[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi - ตอนที่ 8 การบุกรุกโลลิเรียบเนียนในวันนั้น

ตอนที่ 8 การบุกรุกในวันนั้น

 

เดิน 30 นาทีจากสถานีท้องถิ่นที่ไม่มีรถด่วนมาจอด

และเป็นระยะทางที่เท่ากันจากดันเจี้ยนที่เกิดเรื่องวุ่นวาย

 

เสียงอินเตอร์คอมของอาคารอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งในพื้นที่ดังขึ้นหลายครั้ง

 

“ขอโทษนะคะ ฉันมาจากสมาคมดันเจี้ยน”

 

“……ไม่ออกมาล่ะ เอมิจัง”

“อาจจะออกไปข้างนอกก็ได้ล่ะมั้ง?”

 

ที่ด้านหน้าของประตูที่มีป้ายกำกับว่า「โซยะ」คือฟุคายะ รุรุ กับมิคาสุกิ เอมิ และหนึ่งในสมาชิกของทีมกู้ภัยที่พึ่งออกจากดันเจี้ยนกันมา

 

“……โซยะซัง ไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาอยู่ที่นั่นด้วยหรือเปล่า แต่ก็มีความเป็นไปได้อยู่”

 

“อืม แต่ฮารุจังเป็นเด็กสาวผมบลอนด์นี่น่า！”

“ก็บอกแล้วว่ามีความเป็นไปได้ที่รุรุจะเข้าใจผิดไปเอง……ไม่สิ ตอนนี้ปล่อยเรื่องนั้นไว้ก่อน”

 

แม้ว่าการเข้าไปในดันเจี้ยนจะปลอดภัยมาก แต่ก็ยังพูดได้มีความเสี่ยงอยู่

 

นับจากอดีต――หากเปรียบเทียบกับการทำงานตามปกติทั่วไป ก็มีความเสี่ยงที่จะได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิตจากการโจมตีโดยไม่คาดฝันจากองค์ประกอบที่ไม่แน่นอนที่เรียกว่า 「มอนเตอร์」

 

จึงไม่แปลกใจที่จะมีความเสี่ยงที่สูงกว่าอาชีพอื่น ๆ อย่างเหลือล้น

 

ในกรณีนี้ ต้องขอบคุณอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินประเภทสายรัดข้อมือที่พัฒนาขึ้นผ่านการศึกษาดันเจี้ยน ที่ทำให้มองเห็นความแข็งแกร่งทางกายภาพและสามารถมอนิเตอร์ริ่งคลื่นสมองได้ตลอด ผู้คนจึงใจเย็นลง เพราะรู้ว่าจะถูกบังคับให้ถอนตัวก่อนที่จะตกลงไปสู่พื้นที่อันตราย

 

ยังไงก็ตาม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยนและบริเวณโดยรอบมักจะไม่แน่นอน

 

ด้วยเหตุนี้ ทำให้แม้แต่สมาชิกในทีมกู้ภัยธรรมดา ๆ แต่ละคนก็ได้รับมอบอำนาจพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีเช่นนี้

 

นอกจากนี้ แม้ว่าเธอจะยังอายุน้อย――ดูเหมือนกับเด็กนักเรียนมัธยมปลาย――เธอก็ยังได้รับอนุญาตจาก「ผู้ที่เหนือกว่า」ให้สามารถจัดการเหตุฉุกเฉินได้ตามดุลยพินิจของเธอเอง ดังชื่อ คุชิมะ จิโฮะของเธอ เธอจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับ 「การมีตัวตนของฮารุจัง และของชายที่ชื่อโซยะ ฮารุมิ」

 

ทั้ง 3 คนมาจนถึงอพาร์ตเมนต์ตามข้อมูลส่วนบุคคลของ「ชายที่อาจต้องการความช่วยเหลือ」ภายใต้คำสั่งของเธอ

 

“……ขณะนี้ยังไม่มีสัญญาณขอความช่วยเหลือจากสายรัดของโซยะ ฮารุมิ ยังไงก็ตาม เนื่องจากเป็นกรณีฉุกเฉิน พวกเราจึงได้รับคำสั่งให้ยืนยันความปลอดภัยของเขาให้ได้”

 

“คำสั่ง……งั้นเหรอคะ การที่เขาอาจจะออกจากดันเจี้ยนก่อนที่รุรุจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือก็มีควมเป็นไปได้สูงนะคะ……แต่ว่าพิจารณาจากในชั้นที่ลึกขนาดนั้น”

 

“อืม จากผู้ติดตามของฮารุจัง พวกเขาบอกว่าฮารุจังอยู่ในบริเวณที่กระเป๋าใส่บัตรหล่นอยู่ล่ะ……”

 

“เพราะแบบนั้น เมื่อพิจารณาความเป็นไปได้แล้ว จะไม่พูดว่าทั้งสองคนเป็นคนเดียวกันหรอกนะ แต่มีโอกาสที่โซยะ ฮารุมิกับฮารุจังจะเกี่ยวข้องกัน ――มีความเป็นไปได้สูงที่ทั้งสองคนจะจับคู่ลงดันด้วยกัน พวกเราเลยมาที่นี่ตามคำแนะนำของมิคาสุกิซัง แต่……”

 

“โซยะซัง ไม่อยู่งั้นเหรอ……โซยะซ๊านนนน ฮารุมิ……ฮารุซ๊านนนนน หืม? ฮารุซัง? ฮารุจัง?”

“รุรุ เธอกำลังเรียกผู้ชายที่แก่กว่าอยู่น่ะ――ไม่สิ รอเดี๋ยว 『ฮารุจัง』……?”

 

เพราะว่าเป็นดันเจี้ยนท้องถิ่น ที่ไม่มีอันตรายมากนัก และเนื่องจากการขาดแคลนกำลังคน การเข้าออกจึงทำได้ง่ายมากเพียงแค่ใช้คีย์การ์ดแบบง่าย ๆ ส่วนเจ้าหน้าที่รักษาการณ์ที่มีอยู่ ก็มีไว้เพียงแค่เพื่อเฝ้าดูแลการเข้าถึงของพลเรือนทั่วนั้น

 

มีบันทึกว่า「ชายในช่วงวัย 20 ปี ชื่อโซยะ ฮารุมิ」เข้ามาเมื่อตอนเช้า แต่ไม่มีบันทึกว่าเขาออกไป

 

ดันเจี้ยนมักจะมีระบบรักษาความปลอดภัยเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนหลงเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่มักจะไม่มีการรักษาความปลอดภัยเมื่อผู้คนออกไป

 

“แต่ หรือว่า……จะยังอยู่ในดันเจี้ยนหรือเปล่าคะ”

“หลังจากเหตุการณ์ของฟุคายะซัง ก็มีการค้นหาในทุกชั้นแล้ว แต่…….”

“ดูเหมือนว่าจะไม่ได้อยู่ในนั้นแล้วสินะคะ หมายความว่าอาจจะออกมาด้วยอุปกรณ์หลบหนีฉุกเฉินไปแล้ว”

 

 

“……แล้วใครช่วยฉันไว้กันล๊า！？”

 

“ใจเย็น ๆ ก่อนรุรุ นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีความเป็นไปได้ที่พวกเขาอาจจะแทบหนีเอาชีวิตไม่รอด เพราะเข้ามาพัวพันกับเธอด้วยนะ”

“อะ”

 

“แต่ว่ายังมีโอกาสที่เขาอาจจะทำการ์ดตกโดยไม่รู้ตัว และอาจจะกำลังใช้ชีวิตตามปกติอยู่ก็ได้……บางทีอาจกำลังช็อปปิ้งหรืออะไรสักอย่างก่อนหน้าที่จะเกิดเหตุการณ์ของฟุคายะซังแล้วก็ได้ แต่ว่า……”

 

ทีมกู้ภัยพยักหน้าให้กับมิคาสุกิ เอมิ ก่อนโทรศัพท์ออก

 

ส่วนรุรุเอาแต่ถาม「ฮารุซัง？　ฮารุจัง？」พร้อมกับพูดถึงเรื่องบังเอิญที่แปลกประหลาด

 

“สวัสดีค่ะ นี่คุชิมะค่ะ ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าบ้านของโซยะ ฮารุมิซังแล้ว……ใช่ค่ะ มิเตอร์หมุนอยู่ แต่ไม่มีเสียงตอบรับเลยค่ะ มีความเป็นไปได้ที่เขาจะได้รับบาดเจ็บจากการถล่มและกลับบ้านมาตามปกติในสภาวะสับสน……ค่ะ ได้ค่ะ”

 

“ทะ ทำยังไงดีเอมิจัง……ประตูล็อคอยู่ด้วยล่ะ”

“มีการตัดสินใจลงแล้วใช่ไหมคะ คนที่มาช่วยรุรุอาจจะได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ …….คุชิมะซัง ฉันจะเปิดตามที่บอกเลยนะคะ”

 

“ได้สิ ตอนนี้พวกเราไปหาเจ้าของที่กัน ――เอ๊ะ?”

 

ก่อนที่การสื่อสารของทีมกู้ภัยจะจบลง มิคาสุกิ เอมิก็ค่อย ๆ คว้าลูกบิดประตูของอพาร์ทเมนต์ ――ก่อนที่จะสไลด์จนสุดทาง

 

ประตูแบบเปิดออกกลายเป็นประตูสไลด์

 

“……เอมิจัง เพราะแบบนั้นถึงโดนเรียกว่าสายกล้าม……”

“พูดอะไรหรือเปล่าคะ? คงไม่อยากทำให้ผู้คนนับล้านรวมถึงผู้ติดตามต้องเป็นกังวลใช่ไหมคะ รุรุ?”

 

“อะ ค่ะ ไม่ได้พูดสิ่งใดเลยค่ะ”

 

――เอมิจังจะน่ากลัวในเวลาแบบนี้ที่สุด

 

ฟุคายะ รุรุซึ่งมีคลิปโดนเทศนาเป็นคอนเทนต์หลักได้ตัดสินใจที่จะนิ่งเงียบไว้

 

“ตามที่พวกเราได้คุยกันมาระหว่างทาง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางจราจรจะมีประสาทตื่นตัวในสมองเป็นการชั่วคราว……และ”

 

“……อะ ใช่คะ เนื่องจากไม่มีการตอบกลับ เราจึงจำเป็นต้องเข้าตรวจสอบตามคำสั่งที่ได้รับมาจากสำนักงานใหญ่ จำเป็นต้องใช้เครื่องมือช่างเพื่อช่วยประหยัดเวลาและเสียงรบกวน……ใช่แล้ว เป็นเหตุฉุกเฉินค่ะ…….”

 

ความแข็งแกร่งทางกายภาพเลเวลสูง ――เธอเฝ้าดูประตูเหล็กถูกฉีดกระฉากออกจากบานพับอย่างง่ายดายด้วยแจนเรียวเล็ก และนิ้วที่เรียวยาว สมกับเรียกกันว่าไอดอล เธอเลือกสวมปลอกแขนรูปกากบาทสีแดงไว้รอบแขนของตัวเองอย่างเงียบ ๆ

 

“นะ นี่เป็นการบุกรุก……ที่ใช้สิทธิ์ตามหลักการนะคะ ขออนุญาตหน่อยนะคะ……?”

 

“ใช่แล้วค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ……โซยะซัง โซยะ ฮารุมิซัง อยู่หรือเปล่าค่ะ”

“โซยะซ๊าน จะเข้าไปแล้วนะค๊า ขอโทษด้วยนะค๊า”

 

ตึ้ง มิคาสุกิ เอมิวางประตูเอาไว้ก่อนก้าวเข้าไปคนแรกราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้น……ฟุคายะ รุรุที่กำลังกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับการต้องเข้าไปในบ้านของผู้ชาย และคุชิมะ จิโฮะ สมาชิกทีมกู้ภัย กำลังมองดูซากประตู ตกตะลึงกับความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อในเลเวลสูง ๆ

 

――「เธอได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนี้มาตั้งแต่แรกแล้วก็จริง」แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามิคาสุกิ เอมิจะมาได้ไกลขนาดนี้……ไม่สิ แบบนี้ก็สะดวกดี

 

แม้ในขณะที่คิดเช่นนี้ เธอก็ไม่สามารถละสายตาจากประตูได้ ซึ่งมีเพียงบานพับและตัวล็อคที่หักอย่างหมดจด

 

เอมิค่อย ๆ เดินไปตามทางเดินอย่างระมัดระวัง และรุรุที่สายตาแหลมคมก็ตะโกนอย่างตื่นเต้น「อาเ ร๊ะ？　รองเท้าเด็กล่ะ……」

 

แต่หลังจากนั้น เอมิก็พูดด้วยน้ำเสียงขอโทษ

 

” ――ต้องขอโทษด้วยนะคะ เป็นความเร่งรีบของฉันเอง หลังจากได้ยินการอธิบายจากคุชิมะซังแล้ว ฉันก็คิดแต่ว่าเขาอาจจะขยับตัวไม่ได้……”

 

ขณะที่เงยหน้าขึ้น สิ่งที่ทั้ง 2 คนได้ยินคือ เสียงน้ำ

 

“เสียงฝักบัว……อาบน้ำอยู่งั้นเหรอ ไม่สิ บางทีอาจจะเป็นลมขณะอาบน้ำก็ได้”

 

“ละ แล้วจะเข้าไป……ห้องอาบน้ำของผู้ชายเหรอ……?”

 

“ทั้งสองคนเป็นไอดอล ถ้าเรื่องแบบนั้นหลุดรั่วออกไปคงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ ฉันที่เป็นเจ้าหน้าที่การแพทย์จะเข้าไปเอง ไม่เป็นไรหรอก ฉันคุ้นเคยกับการเห็นร่างกายของผู้ชายจากการฝึกฝนแล้ว และถ้าหากเขายังมีสติอยู่ ฉันจะตะโกนเรียกพวกเขาจากข้างนอกแทน”

 

 

“ผะ ผู้ใหญ่ล่ะ ――……”

“ก็เป็นแพทย์ล่ะนะ เลยไม่สำคัญว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงจริงไหม”

“งั้นเหรอคะ”

 

“โซยะ ฮารุมิซัง ฉันชื่อคุชิมะจากทีมแพทย์ของสมาคมดันเจี้ยนค่ะ มีการถล่มมครั้งใหญ่ในดันเจี้ยนเมื่อกี่ชั่วโมงที่แล้ว……”

 

ทีมกู้ภัยเข้าใกล้ห้องอาบน้ำพร้อมตะโกนเรียกชื่อของเขา

 

“อาเร๊ะ?”

“เดี๋ยวเถอะ รุรุ จะเอาแต่ใจไม่ได้นะ”

 

จากนั้น ความสนใจของรุรุก็ถูกดึงไปในทิศทางที่ต่างออกไป จู่ ๆ เธอก็ก้าวไปจนสุดทางเดิน

 

“ถ้าเข้าไม่เป็นไรจะกลายเป็นแค่การบุกรุกเอานะ……ไม่สิ เป็นความผิดของฉันที่เป็นคนเริ่มเอง แต่”

 

“…..นี่！ นี่ไง นี่ไง นี่ไง นี่ไง！ ที่ใช้ยิง！ เด็กคนนั้น！！ อะ ฮูดที่ฉันเห็นด้วย！！”

 

ห้องที่ข้างหน้าที่อยู่สุดทางเดิน

 

รุรุชี้ไปที่อาวุธที่มีอะไรบางอย่างคล้ายท่อติดอยู่กับปืนไรเฟิลซุ่มยิงที่มองเห็นได้จากโถงทางเดิน และเสื้อฮูดที่ขาดรุ่งริ่ง

 

“……แต่คนที่เห็นนั่นเป็นเด็กผู้หญิงใช่ไหม”

“อื~ม อาจจะเป็นเด็กผู้ชายเหรอ?”

“เด็กผู้ชาย……จากข้อมูลการลงทะเบียนเขาเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานแล้วนี่สิ?”

 

“โฮ โฮร๊า ถ้าเลเวลอัพเร็วแบบพวกเราก็จะแก่ยากขึ้นไง！”

 

“ที่ตามข้อมูลเธอมา ก็ชัดแล้วนะว่าเธอเข้าไปในดันเจี้ยนครั้งแรกเมื่อสามปีครึ่งที่แล้ว”

 

“อะ”

 

“นอกจากนี้ รูปถ่ายใบหน้าของเขายังเป็นของผู้ชายธรรมดาด้วย ……ม๊า ในสถานการณ์แบบนั้นอาจจะมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้นมากมาย แต่……”

 

“อาเร๊ะ? แต่แบบนั้นก็แปลกนะสิเอมิจัง ทั้งฉันทั้งกล้องก็เห็นผมสีบลอนด์ยาวชัดเจนเลยน๊า！”

“……เรื่องนั้น ก็จริง……”

 

“แล้วก็ นั่นไง！”

 

ฟุคายะ รุรุพุ่งเข้าไปในห้องหนึ่ง อาจเป็นเพราะคำพูดที่ว่า「ได้รับอนุญาตในฐานะทีมแพทย์」จากผู้หญิงที่ชื่อคุชิมะยังคงอยู่ในหัวของเธอ

 

ฟุคายะ รุรุรีบวิ่งเข้าไปข้างในห้องที่ฟูกอยู่ตรงกลาง มีหนังสือกองอยู่รอบ ๆ และอุปกรณ์กับชิ้นส่วนมากมายกองอยู่บนโต๊ะ

 

ดูเหมือนว่าเธอจะลืมสถานการณ์ที่ว่าตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่กำลังบุกรุกบ้อนของผู้ชาย

 

“นี่ไง！”

 

“เสื้อผ้าที่ตากไว้……ทุกชิ้น ตัวเล็กหมดเลย……”

“กางเกงในด้วย！ โฮร่า กางเกงในกางเกงใน！！”

 

“ยัยบ้า”

“แจ๊บ！？”

 

เสื้อเชิ้ตและชุดชั้นในคล้ายกัน――และทั้งหมดเป็นหเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิง ที่มีขนาดเป็นของเด็กที่อายุน้อยกว่าพวกเธอ

 

“……ฮ๊ะ！ นี่มันต้องเป็นคดีของเจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วชัด ๆ เลยน๊า！”

 

“อาจจะเป็นของน้องสาว หรือของญาติก็ได้ หรือของผู้หญิงที่ตัวเล็กแต่เป็นผู้ใหญ่แล้ว……ฉันแน่ใจว่าเป็นของผู้หญิงที่อาศัยอยู่ที่นี่”

 

“……จริงด้วยเน๊……อะ แต่ว่า จ๊า ทั้งสองคนอาบน้ำด้วยกันเหรอ?”

“เอ๊ะ? ……ฉันแน่ใจว่าคนใดคนหนึ่งน่าจะออกไปข้างนอก……ล่ะมั้งนะ……?”

 

“บางทีอาจถึงเวลาสำหรับให้ผู้ใหญ่ออกโรงแล้ว！？”

“……ต้องขอโทษตามสมควร……”

 

เอมิพยายามตอบโต้รุรุซึ่งเกือบจะเลือกได้อย่างถูกต้องด้วย 「วิจารณญาณที่จริงจัง」ของเธอ

 

“ขอโทษนะคะ……เอ๊ะ！？ เอ๊ะ อะโน ฉัน”

 

ขณะที่เอมิกำลังจะสับมือใส่รุรุที่ถือกางเกงชั้นในแบบริบบิ้นของเด็กผู้หญิงไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง หญิงสาวจากทีมกู้ภัยก็ส่งเสียงดังด้วยความสับสนจากสุดโถงทางเดิน

 

“？ เกิดอะไรขี้นน่ะ”

“…….ก่อนอื่นรีบกลับที่ห้องก่อนหน้านี้ก่อนเถอะ……”

“ค๊า”

 

การที่มีการพูดคุยเกิดขึ้น หมายความว่าชายที่ชื่อโซยะที่กำลังอาบน้ำอยู่ไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ

 

ยังไงก็ตาม หญิงสาวที่ดูใจเย็นก่อนหน้านี้กลับตื่นตระหนกอย่างน่าประหลาด……เนื่องจากรู้สึกอึดอัดใจจึงวางกางเกงในของเด็กผู้หญิงคืนที่อย่างอ่อนโยน

 

ขณะที่ทั้ง 2 คนกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำด้วยความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กสาว เสียงแหลมและวิตกกังวลก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

“……สวัสดี ฉันชื่อคุชิมะ ไม่ใช่คนน่าสงสัยหรอกนะจ๊ะ ใช่แล้ว วันนี้ฉันตื่นนอนตอน 14.30 น. ทีมกู้ภัยเรียกฉันให้ไปยังดันเจี้ยนที่ใกล้ที่สุด……อะ อะโน คุณ……เธอ เอ๊ะ เป็นผู้หญิง……”

 

“――อ้า ในที่สุดก็โดนรู้แล้วสิน๊า……ไม่สิ ม๊า ผมก็คิดว่าเป็นเวลา 1 ปีที่ค่อนข้างดีเลย ว่าไปแล้วทุกวันนี้ก็ไม่หนังสือเวียนจากเพื่อนบ้านมาสักพักแล้วจริง ๆ”

 

เสียงที่กำลังคุยกับเธออยู่มาจากคนอื่นที่ยังเด็กอยู่

 

“……เสียงของเด็กเล็ก?”

“เอ๊ะ ใช่……”

 

“แล้ว เอ๊ะโตะ…….ถ้ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในดันเจี้ยนต้องไปรายงานเรื่องนั้นที่ไหนเหรอ ผมไม่เคยทำเลย เพราะมันยุ่งยากเกินไป”

 

“เอ๊ะ? เอ๋โต๋……สำหรับฉันแนะนำโต๊ะประชาสัมพันธ์…….”

 

“……เด็กสาวผมบลอนด์คนนั้น！？”

 

ต๊อกแตะ ได้ยินเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ สักพักเมื่อสามารถมองเข้าไปจากโถงทางเดินได้――

 

“ผะ ผ้าเช็ดตัว！ กรุณาพันผ้าเช็ดตัวก่อนเถอะค๊า！”

“เอ๋? แต่ที่นี่บ้านของผม……?”

 

“นะ นั่นก็ใช่อยู่หรอกค๊า！ ขอโทษด้วย แต่เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง ก่อนที่เพื่อนร่วมงานจะ――”

 

 

“――ผิวที่สวยบริสุทธิ์ ร่างกายเด็กเล็กที่นุ่มนิ่มเรียบเนียนของโลลิที่ยังไม่เติบโต สู๊ดยอดดดดดด！”

 

 

“เอมิจ๊าง！？”

 

――เธอกำลังเช็ดผมสีบลอนด์ที่งดงามด้วยผ้าเช็ดตัว ―― หรือพูดอีกอย่างก็คือ เด็กผู้หญิงที่กำลังเข้ามาหาด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ――ไม่สิ สาวน้อยยยยยยยย

 

มิคาสุกิ เอมิ เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่มีพลังทำลายล้างเช่นนี้ จึงหลุดปากเอ่ยถ้อยคำที่ทำลายคาแลคของเธอจนหมดสิ้น และล้มลงทันที ฟุคายะ รุรุต้องรีบเข้ามาดูแลเธออย่างตื่นตระหนก ――

 

“อะ”

“อะ”

 

ดวงตาสีฟ้าง่วงนอนของสาวน้อยประสานเข้ากับดวงตาที่กำลังหมุนติ้วเบิกกว้างของรุรุ

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 8

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/8/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต