[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 1 โลลิเฮดช็อต ตอนที่ 1 ดันเจี้ยนโลลิที่ควรจะเหมือนเดิม

ตอนที่ 1 ดันเจี้ยนที่ควรจะเหมือนเดิม

 

ลูกธนูที่ผมยิงบินออกไปอย่างรวดเร็ว……จัดการเหยื่อตัวสุดท้ายของวันได้อย่างหมดจดในประมาณ 10 วินาที

 

เหยื่อนั้น――ผมเองก็ไม่รู้จักชื่อ แต่ดูเหมือนกับหมีตัวใหญ่――ที่ล้มลงกระแทกพื้น ผมจ้องอยู่สักพักเพื่อป้องกันไว้ก่อน สุดท้ายก็มั่นใจว่าไม่ขยับ

 

อืม วันนี้เป็นการล่าที่ดีจริง ๆ

 

ว่าแล้ว พวกมอนเตอร์น่ากลัวจริง ๆ ทางที่ดีที่สุดคือ การฆ่าให้ได้ในครั้งเดียวจากที่ที่พวกมันมองไม่เห็น

 

โดยเฉพาะกับ「ร่างกายนี้」ยิ่งมีระยะปลอดภัยมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น

 

【ยินดีด้วย】

【ฮารุจัง ยินดีด้วย】

【มันไกลเกินจนมองเห็นไม่ชัดเลย แต่นั่นเกรทเทอร์ กริซลี่ใช่ไหมน่ะ？】

 

คอมเมนต์กำลังไหลทีละน้อยในไลฟ์สดของผมที่ออกอากาศอยู่

 

【ฮารุ「ขอบพระคุณมาก วันนี้จบลงเพียงเท่านี้」】

 

ในขณะที่ถูกดูโดยคนไม่กี่คน และรอให้มอนเตอร์ที่ถูกจัดการไปกลายเป็นวัตถุดิบ ผมก็ตอบกลับคอมเมนต์

 

【ก็ดูมาได้ระยะหนึ่งแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ดูตอนไลฟ์สดเลย แต่ไม่มีทั้งหน้าทั้งเสียงเลยเรอะ? 】

 

【ก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะน๊า】

【เห็นบอกว่ากลัวโดนคุ้ยข้อมูลน่ะ ก็ดูเป็นเหตุผลปกติไง】

【ไม่มีแม้แต่เสียงนี่ก็ไม่ปกติหรอก แต่ก็เสพติดได้ซะงั้น】

 

【รู้เลยว่าทำไมไม่เป็นที่นิยม……】

【ไอ้คนที่มาเสพติดอย่างพวกเราต่างหากที่ประหลาด】

【อย่ามาเหมารวมนะเฟ้ย ตูข้าหลงรักเทคนิคของฮารุจังต่างหาก】

【ว่าไปก็มีด้านนั้นด้วยสินะ……】

 

ผมแตะกล้องที่ติดอยู่กับหมวกด้วยนิ้วเพื่อเช็คให้แน่ใจ

 

――อืม ไม่เป็นไร

 

ใบหน้าของผมไม่เคยถูกสะท้อน

 

【เกรทเทอร์ กริซลี่……ไกลเกินจนบอกไม่ได้ แต่ถ้าสามารถโซโลปราบกริซลี่ได้ ก็ควรโชว์หน้ามากกว่า นั่นมันมอนเตอร์ที่อยู่ต่ำลงไปในชั้นล่างของดันเจี้ยนที่มีความยากปานกลางเลยจริงไหม？】

 

【มองแวบแรก ก็รู้เลยว่านายไม่เข้าใจอะไรเลย】

【หมายความว่าไง？】

 

【ถึงจะไม่เคยโชว์เสียงหรือหน้าเลยสักครั้งเดียว แต่ตูข้ามีความฝันว่าฮารุจังเป็นสาวสวยไงเฟ้ย】

【เข้าใจ เพราะไม่เคยโชว์ทั้งหน้าทั้งเสียง เลยจิ้นได้ง่ายกว่าล่ะนะ】

【แถมยังเป็นพวกที่หัวแข็งมากจนไม่ยอมใช้อวตารเริ่มต้นจนถึงทุกวันนี้อีก】

 

【ความฝันงดงามก็ควรปล่อยให้ยังคงเป็นความฝัน อย่าปลุกกันนะเฟ้ย】

【ม๊า ต่อให้โชว์หน้ามากลายเป็นผู้ชาย แต่ถ้าพูดเก่ง หรือถ้ายังแข็งแกร่งขนาดนี้ฉันก็ยังจะตามดูต่อ ถึงแม้จะน่าอึดอัดก็เถอะ】

 

【ฮารุจังให้ความหวังกับพวกเรา】

【อา】

 

【ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะ……แต่ จากมุมมองแล้ว เดาว่าค่อนข้างเตี้ยเลยใช่ไหม？】

【โอ๊ะโตะ การสอดรู้สอดเห็น NG* นะ หน้าใหม่ซัง】

【เพราะฮารุจังจะหดหู่ล่ะน๊า】

(NG – Not Good)

 

【ก็ไม่อยากเห็นเป็นคอมเมนต์แรกและสุดท้ายหรอกนะ แต่ก็ในกรณีที่เลวร้ายที่สุด】

【อา……ก็เป็นความพึ่งพอใจส่วนตัวล่ะนะ ไม่งั้นจิตใจมันคงระเบิดบึ้มออกมา ตูข้าก็ด้วย】

【เข้าใจเลย】

 

ไลฟ์สด＝การลุยดันเจี้ยนไม่สม่ำเสมอ แถมยังไม่เป็นเวลาด้วย

 

ไม่ว่าจะมองยังไง ไลฟ์สดของผมก็ไม่มีทางที่จะได้รับความนิยมได้เลย เพราะผมไม่โชว์หน้า ไม่มีอวตาร ไม่มีเสียง หรือแม้แต่การแชท

 

ชื่อและคำอธิบายที่เหมาะสมคงเป็น「ตะลุยดันเจี้ยน แต่ไม่มีเสียง ไม่มีโชว์หน้า และเป็นสไนเปอร์ ดังนั้น90 % ของเวลา หน้าจอจะไม่ขยับ」ทำนองนั้น

 

เรียกว่าเป็นงานอดิเรกอย่างสมบูรณ์แบบจะเหมาะสมกว่า แต่ในทางกลับกันก็ดูเหมือนจะได้รับความสนใจ

 

ถึงจะแปลกนิดหน่อย……แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน ผมสามารถรักษาการติดตามของบางคน เหล่าคนที่น่ายกย่องเอาไว้ได้อย่างเหนียวแน่น

 

ผมก็ดีใจอยู่หรอก แต่ว่าในทางกลับกัน หน้าใหม่ซังส่วนใหญ่จะออกไปทันที เพราะความประทับใจจากคนวงใน……ไม่สิ ก่อนอื่นเลย ผมไม่มีแม้แต่ BGMระหว่างออกล่า ไม่มีการเคลื่อนไหวเป็นเวลาหลายนาที ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะดูผ่าน ๆ และจากไปอย่างเงียบ ๆ

 

ยังไงก็ตาม ในระหว่างนั้นผมกำลังอ่านบนแท็บเล็ต

อยากรู้ว่าทุกคนกำลังทำอะไรอยู่

 

หมายถึง ผมสงสัยว่าเหล่าคนไม่ปกตินี้กำลังทำอะไรอยู่น่ะ

 

ทั้งที่รู้ว่าเป็นผู้ชาย พวกเขาก็ยังมองมาที่ผมและเรียก「ฮารุจัง」

 

――จากปีที่แล้ว ก็ไม่ผิดไปซะทั้งหมด

 

【ว่าไป 3ปีแล้ว? ขึ้นปีที่ 4 แล้วรึเปล่า ตั้งแต่ที่ฮารุจังเริ่มนะ】

【ความรู้สึกสดชื่นของการไม่มี BGMก็ยังดีไม่มีเปลี่ยน】

【ยังไงดี การที่ยังติดตามอยู่แปลว่าตกหลุมแบบโงหัวไม่ขึ้นแล้วสินะ ตูข้า】

 

【จำนวนผู้ติดตามมันลดลงจนเหลือระดับที่ทุกคนรู้จักกันหมดแล้วล่ะนะ】

【มีแค่ฮารุจังเท่านั้นที่ไม่รู้จักหน้าตากัน】

【ยังไงก็เถอะ เริ่มรู้สึกเหมือนเอาไว้ใช้ทำงานได้จริง ๆ】

 

เอาไว้ใช้ทำงาน

ดูเหมือนว่ามีความต้องการแบบนี้ในโลกด้วย

 

【สมบูรณ์แบบเลยแหละ เพราะฉันอยู่ที่บ้าน】

【โอ๊ะโตะ อย่าลืมการมีอยู่ของนีทไปสิ】

【ใช่เรื่องน่าภูมิใจเรอะ?】

【คุสะ*】

(草 แปลว่าหญ้า ใช้เป็นตัวย่อการขำแบบญี่ปุ่นที่จะพิมพ์ตัวWWWWWWต่อกันยาวๆจนดูเหมือนพุ่มหญ้า)

 

ม๊า ก็นั่นสินะ

 

มีผู้คนจำนวนมากกำลังไลฟ์สดอยู่ในดันเจี้ยนทั่วโลก ที่จริงแล้วไม่ดีเลยหากไม่สามารถเอาชนะใจได้ขนาดนี้

 

โดยเฉพาะผู้ชาย

 

……ถ้าเป็นผู้ชายหน้าตาดีและพูดเก่ง ดูเหมือนว่าผู้ฟังที่เป็นผู้หญิงจะแห่เข้ามาหาเขา แต่น่าเสียดายที่ผม「ไม่ใช่」แบบนั้น

 

ในทางกลับกัน โดยพื้นฐานแล้วผู้หญิงคนไหนก็มีแฟนคลับจำนวนมาก

 

สำหรับผู้ชาย ไม่ว่าจะกลุ่มระดับบนหรือระดับล่างก็จะได้รับความนิยมจากชายหญิงจำนวนไม่มาก สำหรับผู้หญิง ยิ่งกลุ่มระดับบนค่าเฉลี่ยยิ่งสูง และแม้แต่มือสมัครเล่นก็จะมีผู้ติดตามจำนวนหนึ่งตั้งแต่เริ่มต้น

 

ผู้ชายช่างน่าเศร้า

 

เหตุใดความแตกต่างนี้จึงขึ้นอยู่กับเพศเพียงอย่างเดียว และคนที่สร้างมันขึ้นมาก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้ชมที่เป็นผู้ชาย

 

ผมเองก็「ยัง」เป็นผู้ชาย……ไม่สิ ตอนนี้ยังคงทีจิตใจแบบนั้นจึงเข้าใจ

 

【อะ ตกผนึกแล้ว? 】

【ต้องรีบไปเก็บแล้ว】

【ไม่เป็นไรหรอกน๊า ต่อให้ทิ้งไว้เป็นสิบนาทีก็ไม่มีใครโผล่มาหรอก】

 

【ดันเจี้ยนที่ไม่เป็นที่นิยม…… พื้นที่ห่างไกลเหรอ？】

【สอดรู้สอดเห็น เดี๋ยวพวกตูข้าจะบุกไปหาเอ๊งซะหรอก？】

【รวมแล้วพวกเราก็มีสมาชิกทั้งหมด 10 คนล่ะนะ】

 

【พูดแบบนั้นไม่เศร้ากันเรอะ…… ？】

【แหงล่ะ เป็นสิ】

【เศร้า】

 

แสงสลัว ๆ ปรากฎขึ้นที่สุดสายตาในถ้ำอันมืดมิด

วัตถุดิบจะถูกรวบรวมหลังจากมอนเตอร์ที่จัดการได้ตกผลึกเรียบร้อยแล้ว

 

―― จริง ๆ แล้ว มันก็เหมือนกับพวกเกมก่อนหน้าที่ดันเจี้ยนจะปรากฎขึ้นมา

 

ในขณะที่กำลังคิดแบบนั้น ผมก็ออกไปเก็บวัตถุดิบจากหมี และลูกธนูหลายสิบลูกที่กระจัดกระจายอยู่รอบ ๆ และคอยระมัดระวังสิ่งรอบตัวไปด้วย

 

อาวุธระยะไกลมีราคาแพง ดังนั้นอะไรที่สามารถเอากลับมาใช้ได้ก็ต้องเอากลับมา

 

ผมตกงาน และกลายเป็นสตรีมเมอร์ดันเจี้ยน……ไม่สิ ผมทำเงินจากการไลฟ์ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ผมมีผู้ติดตามแค่10คนเท่านั้น ดังนั้นจะเรียกว่าเป็นงานอดิเรกก็ยังได้ และผมก็ทำเงินจากดันเจี้ยนเป็นหลัก

 

ผมในตอนนี้ใช้ชีวิตด้วยอาชีพอิสระ จึงสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างลับ ๆ พยายามทำตัวให้ไม่โดดเด่นโดยพยายามทำตัวให้ความสูงที่เตี้ยอยู่แล้วเตี้ยลงไปอีก

 

―― ดีล่ะ

 

ผมหวังว่าจะวันนี้เองก็จะไม่ถูกเจอตัว

 

◇

 

รายได้วันนี้ก็พอสมควร

ผมมีความสุขมาก

 

ดันเจี้ยวเป็นที่ที่ดีเลยล่ะ หากสามารถค้นพบวิธีที่เหมาะสมกับตัวเอง ก็ไม่จำเป็นต้องไปทำงานเลย

 

ม๊า ตอนนี้ผมนอกจากจะไม่สามารถไปทำงานได้แล้ว หากถูกพบตัวเข้า เรื่องของผมจะไปถึงตำรวจเลยนะสิ

 

ช่องทางการใช้เงินเพียงอย่างเดียวคือ การส่งซื้อของทางไปรษณีย์ หรือเนื้อหาดิจิทัล

 

「！」

 

เสียงเตือนดังจากสมาร์ทโฟน

 

……อีกแล้วเหรอ

 

ทุกคนหุนหันพลันแล่นกันจัง

 

【สัญญาณขอความช่วยเหลือ？】

【แม้แต่ในดันเจี้ยนที่ดูเหมือนไม่มีคนแบบนี้……เอาจริงที่นี่ที่ไหนกันแน่ ？】

 

【ก็บอกว่าเป็นความลับไงเฟ้ย จะขุดข้อมูลอะไรนักหนา】

【สตรีมเมอร์ส่วนใหญ่ก็กลัวการโดนขุดข้อมูลเหมือนกันแท้ ๆ …… 】

【เพราะแบบนั้นถึงจะเรียกฮารุจัง แต่ก็อาจจะเป็นฮารุเนี๊ยว หรือฮารุซามะก็ได้ด้วยน๊า】

 

【ฮารุคิ๊วล่ะ？】

【นาย……ตราบเท่าที่ฮารุจังไม่บอกว่าเกลียด】

【คาแรกเตอร์เปิดตัวแข็งแกร่งเกินไปแล้ว】

 

ผมเหลือบมอง แต่ทุกคนกำลังพากันรุมล้อมหน้าใหม่

 

ด้วยเหตุผลนี้ จำนวนผู้ติดตามจึงไม่เพิ่มขึ้น เพราะคนที่มาดูเป็นครั้งแรกจะ……ไม่สิ แต่แรกแล้วเนื้อหาก็แย่มาตั้งแต่แรกแล้ว

 

แม้ว่าผมจะคิดอย่างนั้น แต่เมื่อคิดว่าคนเหล่านี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว ก็ทำไม่สามารถพูดว่า「หยุดได้ไหม？」ออกไปได้

 

คนรู้จักในชีวิตจริงของผมถูกทำลายล้างไปแล้ว ที่มั่นสุดท้ายของผมจึงเหลือเพียงที่นี่ที่เดียวเท่านั้น

น่าเศร้าที่ต้องพูดแบบนี้

 

【อะ เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว】

【แต่เดี๋ยวปาร์ตี้อื่นก็มาจัดการปัญหาได้ก่อนเสมอแหละ หรือต่อให้ฮารุจังไปถึงก่อนก็เหมือนเดิมเลย คือไม่มีไฮไลท์อะไร】

 

【ที่ว่านั้นหมายความว่าไง? ก็สัญญาณขอความช่วยเหลือมักจะ…… 】

 

【ก็เป็นการลอบสังหารจากระยะไกลเหมือนเดิมไงล่ะ】

【แล้วฮารุจังก็จะวิ่งหนีไปก่อนทุกครั้งที่คนอื่นจะได้ทันเห็นหน้า ดังนั้นเลยไม่มีคำขอบคุณหรือค่าตอบแทนใด ๆ】

 

【ต้องไม่อยากโดนเห็นขนาดไหนกัน……ตรงข้าม ชักน่าสนใจแล้วสิ】

【สมัครตอนนี้เลย และมาดูกันว่าจะร่วมเป็นทหารผ่านศึกด้วยกันได้ไหม？】

【ทหารผ่านศึก（ผู้ที่ติดตาม 3 ปีครึ่งนับตั้งแต่เริ่มเปิดตัว）】

 

ตอนนี้ผมอยู่ที่ชั้น 78 ……สัญญาณขอความช่วยเหลืออยู่ที่ชั้น 77

 

ถ้าไม่แย่อะไรผมก็จะไปช่วยทัน ถ้าไม่แย่อะไรผมก็จะจัดการเสร็จไวเหมือนเดิม รีบเคลียร์มิชชั่นก่อนที่จะทิ้งรสชาติแย่ ๆ ไว้ดีกว่า

 

……ถึงจะเป็นการช่วยเหลือผู้คน ผมก็ไม่อยากให้คนที่ถูกช่วยรู้ ดังนั้นผมจึงไม่ปล่อยให้พวกเขาเข้าใกล้ได้ ถึงแม้จะต้องโยนลูกธนู ก้อนหิน หรือของดรอปทิ้งไปก็ตาม――……

 

อึก

 

ผมถูกผูกมัดด้วยเหตุผลที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้ แต่ก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้เมื่อผมต้องใช้ชีวิตในดันเจี้ยนด้วยเหตุผลที่ช่วยไม่ได้นั่น

 

ถึงผมจะตัวเบากว่าเดิม แต่ก็วิ่งไม่ได้ดีนัก เนื่องจากกล้ามเนื้อที่ไม่แข็งแรง และขนาดกระเป๋าสัมภาระขนาดใหญ่ที่ไม่สัมพันธ์กับขนาดตัว

 

เป็นเรื่องดีที่จะช่วย แต่อย่างน้อยก็ขอให้ยังมีชีวิตอยู่

 

ขณะที่กำลังอธิษฐานอยู่……โอ๊ะโตะ

 

ผมรวบผมยาวไว้ด้านหลังขณะกำลังเดินย่ำขั้นบันไดขึ้นบันไดไปชั้นบน พร้อมทั้งระมัดระวังเรื่องกล้องที่ติดหมวกกันน็อคซึ่งมีแนวโน้มจะหลุดออกได้ง่ายในวันนี้

 

◇

 

【รุรุจังพยายามเข้า！】

【สัญญาณขอความช่วยเหลือ ตอนนี้……เอ๊ะ มีแค่คนเดียว？】

【ไม่หรอก ถ้าเป็นโซโลในระดับที่ใกล้เคียงกับรุรุจังสามารถคาดหวังได้ล่ะน้า】

 

“ทุกคนขอโทษน๊า แต่ฉันทำผิดพลาดไปหมดเลย…… っ！”

 

ฟุคายะ รุรุที่กำลังถูกไล่ล่าโดยมอนเตอร์มากกว่า 10 ตัว พยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับอาการสั่นของตัวเองในขณะที่กำลังตั้งสติอยู่กับกล้อง

 

“วันนี้ฉันก็ทำเงอะงะอีกแบ๊ว……อ้า ฉันโชคร้ายจ๊าง！”

 

【คุสะ】

【สมเป็นต้นแบบสตรีมเมอร์ยังพยายามทำให้การไลฟ์มีชีวิตชีวา แม้ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก】

【ยอดเยี่ยม แต่เสียงสั่นใหญ่แล้ว……】

 

【แต่ก็ดูแย่แล้วน่ะ？】

【ยังจะบอกว่านี่ไม่แย่อีกเหรอ？】

【เริ่มร้อนใจแล้วเหมือนกัน……ตอนนี้ ก็ต้องเรียกบริษัทล่ะนะ】

 

ฟุคายะ รุรุ――เป็นสตรีมเมอร์จากเอเจนซี่แห่งหนึ่งซึ่งมักจะตะลุยดันเจี้ยนร่วมกับทีมงานหลายคน

 

เนื่องจากความประมาทของตัวเองและความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอ เธอจึงได้รับความนิยมอย่างคาดไม่ถึงในฐานะ「ตัวตนแห่งโชคร้าย」「เด็กน่าสงสาร」และเป็นดาวรุ่งที่มีแววสดใสซึ่งจะมีผู้ติดตามได้มากกว่า 1 ล้านคน

 

ภายในดันเจี้ยน เธอมีผมยาวหยิกที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูด้วยพลังเวทมนตร์「อกกระดานคือความยุติธรรม」「ถ้าไม่ใช่โลลิอกกระดานก็ไม่ใช่รุรุจัง！」และร่างกายที่แข็งแกร่งของเธอถูกปกป้องไว้ด้วยเกราะเบาที่ออกแบบมาเพื่อการต่อสู้ระยะประชิด ในมือมีดาบยาวธรรมดาอยู่เล่มหนึ่ง

 

เธอไม่มีจุดอ่อนในการต่อสู้ระยะประชิด และเนื่องจากความซุ่มซ่ามโดยธรรมชาติ เธอจึงค่อนข้างระมัดระวังเป็นพิเศษ

 

【แต่แย่เลยน้า รุรุจังตกหลุมกับดัก 3 รอบติดต่อกัน】

【มีกับดักอัญเชิญมอนเตอร์อยู่ที่จุดตก】

【และศัตรูส่วนใหญ่ก็เป็นมอนสเตอร์บินที่อยู่นอกระยะ】

 

【【สมแล้วที่เป็นตัวตนแห่งโชคร้าย】】

 

【นี่เป็นเพียงการแสดงล่ะค๊า……ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ รุรุจัง…… 】

【แต่ที่มาได้ไกลขนาดนี้ กลับกันก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน】

 

“ยากที่จะเชื่อจริง ๆ ใช่ไหมค๊า ขนาดฉันเองก็ไม่อยากเชื่อเลยค๊า แต่ ฮี่！？ เฉียดหัวไปแล้ว！？ ……นี่เป็นสถานการณ์ที่อันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอนค๊า！ ยิ่งไปกว่านั้น อุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินยังอยู่ที่ชั้นบน เพราะกับดักหลุมพรางด้วย！！ กรี๊ด สายรัดข้อมือของฉ๊านนน！！！”

 

【คุสะ】

【คุสะ】

【ถึงจะไม่ใช่เวลาน่าหัวเราะ แต่คุสะ】

【เสน่ห์ของรูรุจังคือเธอสามารถหัวเราะได้แม้ในตอนที่เธอกำลังจะตาย】

【พยายามเข้า】

 

――ใช่แล้ว รุรุ

 

เพราะฉันเป็น「เอนเตอร์เทนเนอร์」จนถึงวินาทีสุดท้าย

 

แม้ว่าที่จะถูกเรียกว่าดันเจี้ยนที่มีความยากระดับปานกลาง แต่ก็มีถึง 100 ชั้น และฉันก็วางแผนที่จะพิชิตด้วยการโซโล……แน่นอนว่าแผนนี้สำเร็จไปเพียงครึ่งทางเท่านั้น

 

เธอคงจะสามารถเอาชีวิตรอดได้ถ้าไม่ใช่ว่าติดกับดักที่ไม่คาดคิด ที่ทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 1

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/1/

 

 

 

 

 

 

 

 

ปล. แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต