวกเขามาทำอะไรที่ริมทะเล?
“ฮ่อหยุนเฉิง นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่?”
“นั่นคือเรือสำราญของฉัน” ฮ่อหยุนเฉิงชี้ไปที่เรือสำราญสุดหรูที่จอดอยู่ริมทะเล ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย
ซูฉิงพูดไม่ออก ค่ำขนาดนี้ฮ๋อหยุนเฉิงยังมีอารมณ์สุนทรีย์พาเธอออกทะเลอีกเหรอ?
พูดตามจริง หลังจากที่ตกทะเลครั้งนั้น ซูฉิงก็ไม่มีความรู้สึกดีๆ ให้ทะเลอีก
ไม่รอให้ซูฉิงเอ่ยอะไร ฮ่อหยุนเฉิงก็กุมมือซูฉิง พาไปที่เรื่อสำราญ
“มากับฉัน ฉันให้คนเตรียมดินเนอร์ใต้แสงเทียนไว้” ฮ่อหยุนเฉิงจับมือชูชิง เดินไปทางห้องอาหารอาหาร
เมื่อเดินเข้าไปในห้องอาหาร ซูฉิงพบว่าผนังห้องเต็มไปด้วยนกกระเรียนกระดาษหลากสีนับพันตัว
“ทำไมถึงมีนกกระเรียนกระดาษเยอะขนาดนี้?” ซูฉิงมองนกกระเรียนกระดาษนับพันตัวที่แขวนอยู่บนผนังด้วยความประหลาดใจ ถามอย่างงงงวย
ฮ่อหยุนเฉิงเดินไปที่โต๊ะอาหารอันวิจิตรงดงามใจกลางห้องอาหารพร้อมกับซูฉิงและนั่งลง
บนโต๊ะอาหารมีนกกระเรียนสีสดใสสมจริงคู่หนึ่ง
ฮ่อหยุนเฉิงยื่นตัวสีแดงให้ซูฉิง ดวงตาลึกล้ำของเขาทอประกายนุ่มนวล “นี่ให้เธอ ดูสิว่าเธอชอบมั้ย?”
“อย่าบอกนะว่านี่นายพับเอง” ซูฉิงรับนกกระเรียนมาก้มมอง
ก็เห็นว่าบริเวณปีกของนกกระเรียนกระดาษ มีตัวหนังสือสีทอง: “ซูฉิง แต่งงานกับฉันเถอะ!”
ตัวอักษรบนนั้นแข็งแรงและทรงพลัง ซูฉิงรู้จัก เป็นของฮ่อหยุนเฉิง
แล้ว…ผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไรกัน?