นิยามแห่งราตรี (Night’s Nomenclature ) - ตอนที่ 84

ตอนที่ 84 – ลอบโจมตีและการเยี่ยม

ในการต่อสู้หนึ่งต่อห้าจะทำกำไรมากที่สุดได้อย่างไร

คำถามประเภทนี้แม้แต่คนที่ไม่เคยต่อสู้ยังสามารถตอบได้ : ลอบจู่โจม

ในสถานที่ซึ่งไม่มีคนรู้ ใช้มุมที่แปลกประหลาดทำการโจมตีถึงชีวิตสำเร็จ นี่เป็นวิธีการต่อสู้ที่สูญเสียกำลังน้อยที่สุดแต่ความเสียหายกลับมากที่สุด

และการต่อสู้สนามนี้ที่ชิ่งเฉินจะต้องเผชิญ จำเป็นจะต้องเลือกวิธีลอบจู่โจมเพื่อลดจำนวนคนร้ายให้เหลือน้อยที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

แต่ว่า เยี่ยหว่านที่เห็นได้ชัดว่าก็ทราบจุดนี้อย่างชัดเจนมากกลับรั้งรอไม่สอนเทคนิคด้านนี้ให้ชิ่งเฉิน

ในจิตใจชิ่งเฉินมีความกังขา แต่เขาไม่ได้ถามเลย

การต่อสู้กับหลินเสี่ยวเสี้ยวพิสูจน์ความเข้าใจของชิ่งเฉิน หลังจากนั้นหลี่ซูถงจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีก อีกฝ่ายจับโน้ตเพลงที่เพิ่งได้มาทุกนาทีทุกวินาที ลุ่มหลงอยู่ในนั้น

ฝึกฝนหกชั่วโมง พักผ่อนหนึ่งชั่วโมง ชิ่งเฉินใช้วิชาหายใจสนับสนุน ใช้สภาวะที่ไร้มนุษยธรรมอย่างสิ้นเชิงขัดเกลาตนเอง

หลังความเข้มข้นในการขัดเกลาที่แทบจะสามารถทำลายพลังใจของคนนี้ ผลลัพธ์คือการลงมือเร็วยิ่งขึ้น แล้วก็แม่นยำยิ่งขึ้น

เหล่านักโทษสามพันกว่าคนยังคงถูกขังในห้องขัง แต่ครั้งนี้ทุกคนล้วนไม่ส่งเสียงแล้ว

คืนที่สองที่ชิ่งเฉินทะลุมิติมา เหล่านักโทษนอนอยู่บนเตียงอย่างห่อเหี่ยว ปล่อยให้ปฏิบัติการอันคุ้นเคยนั้นมาอีกรอบเงียบ ๆ

ครั้งนี้เยี่ยหว่านเลิกเปลืองแรงควบคุมนักโทษแล้ว เขาอ้าปากสั่งการในความมืดตรง ๆ ว่า “นอนคว่ำบนเตียง”

นักโทษพลิกตัวนอนคว่ำอย่างเรียบ ๆ ร้อย ๆ

เยี่ยหว่านจึงได้กล่าวกับชิ่งเฉินอีกว่า “เมื่อคืนสิ่งที่พาคุณระบุคือด้านหน้า วันนี้พาคุณระบุด้านหลัง อันที่จริง จากข้างหลังหาม้ามจะยากกว่าหน่อย แถมเพื่อการันตีว่าแทงเข้าไปได้เร็วยิ่งขึ้นอาจจะต้องใช้มือซ้ายถือมืด”

เหล่านักโทษนอนคว่ำบนเตียงทีละคน หลั่งน้ำตาแห่งความอัปยศ

พวกเขาไม่รู้ว่า เที่ยงคืนถัดไป อีกฝ่ายจะมาระบุว่าหาม้ามจากด้านข้างอย่างไรหรือไม่

นับถอยหลังคืนกลับ 15:00:00 9 โมงเช้า

ประตูเลื่อนอัลลอยของเรือนจำจู่ ๆ เปิดขึ้น

พัศดีจักรกลสองตัวจู่ ๆ เดินเข้าลานส่วนรวม ใช้ลำโพงในส่วนหัวพวกมันกล่าวกับชิ่งเฉินในเวลาเดียวกันว่า “นักโทษหมายเลข 010101 มีญาติมาเยี่ยม”

เยี่ยหว่านดีใจ “ถึงกับส่งพัศดีจักรกลสองตัวแล้ว”

ชิ่งเฉินหันหน้าไปมอง “มีความแตกต่างอะไรเหรอ”

“อ้อ” เยี่ยหว่านอธิบาย “หนึ่งจะประเมินด้วยตนเองถึงระดับความอันตรายของนักโทษ จากนั้นส่งพัศดีจักรกลในจำนวนที่เหมาะสมออกมา ก่อนหน้านี้พาคุณไปแค่ต้องการหนึ่งตัว ตอนนี้กลายเป็นสองตัวแล้ว”

หลินเสี่ยวเสี้ยวกล่าวว่า “ดูท่า มันก็รู้สึกว่าคุณ ‘อันตราย’ ขึ้นแล้ว”

หนึ่ง?

ชิ่งเฉินกังขาในใจ หรือว่าทั่วทั้งเรือนจำที่จริงแล้วล้วนเป็นเอไอตัวนั้นดูแล

ดังนั้น เขาจึงไม่เคยเห็นผู้คุมมนุษย์ใด ๆ ในเรือนจำนี้

เวลานี้ สายตาของหลี่ซูถงยกขึ้นจากโน้ตดนตรีคลาสสิก จับจ้องชิ่งเฉินอย่างจริงจัง “น่าจะเป็นสาวน้อยคนนั้นของบ้านจินได เธอชุดนักโทษทั้งตัวโชกเหงื่อ เปลี่ยนชุดแล้วค่อยไปพบคนจะดีกว่า”

ชิ่งเฉินส่ายหน้า “ไม่ต้องครับ”

หลี่ซูถงอึ้งไป “เธอไม่แคร์ภาพลักษณ์ของตัวเองเหรอ จะดีจะร้ายนั่นก็เป็นคู่หมั้นของเธอนะ แถมฉันก็ช่วยเธอสืบมาแล้ว เด็กสาวคนนี้สะอาดอย่างกับกระดาษขาว ไม่ได้เหมือนกับพวกเสแสร้งบางคนของตระกูลจินไดเลย”

ผลคือชิ่งเฉินอธิบายว่า “ตอนนี้นักโทษทั้งเรือนจำล้วนถูกขังเพียงเพื่อจะปกปิดตัวตนของผม ถึงพวกเขาจะไม่เคยออกจากห้องขังก็สามารถเดาได้ว่าเยี่ยหว่านกำลังสองเทคนิคฆ่าคนให้ผม เพียงแต่พวกเขาไม่มีทางรู้ว่าผมเป็นใคร เวลานี้ถ้าหากผมออกไปพบเธอ ภายหลังถูกคนเช็คเวลา งั้นทุก ๆ คนล้วนจะรู้ว่าคนที่เยี่ยหว่านสอนคือผม”

ชิ่งเฉินมองไปทางหลี่ซูถง “ดังนั้นนะครับครู ผมไม่สามารถไปพบเอ ฝึกฝนต่อเถอะ”

“เออ” หลี่ซูถงมองสีหน้าจริงจังของชิ่งเฉิน บนใบหน้าค่อย ๆ ปรากฏสีหน้าตกตะลึงชนิดหนึ่ง “ที่เธอพูดมีเหตุผล!”

นับถอยหลังคืนกลับ 9:00:00

เยี่ยหว่านเดินบนพื้นเท้าเปล่า ส่วนชิ่งเฉินนอนบนพื้นมองดูเงียบ ๆ สายตาเคลื่อนไปตามความเคลื่อนไหวกลับไปกลับมาของเท้าคู่ใหญ่นั้น

คล้ายกับว่า ความเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งระหว่างที่ฝ่าเท้านั้นก้าวเดินล้วนมีความลึกลับที่พิเศษเฉพาะ

เท้าของเยี่ยหว่านใหญ่มาก ใหญ่จนประหลาด

แต่ว่า ชิ่งเฉินกลับค้นพบว่าไม่ว่าอีกฝ่ายจะเดินหรือว่าวิ่งล้วนไม่ส่งเสียงอันใดเลย

ความสามารถชนิดนี้แปลกประหลาดเกินไปแล้ว มัดกล้ามเนื้อทุก ๆ มัดออกแรงตามลำดับ จากฝ่าเท้าถึงข้อเท้าและถึงน่องถึงต้นขา คล้ายกับว่าความเคลื่อนไหวทุก ๆ ครั้งล้วนผ่านการคำนวณ

แต่เยี่ยหว่านไม่ได้มีความสามารถคำนวณที่น่ากลัวประเภทนั้น นี่เป็น “ประสบการณ์” และ “ความทรงจำ” ที่อีกฝ่ายสั่งสมจากการฝึกฝนมานานปี

ชิ่งเฉินจดทุกสิ่งนี้เข้าไปในสมอง เขารู้ว่าบทเรียนสุดท้ายนี้สำคัญที่สุด

อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ชิ่งเฉินหลับตาลง

คล้ายกับนอนหลับ แล้วก็คล้ายกำลังครุ่นคิด

หลินเสี่ยวเสี้ยวที่อยู่ข้าง ๆ มองไปทางหลี่ซูถงกล่าวเสียงเบา ๆ ว่า “บอส เขาฝึกอย่างนี้เหนื่อยเกินไปนะ พวกเราก็ไม่เห็นต้องรีบ ยังไงผมไปเอาอาวุธสังหารที่สามารถเอากลับไปให้เขาเถอะนะ เอาอย่างอื่นไปไม่ได้ เอาระเบิดมือสักลูกหรือว่าปืนพกสักกระบอกก็ได้ทั้งนั้นแหละ”

หลี่ซูถงส่ายหน้า “ฆ่าคนเห็นเลือดครั้งแรกจะต้องใช้แรงทั้งหมด ถึงจะต้องใช้ฟันกัดก็ต้องจดจำให้กระจ่างชัดว่าใช้มือฆ่าคนสรุปแล้วเป็นความรู้สึกยังไง ตอนที่มีดแทงเข้าร่างศัตรู เลือดไหลไปตามด้ามมีดถึงมือยังพาอุณหภูมิของร่างกายอีกฝ่ายมาด้วย ความรู้สึกพิเศษเฉพาะเป็นหนึ่งไม่มีสองชนิดนี้จึงจะสามารถทำให้เขาจดจำได้ว่าสรุปแล้วอะไรคือความตาย”

นับถอยหลังคืนกลับ 2:00:00

สองชั่วโมงสุดท้ายถึงการคืนกลับ

เสียงการเคลื่อนกลไกไฮดรอลิกอันไร้ที่มาที่ไปดังขึ้นตามลำดับในความมืด เป็นระเบียบอย่างยิ่งยวด

ทางเดินมืดสลัวยาว ๆ ห้องขังเดี่ยว 21 ห้องเปิดขึ้นทีละห้อง เจี่ยนเซิงถูกหลี่ซูถงย้ายไปที่เรือนจำอื่นแล้ว เหลือเพียงหลิวเต๋อจู้คนเดียวที่อยู่ที่นี่

หลิวเต๋อจู้มองไปข้างนอกเนื้อตัวสั่นเทา เขามองทะลุผ่านประตูที่เปิดอ้าไปยังโลกอันมืดสนิทข้างนอก “มีคนไหม”

ไร้คนตอบรับ

เขาเพิ่มระดับเสียงไปอีก “มีคนอยู่ไหม ทำไมประตูเปิดล่ะ”

ไร้คนตอบรับแล้ว

ผ่านไปนานมาก ในที่สุดเขารวบรวมความกล้าเดินไปข้างนอก

ทางเดินว่างเปล่า ประตูที่นำไปสู่ลานส่วนรวมของเรือนจำเปิดขึ้นให้เขาแล้ว หลิวเต๋อจู้คลำทางไปข้างหน้าเนื้อตัวสั่นเทา

ในเวลานี้เอง จู่ ๆ เขารู้สึกว่าไม่ถูกต้องอยู่บ้าง หันหน้าขวับกลับไป

แต่ในทางเดินมืด ๆ ข้างหลังไม่มีอะไรทั้งนั้น มีเพียงแสงสลัวในห้องขังเดี่ยวทะลุไปถึงในทางเดินเกิดเป็นเงาตัดไขว้กัน

ณ ขณะนี้หลิวเต๋อจู้รู้สึกว่าตนเองเหมือนจะกำลังเล่นเกมที่ชื่อไซเลนฮิล โลกเปลี่ยนไปหมดในพริบตา น่ากลัวและเงียบงัน

โลกทั้งใบเหลือเพียงเขากับทางเดินที่น่าขนลุกนี้ ไม่รู้ว่าเวลาใดจะปรากฏอันตรายถึงชีวิต

เขาเริ่มวิ่งอย่างบ้าคลั่งเพราะความกลัว วิ่งพลางหันกลับไปมองรอบ ๆ พลาง คล้ายกับว่าอะไรกำลังไล่ล่าตนเอง

แต่หลิวเต๋อจู้ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า ไม่ได้เห็นร่างคน

เขาได้ยินเสียงหายใจอย่างเลือนราง แผ่วเบายาวนาน ด้วยความถี่อันพิสดาร

บางครั้งเขาสามารถได้ยินเสียงฝีเท้าอื่นนอกจากตนเอง แต่ทุกครั้งหันกลับไปล้วนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น กลับจะทำให้ความกลัวของเขาเพิ่มพูนขึ้น

เขาหอบหายใจวิ่งไปถึงด้านหลังชั้นวางหนังสือของเขตอ่านหนังสือ จากนั้นโผล่ศีรษะออกมามองด้านหลังอย่างระแวดระวัง ยังคงไม่มีอะไรทั้งนั้น

ชั่วขณะถัดมาที่เขาหันกลับมาอย่างกระสับกระส่ายกลับเห็นหน้ากากหน้าแมวที่อยู่จ่อหน้าแล้ว

…………………….

ตอนที่ 85 – กรีดร้องและเก็บเสียง