[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 6 ปาร์ตี้ภัยสังคมค้นหาโลลิ「รุรุจัง」＆「ฮารุจัง」

ตอนที่ 6 ปาร์ตี้ค้นหา「รุรุจัง」＆「ฮารุจัง」

 

【ฟุคายะ รุรุจัง เสียชีวิตแล้ว！？】

【นั่นข่าวปั่น ยังไม่มีการยืนยัน】

 

【ข้ากำลังดูไลฟ์สด คิดว่าน่าจะหาอะไรที่เป็นประโยชน์ได้ กลับไปช่วงวิกฤต รุรุจังมีอาการประสาทหลอน และกล้องถูกตัดไปจากการระเบิด】

 

【รุรุจังก็ชอบพูดอะไรแปลก ๆ อยู่ตลอดนั่นแหละ แต่รอบนี้ก็น่ากังวลอยู่】

【คุสะ】

【รุรุจังก็แปลกเกินไปแม้แต่ในเวลาแบบนี้ คุสะ】

【เพราะเป็นรุรุจังไง…… 】

 

【คราวนี้ รุรุจังมาโซโล่ใช่ไหม？ โดยไม่มีสมาชิกประจำคนไหนมาด้วย】

【เหมือนทำพลาดไปเลยเน๊】

【ทำไปซะแล้ว】

【ไม่ให้รุรุจังทำอะไรแบบนี้จะดีกว่าน๊า】

 

ไลฟ์สดของฟุคายะ รุรุ――จบลงเนื่องจากสัญญาณถูกตัดขาดจากแรงระเบิดที่เกิดขึ้นจากมังกรที่ล้มลง

 

ขณะเดียวกันทีมช่วยเหลือที่กำลังรีบลงไปช่วยเหลือเธอ พวกเขากำลังลงไปได้ถึงชั้นที่ 60 ซึ่งใกล้กับเธอที่สุดแล้ว และมีไลฟ์สดโดย มิคาสุกิ เอมิ ซึ่งทำงานในเอเจนซี่เดียวกันและมีชื่อเสียงในฐานะผู้ปกครองของเธอ

 

ผู้ลี้ภัยจากไลฟ์สดของฟุคายะ รุรุก็ย้ายมาที่นั่น……จำนวนผู้ติดตามไลฟ์สดของมิคาสุกิ เอมิก็สูงสุดเป็นประวัติการณ์

 

――แต่ไม่มีทางที่จะมีใครมีความสุขกับเรื่องนี้

 

กรอด มิคาสุกิ เอมิหรี่ตาเรียวยาวของเธอ ขณะกัดฟันและพยายามไม่ให้ผู้ชมสังเกตเห็น

 

ดันเจี้ยนนี้มีขนาดกลาง

 

แม้ว่าจะตั้งอยู่ในแถบชานเมือง แต่ก็มีสถานีอยู่ใกล้ ๆ ดังนั้นจึงเป็นสถานที่ที่ผู้คนในพื้นที่มักจะมาลงดันกัน

 

ยิ่งไปกว่านั้น มอนเตอร์ก็เกิดแบบสม่ำเสมอ――คาดการณ์กันว่าจนกว่าจะถึงเวลาที่พลังเวทมนตร์ภายในจะเพิ่มขึ้นก็มีเวลาอีกประมาณครึ่งปี

 

เท่าที่สามารถยืนยันได้จากเว็บไซต์ของสมาคม ที่นี่มีมอนเตอร์ที่โจมตีก่อนอยู่น้อยมาก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม ถึงได้มีการอนุญาตหลังตัดสินใจกันว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรถึงแม้จะปล่อยให้ ฟุคายะ รุรุ มาคนเดียวก็ตาม

 

……ทุกครั้งที่เธอกำลังตกหลุมหราง เธอจะพยายามคว้าก้อนหินรอบ ๆ หลุมนั้น อุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉิน――ประเภทสายรัดข้อมือ――ก็พังลงทีละน้อย และเมื่อเธอเหยียบกับดักเป็นครั้งที่3ติดต่อกัน แล้วพยายามเกาะไว้ มันก็หลุดออกในที่สุด บางสิ่งบางอย่างที่สมเหตุสมผลถึงแม้จะเกิดจากโชคร้าย

 

……เด็กนั่น อุตส่าห์ว่าจะพาไปปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายให้แท้ ๆ แต่ก็เอาแต่ปฏิเสธมาตลอด……

 

【ก็รู้เกี่ยวกับตัวตนแห่งโชคร้ายของรุรุจัง แต่……กะแล้วว่าให้อยู่คนเดียวไม่ได้ เด็กคนนั้น】

【หวังว่าจะปลอดภัยดีน๊า】

【หลังจากเตรียมตัวมามากมาย ถึงขนาดมีคอมเมนต์ว่า「ไม่เวอร์เกินไปเหรอ？」อยู่ด้วย แต่ถึงอย่างงั้นก็เห็นชัดว่ายังไม่พอ】

 

【แต่ว่านะ มีคนที่ลงไปได้ลึกกว่าเด็กคนนั้น มาช่วยโจมตีมอนเตอร์ที่ถูกอัญเชิญมาให้ เข้าใจกันใช่ไหม？】

 

【บอสมอนเตอร์เลยน้า】

【วิกฤตเลยสิ】

【ในแง่ของขนาด คิดยังไงก็ไม่มีทางที่จะไม่ถูกบดขยี้】

 

【รุรุจังเหมือนจะมีอาการประสาทหลอนหลังผ่านมาครึ่งทาง หลายอย่างเลยไม่เข้าใจชัดเจน】

【เพราะเป็นรุรุจังล่ะน๊า】

【คุสะ】

【ระดับมีชีวิตและความตายเป็นเดิมพัน น่าจะเป็นการรักษาแบบหักดิบได้เลย】

【พรุ่งนี้อาจมีข่าวมรณกรรมขึ้นหน้าหนึ่งก็ได้ คุสะ】

 

【ม๊ายมีทางง่ะ นั่นรุรุจัง…… 】

【ก็รุรุจังล่ะน๊า…… 】

【ถามว่ากังวลไหม？ก็กังวลแหละ แต่…… 】

【พวกเราที่ได้รับการฝึกฝนมาก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้ยังกับมังงะแก๊ก…… 】

 

……พวกผู้ชม ถึงแม้ว่าจะกังวลใจกัน แต่ดูเหมือนว่าจะยังสามารถพูดติดตลกกันได้ ดังนั้นฉันคิดว่ายังโอเค

 

――ตอนที่เมเนเจอร์ซังบอกว่า「จะปล่อยให้รุรุโซโล่」

 

หากสามารถย้อนเวลากลับไปเมื่อวานได้ ฉันจะตบหน้าตัวเองที่พอฟังข้อมูลของดันเจี้ยนแล้วตกลงเห็นด้วยว่า「ถ้าแบบนี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ」ออกไป

 

มิคาสุกิ เอมิ แม้ว่าจะวิตกกังวลด้วยความเสียใจ แต่ก็เคลื่อนไหวด้วยความระมัดระวังเนื่องจากมีความเสี่ยงที่จะเกิดภัยพิบัติครั้งที่สอง

 

ตอนนี้ต้องหลีกเลี่ยงการสร้างความเสียหายเพิ่มเติม

นั่นคือทั้งหมดที่เธอคิด

 

【เอมิจัง……กำลังกังวลอยู่สิเน๊…… 】

【ปกติจะงามสง่าอยู่เสมอ】

【ตอนนี้หน้าอกกำลังเด้งดึ๋งอยู่…… 】

 

【นี่ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะโว้ย！ แต่ใช่มันเด้งดึ๋งอยู่！！】

【แม้แต่ในเวลาแบบนี้ พวกเราเหล่ากระทาชายก็ช่างบาปหนา…… 】

【ฉันแน่ใจว่าเอมิโอก้าซังจะยอมรับแน่นอน】

 

ทีมกู้ภัยกำลังตามหลังเธออยู่

 

ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันมั่นใจว่าจะช่วยไว้ได้

ใช่ แน่นอน

 

ฟุคายะ รุรุ ทำงานให้กับหนึ่งในเอเจนซี่ระดับต้น ๆ และเป็นที่รู้จักกันดี เนื่องจากคาแรคที่แข็งแกร่งเป็นเอกลักษณ์ของเธอ ……จำนวนผู้ติดตามจะเพิ่มขึ้นทุก ๆ สองสามวินาทีทุกครั้งที่ได้ยินว่าเธอประสบภัยหรืออันตรายต่าง ๆ ที่อาจเอาชีวิตไม่รอด

 

【สงสัยจังว่าฮารุจังจะเป็นอะไรไหม】

【จากที่ดูบันทึกไลฟ์สด การไลฟ์ของเธอก็หยุดลงในเวลาเดียวกันกับรุรุจังล่ะนะ】

【อ้า ก่อนอื่นเลย ฮารุจัง การโจมตีพิเศษนั้นไม่สมเหตุสมผลเลย…… 】

 

……เด็กที่ชื่อว่าฮารุพยายามช่วยรุรุไว้

 

คอมเมนต์ในไลฟ์สดที่รวมผู้ลี้ภัยจากไลฟ์ของ「เธอ」คนนั้น ――มีบางคนที่อยู่ในไลฟ์สดของ「เธอ」ตั้งแต่ตอนแรกเข้ามาปะปนด้วย มิคาสุกิ เอมิเข้าใจสถานการณ์ส่วนใหญ่จากพวกเขา

 

เด็กที่เรียกว่าฮารุ

 

อาจจะเป็นโลลิหรือโชตะที่พร้อมกิน……อะแฮ่ม เด็กน้อยสินะ เด็กน้อยล่ะ

 

จากข้อมูล เห็นได้ชัดว่าเธอลงไปได้ลึกกว่าชั้นที่ 78 และมักจะโซโล่

 

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องมีระดับสูงพอที่จะได้รับอนุญาตจากผู้ปกครองและสมาคมดันเจี้ยน ดังนั้นอย่างน้อย ฉันจะดีใจมากหากทั้งสองคนได้ซ่อนตัวอยู่ในรอยแยกที่ไหนสักแห่ง

 

【ฮารุ ใคร？】

 

【เด็กที่มาตามคำร้องขอความช่วยเหลือของรุรุจังน่ะ อายุและเพศเป็นความลับในไลฟ์สด แต่ปรากฎว่าเธอดูเหมือนจะเด็กยิ่งกว่ารุรุจังจากกล้องที่เอียงให้เห็น】

 

【มืออันอ่อนนุ่มนั่น ต้องเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างแน่นอน】

【ยังไม่หมดหวังที่จะเป็นโชตะหรอกนะโว้ยพวก！】

【เด็กใหม่……นาย…… 】

 

【ไม่หรอก ม๊า ถ้ามีผมสีบลอนด์ยาว จะโลลิหรือโชตะก็โอเคล่ะ】

【กดรายงานไปแล้วนะเฟ้ย】

 

【กับรุรุจังแล้ว ทางไหนจะหน้าผาชันกว่ากัน？】

【นั่นรุรุจังน่ะ……เธอไม่เคยแม้แต่จะสั่นเลย แม้แต่ตอนที่วิ่งอย่างหนัก】

【รุรุจังถูกปฏิเสธแม้ว่าจะมีความเป็นไปได้ที่อีกฝ่ายจะเป็นโชตะ คุสะ】

【ระหว่างตอนแชท เห็นบอกว่า 「ฉัน A ค๊า！」ดังนั้นน่าจะเป็นAAล่ะนะ】

 

……ถ้าเป็นรุรุ เธอจะสามารถสนุกกับคอมเมนต์ที่เกี่ยวกับการล่วงละเมิดทางเพศได้ด้วย

 

แต่

 

“ขอโทษด้วยนะคะ แต่ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าคู่ของรุรุจะเป็นใคร”

 

【ขุ่นแม่！ ได้โปรดมอบลูกสาวกับผมเถอะคร๊าบ！ หลังจากพาไปปัดเป่าแล้ว！】

 

“ไม่ได้ค่ะ ฉันจะรับเธอมาเป็นภรรยาเองจะดีกว่า หลังจากพาไปปัดเป่าแล้ว”

 

【ประกาศยูริ！】

【แต่รุรุจังก็อันตรายจริง ๆ…… 】

【แม้แต่แฟนคลับของรุรุจังก็มีทัศนคติว่า「หวังว่าเธอจะได้พบคู่ครองที่ดีในอนาคต」เลย】

 

【ไม่หรอก ตัวตนนั่นแปลว่าคนแต่งต้องโชคดีอย่างมาก ไม่งั้นจะจบลงที่ความยากจน……】

【คุสะ】

 

――ช่วยปลอดภัยที

 

มิคาสุกิ เอมิ สะบัดผมยาวตรงของเธอไปรอบ ๆ ―― และพุ่งตรงไปยังหลุมที่เปิดกว้างบนพื้นที่คาดว่าฟุคายะ รุรุจะตกลงไป

 

◇

 

” ……………………………… “

 

“……นี่มันแย่มาก นี่อาจเป็นครั้งแรกในปฏิบัติการกู้ภัยของพวกเราที่ได้พบเจอการพังทลายในดันเจี้ยนหนักถึงขนาดนี้……”

 

ทั้งมิคาสุกิ เอมิ ทั้งทีมกู้ภัย และผู้คนที่ตามมาทันต่างตัวแข็งทื่อ พูดไม่ออก

 

ดันเจี้ยนคือสิ่งที่สร้างขึ้นมาจากพลังเวทมนตร์ที่ไหลเวียนอยู่อย่างบ้าคลั่ง

 

มันเป็นถ้ำใต้ดินที่ไม่ว่าผนัง เพดาน และพื้นต่างก็จะได้รับความเสียหายจากการโจมตีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ระดับที่เสียหายใหญ่โตเช่นนี้――พื้นดินถูกปกคลุมด้วยเศษหินกระจัดกระจายจนพื้นที่โล่งเหลือเพียงน้อยนิด เรียกว่าไม่เคยมีตัวอย่างมาก่อนเลย

 

【รุรุจัง…… 】

【ฮารุจัง…… 】

 

【ฉันรู้สึกเสียใจกับฮารุจังที่ต้องติดร่างแหอยู่กับรุรุจังจริง ๆ…… 】

【ฮารุจัง ตายแล้ว…… 】

【คุสะ】

 

【ม๊ายหรอกน๊า ก็รู้ว่ารุรุจังโชคร้าย แต่เด็กคนนั้นยังไม่รู้กันใช่ไหมล่ะ？】

【ฉันไม่ควรหัวเราะ แต่ก็หัวเราะ……นี่สินะรุรุจัง……”】

 

“ก่อนอื่น ฉันได้วิเคราะห์ไลฟ์สด และพอจะรู้ตำแหน่งคร่าว ๆ ของเธอแล้ว พวกเรารีบไปหาพวกเธอกันดีกว่าค่ะ”

 

“โอ้ คุณพูดถูก”

 

【แต่จะไม่เป็นไรเหรอที่จะไลฟ์สดอะไรแบบนี้？ ถ้าเกิดตายไปแล้ว…… 】

 

【ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไลฟ์ล่ะนะ ตอนนี้กลายเป็นประเด็นร้อนทั้งบนข่าวทั้งบน SNS(โซเชียลมีเดีย)เต็มไปหมดแล้ว】

【เมื่อวานรุรุจังก็ออกทีวีด้วยล่ะน๊า นอกจากนี้ยังมีปัญหาใหญ่อย่างอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินที่หลุดออกมาได้ และใช้งานไม่ได้】

 

【แต่ว่าดูเหมือนคนจำนวนมากจะมาที่นี่เพียงเพื่อความบันเทิงและการโปรโมตล่ะน๊า】

【ความเสียหายของทั้งสองคนทำให้มีรสแย่ ๆ ค้างในคอเลยน๊า】

 

【แต่ถึงอย่างงั้น พวกตูข้าแน่ใจว่าฮารุจังของพวกตูข้าจะช่วยเอาไว้ได้】

【ฮารุจังที่ว่าใครน่ะ】

【เด็กผู้หญิงที่มาช่วยรุรุจังน่ะ】

 

【ฮารุจังที่ว่าแข็งแกร่งไหม? 】

【อ้า】

 

มิคาสุกิ เอมิ อ่านคอมเมนต์ที่สามารถอ่านได้แบบผ่าน ๆ ขณะที่เธอค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปตามซากปรักหักพังพร้อมกับตะโกนชื่อของรุรุ

 

คำอธิบายตัวตนของเด็กที่ฮารุนั่นทำให้มือของเธอหยุดลงครู่หนึ่ง

 

【เธอลงดันเจี้ยนเกือบทุกวัน วันละหลายชั่วโมง มาตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว】

 

【ต้อง 3 ปีครึ่งต่างหาก】

【โทษที พลาดไปหน่อย】

【ม๊ายเป็นไร】

 

【แล้วก็ ช่วงแรกก็ออกมาไม่ค่อยดีนักหรอก แต่…….สุดท้ายแล้ว ก็เป็นการลงดันแบบเงียบสนิทเกือบทุกวันตลอดทั้งปี มอนเตอร์ส่วนใหญ่โดนจัดการในนัดเดียว ดังนั้นเลเวลและทักษะจึงน่าจะค่อนข้างสูงล่ะ】

 

――โซโล่มาตั้งแต่เริ่มต้น ในดันเจี้ยนอันมืดมิดที่ไม่ว่าใครก็หวาดหวั่นว่าจะถูกโจมตีจากมอนเตอร์เมื่อไหร่ก็ไม่รู้?

 

แถมยังเป็นโลลิที่น่าเลีย……อะแฮ่ม เด็กเล็กด้วย?

 

น่าสงสัยจริงว่าจะมีสถานการณ์อะไรบางอย่างหรือเปล่า……ไม่สิ คนที่เลือกจะโซโล่ส่วนใหญ่ก็มีนิสัยเฉพาะตัวด้วยกันทั้งนั้น แต่……?

 

【ตอนแรกใช้แต่ปืนเท่านั้น】

 

【จากนั้นก็ยิงก้อนหินด้วยสลิงช็อตบ้าง ใช้ธนูยิงบ้าง】

【เปลี่ยนไปสู่ทิศทางที่ดีต่อต้นทุนเอาสินะ】

【สมัยนั้นจะคุยกันผ่านคอมเม้นต์บ่อยมาก】

【ถึงแม้จะยังไลฟ์สดอยู่ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเป็นสตรีมเมอร์ที่พิมพ์คอมเมนต์เท่านั้น】

 

ตั้งกฎที่จะไม่ส่งเสียงอย่างแน่นอนสินะ

 

หากเป็นสาวน้อยอ่อนแอที่กลัวผู้ชายก็คิดว่าคงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

การโอบกอดเด็กแบบนี้อย่างอ่อนโยนคือ……โกฮอน

 

【ถึงอย่างงั้นก็ดูเหมือนจะพัฒนาสกิลการโจมตีระยะไกลได้สุดยอดมาก】

 

【ถ้าเธอออกล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุดด้วยตัวคนเดียวทุกวันและทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แล้วไปไกลถึงขนาดนั้น……เกี่ยวกับคะแนนประสบการณ์แน่นอน】

【ก็พูดยากล่ะนะ เพราะตอนแรกมาจากเหตุผลด้านค่าใช้จ่ายล้วน ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเริ่มใช้ก้อนหินที่มีราคาเป็นศูนย์】

 

【น่าจะสักปีที่แล้วล่ะมั้ง? ที่มีช่วงหนึ่งที่ใช้แต่ปืนเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนเธอจะรู้สึกไม่สบายมั้ง เพราะพลาดเป้าบ่อยมาก……แต่ว่าตั้งแต่นั้นมา เธอก็สามารถใช้เวทมนตร์ได้ และก็เริ่มพูดถึงการลงไปชั้นล่างที่ลึกลงเรื่อย ๆ อยู่บ่อยพอสมควร】

 

【อะเร๊ะ สงสัยจังว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น？】

 

【ในระหว่างเดินทางเธอก็หยุดพักบ่อย ๆ ……ดูเหมือนอาจจะรู้สึกไม่สบายล่ะ】

 

【แต่ว่าก็ยังโซโล่ที่ชั้นล่าง？แม้แต่เอมิจังก็ทำแบบนั้นไม่ได้ใช่ไหม？】

【มันก็ขึ้นอยู่กับความเข้ากันได้ล่ะ……แต่บอสที่นี่ดูเหมือนจะเป็นมังกร ฉันก็คิดเหมือนกันว่าคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเอมิจังที่เก่งในการต่อสู้ระยะประชิด กับรุรุจังที่เน้นการต่อสู้ระยะไกลเป็นหลัก】

 

【ถ้าเป็นพวกอาชีพระยะไกลส่วนใหญ่จะยิงเป็นช่วง ๆ ระหว่างที่ซ่อนตัวได้……แต่ถ้ายิงพวกที่บินมาหาตัวเองได้……ปกติแล้วคงกลัวเกินกว่าจะกล้าโซโล่กัน】

 

……โซโล่กับบอสมอนเตอร์?

 

หลายครั้งด้วย?

 

――แล้วทำไมถึงได้ไม่มีใครรู้เรื่องของเด็กคนนี้จนถึงตอนนี้กัน?

 

จากคอมเมนต์ นารุโกะ ฮารุมีผู้ติดตามแค่ 10 คน จนกระทั่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว

 

แต่ เห็นเพราะเด็กคนนั้น รุรุ――

 

ใช่ ที่ข้างใต้ของเธอซึ่งหันไปสนใจทางคอมเมนต์

 

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากที่นั่น

 

“อะ”

 

“เอ๊ะ”

 

“ยาโฮ”

 

――เสียงนี้

 

“……รุรุ?”

 

“เอมิจังเหรอ”

 

【เอ๊ะ？ รุรุจัง？】

【รุรุจังอยู่ที่นั่น！？】

 

【รุรุจังที่นั่งท่ากอดเข่ารออย่างเงียบ ๆ น่าร๊าก】

【ดูเหมือนเธอจะสบายดีน่ะ คุสะ】

 

ใน รู

 

ที่ข้างใต้ของมิคาสุกิ เอมิซึ่งกำลังเคลื่อนย้ายเศษหินออกไปในขณะที่อ่านคอมเมนต์

 

ฟุคายะ รุรุถูกล้อมรอบและปกป้องด้วยหินแบนที่ทำหน้าที่เป็นหลังคาอันงดงาม……เธอเงยหน้าขึ้นมองขณะนั่งอยู่ในท่ากอดเข่า** โดยมีสีหน้าไร้เดียงสาตามปกติ

 

“เอมิจัง ฝุ่นเต็มเลย”

 

“……นี่แหละรุรุ……”

 

【การพบกันอันน่าประทับใจหรือสะเทือนใจ พังทลายลงในพริบตา！】

【นี่แหละคุณภาพของรุรุ】

【สมแล้วรุรุ】

【ตามที่เดาไว้……ควรพูดอย่างงั้นดีไหม？ นี่น่ะ】

 

【โล่งอกไปที……ตอนนี้รู้สึกสบายใจแล้ว…… 】

【แต่ฮารุจังล่ะ…… ？】

 

――จากนั้น การค้นหายังคงดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วโมง

 

ต้องขอบคุณหลายคนที่เผยแพร่「ข้อมูลของฮารุจัง」ลงในคอมเมนต์ของไลฟ์สด ทำให้ไม่เพียงผู้ชมทั้งหมดในไลฟ์สดที่ได้รู้ ข้อมูลทั้งหมดแพร่กระจายไปแม้กระทั่งบนเว็บไซต์ข่าว และSNS

 

สามารถเอาชนะมอนเตอร์ส่วนใหญ่ได้ด้วยการยิงหัวเพียงนัดเดียว

 

โซโล่

บจจิ*

(*Bocchi the rock)

 

ตัวตนอันโดดเดี่ยว

 

ฮีโร่ผู้รักษาระยะห่างแม้กระทั่งจากผู้ติดตาม จากตัวเอง

 

――และ หลังมือของเด็กและผมด้านข้างยาว ――ยังเป็นสีทองอีกด้วย

 

【การค้นหาถูกยกเลิก】

【ฮารุจัง…… 】

 

【ม๊าม๊า ก็มีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะถูกอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินจับโยนออกไปกระแทกจนหมดสติก็ได้】

【ที่เหลือ สมาชิกทีมกู้ภัยกำลังสำรวจพื้นที่โดยรอบ…… 】

 

【บางทีเธออาจจะกลับบ้านไปนอนโดยไม่ดูคอมเมนต์เหมือนอย่างเคยก็ได้ล่ะน๊า】

【เป็นไปได้……เป็นไปได้ถ้าเป็นฮารุจัง…… 】

 

【เด็กคนนั้น ปกติก็ไม่ค่อยจะอ่านคอมเมนต์เท่าไหร่ แถมตั้งแต่แรกดูเหมือนจะใช้ชีวิตสันโดษด้วย ดังนั้นบางทีอาจจะไม่ดูข่าวเลยด้วยก็ได้…… 】

 

【ฮารุจัง เวลาถูกถามว่าทำอะไรบ้างระหว่างที่รอเหยื่ออยู่ เธอก็ตอบกลับในคอมเมนต์ว่า「กำลังอ่านหนังสือที่พกมาด้วยอยู่」ยอดฝีมือล่ะ…… 】

【คุสะ】

 

【เอ๊ะ！？ อ่านหนังสือในดันเจี้ยนที่ไม่รู้ว่าจะถูกโจมตีเมื่อไหร่เนี่ยนะ！？】

【ไม่หรอก เธอก็แค่ควบคุมอารมณ์ด้วยเรื่องที่จดจ่อได้เอง】

【ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นโว้ย】

【ไม่ซิงค์กันโดยสิ้นเชิง คุสะ】

【เอ๋~~~……】

 

“ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าเด็กที่ชื่อฮารุจังเป็นเด็กแบบไหนกันแน่ ……หวังว่าเธอจะปลอดภัยดีน่ะ”

 

“……ก่อนอื่นเลย เธอควรขอโทษและขอบคุณฉัน แล้วค่อยชดใช้ส่วนที่เหลือ”

 

“เอมิจัง！？”

 

【แม่และลูกสาวตามปกติ คุสะ】

 

【ก่อนอื่น รุรุจังควรขอโทษฮารุจัง】

【เปลื้องผ้า？】

【ถ้าเป็นโลลิก็แน่นอน ในกรณีโชตะก็ขึ้นอยู่กับหน้าตา】

 

【สันนิษฐานว่าฮารุจังกลับไปอย่างปลอดภัยแล้วก็แล้วกัน คุสะ】

 

และด้วยเหตุนี้ พวกเธอก็ออกจากดันเจี้ยน

 

“อาโน๊ มิคาสุกิ……ซัง？ ขอเวลาสักเดี๋ยวได้ไหม？”

 

――สมาชิกคนหนึ่งของทีมกู้ภัยก็เข้ามาหาพวกเด็กสาว

 

เขากำลังถือ「ของตกหาย」 ซึ่งอาจเป็นของบุคคลที่ชื่อ「ฮารุ」

 

◇

 

“～～～～♪”

 

อ๊า~

 

ว่าแล้ว น้ำร้อนและเหล้านั้นดีต่อร่างกายที่เหนื่อยล้า

 

“เฮี๊ยว”

 

เมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วกระโดดเข้าไปให้น้ำร้อนที่เดือดตามปกติ

 

จากนั้นก็ดื่มสาเกที่เตรียมไว้ อึกๆๆๆ เพลินเพลิดกับ 1 ถ้อยสาเกสำหรับกลับจากการทำงาน

 

ม๊ายหว๊าย วันนี้ช่างหนักหนาเสียจริง

 

ลืมความสูญเสียไป แล้วมาดื่มกันดีกว่า

 

ผมรู้สึกเหมือนกำลังลืมอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้น

 

 

 

**ดิบใช้คำเฉพาะที่เป็นท่าในรูป ท่านั่งกอดเข่าคาบพละ