บัญชามังกรเดือด - บทที่ 190 ต่อหน้าฉัน คุณไม่มีโอกาส
บัญชามังกรเดือด บทที่ 190 ต่อหน้าฉัน คุณไม่มีโอกาส
“แย่จัง” หลิวหรูยู่หัวเราะ แล้วพูดว่า “ปรมาจารย์หวังเล่นกลได้ดี หลอกลวงพวกเราได้หมดทุกคนเลย ”
ในขณะที่ทุกคนหัวเราะ พวกเขาก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย
เป็นกลอุบายเล็กน้อย และแม้แต่พวกเขาก็มองพลาดไปแล้ว
“ไอ้สารเลว ! ”นายท่านอานกั๋วพูดอย่างโกรธเคือง “คุณพึ่งสิ่งนี้ เพื่อโอ้อวด และเอามาหลอกคนงั้นเหรอ ? ”
“ ไร้ยางอาย ! ”
เมื่อคิดว่าตัวเองอายุขนาดนี้แล้ว ในที่สุดผู้ที่ไม่เชื่อพระเจ้ามาตลอดชีวิต ก็เกือบถูกหลอกด้วยกลอุบายเล็ก ๆ นี้แล้ว
นายท่านโกรธมากจนหายใจไม่ออก จนไอออกมาเสียงดัง
“คุณปู่ ! ”
“นายท่านโปรดระงับโทสะ！”
“ นายท่าน สุขภาพสำคัญ ! “หลิวหรูยู่และกลุ่มคนรับใช้ รีบปลอบโยนเขา
“ไอ้สารเลว ฉันจะฆ่าคุณ ! “หูปินดึงมีดออกมา และคว้าผมของหวังเซิน
หวังเซินกรีดร้องทันทีราวกับหมูที่ถูกฆ่า คุกเข่าลงอ้อนวอนขอความเมตตา “ไม่！”
“อย่าฆ่าฉัน ! ”
“นายท่านได้โปรดเมตตาด้วย！”
“อันที่จริงฉัน อันที่จริงก็แค่อยากจะแสดงมายากล และอวยพรวันเกิดให้นายท่าน ! ”
“จริงนะ ตีให้ตายฉันก็ไม่กล้าทำร้ายนายท่านหรอกครับ ！”
อานกั๋วถอนหายใจ โบกมือแล้วพูดว่า “วันเกิดเป็นวันนี้ เห็นเลือดจะเป็นลางไม่ดี ”
“นอกจากนี้ มันไม่ใช่ความผิดทั้งหมดของเขาด้วยซ้ำ ยังเป็นบาปดั้งเดิมของพวกเรา ที่เพ้อฝันและฝันถึงสิ่งที่ไม่ใช่ของเรา”
“มันไม่ใช่ความผิดทั้งหมดของเขาด้วยซ้ำ ไม่ใช่หรือว่าเป็นบาปดั้งเดิมสำหรับพวกเราที่เพ้อฝัน และฝันถึงสิ่งที่ไม่ใช่ของเรา “
“ถ้าปราศจากความช่วยเหลือจากเรา เขาคงไม่มีวันนี้ ”
“ช่างเถอะ ปล่อยเขาไปเถอะ”
ขณะที่เขาพูด เขาก็หัวเราะและพูดว่า “ไม่คิดว่าชีวิตของฉันอานกั๋วผู้นี้ มันเป็นเรื่องของชีวิตและความตาย ไม่เห็นด้วยก็ต้องทำ เมื่อแก่ตัวลง ก็เกือบถูกจอมเวทหลอก เพราะฉันโลภชีวิตและกลัวความตาย
“ละอายใจ น่าละอายใจ ! ”
“ในเมื่อพระเจ้าได้กำหนด ให้ฉันมีชีวิตอยู่มาหลายปีขนาดนี้ ฉันก็ควรจะยอมรับมัน ”
“นอกจากนี้ คนเราจะเจ็ดสิบปีนั้นหายาก มันก็เพียงพอแล้ว ! ”
“เอาละ ทุกคนไม่ต้องเสียใจแล้ว ตามฉันไปเจอแขกที่ด้านหน้ากันเถอะ”
เดิมทีที่ไม่มีความหวัง ดังนั้นเขาเลยยอมรับง่าย ๆ แต่ว่า หวังเซินก็กลับมาให้ความหวังเขาอีกครั้ง
ความหวังนี้ กลับพังทลายลงในชั่วพริบตา บอกตามตรง ไม่ว่าใครก็ล้วนทนไม่ได้
หายากมากที่ชายชราจะเป็นแบบนี้ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่า เขาจะแก่ขึ้นมากในทันที
แสงศักดิ์สิทธิ์บนร่างกาย หายไปอย่างรวดเร็ว
เขายืนขึ้นและเดินออกไปข้างนอก เมื่อเห็นฉินเทียน เขายิ้มและพูดว่า “น้องฉิน การแสดงของคุณเมื่อครู่นี้ มันไม่เลวเลยจริง ๆ ”
“ถ้ามีโอกาส พวกเราก็เรียนรู้กันไป”
“มาแล้วคือแขก มาเถอะ ตามฉันไปด้านหน้า ไปพบกับแขกเหล่านั้นด้วยกัน ”
ฉินเทียนไม่ขยับ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า “นายท่าน พวกนี้ล้วนไม่สำคัญ”
“หวังเซินไม่สามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของท่านได้ ไม่ได้หมายความว่าฉันทำไม่ได้ ”
“อย่าลืมสิ ฉันมา ก็เพื่อมอบชีวิตให้คุณเพิ่มไปอีกสามสิบปี ”
“คุณพูดว่าอะไรนะ ? ”อานกั๋วตกตะลึง
คนอื่น ๆ ต่างก็มีท่าทางที่ซับซ้อนเช่นกัน พวกเขาเพิ่งประสบกับเรื่องวุ่นวาย จนพวกเขาไม่มีความหวังแล้ว
ตอนนี้ ฉินเทียนยังกล้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร ?
นี่ไม่ใช่ต้านพายุเหรอ !
แววตาของหลินหรูยู่เป็นประกายและพูดว่า “คุณปู่คะ ให้ฉินเทียนลองดูเถอะค่ะ ! ”
“ถ้าเกิดว่าสามารถรักษาได้ล่ะ ?”
อานกั๋วขมวดคิ้ว มองไปที่ฉินเทียน และพูดด้วยความไม่พอใจว่า “น้องชาย คุณคิดว่ามันจำเป็นจริง ๆ เหรอ ?”
“วันนี้ฉันถูกหลอกไปแล้วครั้งหนึ่ง และฉันไม่ต้องการโดนซ้ำสอง”
ฉินเทียนพยักหน้า และพูดว่า “ฉันสามารถกดดันตัวเองจนไม่มีทางออกได้ ”
“ถ้าอาการป่วยของคุณรักษาไม่ได้ ก็ปล่อยมันไป ”
อานกั๋วรู้สึกประทับใจ
ยกความเย่อหยิ่งครั้งสุดท้ายและพูดว่า “เอาล่ะ ! ”
“ในเมื่อน้องชายพูดแบบนี้ ทำไมฉันถึงจะไม่ลองเชื่อคุณอีกสักครั้งล่ะ ! ”
“บอกมา คุณจะรักษาอย่างไร ? แล้วต้องการให้ฉันทำยังไง ?”
ฉินเทียนกระซิบ “รีบเตรียมห้องสะอาดไว้ห้องหนึ่ง นอกจากฉันกับคุณ ใครก็ไม่สามารถเข้าไปได้”
“ระหว่างการรักษา ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเข้าไปรบกนวได้”
คราวนี้ ยังไม่ทันให้ นายท่านอานกั๋วพูดอะไร หูปินและคนอื่น ๆ ก็ปฏิเสธเสียงดังทันที
“ไม่มีทาง ! ”
“คุณฉิน จุดประสงค์ของคุณคืออะไรกันแน่ ? ไม่ให้พวกเราอยู่ด้วย แล้วถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ ? ”
จี้เฟิงปิดหน้าของเขามากขึ้น กัดฟันและพูดว่า “เด็กอย่างเจ้าคงไม่ใช่สายลับที่ศัตรูส่งมาหรอกใช่ไหม ！”
“บอกมา คุณต้องการใช้โอกาสนี้ฆ่านายท่านใช่หรือไม่ ? ”
ฉินเทียนเงียบ เขามองไปที่อานกั๋วอย่างเย็นชา
เขาไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คนอื่นฟัง ตอนนี้ ขึ้นอยู่ว่าอานกั๋วมีความกล้าหรือไม่
ถ้าแม้แต่อานกั๋วก็ไม่ไว้ใจตัวเอง เช่นนั้นโรคนี้ ก็จะไม่หายขาด
อานกั๋วมองไปที่ฉินเทียน ดวงตาเขาคู่นั้นผ่านชีวิตที่ยากลำบากมาอย่างโชกโชน อ่านคนมานับไม่ถ้วน และอยากจะอ่านฉินเทียนให้ออก
อย่างไรก็ตาม ดวงตาของฉินเทียนนั้นทื่อ ดูเหมือนจะใส แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนทะเลที่ลึก
ดูเหมือนว่าจะมองไม่ออกว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
หัวใจของอานกั๋วขึ้น ๆ ลง ๆ ในที่สุดเขาก็กัดฟันแล้วตอบ “ตกลง ! ”
“ฉันจะเชื่อนายสักครั้ง ! ”
“คุณฉิน เชิญตามฉันมา !”
หลังจากพูดจบ เขาจับมือฉินเทียน หันหลังกลับ และเดินไปยังห้องนอน
หูปิน จี้เจินและคนอื่น ๆ พยายามหยุดพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อ แต่ทั้งหมดก็ถูกอานกั๋วตำหนิ
ฉินเทียนและอานกั๋วเข้าไปในห้องนอนที่กว้างขวาง เมื่อหันหลังกลับเพื่อจะปิดประตู แต่กลับพบว่ามีชายหนุ่มชุดดำ อยู่ข้างหลังพวกเขาโดยไม่คาดคิด
รอบเอวของเขาถือดาบยาวแคบยาวสามฟุต มือข้างหนึ่งจับใบมีดแน่น ราวกับจะงอกอยู่บนใบมีดอย่างไรอย่างนั้น
ฉินเทียนตกตะลึง
จากความรู้สึกแรก เขารู้ว่านี่คือปรมาจารย์ และดูเหมือนว่าคนนี้ เคยอยู่เคียงข้างนายท่านอานกั๋วมาก่อน
แต่ว่า เป็นเหมือนกับหนามในเนื้อ เมื่อเขาไม่ปรากฏตัวออกมา ก็ราวกับไม่มีอยู่
แม้แต่ฉินเทียน ก็เลือกที่จะเพิกเฉยมาก่อน
อย่างไรก็ตาม เมื่อหนามนี้ถูกเปิดเผย จะไม่มีใครสามารถเพิกเฉยต่อเขาได้อีกต่อไป
“คุณเป็นใคร ? ”ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะถาม
“จุยเฟิง ”
ชายหนุ่มชุดดำอ้าปากพูด เหมือนจะพูดไม่เก่ง น้ำเสียงของเขาเบากระชับรัดกุม
“ฉันเป็นบอดี้การ์ดข้างกายของนายท่าน ออกไปไหนไม่ได้ ”
อานกั๋วยิ้มและพูดว่า “คุณฉิน จุยเฟิงเป็นคนที่ฉันเลี้ยงดูมาจนโต และจงรักภักดีกับฉัน ”
“ปล่อยให้เขาอยู่ คงจะไม่เป็นอะไรหรอกใช่ไหม ? ”
ขณะที่พูดก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง “อารมณ์ของเขาก็เป็นแบบนี้ บางครั้งเขาไม่ฟังฉันด้วยซ้ำ ”
“ คุณต้องการให้เขาไป เกรงว่ามันจะไม่ง่าย ”
ฉินเทียนพยักหน้าและพูดว่า “ฉันสามารถรู้สึกได้ ว่ามีดของคุณนั้นเร็วมาก”
จุยเฟิงพูดอย่างเย็นชา “ฉันยังไม่เคยเห็น ใครที่เร็วกว่าฉันมาก่อน”
“แต่______”ฉินเทียนเยาะเย้ย : “ต่อหน้าฉัน คุณไม่มีโอกาสชักดาบของคุณ ”
“คุณพูดอะไร ? ”สีหน้าของจุยเฟิงเปลี่ยนไป และชักดาบออกมาทันที
ใบมีดยาวเกินไป และในทางตรรกะแล้ว มันจะส่งผลต่อความเร็วในการดึงใบมีดแต่จุยเฟิงก็ยังเร็วเกินไป !
เขาต้องการวาดมีด แต่มือขวาของเขาคว้าที่จับมีดทันที ดูเหมือนว่าแต่เดิมมือของเขาอยู่บนด้ามมีด
ดาบเย็นเฉียบออกมาจากฝักด้วยเสียงดังปัง และอากาศโดยรอบเย็นลงเล็กน้อย
น่าเสียดาย มีดถูกดึงออกมาเพียงหนึ่งในสามเท่านั้น
ฉินเทียนโบกมืออย่างสบาย ๆ และตบไปที่ด้ามมีด
ดาบแห่งภูตผีและเทพเจ้าที่กำลังจะปลดออกจากฝักอย่างดุเดือด ในมือของจุยเฟิง มีดที่ไม่เคยผิดพลาด ก็กลับเข้าฝักทันที
จุยเฟิงกัดฟันและพยายามใช้แรง แต่เขาไม่สามารถจับมือของฉินเทียนได้เลย
สีหน้าเขาเปลี่ยนไปมาก
ฉินเทียนเยาะเย้ย “ตอนนี้คุณรู้แล้ว ถ้าฉันต้องการทำร้ายนายท่าน พวกคุณไม่มีใครหยุดฉันได้”
“ฉันเองก็ไม่อยากยุ่งยากลำบากขนาดนั้น”
ดวงตาคู่หนึ่งของ จุยเฟิงจ้องไปที่ฉินเทียน ราวกับม้าป่าที่ไม่เคยถูกฝึกให้เชื่อง และในที่สุดก็ได้พบกับคนที่ทำให้มันเชื่อมั่น
เขากระซิบ “ฉันแพ้แล้ว”
“ฉันอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องคุณ ”
พูดจบ ก็ปิดประตูเอง เขาถือมีด ยืนอยู่ที่ประตูอย่างไร้ความรู้สึก
ฉินเทียนยิ้ม มี จุยเฟิงเฝ้าประตูอยู่ ยิ่งมั่นใจได้เต็มร้อย
เขาพูดกับอานกั๋วว่า “นายท่าน โปรดถอดเสื้อคลุม และนอนลงบนเตียงครับ ”